ตอนที่ 251

“เทีย!”

ลาลาเน่ยิ้มพลางดึงเธอเข้าไปกอด

ไม่ว่าจะเป็นเรี่ยวแรงที่คว้าตัวเธอ หรือน้ำเสียงใสกังวาน ทุกอย่างต่างก็ดูสดใสและแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมากจนเทียบกันไม่ติด

“สวัสดี ลาลาเน่”

เธอกอดตอบลาลาเน่ ก่อนจะหันไปมองอาบีน็อกซ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังนาง

“ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านอาบีน็อกซ์”

“ขอบคุณที่ต้อนรับอย่างอบอุ่นนะครับ ท่านเจ้าตระกูลลอมบาร์เดีย”

ใบหน้าของอาบีน็อกซ์ยังคงสดใสเป็นประกายเหมือนเคย ทั้งยังมีรอยยิ้มกว้างแต่งแต้มไปทั่วใบหน้า

“ไม่ได้พบกันนานเลยนะ ทุกคน”

ลาลาเน่ที่กำลังกอดเธออยู่หันไปทักทายสองแฝดที่ออกมารอต้อนรับ

“ดูเหมือนจะแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อนมากเลยนะเนี่ย”

“ดีแล้วละ”

สองแฝดเองก็ต้อนรับลาลาเน่ด้วยความยินดี

คนที่ออกมารอต้อนรับลาลาเน่ถึงหน้าประตูไม่ได้มีแค่เธอกับสองแฝดเท่านั้น

“ยินดีต้อนรับครับ ท่านลาลาเน่”

“สวัสดีค่ะ”

เหล่าข้ารับใช้ที่ทำงานในคฤหาสน์มานานต่างก็วางไม้วางมือจากงานที่กำลังยุ่งวุ่นวาย แล้วออกมารอพบลาลาเน่กันทั้งนั้น

“คิดถึงทุกคนมากเลยค่ะ”

ลาลาเน่สะอื้นไห้ในขณะที่มองใบหน้าของผู้คนที่รักทีละคน

ทัศนียภาพต่างจากตอนที่นางหนีไปจากคฤหาสน์กลางดึกอย่างสิ้นเชิง

ทุกคนต่างก็มารวมตัวกันเพื่อให้กำลังใจลาลาเน่ และลาลาเน่ก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าท่านปู่เป็นคนสุดท้าย

“เดินทางไกลลำบากหน่อยนะ ลาลาเน่”

ท่านปู่เป็นฝ่ายกล่าวต้อนรับด้วยเสียงอบอุ่นก่อน

“ท่านอาบีน็อกซ์ ช่วยเอาของสิ่งนั้นจากรถม้าให้หน่อยได้มั้ยคะ”

“ของสิ่งนั้น…อ๊ะ!”

. อาบีน็อกซ์ปรบมือเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วรีบร้อนเดินกลับไปยังรถม้า

สิ่งที่เขาแทรกตัวเข้าไปอยู่ท่ามกลางข้ารับใช้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการขนสัมภาระลงจากรถม้าเพื่อหยิบมันมาเป็นช่อดอกไม้ช่อหนึ่ง มันมีขนาดใหญ่มากเสียจนขนาดอาบีน็อกซ์ผู้มีร่างกายสูงใหญ่ยังต้องขมวดคิ้วแน่น

“ตายแล้ว! ดอกไม้ในฤดูหนาวเนี่ยนะ!”

“ตายจริง น่าจะมีเป็นร้อยดอกเลยมั้งนั่น!”

ทุกคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก็สมควรอยู่ ช่อดอกไม้นั่นมันดูสดใหม่มากเสียจนทำเอาเผลอลืมไปเลยว่านี่ยังอยู่ในฤดูหนาวอยู่เลย

“ข้านำมาด้วยเพราะอยากมอบให้ท่านปู่กับทุกคนในลอมบาร์เดียเป็นของขวัญน่ะค่ะ”

ลาลาเน่ยิ้มเขินอาย

“ดอกลิลี่…งั้นหรือ”

ท่านปู่มองช่อดอกไม้ด้วยใบหน้างุนงงพลางเอ่ยถามขึ้น

“ค่ะ ใช่แล้วละค่ะ”

“แต่ในฤดูหนาวแบบนี้ ไปหาดอกลิลี่มากมายแบบนี้มาได้ยังไงกัน”

“ทางตะวันออกแม้แต่ในฤดูหนาวก็ไม่ได้หนาวอะไรขนาดนั้นนี่คะ พอข้าปลูกมันในเรือนกระจก ก็เติบโตงอกงามกันได้ดีเลยละค่ะ”

พอลาลาเน่พูดอย่างสบายใจราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อาบีน็อกซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รีบอธิบายเสริมต่อทันที

“เดิมทีดอกลิลี่เป็นดอกไม้ที่ไม่มีอยู่ในตะวันออกหรอกครับ แต่ลาลาเน่กำลังพัฒนาพวกดอกไม้ที่ไม่เคยปลูกขึ้นในตะวันออกให้เข้ากับดินของพวกเราเหมือนอย่างลิลี่พวกนี้ครับ ท่านปู่”

“โฮ่ว อย่างนั้นหรือ”

“ครับ เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะเริ่มวิจัยธัญพืชที่เติบโตไม่ค่อยได้ในดินแดนตะวันออก แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยอดเยี่ยมมากเลยละครับ”

“เจ้าทำงานได้ดีมากเลยนะเนี่ย ลาลาเน่”

คำชมจากท่านปู่ทำเอาใบหน้าของลาลาเน่ขึ้นสีแดงก่ำ

“ส่งช่อดอกไม้ให้พวกข้าเถอะครับ”

โยฮันเดินนำข้ารับใช้หุ่นกำยำสองนายเข้ามาหา

“อ๊ะ ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยนะครับ”

พออาบีน็อกซ์ยิ้มกว้างส่งช่อดอกลิลี่ให้ ข้ารับใช้สองคนก็ตัวเซไปชั่วขณะด้วยความหนัก

“มาตั้งไกลคงจะเหนื่อยกันมากแล้ว เข้าไปข้างในอุ่นๆ กันก่อนดีกว่า”

ท่านปู่ส่งลาลาเน่ให้เดินเข้าคฤหาสน์ไปก่อน แล้วหันมาเอ่ยพูด

“ส่วนเจ้า”

“ครับ ทะ…ท่านปู่”

อาบีน็อกซ์ซึ่งกำลังจะเดินตามหลังลาลาเน่เข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มถึงกับหยุดชะงักอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงเรียกของท่านปู่

บางทีตอนนี้คงจะเพิ่งตระหนักได้ถึงฐานะของตัวเองขึ้นมานั่นแหละ

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม อาบีน็อกซ์ก็ยังถือเป็นคนที่พาลาลาเน่หนีตามกันไปยังตะวันออกในกลางดึกอยู่ดี

ต่อหน้าท่านปู่ เขาเลยไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำหน้ามั่นอกมั่นใจได้สักเท่าไหร่

ในสายตาของเธอที่ถอยห่างออกมาก้าวหนึ่ง เฝ้ามองฉากตรงหน้าเองก็ยังเห็นได้ชัดเลยว่า เหงื่อเย็นเฉียบไหลท่วมเต็มแผ่นหลังของอาบีน็อกซ์ไปหมดแล้ว

“…ฮึ่ม”

ท่านปู่จ้องหน้าอาบีน็อกซ์เงียบๆ ไม่พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

อึก

อาบีน็อกซ์กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความตึงเครียด

“เข้าไปข้างในกันก่อนเถอะ”

ท่านปู่กล่าวพลางตบไหล่อาบีน็อกซ์สองสามครั้ง ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเดินกลับเข้าไปด้านใน

แค่นั้นเอง แต่ใบหน้าของอาบีน็อกซ์กลับดูสดใสขึ้นในพริบตาราวกับเปลวไฟเจิดจ้า

“ขะ…ขอบคุณครับ!”

เสียงตอบรับของอาบีน็อกซ์ที่รีบวิ่งตามหลังท่านปู่เข้าไปข้างในอย่างรวดเร็วดังก้องไปทั่ว

เธอมองภาพตรงหน้า แล้วหันไปดอกไม้ช่อใหญ่ที่คนงานกำลังช่วยกันแบกไป

“ดอกลิลี่งั้นเหรอ”

นี่มันเรื่องบังเอิญหรือไงกัน

“มันก็เป็นดอกไม้ที่เหมาะกับลาลาเน่มากที่สุดจริงๆ นี่นะ”

ยืนนิ่งเหม่อมองดอกลิลี่อยู่อย่างนั้น จู่ๆ ก็พลันนึกถึงความทรงจำในชีวิตก่อนขึ้นมา

ดอกลิลี่สีขาวทั่วงานศพของลาลาเน่…

“คงจะเข้ากับสภาพอากาศของตะวันออกได้ดีสินะ ถึงได้ดอกใหญ่และเบ่งบานอย่างสดชื่นแบบนั้น”

เธอหมุนตัวกลับไปพูดกับโยฮัน

“ถ้าตกแต่งทั่วคฤหาสน์ลอมบาร์เดียด้วยดอกไม้นี่ก็น่าจะดีนะ งานเลี้ยงคืนนี้ก็ด้วย”

“ครับ ท่านเจ้าตระกูล”

พ่อบ้านโยฮันตอบรับด้วยรอยยิ้มกว้าง

“งื้อ หนาวจัง เอาละ ทุกคนรีบแยกย้ายกันกลับไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวได้เป็นหวัดกันพอดี”

เธอหันบอกทุกคนที่ยังยืนออกันอยู่หน้าคฤหาสน์ แล้วเดินห่อไหล่สั่นเทาด้วยความหนาวเล็กน้อยกลับเข้าไปในคฤหาสน์อุ่น

ฤดูหนาวยังคงหนาวเหน็บเหมือนเคยไม่เปลี่ยนแปลง

* * *