ครึ่งวันต่อมา เมฆสายฟ้าก็กระจายหายไป

โสมเฒ่ารับทัณฑ์สวรรค์สำเร็จ แม้ว่ามันจะมีพลังต่อสู้ไม่มากนัก แต่เนื่องจากมันเป็นจิตวิญญาณธาตุไม้ที่เป็นหนึ่งในธาตุทั้งห้า ดังนั้นจุดแข็งที่สุดของมันคือพลังชีวิต แม้มันเพิ่งจะรับทัณฑ์สวรรค์เสร็จและเต็มไปด้วยบาดแผล แต่บาดแผลเหล่านั้นก็หายเป็นปกติในไม่ช้า

“โสมเฒ่ากลายเป็นสมุนไพรระดับห้า นั่นหมายความว่าร่างกายของเจ้าอุดมสมบูรณ์มากยิ่งขึ้น” เจ้ากระต่ายเริ่มน้ำลายไหลและอยากจะกัดกินโสมเฒ่า

มันไม่ใช่สมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ธรรมดา แต่สามารถฝึกฝนบ่มเพาะพลังได้เลยไม่รู้ว่ามันเหนือกว่าสมุนไพรศักดิ์สิทธิ์ระดับห้าธรรมดากี่เท่า

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าช่างโชคดียิ่งนักที่รับทัณฑ์สวรรค์สำเร็จ”

“จิตวิญญาณแห่งธาตุทั้งห้าอันที่รักของสวรรค์และปฐพี ข้าสัมผัสได้ถึงพลังชีวิตมหาศาล ถ้าเจ้าได้รับส่วนหนึ่งของข้าไป มันจะไม่เพียงแค่ช่วยยกระดับพลังเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เจ้ามีอายุขัยเพิ่มขึ้นหลายพันปี!”

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

ท่ามกลางเสียงหัวเราะของโสมเฒ่า ก็มีชายเจ็ดคนปรากฏตัวทีละคน ซึ่งพวกเขาแต่ละคนต่างก็เป็นจอมยุทธระดับสุริยันจันทรา มีตั้งแต่ขั้นต้นไปจนขั้นสูง ดังนั้นอายุของพวกเขาจึงค่อนข้างห่างกันมาก บางคนยังเป็นรุ่นเยาว์ บางคนเป็นชายวัยกลางคน และบางคนก็เป็นชายชราผมขาว

อย่างไรก็ตาม ความแข็งแกร่งนั้นขึ้นอยู่กับความสามารถและพรสวรรค์ ชายชราผมขาวใช่ว่าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม บางทีอาจจะเป็นรุ่นเยาว์ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มก็เป็นได้

หลังจากที่หลิงฮันเพิ่มรับทัณฑ์สวรรค์เสร็จพร้อมกับโสมเฒ่า เขาก็จ้องมองทั้งเจ็ดคนด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย

เนื่องจากเขาเคยเผชิญหน้ากับจอมยุทธที่มาจากนิกายดาบสวรรค์มาก่อน ทำให้เขาตระหนักได้ทันทีว่าทั้งหกคนมาจากนิกายดาบสวรรค์เพราะดาบที่อยู่ข้างลำตัวของแต่ละคน

ในความเป็นจริงมันก็ฟังดูสมเหตุสมผลที่จะเจอกับศิษย์ของนิกายดาบสวรรค์ที่นี่ เพราะนิกายดาบสวรรค์ได้สูญเสียแผนที่สมบัติอันล้ำค่าที่นี่ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะส่งคนออกมาค้นหา และเนื่องจากศิษย์ของนิกายดาบสวรรค์เหล่านั้นเป็นตายร้ายดียังไงไม่มีใครรู้แน่ชัด นิกายสวรรค์จึงส่งคนออกมาตามหามากขึ้น

ทั้งเจ็ดคนเองก็จ้องมองกลุ่มของหลิงฮันอย่างไม่ละสายตา และคิดว่ามันเป็นการรวมตัวที่แปลกประหลาด – หนึ่งมนุษย์ หนึ่งสัตว์อสูร หนึ่งจิตวิญญาณธาตุไม้

“หืม มนุษย์คนนี้!” ชายวัยกลางคนที่มองหลิงฮันเผยสีหน้าสงสัย เหมือนกับว่าเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ปรมาจารย์หลิว มนุษย์คนนี้มีอะไรผิดปกติอย่างนั้นหรือ?” ใครบางคนที่อยู่ด้านข้างเขาถาม

“หลิงฮัน!” ชายวัยกลางคนนึกออกอย่างกะทันหันและเอ่ยชื่อออกมา

“หลิงฮัน?” คนอื่นๆดูสับสน เหมือนกับว่าพวกเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“ผู้นำที่พาทวีปฮงเทียนขึ้นมาบนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ด้วยการเปิดสวรรค์!” ชายวัยกลางคนกัดฟันแน่น และแววตาของเขาดูเหมือนจะมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ด้านใน

ความแข็งแกร่งของจอมยุทธระดับสุริยันจันทราไม่ค่อยมีบทบาทมากนักในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นห้านิกายโบราณจึงใช้ทวีปฮงเทียนเปลี่ยนวิกฤตให้เป็นโอกาส โดยมองทวีปฮงเทียนเป็นสมบัติและดำเนินแผนการมานานนับล้านปี

การเก็บเกี่ยวมีความสำคัญกับพวกเขามาก ทุกหมื่นปีที่ผ่านมาเม็ดยาที่หลอมขึ้นมาจากสิ่งมีชีวิตในทวีปฮงเทียนจะทำให้ห้านิกายโบราณมีจอมยุทธระดับสุริยันจันทราถือกำเนิดขึ้นมากมาย

– ถ้าเทียบขุมพลังของห้านิกายโบราณกับขุมพลังอื่นๆในระดับเดียวกันแล้ว จอมยุทธระดับสุริยันจัทราของพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าจอมยุทธระดับเดียวกันมาก

นี่เป็นเพราะผลของเม็ดยา

ทว่าการเปิดสวรรค์ของหลิงฮันทำให้การเก็บเกี่ยวของพวกเขาทั้งสิ้นสุดลง ดังนั้นห้านิกายโบราณจึงตัดสินใจว่าหลิงฮันเป็นเป้าหมายที่พวกเขาต้องกำจัดให้สิ้นซาก

แต่ปัญหาคือหลังจากที่เปิดสวรรค์ไม่มีใครรู้ว่าหลิงฮันและทวีปฮงเทียนไปที่ไหน แม้จะมีกำลังคนมากมาย แต่ห้านิกายก็ยังหาไม่พบ

ยิ่งไปกว่านั้นการใช้สิ่งมีชีวิตในทวีปฮงเทียนหลอมเป็นเม็ดยามีเพียงแค่จอมยุทธที่ถูกส่งไปโลกใบเล็กและคนระดับสูงเท่านั้นที่มีสิทธิ์รู้ความลับดังกล่าว ดังนั้นศิษย์ส่วนใหญ่ของห้านิกายโบราณเลยไม่รู้ว่าหลิงฮันเป็นใคร

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่หลิงฮันเปิดสวรรค์สำเร็จ เขาก็กลายเป็นศัตรูอันดับแรกของห้านิกายโบราณไปแล้ว พวกเขาขอให้ศิษย์ของนิกายดาบสวรรค์ออกค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่ของหลิงฮันเพื่อฆ่าเขาไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนก็ตาม

ดังนั้น เมื่อพูดถึงหลิงฮันที่เปิดสวรรค์ คนที่เหลือก็เริ่มเผยจิตสังหารแทบจะพร้อมกัน

“ปรมาจารย์หลิว ท่านจำผิดคนหรือไม่?” ชายชราผมขาวกล่าว

คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย หลิงฮันเพิ่งจะเปิดสวรรค์ขึ้นมาดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ไม่กี่ปี แล้วเขาจะทะลวงผ่านระดับสุริยันจันทราขั้นกลางได้เร็วขนาดนี้ได้อย่างไร?

“ไม่ เป็นเจ้าเด็กนี่ไม่ผิดแน่!” ชายวัยกลางคนยืนกราน เขาเคยเห็นภาพของหลิงฮันมาก่อน และที่สำคัญไปกว่านั้นคือกลิ่นอายของอีกฝ่าย ซึ่งเป็นอะไรที่เปลี่ยนแปลงได้ยากมาก

ชายวัยกลางคนผู้นี้เป็นคนแซ่หลิว เขาเรียกตัวเองว่าหลิวสือ เนื่องจากเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ได้รับการอุปถัมภ์จากนิกายดาบสวรรค์ และเมื่อเขากลายเป็นศิษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดอันดับสิบของนิกายในปีนั้น เขาจึงเรียกตัวเองว่าหลิวสือ หลังจากนั้นสามล้านปีต่อมา จากเด็กกำพร้าก็กลายเป็นปรมาจารย์ของนิกายดาบสวรรค์

“ถ้าเจ้าเด็กนี่เป็นหลิงฮันจริง วันนี้มันจะต้องถูกสังหารและค่อยจับโสมเฒ่า!” คนอื่นๆแสยะยิ้ม

“จับน้องสาวเจ้าสิ!” โสมเฒ่าตะโกนโต้ตอบทันที “ถ้าพวกเจ้าต้องการกินข้า มันยังเร็วไปแปดล้านปี! ฮันน้อย จัดการพวกมันให้ข้าซะ แล้วข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างงาม”

ระหว่างที่พูด โสมเฒ่าก็ค่อยๆตีตัวออกมา แขนขาเล็กๆของมันจะเอาไปสู้กับอีกฝ่ายได้อย่างไร

หลิงฮันนำดาบของเขาออกมาทันทีและพูดว่า “ในเมื่อพวกเจ้ารู้จักข้าอยู่แล้ว มันก็ช่วยประหยัดเวลาไปได้เยอะ เข้ามาได้เลย!”

“แค่มดปลวก!” หลิวสือเผยสีหน้าเหยียดหยาม ในสายตาของจอมยุทธที่อยู่บนดินแดนศักดิ์สิทธิ์อย่างเขา ผู้คนที่มาจากโลกใบเล็กไม่ต่างไปจากมดปลวกหรืออาจแย่กว่านั้น แล้วตอนนี้เขาก็ถูกมดปลวกกระตุ้นโทสะของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกโกรธมาก

แม้ว่าความก้าวหน้าของเจ้าเด็กนี่จะน่าทึ่ง แต่ก็เป็นแค่จอมยุทธระดับสุริยันจันทราขั้นกลางชั้นต้นเท่านั้น และถ้าแม้จะเป็นอัจฉริยะห้าดาว มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะต่อกรกับเขาได้

“ฆ่ามัน!” หลิวสือกล่าวด้วยความเหยียดหยามและบอกให้อีกหกคนบุกโจมตี

“ขอรับ!” ทั้งหกคนกระโจนออกไปทีละคนทีละคนและพุ่งเข้าหาหลิงฮัน

ในขณะที่หลิวสือยังไม่เคลื่อนไหวอะไร และปล่อยให้ทั้งหกคนเป็นคนจัดการ

หลิงฮันเริ่มตั้งท่าและสะบั้นดาบอสูรนิรดนร์ออกไปอย่างฉับพลัน ขนานกับพื้นปฐพีและแรงกดดันปกคลุมไปด้วยท้องฟ้า

ในตอนนั้นเองที่สีหน้าของหลิวสือก็เปลี่ยนไป ศิษย์ของนิกายดาบสวรรค์ล้วนเป็นนักดาบ เมื่อเขาเห็นพลังโจมตีของดาบเล่มนี้ มันทำให้เขารู้สึกตกตะลึงและคิดว่าประเมินหลิงฮันต่ำไปมาก

“ถอยก่อน!” หลิวสือตะโกนออกมาอย่างกะทันหันและพุ่งออกไปข้างหน้า