ตอนที่ 512 เผชิญหน้า

สองมุมปากของเกอซีขยับยกเผยรอยยิ้มอันลึกลับซ่อนเร้น

“แม้กระหม่อมจะไม่มีถ้อยคําต้องการชี้แจง ก็ใช่ว่าหม่อมฉันไม่มีหลักฐานมาแสดงต่อหน้าพระองค์

เพียงได้ยินถ้อยคําจากปากของหนุ่มน้อยหน้ามน เหล่าชาวยุทธผู้อยู่ร่วมเป็นสักขีพยานต่างหันมามองหน้ากันด้วยความฉงนสงสัย ที่สุดคดีความนี้จะลงเอยเช่นไรกันแน่

เพียงเห็นสีหน้าของเกอซี เพิ่งอวินจึงพลันสังหรณ์ใจไม่ดี

เหล่าทหารเร่งขยับเตรียมเข้าจับกุมเกอซีในทันทีเช่นกัน

“คิดจะทําสิ่งใด ? หวังจะยื้อเวลากระนั้นรึ ?”

ทหารจํานวนมากซึ่งไม่รู้โผล่มาจากที่ใดพากันกรูเข้าล้อมเกอซี

ทว่าล่าแสงสีทองสว่างสายหนึ่งพลันทอดลงกลางโถงพระโรงใหญ่ ภาพที่เคลื่อนไหวประหนึ่งมีชีวิตพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

เพียงภาพปรากฏ เหล่าชาวยุทธผู้รู้จักของวิเศษชิ้นนี้ต่างส่งเสียงร้องอุทานขรม

“ข้ารู้จักเจ้าสิ่งนี้.. มันคือป้ายอาคมผนึกภาพซึ่งสามารถบันทึกภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏเบื้องหน้าสายตาผู้ใช้ป้ายอาคมนี้ นับเป็นของวิเศษที่หาได้ยากผู้ผนึกภาพเปี่ยมพลังฝีมือมากเพียงไรก็สามารถผนึกภาพได้ยาวนานเพียงนั้น”

ยามนี้ภาพที่ปรากฏกลางโถงพระโรง คือสวนสมุนไพรซึ่งเกลื่อนกลาดด้วยพืชสมุนไพรระดับสูงเป็นจํานวนมาก เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายต่างพุ่งเข้าใส่สมุนไพรในสวนด้วยอาการกระเหี้ยนกระหือรือ ต่างดึงถอนสมุนไพร ต่างกัดกินกลิ่นสมุนไพรล้ําค่า

ฉางกวนรุ่ย และราชองค์รักษ์ทั้งสองผู้เป็นพยานปากเอกในครานี้ล้วนปะปนอยู่กับเหล่าชาวยุทธที่กระวีกระวาดพุ่งเข้าใส่พฤกษาลําค่าในสวนสมุนไพรเช่นกัน

เพิ่งเหลียนยิ่งหน้าซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด เมื่อได้เห็นภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าพร้อมกับยินเสียงกระซิบกระซาบพูดคุยของเหล่าชาวยุทธโดยรอบ

นางรีบยื่นมือเข้าฉวยฉกแผ่นอาคมในมือของเกอซีด้วยสัญชาตญาณ

หากแต่เฉินเซินกลับว่องไวยิ่งกว่า

“มีสิ่งใดผิดแปลกกระนั้นหรือ แม่นางเพิ่ง ? ท่านไม่สะดวกใจประการใด ? ทว่าแม้นหากท่านไม่สะดวกใจ ย่อมไม่สมควรกระวีกระวาดฉกชิงของในมือคุณชายซีเช่นนี้มิใช่หรือ ?”

เฉินเซินผู้ถูกเพิ่งอขึ้นจึงตลอดถึงเหล่าอาวุโสสํานักใหญ่รุมต้อนให้จนมุมที่ละน้อยย่อมต้องนึกขุ่นเคืองภายในใจ เพียงไร้หนทางจะหลีกหนี้

ทว่ายามนี้ ย่อมแน่ชัดว่าสิ่งที่อยู่ในมือของเกอซีคือสิ่งพลิกผันสถานการณ์

มีหรือที่เขาจะยอมเปิดโอกาสให้พวกตระกูลเพิ่งเข้าขัดขวางเกอซี

“หรือหลักฐานในมือของคุณชายไม่เป็นประโยชน์กับแม่นางเฟง แม่นางจึงคิดทําลายหลักฐานเยี่ยงนี้ ?”

เกอซีผู้รับฟังบทสนทนาทั้งหมดเพียงคลี่ยิ้มบาง ก่อนจะควักแผ่นอาคมประเภทเดียวกันออกจากแขนเสื้อเป็นปีกพร้อมน้ําเสียงราบเรียบ

“ท่านอาจารย์โปรดคลายใจ แม้นหากแม่นางเพึ่งพลั้งเผลอทําแผ่นอาคมของข้าแตกหักไป ข้ายังคงมีสารองอีกกว่าโหลในมือ”

“ภาพเหตุการณ์ที่ถูกบันทึกภายในล้วนเป็นสิ่งเดียวกัน เนื้อหาใจความ ตลอดถึงบทสนทนาโต้ตอบทั้งหลายล้วนเป็นสิ่งเดียวกันไร้ความผิดแผกแตกต่าง หากท่านไม่แน่ใจย่อมสามารถนําแผ่นอาคมของข้าไปค่อย ๆ ส่องดูได้”

เพียงถ้อยคําเหล่านั้นหลุดออกจากปากของเกอซี เพิ่งเหลียนยิ่งก็แผดเสียงลั่นแก้วหูด้วยอาการคลุ้มคลั่ง

“มันเป็นของปลอม ! มันเป็นของปลอม ! มันต้องการใส่ร้ายข้าจึงสร้างสถานการณ์ปลอมขึ้นหลอกลวงทุกคน !”

เฉินซึ่งชขึ้นเสียงสวนกลับด้วยความเดือดดาล

“แค่เพียงนําสิ่งนี้ออกมา ยังมิมีผู้ใดล่วงรู้ว่าคือสิ่งใด ทว่าเจ้ากลับเร่งแก้ต่างว่าเป็นเรื่องราวที่ถูกกขึ้น อย่าบอกนะว่าเจ้ามีญาณวิเศษหยั่งรู้ล่วงหน้า ?”

“ฮี ! คนเยี่ยงเจ้ามีสํานึกผิดชอบชั่วดีบ้างหรือไม่ ? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเหตุการณ์ที่ถูกบันทึกด้วยแผ่นผนึกภาพอาคมสามารถสร้างเสริมปลอมแปลงได้ หากทําได้ตระกูลเฟิงของเจ้าก็ลองทํามาให้ข้าชมเป็นขวัญตาเสียหน่อยเถิด”

เฉินชิงชทั้งเดือดดาลทั้งห่วงกังวลเกอซียิ่งไปกว่าเฉินเซิน

สตรีผู้ฉีกหน้านางเบื้องหน้าสายตาผู้คนทั่วหล้าผู้นี้ คือคนที่นางนึกรังเกียจเข้ากระดูกดํา ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเหตุใดพี่น้องชาวยุทธทั้งหลายจึงยกย่องชื่นชมนางประดุจเทพธิดาจากชั้นฟ้า

เห็นได้ชัดว่าหญิงผู้นี้ทั้งเย่อหยิ่งจองหองทั้งโหดร้ายเสแสร้งเป็นจอมมารยาที่น่าขยะแขยงในทุกอณูกาย !

ทว่าเห็นครานี้ ความสกปรกโสมมที่หมักหมมจนฟอนเฟะของคนกลุ่มนี้คงถูกเปิดโปงให้เป็นที่ประจักษ์ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าสนุกไม่น้อยทีเดียว

สีหน้าของเฟงอวิ่นจึงมิได้ดีไปกว่าผู้เป็นน้องสาวสักเท่าไร เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นล้วนเกินเลยจากความคาดหมาย

***จบตอน เผชิญหน้า***