ตอนที่ 255

“เสด็จมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท”

“ฝ่าบาทล่ะ”

“วันนี้ก็เหมือนเคยพ่ะย่ะค่ะ ซ้ำร้ายยังดูจะอาการแย่ลงด้วย…”

อัศวินที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องบรรทมส่ายหน้าเบาๆ

“แต่ในเมื่อเจ้าชายเสด็จมาเยี่ยม พระองค์จะต้องยินดีแน่พ่ะย่ะค่ะ ดูเหมือนจะรอเจ้าชายอยู่ทั้งวัน”

“อย่างนั้นหรือ”

เฟเรสตอบสั้นๆ แต่ก็ไม่อาจห้ามไม่ให้มุมปากข้างหนึ่งกระตุกขึ้นได้

องค์จักรพรรดิเฝ้ารอการมาของเขาอย่างนั้นหรือ

ชุดน้ำชาบนถาดในมือส่งเสียงดังแกรกเบาๆ

“เปิดประตู”

“พ่ะย่ะค่ะ เจ้าชาย”

เหล่าอัศวินผู้จงรักภักดีรีบเปิดประตูห้องบรรทมขององค์จักรพรรดิออกอย่างรวดเร็ว

วันละสองครั้ง มันเป็นเวลาที่ถูกกำหนดเอาไว้อยู่แล้วว่าเฟเรสจะต้องมาชงชาให้โยบาเนส ดังนั้นนางกำนัลทั้งหลายจึงปลีกตัวออกไปจากห้องกันก่อนที่เขาจะมาถึง

“มาช้า”

โยบาเนสกล่าวพร้อมเสียงลมหายใจเหนื่อยอ่อนดังแฮก แฮก

พูดเช่นนี้เหมือนกันทุกครา

ข้างเตียงมีเศษแจกันแตกเป็นชิ้นตกอยู่บนพื้น ดูท่าทางวันนี้โยบาเนสก็คงไม่อาจเอาชนะอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเองได้อีกแล้ว

“กระหม่อมชงชามาถวายพ่ะย่ะค่ะ”

เฟเรสเตรียมชามาเหมือนทุกวัน

น้ำชาร้อนกรุ่นถูกรินใส่แก้วชาใบหนาทนทานกว่าชุดน้ำชาทั่วไป เด็กหนุ่มช่วยส่งมันให้ถึงมือของโยบาเนส

ถึงแม้มือจะสั่นเทาไม่หยุด หายใจได้ลำบากแค่ไหน แต่โยบาเนสก็รีบรับชาแก้วนั้นมาถือไว้

“แปลกจริง ดื่มชานี่ทีไร ก็รู้สึกหายใจได้คล่องขึ้นมาก”

โยบาเนสกล่าวเช่นนั้น แล้วจิบน้ำชาลงคอ

สายตาของเฟเรสเฝ้ามองภาพนั้นอยู่เงียบๆ

“อีกแก้ว”

โยบาเนสรีบร้อนดื่มชาจนหมดไปถึงสองแก้ว

“ฮู่ว อืม ค่อยดีขึ้นหน่อย”

โยบาเนสยกมือขึ้นลูบอกตัวเองด้วยใบหน้าพอใจ

ตลอดระยะเวลาที่ได้แต่นอนซมติดเตียง โยบาเนสผ่ายผอมลงไปมากเสียจนไม่อาจจินตนาการได้ถึงภาพลักษณ์องอาจที่เคยมีในวันเก่าๆ

แต่นัยน์ตาคู่นั้นก็ยังมีแต่ความเหยียดหยามยามมองไปทางเฟเรสเหมือนเคย

“วันมะรืนใช่มั้ย พิธีราชาภิเษกของเจ้า”

“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

เฟเรสยืนเอามือไขว้หลังนิ่งอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน

โยบาเนสกระตุกยิ้มเย้ยหยันให้กับภาพนั้น

“คนอื่นๆ จะด่าทอสาปส่งลับหลังเจ้ามากเพียงใด องค์รัชทายาทของอาณาจักรกลับเป็นแค่คนอย่างเจ้าที่มีเลือดชั้นต่ำไหลเวียนอยู่ในกาย”

คนที่ปรารถนาอยากครอบครองนางกำนัลชั้นต่ำจนมีหนึ่งชีวิตถือกำเนิดลืมตาขึ้นบนโลกคือตัวโยบาเนสเองแท้ๆ แต่สายตาของโยบาเนสที่มองเฟเรสกลับไม่ได้มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด

“ต้องช่วยชีวิตอาสทาน่า”

นี่เป็นคำที่โยบาเนสพูดบ่อยมากที่สุดในช่วงหลังมานี่

ราวกับคิดว่าคำพูดประโยคนี้จะยั่วโทสะเฟเรสได้

แต่เฟเรสก็มักจะตอบกลับมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยอยู่เสมอ

เหมือนอย่างตอนนี้

“อย่างน้อย…อาสทาน่า…ก็…ไม่เย่อหยิ่ง…เหมือนเจ้า…”

โยบาเนสหยุดชะงัก จู่ๆ ร่างกายรู้สึกได้ถึงอาการประหลาด

“แฮก แฮก”

ลมหายใจหอบถี่กว่าที่เคย สูดอากาศเข้าไปเท่าไหร่ก็ไม่เต็มปอดคล้ายกับปอดถูกบีบรัดจนแน่น

“แฮก รีบ…ไป…แพทย์หลวง…!”

หน้าอกรู้สึกอึดอัดไปหมด คอก็เหมือนถูกใครบีบจนหายใจไม่ออก

ลมหายใจหอบถี่ทำให้เสียงติดอยู่ในลำคอไม่อาจดังออกไปได้เต็มปาก

ทว่าเฟเรสกลับไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆ เขายังคงยืนเอามือไขว้หลังนิ่ง ในขณะที่สายตาจับจ้องไปยังโยบาเนสอยู่อย่างนั้น

“มะ…มัวทำอะไร…”

สุดท้ายโยบาเนสที่เคยนั่งเอนหลังอยู่บนเตียงก็หงายหลังล้มลงไป

ตุบ กลุก กลุก กลุก

แก้วชาในมือร่วงหล่นตกลงไปบนพื้นพรมผืนนา

ตึก

จังหวะนั้นเองที่เฟเรสยอมขยับกาย มือข้างหนึ่งเอื้อมไปเก็บแก้วชาขึ้นจากพื้น ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียงด้วยใบหน้าเย็นชา

“จะ…เจ้า…!”

โยบาเนสตระหนักอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ปลายนิ้วชี้ตรงไปยังเฟเรส

และเค้นเสียงสุดแรงเพื่อตะโกนออกไป

“ขะ…ข้างนอก…เรียกตัวแพทย์…”

ทว่าเสียงที่กว่าจะเค้นออกมาจากลำคอได้ ก็เป็นเพียงแค่เสียงแผ่วที่เบายิ่งกว่าเสียงหาวหวอดเสียอีก

“แค็ก แค็ก!”

มือเท้าทั้งสี่ของโยบาเนสเริ่มค่อยๆ แข็งจนขยับไม่ได้

เฟเรสหลุบตามองมือเท้าที่สั่นเทาไม่หยุด ก่อนจะเปิดปากพูด

“ตายเสียเถอะ เจ้าต้องตาย คนอื่นๆ ถึงจะค่อยสบายขึ้นหน่อยมิใช่หรือไง”