ตอนที่ 462 ตระกูลมู่หรง ?

ฉับพลันเสียงคนผู้หนึ่งท่ามกลางฝูงชนที่แน่นขนัดพลันร่ําร้องตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด “ตระกูลมู่หรงแล้วอย่างไร ? ตระกูลใหญ่มากบารมีใดบ้างไม่ต้องรอซื้อโอสถตามล่าดับ ? คนของโรงโอสถกล่าวไว้ชัดเจน ผู้ใดหมายซื้อหาโอสถในที่นี้ล้วนต้องเรียงตามลําดับก่อนหลัง เหตุใดพวกเจ้ามาใช้อํานาจที่นี่เล่า ?”

เสียงบุรุษผู้ดูคล้ายเป็นผู้นําหัวเราะเยาะหยัน “ตามลําดับก่อนหลัง ? ฮ่าฮ่าฮ่า น่าขันที่สุด ! ข้า ไม่เคยได้ยินว่าผู้เป็นเจ้าของจําต้องเข้าแถวเรียงตามลําดับเพื่อรับสินค้าของตน ! ! !”

“เจ้าเด็กไร้สมอง วันนี้ข้าจะช่วยให้พวกเจ้าทุกคนตาสว่าง !”

เพียงบรุษผู้นั้นยกมือขึ้นส่งสัญญาณ เหล่าผู้ติดตามทางด้านหลังพลันตรงเข้ากระทึบชายผู้นั้น กระทั่งร่วงลงไปกองกับพื้น พวกมันเตะถีบอัดใส่ท้องคนผู้นั้นนับครั้งไม่ถ้วน

เหล่ายอดฝีมือผู้ติดตามบุรุษผู้นั้นล้วนมีฝีมือสูงส่งขั้นพลิกผันอเวจี ทั้งพวกมันยังพกพาอาวุธเวทที่ร้ายกาจ พวกมันไม่เพียงลงมือกับผู้รอซื้อโอสถ มันยังตรงเข้าคุ้ยหาโอสถบนโต๊ะขายโอสถอย่างไม่ครั่นคร้ามต่อสิ่งใด

ผู้รอซื้อโอสถทั้งหลายต่างเกรี้ยวกราด เมื่อได้เห็นความอุกอาจ ปล้นโอสถต่อหน้าเช่นนี้ ทุกคนต่างขยับพร้อมยื่นมือเข้าช่วย
ทว่าบุรุษผู้เป็นหัวหน้ายอดฝีมือกลุ่มนี้กลับส่งเสียงเยาะเย้ย “พวกเจ้าคิดทําอะไร ข้าขอเตือนไว้ก่อน หากพวกเจ้ากล้าแทรกแซง พวกเจ้าจะไม่ได้รับสิทธิ์ให้ซื้อโอสถในโรงโอสถเซ็งเต่ออีกต่อไป !”

“ว่าอย่างไรนะ ? พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไร ?”

บุรุษผู้นั้นไม่ตอบคํา น้ําเสียงเยียบเย็นของบุรุษอีกนายพลันดังขึ้นจากหลังประตู “ข้าคือเจ้าของโรงโอสถแห่งนี้ !”

ชายหนุ่มรูปงามผู้คล้ายอยู่ในวัยยี่สิบปี ทว่านัยน์ตากลับแฝงความเย็นยะเยือกใบหน้าเผยความเย็นชาเฉยเมย

เขาเดินมือไพล่หลังก้าวตรงขึ้นมาอย่างเชื่องช้าพร้อมเสียงเยาะหยัน “โรงโอสถเซ็งเต่อคือสมบัติของตระกูลมู่หรงข้า ครานี้เจ้าลองตอบว่าข้ามีสิทธิ์ไม่อนุญาตให้เจ้าซื้อหาโอสถหรือไม่ ?”

“เป็นไปไม่ได้ ! เจ้าของโรงโอสถเชิงเต่อหาได้แซ่มู่หรงไม่ เจ้ามีหลักฐานใดมากล่าวอ้างว่า โรงโอสถเซ็งเต่อเป็นของสกุลมู่หรง ? !”

“ข้าเคยได้ยินมาว่า หลิวเฟิง เจ้าของโรงโอสถเซ็งเต่อคือบุตรนอกสมรสแห่งสกุลมู่หรง
ทว่า…”

“เป็นความจริงหรือนี่ ผู้ซื้อโรงโอสถเซ็งเต๋อ แท้จริงคืออาวุโสแห่งตระกูลมู่หรงกระนั้นหรือ ? นี้มัน………”

ครั้นบุรุษผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มยอดฝีมือเห็นท่าที่อึดฮัดไม่พอใจของอีกฝ่ายจึงอดแค่นเสียงหัวเราขอย่างลําพองชี้หน้าผู้กล้าท้าทายเขามิได้ “เจ้า เจ้า แล้วก็เจ้าอีกคน ไม่ต้องการซื้อหาโอสถแล้วใช่หรือไม่ ? บิดาผู้นี้จะไม่สร้างความล่าบากให้เจ้า หากเจ้าคลานลอดใต้หว่างขาข้า ข้าจะขอให้คุณชายสามอนุญาตให้เจ้าซื้อหาโอสถ เป็นอย่างไรเล่า ?”

เขาชี้นิ้วลงพื้นด้วยท่าทางหยิ่งยโสขณะกล่าวว่า

ชายทั้งสามสะบัดแขนเสื้อทําท่าจะผละออกจากโรงโอสถ

ทว่ากลุ่มคนโอหังเหล่านี้กลับทําราวแมวเล่นหยอกหนู พวกมันตรงเข้าจับชายทั้งสามกดลงกับพื้น ทั้งยังลากถเข้าใต้หว่างขาชายผู้เป็นหัวหน้า

บรษทั้งสามดิ้นรนแข็งขึ้นเต็มความสามารถ

ทว่าพวกเขาล้วนเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธขั้นต้นปฐมภูมิโลกันตร์ มีหรือจะสามารถต่อกรกับเหล่าอารักขาผู้มีพลังฝีมือสูงส่งแห่งตระกูลมู่หรง

ผู้กําลังกดร่างชายทั้งสามกล่าวกลั้วหัวเราะ “เอ้า ! ลอดใต้หว่างขาหัวหน้า

โขกศีรษะขอขมาคุณชายสามของพวกเรา แล้วพวกเราจะขอให้คุณชายยอมขายโอสถให้พวกเจ้า !”

ทันทีที่ร่างของชายทั้งสามถูกกดลงคุกเข่าเบื้องหน้าบุรุษผู้เป็นหัวหน้า ประกายจากดาบคมกริบพลันวูบวาบขึ้น

เสียงหัวเราะลั่นของบุรุษหัวหน้าผู้กําลังยกเท้าพาดเก้าอี้พลันถูกแทนที่ด้วยเสียงแผดร้องโหยหวน ร่างสูงใหญ่ทรุดร่วงก่อนจะหมดลมสิ้นใจพร้อมโลหิตที่สาดกระจายไปทั่วพื้น

***จบตอน ตระกูลมู่หรง ?***