คืนหนึ่งผ่านไป หลิงฮันรู้สึกโศกศร้าเล็กน้อย

“ยังไม่พอ?” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนจ้องมองหลิงฮันผ่านกระจกทองแดง และเมื่อเห็นปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย ทำให้นางรู้สึกมีความสุข

หลิงฮันถอนหายใจและพูดว่า “ข้ากำลังคิดว่าจะทำยังไงดีที่จะนวดเนินอกเล็กๆของเจ้าให้กลายเป็นยอดเขา คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิดว่ามันเป็นหน้าอกหรือแผ่นหลังกันแน่!”

“หลิงฮัน!” เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกรีดร้อง “เจ้าอยากตายใช่ไหม?”

“ถึงหน้าอกจะเล็กแต่มันก็เป็นของจริง” หลิงฮันพูดพึมพัม เขาไม่คิดที่จะยั่วยุนางอีก เพราะยังไงนางก็เป็นแม่ของลูกของเขา

ทั้งสองคนเดินออกมาจากบ้านและเห็นฮูหนิวกำลังเล่นกับลูกของพวกเขา โดยที่หลิงเจี้ยนเสวี่ยนถูกฮูหนิวโยนขึ้นไปสูงกว่าหนึ่งร้อยฟุตและนางจะวิ่งไปรอรับจากอีกฝั่งหนึ่ง

ลูกชายตัวน้อยของพวกเขากำลังลอยอยู่กลางอากาศและส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างสนุกสนาม แต่ทว่าเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนกลับหน้าซีดขาว ถ้าฮูหนิวเป็นคนเล่นกับลูกของนาง ลูกของนางคงจะต้องตายอย่างแน่นอน!

นางรีบกระโจนออกไปและอุ้มลูกของนางแล้วหันไปพูดกับหลิงฮันว่า “เจ้าจะต้องไปพูดกับนาง!”

หลิงฮันพยักหน้าและเดินไปหาฮูหนิว “เจ้าจะไปวิ่งเล่นตรงนั้นก็ได้ แต่ห้ามไปไหนไกล!”

“อืม!” ฮูหนิวทำตัวว่านอนสอนง่าย

เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนแทบหมดสติ นี่เรียกว่าดุด่าหรือ?

ฮูหนิวจับมือของหลิงฮันเพื่อไปทานอาหารเช้า ซึ่งทุกคนมารอเขาอยู่ที่นี่แล้ว

ในความเป็นจริง อาหารเช้ามันไม่จำเป็นสำหรับพวกเขาเลย แต่ใครขอให้มันมีรสชาติอร่อยเกินไปกันล่ะ

หลิงฮันนำวัตถุดิบออกมา จูเสวี่ยนเอ๋อ หลี่จื่อเซียนและเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนต่างงานล้นมือ

ฮูหนิวรออย่างซุกซนเหมือนกับลิงและพูดว่า “หลิงฮัน เมื่อคืนเจ้าต่อสู้กับผู้หญิงโง่คนนี้หรือ? หนิวได้ยินเสียงกรีดร้องไม่หยุด หนิวเลยอยากจะเข้าไปช่วยหลิงฮันแต่หนิวเข้าไปข้างในไม่ได้!”

ทันใดนั้น มือที่เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนถือหม้ออยู่หลุดออกจากมือทันที นางหันไปจ้องมองฮูหนิวด้วยสีหน้าดุเดือด หรือว่าเมื่อคืนนางจะแอบฟัง?

ใบหน้าที่งดงามของจูเสวี่ยนเอ๋อและหลี่จื่อเซียนกลายเป็นสีแดง แม้ว่าพวกนางจะยังไม่แต่งงานแต่ก็รู้ว่านั่นหมายถึงอะไร

หลิงฮันส่งเสียงกระแอมไม่หยุดและพูดว่า “เด็กควรจะนอนหลับให้มากจะได้โตไว ครั้งหน้าหนิวจะต้องรีบเข้านอนอย่าทำตัวเป็นนกฮูกกลางคืน”

ฮูหนิวครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และชี้ไปที่หน้าอกของเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยน “หนิวจะเข้านอนเร็วจะได้ไม่เป็นผู้หญิงที่น่าสงสารเหมือนกับนาง!”

เฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนแทบบ้าคลั่ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางถูกฮูหนิวกล่าวหาว่าหน้าอกแบน หน้าอกแบนแล้วมันทำไม มันหน้าหัวเจ้าอย่างนั้นรึ?

หลิงฮันหัวเราะและโอบกอดฮูหนิวแล้วพูดว่า “ถ้างั้นฮูหนิวจะต้องกินเนื้อ นม และผักให้มากกว่านี้”

“แน่นอนหนิวชอบกินอยู่แล้ว!” ฮูหนิวกล่าว

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็ออกจากหอคอยทมิฬและออกเดินทางต่อ

ช่วงนี้จูเสวี่ยนเอ๋อมักดูโศกเศร้าเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าหลิงฮันไม่ได้พูดกับนางเป็นประจำเหมือนกับเมื่อก่อนหลังจากที่ได้เจอ “คนรักเก่า” และตอนนี้พวกเขายังมีลูกด้วยกันแล้ว ซึ่งทำให้นางรู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

เมื่อไม่มีใครสังเกตเห็น นางแอบเข้าไปอยู่ใกล้หลิงฮันและพูดว่า “เสวี่ยนเอ๋อเองก็อยากจะมีลูก!”

ช่วยไม่ได้ที่หัวใจของหลิงฮันจะรู้สึกหวั่นไหว ความงดงามของจูเสวี่ยนเอ๋อไม่ได้ด้อยกว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์แห่งนกอมตะสวรรค์เลย

หลิงฮันมีอาการปากแห้งเมื่อเขาได้ยินว่านางอยากมีลูก เขาตบไหล่ของจูเสวี่ยนเอ๋อและพูดว่า “ขอบคุณ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับข้ากับเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนนั้น…มันเป็นเรื่องบังเอิญ”

“เมื่อคืนที่ผ่านมาก็เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นรึ?” ดวงตาของจูเสวี่ยนเอ๋อแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกที่หลากหลาย

หลิงฮันเพียงแค่หัวเราะกลบเกลื่อนเท่านั้น

เจ็ดวันต่อมา พวกเขาก็เดินทางผ่านหุบเขาจันทราร่วงหล่นและกลับเข้าสู่ดินแดนทางตอนเหนืออันโดดเดี่ยว

แน่นอนว่าสถานที่ที่พวกเขาจะไปที่แรกนั้นคือไปพบพ่อแม่ของเขา

กลุ่มของหลิงฮันมาถึงที่พักตระกูลหลิง และเมื่อคนรับใช้เห็นหลิงฮัน พวกเขารีบบินกลับไปเพื่อรายงานทันที

“นายน้อยกลับมาแล้ว!”

มันเหมือนกับว่ามีลมพัดผ่านตระกูลหลิง หลิงตงชิงและเย่วฮงฉางรีบวิ่งออกมาหลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้าลูกชายมาหลายปี และมีหลิวอู๋ตงและหลีซื่อฉางวิ่งตามอยู่ด้านหลัง

จูเสวี่ยนเอ๋อและเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยนพวกเขาเคยเห็นหน้าแล้ว เย่วฮงฉางจ้องมองไปที่หลี่จื่อเซียนและสงสัยว่านี่เป็นลูกสะใภ้คนใหม่หรือไม่

“หืม เด็กคนนี้-” ทุกคนจ้องมองไปที่หลิงเจี้ยนเสวี่ยนที่อยู่ในอ้อมแขนของเฮ่อเหลียนสวินเสวี่ยน

หลิงฮันยิ้มและพูดว่า “ท่านแม่ นี่คือหลานชายของท่าน หลิงเจี้ยนเสวี่ยน”

พ่อและแม่ของหลิงฮันรู้สึกมีความสุขมาก ที่สุดของความอกตัญญูนั้นคือ การไร้ทายาทสืบตระกูล ลูกชายของพวกเขามักจะไม่อยู่กับบ้าน แต่แล้วเขาก็พาหลานชายกลับมาด้วย ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกมีความสุขมาก

หลิ่วอู๋ตงและหลีซื่อฉางจ้องมองไปที่หลิงฮันด้วยสีหน้าโศกเศร้าเหมือนกับจูเสวี่ยนเอ๋อ

เมื่อถึงเวลากลางคืน ตระกูลหลิงได้จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองให้กับทายาทรุ่นที่สามของตระกูลหลิง ทำให้จำนวนสมาชิกของตระกูลหลิงเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน

หลังจากคืนนั้น หลิงฮันจะเดินทางไปที่แคว้นพิรุณเพื่อเริ่มต้นการรวมทวีป