เข้าเหมือง

เหมืองถูกล้อมรอบไปด้วยทหารยามอย่างแน่นหนา ทหารยามไม่ได้หยุดผู้คนไม่ให้เข้าไปข้างในเท่านั้น แต่ยังป้องกันไม่ให้คนด้านในหลบหนีออกมาด้วย

…หลังจากที่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คืออะไร ใครมันจะอยากเข้าไปด้วยตัวเอง? ทุกๆวันผู้คนจำนวนมากจะถูกคุมตัวมาและพักอยู่ที่นี่ชั่วคราว หลังจากที่กลุ่มคนงานเหมืองก่อนหน้านี้ตาย คนกลุ่มใหม่ก็จะถูกส่งเข้าไปแทน

แล้วคนที่กล้าปฏิเสธล่ะ? จะถูกตัดหัวทันที!

ภายใต้แรงกดดันอันหนักหน่วง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่กี่วัน แต่ก็มีหลายคนที่ต้องการเสี่ยงโชคดู บางทีพวกเขาอาจได้รับการยกเว้นและไม่ตาย?

เพื่อป้องกันไม่ให้คนงานเหมืองที่พักอยู่ที่นี่ชั่วคราวหลบหนีได้จึงมีการสร้างกำแพงสูงตระหง่านขึ้นมาจากหินก้อนใหญ่ แน่นอนว่าคนทั่วไปนั้นไม่สามารถขุดมันได้อย่างแน่นอน มันเป็นเหมือนกับกำแพงยักษ์ที่มีความสูงถึงหกสิบห้าฟุตและยากที่จะกระโดดข้าม

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีทหารลาดตะเวนอยู่ใต้กำแพงยักษ์ การหลบหนีจึงยากพอกับการปีนท้องฟ้า

แน่นอนว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้นกับเฉพาะคนทั่วไป

หลิงฮันและฮูหนิวทะยานขึ้นไปและมาถึงอีกฝั่งหนึ่งของกำแพงยักษ์

“พวกเจ้าเป็นใคร?” ทหารยามรีบถามออกมาทันที และหอกเจ็ดเล่มต่างชี้ไปที่พวกเขาพร้อมเพรียงกัน

“ปล่อยให้พวกเขาเข้าไป” โปวเหวินหลิงได้ปรากฏตัวออกมา เขายืนอยู่บนกำแพงสูงในระยะไกล หากหลิงฮันต้องการเข้าไปในเหมือง เขาก็จะช่วยพาเข้าไป…ศัตรูต้องการฆ่าตัวตาย ดังนั้นมันจึงช่วยส่งเสริม

นั่นเป็นเพราะมันไม่สามารถมองหลิงฮันออก และทำให้มันรู้สึกได้ถึงอัตรายอย่างมาก ดังนั้น มันจึงไม่อยากต่อสู้กับหลิงฮัน

“ขอรับ นายท่านโปว!” ทหารยามรีบตอบกลับทันที

หน้าที่ของพวกเขาคือหยุดไม่ให้คนงานเหมืองหลบหนี หากใครบางคนต้องการเข้าไปข้างในแล้วมันจะทำไม? ยังไงก็ตามพวกเขาก็จะตายในวันรุ่งขึ้นอยู่ดีหลังจากที่ออกมาจากเหมือง

หลิงฮันเริ่มสำรวจพื้นที่ ข้างหน้าเป็นทางเข้าเหมืองขนาดใหญ่ที่มีเส้นทางลึกลงไปอย่างต่อเนื่อง แม้จะขุดลึกขนาดนั้น แต่น้ำบาดาลก็ยังไม่ออกมาจากหลุม

มองจากที่นี่ไม่มีคนงานเหมืองแม้แต่คนเดียวปรากฏตัวออกมาให้เห็น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาลงไปในส่วนลึกของเหมืองกันหมดแล้ว

กลุ่มก๊าซสีแดงเข้มเริ่มลอยสูงขึ้นภายในเหมืองและจะหยุดลงเมื่อพวกเขาลงไปลึกสองพันถึงสามพันเมตรและมันจะก่อตัวเป็นเมฆสีแดงขนาดใหญ่แทน

ฮูหนิวแยกเขี้ยวของนางออกมาเผยให้เห็นภาพลักษณ์ที่ดุร้าย แสดงให้เห็นว่านางค่อนข้างกังวลทีเดียว

หลิงฮันเองก็ไม่กล้าประมาทและรีบเดินเข้าไปในเหมือง เมื่อร่างของหลิงฮันลับหายเข้าไปในเหมือง โปวเหวินหลิงก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ตอนนี้หลิงฮันจะต้องตายอย่างแน่นอน…เว้นแต่เขาจะอยู่ข้างในเหมืองไปตลอดชีวิต

แต่เขาจะอยู่ได้โดยที่ไม่กินและดื่มได้อย่างไร?

หลิงฮันเข้าสู่พื้นที่ทำเหมือง ใต้เท้าของเขาเป็นดินร่วนซุยสีแดง มันแดงมากราวกับถูกย้อมด้วยเลือด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีกลุ่มก๊าซสีแดงเข้มข้นขึ้นไม่หยุดทำให้มันดูน่าขนลุกมาก

“ข้ารู้สึกได้ถึงลางร้าย” หลิงฮันพูด มันมาจากสัญชาตญาณของเขา

“ใช่!” ฮูหนิวพยักหน้าเห็นด้วย

ทั้งสองคนยังคงก้าวเดินไปข้างหน้า แม้พวกเขาจะบินได้แต่ก็ไม่เลือกทำเช่นนั้น ดินและหินที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่ทำให้หลิงฮันเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด จากนั้นเขาได้หยิบก้อนหินจำนวนหนึ่งขึ้นมาและดินเข้าไปในหอคอยทมิฬ และพาฮูหนิวเข้าไปข้างในเช่นเดียวกัน

“หอคอยทมิฬน้อย เจ้ามองเห็นอะไรพิเศษหรือไม่?” หลิงฮันถาม

หอคอยทมิฬน้อยปรากฏตัวออกมาและพูดว่า “ดินต้องคำสาป ผู้ที่มีดวงชะตาการเกิดแข็งแกร่งไม่เพียงพอจะตายในไม่กี่วันหลังจากที่สัมผัสมัน”

“คำสาป?” หลิงฮันรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เคยได้ยินพลังประเภทนี้มาก่อน การสาปแช่งมันไม่ได้เป็นเพียงแค่คำพูดหรอกหรือ แต่สามารถทำให้คนอื่นตายได้ด้วย? และดวงชะตาการเกิด มันคืออะไร?

“คำสาปเป็นพลังประเภทหนึ่งที่ได้รับมาจากเต๋า มันเป็นพลังที่ไร้ที่สิ้นสุดและสามารถแสดงออกมาได้ในรูปแบบต่างๆ” หอคอยทมิฬน้อยกล่าวอย่างเฉยเมย

“ถ้างั้นตอนนี้ข้าก็ได้รับผลกระทบจากคำสาปแล้ว?” หลิงฮันถาม

“ใช่แล้ว ตั้งแต่ที่เจ้าย่างก้าวเข้ามาคำสาปก็ติดตัวเจ้าแล้ว แต่ดวงชะตาของเจ้านั้นแกร่งกล้า เจ้าเลยยังไม่ตาย…อย่างน้อยเจ้าก็ยังไม่ตายจากคำสาประดับนี้ คำสาประดับนี้เป็นอะไรที่ข้าสามารถลบล้างได้อย่างง่ายดาย” หอคอยทมิฬกล่าว

“แล้วดวงชะตาคืออะไร?” หลิงฮันถามอีกครั้ง

หอคอยทมิฬน้อยแกว่งไปมาเล็กน้อยและพูดว่า “ทำไมเจ้าถึงมีคำถามมากมายนัก?”

“ถามเมื่อไม่รู้นั่นคือนิสัยของข้า” หลิงฮันพูดด้วยรอยยิ้ม

“ดวงชะตาคือชะตาที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด และจะส่งผลต่อชะตากรรมของเจ้าเป็นอย่างยิ่ง” หอคอยน้อยกล่าว “ในชีวิตทั้งสองของเจ้า ดวงชะตาของเจ้านั้นยังคงเหมือนเดิม และทำให้มันเกิดขึ้นได้ที่จะหลอมรวมดวงวิญญาณสองดวงเข้าด้วยกัน และไม่ได้เป็นเพียงแค่การครอบครองร่าง”

“ซับซ้อนดีนิ” หลิงฮันเริ่มให้ความสนใจ

“ข้าไม่มีความสนใจที่จะตอบสนองความอยากรู้ของเจ้า!” หอคอยทมิฬน้อยทำตัววางท่าขึ้นมาทันที

“แล้วฮูหนิวนางจะได้รับผลกระทบหรือไม่?” หลิงฮันถามอีกครั้ง

“ดวงชะตาของสาวน้อยคนนี้พิเศษเกินไป ข้าไม่อาจมองทะลุตัวนางได้ถ้าข้าไม่ได้ใช้พลังก่อเกิดของข้า” หอคอยทมิฬน้อยกล่าว

ในที่สุดหลิงฮันลดความกังวลของเขาได้และออกจากหอคอยทมิฬพร้อมกับฮูหนิวและยังคงเดินหน้าต่อ

น่าจื่อเหยียนและจักรพรรดิอัคคีร่วมมือกันทำอะไรอยู่?…หรือมันจะเป็นอาวุธต้องคำสาปที่อยู่ภายในเหมือง? ไม่มีใครอยากจะขโมยของคนตาย เว้นแต่มันจะเป็นนิกายพันศพ

ทั้งสองคนเหยียบลงบนพื้นดินที่เปียกเล็กน้อยและเดินลึกลงไป มันเป็นเหมือนกับชาม ยิ่งเดินลึกไปเท่าไหร่ยิ่งแคบขึ้นมากเท่านั้น เมื่อพวกเขาดิ่งลงไปในที่ลึก สภาพแวดล้อมก็เริ่มมืดมน และถ้ามันไม่ได้เป็นเพราะหลิงฮันและฮูหนิวมีสายตาที่เฉียบแหลมกว่าคนอื่น บางทีเขาอาจเดินเหมือนกับคนตาบอดไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม เมื่อเดินลงไปเรื่อยๆจะปรากฏทางแยก และเห็นแสงไฟของคบเพลิงที่สั่นไหว ในความมืดแบบนี้คงไม่มีใครสามารถขุดแร่ได้

เมื่อเห็นท่าทีไร้ความกังวลของหลิงฮันและหญิงสาวตัวน้อยที่อยู่ด้านข้างเขาที่ดึงชายเสื้อของเขาอยู่ คนงานเหมืองหลายคนเผยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมาและเริ่มสงสัยว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่

หลิงฮันกวาดสายตามอง เขาเห็นเพียงแค่ความมืดมนบนใบหน้าของคนเหล่านี้ หลังจากที่พวกเขาได้เข้ามาที่นี่ พวกเขาก็เป็นเหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว ดังนั้นใครมันจะทำตัวใจเย็นอยู่ได้?

“อาหาร! อาหาร!” เมื่อพวกเขาเห็นเนื้อแห้งที่อยู่ในมือของฮูหนิว ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างทันที ราวกับว่าพวกเขาเป็นนักเดินทางที่เห็นโอเอซิสในทะเลทราย และรีบกรูกันเข้ามาราวกับพวกเขากำลังจะใช้กำลังแย่งมัน

หลิงฮันรู้สึกตลก คนธรรมดาหลายคนต้องการปล้นเขากับฮูหนิว?

ฮูหนิวจะปกป้องอาหารของตัวเองมากที่สุด และเผยสีหน้าดุร้ายออกมาทันที พวกเขาต้องการปล้นอาหารของนางงั้นรึ?

หลิงฮันดึงตัวฮูหนิวเข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเจ้าต้องการอาหารงั้นรึ? แน่นอนว่าข้าจะมอบให้ แต่ต้องตอบคำถามของข้าสักสองสามข้อ” เขาสะบัดนิ้วมือและปรากฏหลุมลึกบนก้อนหิน ซึ่งทำให้คนงานเหมืองรู้สึกตกใจและชะงักทันที

เหล่าผู้คนที่จ้องมองเนื้อแห้งที่อยู่ในมือของฮูหนิวต่างน้ำลายไหลขณะที่พูดถามออกไปว่า “เจ้าอยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?”

“สถานการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ บอกทุกสิ่งทุกอย่างที่พวกเจ้ารู้”

คนเหล่านั้นจ้องมองหน้ากันแล้วพยักหน้า และเริ่มพูดออกมาทีละคนทีละคน

พวกเขาถูกส่งมาที่นี่เมื่อเจ็ดวันก่อนและได้รับน้ำกับอาหารที่ใช้กินอยู่ได้แค่สองวันเท่านั้นก่อนเข้ามาในเหมือง ถ้าพวกเขาต้องการอาหารเพิ่ม พวกเขาต้องทำงานให้หนักและขุดหาแร่ให้พบ และใช้แร่ในแลกเปลี่ยนกับอาหาร อย่างไรก็ตาม แร่หาได้ยากมาก ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงรู้สึกหิวโหยเหมือนกับหมาป่า

หลิงฮันรู้สึกว่ามันแปลกเลยถามออกไปว่า “ผู้คนที่อยู่ด้านนอกจะนำอาหารมาให้พวกเจ้าจริงงั้นรึ? พวกเขาจะมอบอาหารให้กับพวกเจ้าได้ยังไง?”