หลิงฮันและคนอื่นต่างกรีดร้องออกมา พวกเขายังไม่ได้ทำอะไร แต่กระต่ายยักษ์กลับนำปัญหามาให้!

“วิ่ง วิ่ง วิ่ง!” พวกเขาทุกคนต่างรีบวิ่งหนี พวกเขาไม่สามารถสู้กับพวกมันได้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังแห่กันมาเป็นฝูง

“หืม ข้ารู้สึกมึนงง ทำไมเจ้ากระต่ายนั่นถึงยังตามพวกเราอยู่!” หลิงฮันหันไปมองและเห็นเจ้ากระต่ายยักษ์กำลังจ้องมองพวกเขาและตามพวกเขาอยู่

ความเร็วของกระต่ายยักษ์รวดเร็วมาก และมันเข้าใกล้พวกเขาเรื่อยๆ

“เจ้ากระต่ายยักษ์นี่!” ทุกคนกัดฟันพูด

“เดี๋ยวก่อน เจ้ากระต่ายตัวนี้ดูเหมือนจะเป็นตัวเดียวกับที่พาข้ามาที่หุบเขาแห่งนี้” ฉินหยีเย่วพูดขึ้นมาฉับพลัน

“บัดซบ หรือว่าเจ้ากระต่ายนี่เข้าไปขโมยสมุนไพรในหุบเขา!”

“พวกเราซวยยิ่งนัก!”

“ใช่แล้ว ทั้งที่พวกเรายังไม่ได้ขโมยอะไรเลย”

หลิงฮันคว้าตัวทุกคนและห่อหุ้มด้วยพลังก่อเกิดและใช้ทักษะย่างก้าวเทพธิดาปีศาจเพื่อเพิ่มความเร็ว

“ไปเลย!” ฮูหนิวกล่าวออกมาด้วยความซุกซนและขึ้นไปขี่คอหลิงฮัน คำว่ากลัวไม่มีในพจนานุกรมของนาง

พรึบ เจ้ากระต่ายยักษ์กระโดดขึ้นไปในอากาศ ทันใดนั้นความเร็วของมันรวดเร็วขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อและไม่ได้ด้อยไปกว่าทักษะย่างก้าวเทพธิดาปีศาจของหลิงฮันเลย

ไม่แปลกใจเลย ถ้ามันไม่รวดเร็วพอ มันคงไม่กล้าเข้าไปในหุบเขาโอสถ และขโมยสมุนไพรบางอย่างออกมาเลยทำให้สัตว์อสูรจำนวนมากไล่ล่ามัน

“เจ้ากระต่ายยักษ์ เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเจ้า!” ช่วยไม่ได้ที่ฉินหยีเย่วจะกรีดร้องออกมา มันเป็นเพราะเจ้ากระต่ายยักษ์ตัวนี้ที่พานางมาที่นี่และพบกับหุบเขาโอสถ และตอนนี้มันก็เป็นเพราะเจ้ากระต่ายยักษ์นี่ที่ทำให้พวกเขาถูกสัตว์อสูรระดับก้าวสู่เทวาไล่ตาม

“กระต่ายอ้วน…น่ากิน!” ฮูหนิวหันหน้าไปมอง และน้ำลายเริ่มไหลออกมาจากปาก “หนิวหนิวอยากกินเนื้อกระต่าย!”

“ฮึ่ม เจ้าอยากจะกินเนื้อข้ามันยังเร็วไปพันปี!” เจ้ากระต่ายยักษ์พูดขณะที่มี “หัวไชเท้า” อยู่ในปากของมัน

พรวด!

ทุกคนแทบจะสำลัก เจ้ากระต่ายนี่พูดได้! หลังจากที่สัตว์อสูรก้าวเข้าสู่ระดับบุปผาผลิบานจะทำให้มันได้รับสติปัญญาที่ไม่ได้ด้อยไปกว่ามนุษย์ทั่วไป

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเจ้าเห็นกระต่ายพูดได้มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยหรือ?” กระต่ายยักษ์ดูภาคภูมิใจ

“เจ้ากระต่าย หรือว่าเจ้าจงใจตามพวกข้ามา?” หลิงฮันพูด “เจ้าจะวิ่งไปไหนก็ไป แต่ห้ามตามพวกข้า!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ทุกคนวิ่งด้วยกันมันสนุกดี!” เจ้ากระต่ายยักษ์ไม่พูดปฏิเสธเลยแม้แต่น้อย

“เจ้ากระต่าย นี่เจ้า!” ฉินหยีเย่วรู้สึกโกรธกว่าเดิม ถ้านางไม่ถูกหลิงฮันห่อหุ้มด้วยพลังก่อเกิดและพาวิ่งหนี นางคงเข้าไปกระโดดตบเจ้ากระต่ายตัวนี้แล้ว

“เนื้อกระต่ายดูน่าอร่อยดี!” แววตาของฮูหนิวเปล่งประกายและจ้องมองไปที่กระต่ายยักษ์

“เจ้าอยากกินข้า แน่จริงจับข้าให้ได้สิ!” กระต่ายยักษ์กล่าวด้วยความสนุก

“เนื้อกระต่ายของหนิว!” ฮูหนิวอุทานและรีบกระโจนออกไป ความเร็วของนางรวดเร็วมากราวกับกลายเป็นลำแสงและขึ้นไปขี่บนหลังกระต่าย

เจ้ากระต่ายยักษ์นี่มีความสูงเท่าครึ่งหนึ่งของมนุษย์ และความสูงของฮูหนิวเองก็สูงเท่าครึ่งหนึ่งของมนุษย์เช่นกัน ทำให้นางกับกระต่ายยักษ์ค่อนข้างมีขนาดใกล้เคียงกัน

เมื่อเห็นแบบนั้น พวกเขาทุกคนต่างคิดว่าฮูหนิวกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่ความจริงแล้ว…

ฮูหนิวอ้าปากและกัดไปที่หางของเจ้ากระต่ายยักษ์ ความเจ็บปวดทำให้ร่างของเจ้ากระต่ายยักษ์สั่นสะท้านและวิ่งเร็วขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ

“อ๊ากก–” เจ้ากระยักษ์กรีดร้อง “เจ้าเป็นสุนัขหรือไงถึงกัดหางข้า!”

ฮูหนิวรู้สึกหดหู่มากที่นางกัดหางของเจ้ากระต่ายยักษ์ไม่เข้า นางจึงกัดหางของเจ้ากระต่ายยักษ์แรงกว่าเดิมและสบัดหัวไปมาเพื่อให้หางของมันขาด

กระต่ายยักษ์กรีดร้องออกมาไม่หยุดและวิ่งเร็วกว่าเดิม

หลิงฮันรีบเร่งความเร็ว แต่เขาก็ไม่อาจตามความเร็วของมันได้ทัน และทำได้แค่จ้องมองฮูหนิวกับเจ้ากระต่ายยักษ์หายไปจากสายตา นั่นเป็นเพราะเขายังฝึกฝนทักษะอสนีบาตเก้าทิวาไม่สมบูรณ์ ทั้งยังมีคนอื่นอยู่อีก

โชคดีที่สัตว์อสูรที่ไล่ตามอยู่เบื้องหลังตามไม่ทันและในไม่ช้าพวกมันก็หายไป

หลังจากที่หลิงฮันไล่ตามไปในทิศทางที่เจ้ากระต่ายยักษ์วิ่งไป เขาก็พบว่าเจ้ากระต่ายยักษ์นั่นหยุดวิ่งแล้ว และพยายามกัดฮูหนิวแต่ฮูหนิวกัดหางอีกฝ่ายไม่ปล่อย ทำให้เจ้ากระต่ายยักษ์ดูเหมือนลาโง่ที่ไล่งับหางของตัวเอง

“ปล่อยข้า! ปล่อยข้า!”  เจ้ากระต่ายยักษ์กระโดดไปมา “หางของข้าสั้นอยู่แล้ว และถ้าถูกเจ้ากัดอีก แล้วในอนาคตข้าจะถูกกระต่ายตัวอื่นมองยังไง!”

หลิงฮันหัวเราะและพูดว่า “เจ้ากระต่าย ถ้าเจ้ามอบโสมโลหิตราชามังกรทรราชที่อยู่กับเจ้าให้ข้า ข้าจะช่วยเจ้า”

เจ้ากระต่ายยักษ์รู้สึกตกใจ และหยุดกระโดดไปมา มันจ้องมองไปที่หลิงฮันและพูดว่า “เจ้ารู้ได้ยังไงว่านี่คือโสม? อ๊ากกก!”  มันส่งเสียงกรีดร้องออกมากะทันหันอีกครั้ง เมื่อฮูหนิวเริ่มเคี้ยวห่างของมัน

“เผ่ามนุษย์ เผ่ามนุษย์ ถ้าเจ้าเอาเด็กสาวตัวน้อยนี่ออกไป ข้าจะยอมรับข้อเสนอของเจ้า!” เจ้ากระต่ายยักษ์ยังคงกรีดร้องออกมาไม่หยุด

“โสม!” หลิงฮันยื่นมือออกไป

เจ้ากระต่ายยักษ์เผยสีหน้าเจ็บปวด มันอุตส่าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อขโมยมันมาจากหุบเขาโอสถ นี่มันต้องมอบโสมให้อีกฝ่ายจริงหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นเด็กสาวตัวน้อยแปลกประหลาดนี่ยังกัดหางของมันไม่ปล่อย

มันใช้อุ้มเท้านำโสมออกมาและโยนไปให้หลิงฮัน

หลิงฮันรับและตรวจสอบดูอย่างละเอียด โสมนี่ยังมีรากอยู่ เขาหัวเราะออกมาและเก็บโสมเข้าไปในหอคอยทมิฬ นี่เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมากและในปีหน้าเขาจะกินิมันได้จำนวนมาก

นี่คือโสมโลหิตราชามังกรทรราช ตำนานกล่าวไว้ว่าเมื่อพันปีก่อนเจ้าโสมนี่ได้อาบโลหิตของราชามังกร

ต้องรู้ก่อนว่าโลหิตของมังกรที่แท้จริงนั้นทรงพลังแค่ไหน แต่เจ้าโสมนี่สามารถอาบโลหิตของมังกรได้โดยที่ไม่ตายและดูดซับพลังของมันมา นี่เป็นเรื่องที่น่าทึ่งมาก

ถ้านำไปปลูกภายในหอหอยทมิฬ ในหนึ่งปีเขาสามารถเก็บเกี่ยวพวกมันได้ราวกับหัวไชเท้า

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ฮูหนิว ปล่อยเจ้ากระต่ายตัวนี้ไป เจ้ายังกินมันเพราะยังไม่ปรุง!”

ฮูหนิวขบคิดอยู่ชั่วครู่และพูดว่า “เจ้ากระต่ายตัวนี้อร่อยอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปรุง!” นางจ้องมองไปที่กระต่ายยักษ์อีกครั้งและน้ำลายเริ่มไหลออกมาอีกรอบ