ตอนที่ 492 บทลงเอยที่ดี

ก้หลิวเพิ่งถึงกับกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่“เช่นนั้น ? ผู้ใดได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของเทพธิดาบัวคลุกตมเมื่อครั้งอยู่ในสวนร้อยหลากสมุนไพรนั่นแล้วล้วนต้องนึกขยะแขยงนางไปตราบสิ้นชีวิต ! หากหนานกงยวคิดจะแต่งนางเข้าวังจริงเขาต้องเป็นพวกสมองกลวงหาไม่แล้วย่อมต้องเป็นเพียงเรื่องเย้าหยอกเล่นเท่านั้น !”

ทว่าซีซานยังคงเกรี้ยวกราดไม่หาย “หากแต่นางเทพธิดาบัวหักผู้นั้นแย่งความดีความชอบของคุณหนูกระทั่งได้กลายเป็นแพทย์ระดับหก คุณหนูไม่รู้สึกโกรธบ้างหรอกหรือ….”

“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงของนางเย้ยหยันไร้ความแยแส “เมื่อนางอยากแต่งก็ให้นางได้แต่งสมใจย่อมเป็นการสมควร คนเรายิ่งปีนป่ายขึ้นสูงเพียงไรยามร่วงหล่นย่อมต้องเจ็บหนักเพียงนั้นเช่นกันส่วนเรื่องสหพันธ์แพทย์หมอขั้นหกอะไรนั่น….ไม่เคยอยู่ในสายตาข้า”

กล่าวจบเกอซีก็หันไปส่งสายตาให้กู้หลิวเพิ่ง ก่อนจะพากันเข้าไปในห้องของอวหลานทิ้งให้ซีซานยืนอยู่ที่นั้นด้วยอาการขุ่นเคือง ยามนี้เขายิ่งเคารพเชิดชูคุณหนูของเขาอย่างสุดหัวใจ

สิ่งแรกที่ปรากฏเบื้องหน้าสายตาของเกอซี คือร่างของกูอวหลานผู้กําลังนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับสายตาที่เหม่อลอย

ครั้นเมื่อนางได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ก่อหลานบ่ายหน้าตามทิศทางของเสียงจึงเห็นคู่หลิวเพิ่งผู้ย่างกรายเข้ามา นางรีบยิ้มรับในทันที “หลิวเพิ่งเป็นเจ้าเองหรือ ?”

กู้หลิวเพิ่งรีบสาวฝีเท้าเข้าไปหา เขาหยิบยกหมอนขึ้นรองหนุนหลังให้นางได้เอนกายอย่างผ่อนคลาย “ท่านแม่ ท่านรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่ ?”

ก้อวหลานเพียงยกยิ้มมิได้เอ่ยค่าใด นางยกเชือกสีแดงในมือขึ้นเล่นพันด้ายตวัดไปมา

สามารถกล่าวได้ว่าอาการในยามนี้ของก้อวหลานทุเลาขึ้นกว่าแต่ก่อนทว่าหาใช่เป็นปกติไม่

ที่สุดพิษฝันร้ายในร่างของก้อหลานก็ถูกขจัดออก หลังผ่านกระบวนการรักษาที่ต้องอาศัยความอดทนทั้งยังทรมานอย่างถึงที่สุดมานานพอสมควร

แม้สติสัมปชัญญะของนางจะคืนกลับ ทว่าภาวะจิตใจล้วนถูกทําลาย ความทรงจําแทบทั้งหมดล้วนเลือนหายสิ้นเพียงผู้เดียวที่นางยังคงรําลึกได้นั้นคือกู้หลิวเพิ่ง

นับแต่ความทรงจําทั้งหมดสูญสิ้น นางมักนั่งร้อยพันเส้นด้ายปากบ่นพร่ําพึมพําอยู่เช่นนี้เสมอบางครานางจะทําหน้าเศร้าคล้ายมีความกังวล ทว่าบางคราก็แลดูชื่นบานสุขใจ

กู้หลิวเพิ่งยกมือขึ้นลูบไล้เรือนผมของนาง จัดปอยผมน้อยทัดเหน็บข้างหลังใบหูเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลชวนฟัง “อาจบางที ทุกสิ่งลงเอยเช่นนี้อาจเป็นหนทางสิ้นสุดที่ดีที่สุดแล้วสําหรับทานแม่ การได้หลงลืมช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดทรมานตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาสมควรเป็นความสุขอย่างที่สุด”

“แม้ยามนี้ท่านแม่ไม่อาจจดจ่าสิ่งใดได้ เป็นเสมือนเด็กน้อยผู้หนึ่ง ทว่ากลับแลดูผ่อนคลายสุขใจยิ่งกว่าช่วงเวลายี่สิบปีที่ผ่านมาเสียอีก”

“เสียดายก็แต่เพียง เพื่อช่วยเหลือข้ากับท่านแม่ ที่สุดท่านลงตาวกลับต้องสูญเสียสามวิญญาณเจ็ดจิตไปเช่นนี้”

เกอซีทอดถอนใจกล่าวคํา “ข้าต้องขอโทษด้วย ท่านลุงของเจ้าถูกสูบวิญญาณไปเช่นนี้ข้ายังไม่พบหนทางรักษาให้หายคืนกลับ”

ชายหนุ่มยกยิ้มเย้าหยอก “ข้ายังไม่ได้กล่าวขอบคุณเจ้า ทว่าเจ้ากลับมากล่าวขอขมาต่อข้าก่อนกระนั้นหรือ ? เยว่เอ๋อน้อยนี่เจ้าจะให้ข้าติดค้างเจ้าไปถึงโลกหน้าไม่สิกระทั่งชาติหน้าเห็นที่ข้าก็คงทดแทนเจ้าไม่จบไม่สิ้นกระมัง ?”

“ทว่า ยามนี้ท่านลุงกลับดูมีความสุข แม้นท่านลุงจะสูญเสียสามวิญญาณเจ็ดจิตของตนไร้สํานึกรู้ตัวทว่าเพียงสิ่งเดียวที่ท่านลุงสามารถจดจําได้ก็คือท่านแม่ของข้ายามนี้ท่านลุงเสมือนอารักขาคุ้มกันประจําตัวท่านแม่ผู้ซื่อสัตย์อย่างที่สุดอาจบางทีนี่คือสิ่งที่ท่านลุงปรารถนาจะกระทําอย่างที่สุดตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมานี้ก็เป็นได้

เกอซีผงกศีรษะเห็นพ้องกับถ้อยค่าของกู้หลิวเฟิง

เพราะนับแต่กู้อี้ตาวสูญเสียจิตวิญญาณของตนไป ย่อมสามารถกล่าวได้ว่ายามนี้เขามีเพียงร่างที่ไร้ความคิดไร้ซึ่งสํานึกไร้อารมณ์ ไร้ความปรารถนาทว่าไม่คิดเลยว่าเพียงเขาได้พบกู้อวหลานกู้อี้ตาวกลับอยู่รั้งคอยติดตามก้อวหลานไม่ห่างกายคราหนึ่งแมวป่าตัวหนึ่งกระโจนผ่านเข้ามาตรงหน้าก้อวหลานเขาก็รีบตรงเข้าไปไล่แมวตัวนั้นทันที

***จบตอน บทลงเอยที่ดี***