หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 526 คืนวันแสนสุขสันต์

“หลงหลง เจ้ากินมากไปแล้ว กินเยอะกว่าต้านต้านเสียอีก ต้านต้านยังไม่อิ่มเลย”

เจ้าตัวน้อยผู้นี้นับวันยิ่งเอาใหญ่ คอยจะเอาเปรียบสัตว์เวท พฤกษาเวทข่มผู้อื่นร่ำไป

หญิงสาวอมยิ้ม ขณะถ่ายเทพลังวารีลงชําระล้างอุ้งมือให้เจ้าตัวน้อย

มังกรทองตัวน้อยยังไม่ทันขยับ กลับได้ยินเสียงอสูรเวทดังขึ้นจากด้านหลัง

แน่ชัดว่ากลิ่นหอมจากอาหารอันโอชะ คือสิ่งดึงดูดเหล่าสัตว์อสูรทั้งหลายในบริเวณนั้น

หากแต่มังกรทองตัวน้อย และต้านต้านกลับมิได้มีท่าทีหวาดกลัว กลับกันทั้งคู่หัน มาสบตากันก่อนร่างน้อย ร่างกลมจะกระวีกระวาดกระโจนไปหาต้นเสียงอย่างไม่รอช้า

หมีด่าสองตัว หนึ่งเล็กหนึ่งใหญ่ปรากฏกายในราวป่า

มังกรทองตัวน้อยกลืนน้ําลายเอื้อก ขณะหันไปกระซิบกระซาบ

“นายท่าน ว่ากันว่าอุ้งตีนหมีคือยอดสํารับแสนโอชะ ครานี้เห็นที่ข้าคงมีโอกาสได้ลิ้มลองบ้างแล้วกระมัง”

ต้านต้านยกมือขึ้นจับสายเถาวัลย์สีม่วงสองเส้นบนหัว ขณะสายตายังเพ่งจดจ่ออยู่กับสองหมี

“ป่าเถาม่วง โค่นเจ้าหมีลงได้เมื่อไร ป่าดื่มโลหิต ต้านต้านแทะเนื้อ นี่มันวันสุขสันต์ ของพวกเราโดยแท้ !”

เช่นนั้นเถาวัลย์ม่วงอเวจีจึงทะยานตัวขึ้นกลางอากาศในทันที โดยไม่รั้งรอคําสั่งจากเกอซี

ขณะเจ้าตัวน้อยทั้งสองส่งเสียงคารามกระโจนตระครุบเข้าตะลุมบอน

เกอซีให้รู้สึกปวดขมับตับ เจ้าหนูพวกนี้ไม่รู้จักความตายเอาเสียเลย ไม่รู้หรือไรว่าเจ้าหมีสองตัวนี้คือสัตว์เวทอสูรขั้นห้า ?

เพียงตัวเดียวก็แทบกระอัก นี่พวกมันมากันถึงสอง จะไม่ถูกอัดจนเขี้ยวร่วงหมด ปากกระนั้นหรือ

และแน่นอน แค่เพียงไม่นาน ต้านต้านก็วิ่งกุมหัวที่ถูกก้อนหินทุ่มใส่จนปูดโนเข้ามา หาพร้อมเสียงร้องโยเย

“ฮือฮือฮือ…ท่านแม่ เจ้าหมีนั่นรังแกต้านต้าน ท่านแม่ต้องล้างแค้นให้ต้านต้า นด้วย ! แง แง”

เกอซีไม่กล่าวตอบค่า กระบี่หลีชุ่ยในมือถูกยกชี้ขึ้นท้องนภา สายฝนกระบี่ร่วงหล่น ลงเป็นสาย กระหน่ำต่อเนื่องไม่หยุดยั้ง

เพียงกระบี่เดียว ร่างของเจ้าหมีใหญ่พลันถูกนั่นแยกออกเป็นสามเสี่ยง

ขณะเดียวกันมังกรทองตัวน้อย และเถาม่วงน้อยก็ร่วมมือกันจัดการหมีดําตัวน้อย จนหมดสภาพ

ส่วนต้านต้านคงเป็นเพียงผู้เดียวที่วิ่งวุ่นไปทั่วสนามศึก กระทั่งเมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง เจ้าตัวน้อยจึงเข้าไปเกาะแข้งขาเกอซีพลางหัวเราะร่า

“ท่านแม่ ท่านแม่เก่งที่สุด ! ต้านต้านภูมิใจในตัวท่านแม่ที่สุดเลย !”

เกอซีหันมาลูบหัวเจ้าตัวน้อย อดมิได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะร่วนไปด้วยอีกคน

สองสามวันถัดมา เกอซีพร้อมลูกสมุนเวทตัวน้อยทั้งหลาย ต่างร่วมมือร่วมใจ สังหารสัตว์เวทเป็นจํานวนมากตลอดเส้นทางที่ผ่าน เพียงไม่เคยพบปะผู้ฝึกยุทธห้วยกันแม้เพียงผู้เดียว

ในมือของเกอซีมีเพียงแผนที่กลุ่มสัตว์เวทขั้นที่สามและสี่ เช่นนั้นหญิงสาวจึงไม่ อาจล่วงรู้ตําแหน่งที่อยู่ของผู้คน คงทําได้เพียงเดินหน้ามุ่งไปอย่างไร้จุดหมาย

เจ้าตัวน้อยทั้งสามต่างสนุกสนานเฮฮาตลอดทาง เพียงยิ่งเดินลึกเข้า สัตว์อสูรภายในเทือกเขาสลายวิญญาณกลับยิ่งทวีความน่าสะพรึงกลัวมากขึ้น

ในแต่ละวัน ต้องมีสัตว์เวทสังเวยชีวิตในมือของเกอซีอย่างน้อยสองหรือสามตน พวกมันจะถูกถลกหนังสูบโลหิตนํามาปรุงเป็นอาหารสํารับโอชะสําหรับทุกคน

ต้านต้านกับมังกรทองตัวน้อยชอบกินเนื้อสัตว์อสูรอย่างมาก กระทั่งไม่เคยรู้สึก เหน็ดเหนื่อย ทว่ากลับยิ่งมีความชํานิชํานาญ

ยิ่งโชกโชนสนามศึก เจ้าตัวน้อยทั้งสามก็ยิ่งเก่งฉกาจ กระทั่งยามนี้สัตว์อสูรขั้นห้า ทั่วไปล้วนไม่คณนามือทั้งสาม

เพียงเมื่อเจอสัตว์อสูรเวทที่น่ากลัวฝีมือร้ายกาจประหลาดเกินทั่วไป ดังเช่นวานร ยักษ์แปดกร หรือปีศาจอสูรเท่านั้นที่เจ้าตัวน้อยจะเรียกหาความช่วยเหลือ

เพียงพริบตา เกอซีก็ผจญภัยอยู่ในเทือกเขาสลายวิญญาณแห่งนี้มาได้ถึงสามวันแล้ว ปีศาจอสูรเริ่มเพิ่มจํานวนมากขึ้นจนน่าตกใจ

ทั้งเกอซียังรับรู้ได้ว่าอสูรที่ตนพบเจอล้วนน่ากลัว อีกทั้งแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นทุกวัน

การเปิดสมรภูมิศึกอย่างต่อเนื่องกับเหล่าสัตว์อสูรส่งผลให้เกอซีค่อย ๆ ซึมซับ ความชํานาญในการใช้เคล็ดวิชากระบี่ ยามนี้หญิงสาวมั่นใจว่าแม้นต้องประมือกับยอดฝีมือขั้นสี่ปฐมภูมิโลกันตร์ก็หาใช่เรื่องน่าหนักใจแต่ประการใดไม่

หากแต่ต้านต้านกลับคอตกไม่สดชื่นดังก่อนหน้า

***จบตอน คืนวันแสนสุขสันต์***