ตอนที่ 2,048 : ใจสั่น

 

ตอนแรกก็ถูกต้วนหลิงเทียนข่มขู่ไปทีนึงแล้ว มาตอนนี้ต่งหลินยังข่มขู่มันขึ้นมาอีกคน เถียนตงจึงรู้สึกราวกับสติของมันใกล้แตกเต็มที!

 

ชาติที่แล้วมันทำบาปกรรมอันใดไว้กันหนอ?

 

ไฉนชาตินี้มันถึงต้องมาพบพานดาวมฤตยูทั้งสองด้วย?

 

อย่างไรก็ตามสุดท้ายเถียนตงก็ตัดสินใจ มันหันไปมองจ้องต้วนหลิงเทียน

 

“ต้วนหลิงเทียน ในเมื่อเจ้ามิอยากให้ระหว่างเรามีเรื่องต้องหมางใจกัน…เช่นนั้นเจ้าไปเถอะ!”

 

เถียนตงกล่าวออกเสียงหนัก

 

เห็นได้ชัดว่ามันไม่คิดลงมือกับต้วนหลิงเทียนอีกต่อไป

 

เมื่อได้ยินคำของเถียนตง คิ้วต้วนหลิงเทียนย่นลงเล็กน้อย เขารู้ว่าตอนนี้นี่เป็นทางลงที่ดีสายหนึ่ง

 

หากแต่ในใจเขาไม่ยินยอมให้มันจบง่ายๆแต่เพียงเท่านี้!

 

“เถียนตง…หูเจ้ามีปัญหาหรือ?”

 

หน้าต้วนหลิงเทียนเริ่มมืดลงกล่าวออกเสียงหนักเยียบเย็น “ข้าบอกให้เจ้าถอยไป! หรือเจ้าเห็นแก่ตัวไม่เอาไหนอย่างต่งหลินจนไม่ใยดีเหล่าศิษย์และลูกหลานของเจ้าแล้ว?”

 

ต้วนหลิงเทียนกล่าวขู่เถียนตงออกมาอีกครั้ง ค่อยแสยะยิ้มจุ๊ปากกล่าวเย้ย “จึกๆๆ…ข้าอยากรู้นักว่าวันหน้าหากเหล่าศิษย์และลูกหลานเจ้าต้องทุกข์ทรมานเพราะการเลือกครั้งนี้ของเจ้า พวกมันจะคิดอย่างไร?”

 

“อาวุโสเถียนตง ท่านคงนึกภาพออก…หากท่านพ่อล่วงรู้ว่าท่านร่วมมือกับต้วนหลิงเทียนรังแกข้า! อย่าว่าแต่ลูกหลานเหล่าศิษย์ กระทั่งตัวท่านเอง ท่านพ่อก็ไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่!!”

 

เมื่อต้วนหลิงเทียนกล่าวขู่เถียนตง ต่งหลินเองก็ไม่ยอมน้อยหน้าเร่งกล่าวขู่เถียนตงออกมาเช่นกัน เพราะมันกลัวใจเถียนตงจริงๆ ว่าจะถอยให้ต้วนหลิงเทียนเพราะเห็นแก่คนใกล้ชิด

 

ต้องบอกเลยว่าเมื่อเทียบกับต้วนหลิงเทียนแล้ว เถียนตงย่อมหวาดกลัวบิดาของต่งหลินมากกว่า เพราะนั่นคือต่งหยวนจิ้น รองจ้าวหอคุมกฏ!

 

ดังนั้นไม่นานมันก็ตัดสินใจเลือกได้ โดยเลือกจะยืนมองต้วนหลิงเทียนอย่างเฉยเมย

 

“ต้วนหลิงเทียน วันนี้ข้าจะไม่ลงมือทำอะไรเจ้า…แต่ต่งหลินยังอยู่ในความคุ้มครองของข้า!”

 

“หากภายใต้สถานการณ์เช่นนี้แต่เจ้ายังกล้าแตะต้องเหล่าศิษย์และลูกหลานข้า…ข้าเถียนตงจะทำลายเจ้าแม้ข้าต้องฝ่าฝืนกฏจนถูกลงทัณฑ์ก็ตาม”

 

เสียงกล่าวเถียนตงนั้นเย็นชาหนาวเหน็บนัก ยังกล่าวออกอย่างเด็ดขาดไม่เหลือที่ว่างให้ต่อรองใดๆ

 

“จริงหรือ?”

 

ต้วนหลิงเทียนแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “หากข้าจำไม่ผิด…ในลัทธิบูชาไฟเหมือนจะมีกฏอยู่ข้อหนึ่ง หากอาวุโสหอคุมกฏกระทำความผิดเสียเอง โทษทัณฑ์ที่ได้รับจะหนักเป็นสองเท่า!”

 

“ต่อให้เจ้าไม่ฆ่าข้าเพียงทำให้ข้าพิการ…แต่ข้ากลัวว่าสุดท้ายเจ้าต้องไม่พ้นถูกตัดสินโทษตายแน่นอน! เจ้ายินดีสละชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องเหล่าศิษย์และลูกหลานเพียงแค่ถูกข้าทุบตี?”

 

“เจ้าคิดว่า…ข้าจะเชื่อเรื่องนี้?”

 

ขณะกล่าวยิ่งมารอยยิ้มแสยะบนใบหน้าต้วนหลิงเทียนยิ่งฉีกกว้าง แววตาที่ใช้มองเถียนตงก็เผยความท้าทายประชดประชันชัดเจน

 

“เถียนตง เจ้าอย่าได้ทำอะไรที่จะทำให้เจ้าเสียใจภายหลังดีกว่า!”

 

สิ้นคำกล่าว พริบตานี้หน้าเถียนตงถึงกับเปลี่ยนสีไปใหญ่หลวง และต้วนหลิงเทียนที่พึงกล่าวไม่ทันจบคำดี ก็พุ่งไปทางเถียนตงทันที!

 

กล่าวให้ชัดคือพุ่งไปหาต่งหลินด้านหลังเถียนตง!

 

เถียนตงก็เสมือนตอไม้ตอหนึ่งที่ขวางทาง!

 

เมื่อเห็นต้วนหลิงเทียนเหินร่างเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เถียนตงก็นึกถึงวาจาก่อนหน้าของต้วนหลิงเทียนซ้ำไปซ้ำมา แววตาของมันสั่นไหวไปไม่สงบ ไม่ทราบมันคิดอะไรอยู่

 

วูบ!

 

อย่างไรก็ตามเมื่อต้วนหลิงเทียนเจียนถึงตัว มันก็เลือกที่จะเหินร่างหลบออกไปข้างๆ

 

สุดท้ายมันก็เลือกที่จะถอย

 

ในสายตาของมัน

 

ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะไม่น่ากลัวเท่ารองจ้าวหอคุมกฏต่งหยวนจิ้น ทว่าต่งหยวนจิ้นนั้นก็มีหน้ามีตาไม่น้อย ย่อมไม่ใช่คนที่จะลดตัวลงมาทำร้ายเหล่าศิษย์หรือลูกหลานของมัน กระทั่งทำร้ายมันถึงตายได้…

 

เพราะสุดท้ายแล้วต่งหลินก็แค่ถูกทุบตีสั่งสอนบทเรียนเท่านั้น ไม่ได้ถูกฆ่าหรือทำให้พิการแต่อย่างไร

 

เรื่องนี้ยังไม่ถือว่าแตะขีดจำกัดล่างของต่งหยวนจิ้น

 

อย่างไรก็ตาม ต้วนหลิงเทียนนั้นต่างจากต่งหยวนจิ้นนัก! อีกฝ่ายก็เป็นอย่างที่พูด…คนเท้าเปล่าย่อมไม่กลัวสวมรองเท้า!!

 

กับ ‘คนบ้า’ เช่นนี้ เถียนตงเลือกที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวเสียประเสริฐกว่า!

 

หาไม่แล้วเกรงว่าเหล่าศิษย์และลูกหลานของมันได้เผชิญเคราะห์กรรมครั้งใหญ่แน่

 

ดังนั้นในวินาทีสุดท้าย เถียนตงจึงได้เลือกที่จะหลบทางออกไป

 

“อาวุโสเถียนตง!!”

 

เมื่อเห็นเถียนตงเลือกที่จะถอยไปในห้วงเวลาคับขัน ปล่อยให้มันต้องเผชิญหน้ากับต้วนหลิงเทียนโดยตรง สีหน้าต่งหลินถึงกับซีดไปเป็นไก่ต้ม มันไม่คิดไม่ฝันเลยว่าเถียนตงจะตัดสินใจเช่นนี้ในวินาทีสุดท้าย!

 

เพี๊ยะ!

 

อย่างไรก็ตามในขณะที่หน้าต่งหลินถอดสี เสียงตบเน้นๆก็ดังชัดถนัดถนี่ก้องฟ้า

 

เป็นต้วนหลิงเทียนที่บรรลุถึงเบื้องหน้าต่งหลิน ยกมือขึ้นสะบัดตบฟาดออกไปอย่างไร้ปราณีจนต่งหลินถึงกับหน้าหัน  รอยแดงฉานรูปฝ่ามือผุดโผล่ขึ้นมาบนหน้าต่งหลินอย่างน่ากลัว!

 

เรียกว่าเพียงหนึ่งตบก็ทำให้แก้มต่งหลินปูดบวมขึ้นมาทันตาเห็น

 

“จะ…เจ้ากล้าตบข้า!”

 

หลังจากหายจากอาการอื้ออึง ต่งหลินก็มองต้วนหลิงเทียนด้วยสีหน้าเหลือเชื่อราวกับเห็นผี

 

“อ่า ข้ากล้าตบเจ้า”

 

ต้วนหลิงเทียนแสยะยิ้ม ก่อนที่จะสะบัดมือตบหน้าต่งหลินอีกฉาด และตบนี้ยังแรงกว่าตบก่อนหน้า!

 

หากต่งหลินยังกล้าพล่ามออกมาอีกคำ เขาจะเพิ่มแรงตบให้หนักขึ้น!

 

สุดท้ายต่งหลินก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เงียบไปปานคนตาย

 

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

 

……

 

เสียงตบมันส์มือดังชัดถนัดถนี่เป็นจังหวะจะโคน ตอนนี้อาวุโสเพลิงทองแดงที่อยู่หน่วยลาดตระเวนเดียวกับต้วนหลิงเทียน ถึงกับลอยร่างค้างกลางหาวปากอ้ากว้าง หนังศีรษะเสมือนชาด้านมองเรื่องราวตาปริบๆ แต่ไม่มีใครกล้าสอดมือเข้ามาห้าม

 

ล้อกันเล่นหรือไร!?

 

ท่านไม่เห็นหรือว่ากระทั่งอาวุโสเพลิงเงินอันดับ 1 ของหอคุมกฏยังทำได้แค่ยืนเป็นหัวหลักหัวตอไม่กล้าแม้แต่จะผายลม?

 

ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่พลังฝีมือความแข็งแกร่งของพวกมันก็สู้ต้วนหลิงเทียนไม่ได้เป็นทุน ต่อให้พวกมันแข็งแกร่งกว่าต้วนหลิงเทียนพวกมันก็ไม่กล้ายุ่ง!

 

พวกมันเองจะมากจะน้อยก็มีศิษย์และลูกหลานอยู่ในลัทธิบูชาไฟทั้งสิ้น ใครจะไปรู้ว่าต้วนหลิงเทียนจะไปรังควาญศิษย์หรือลูกหลานของพวกมันโดยตรงหรือไม่!

 

ต้วนหลิงเทียนผู้นี้ดังคนคลั่ง! ไม่เคยกระทำอะไรอยู่ในสามัญสำนึกพวกมันสักครั้ง!!

 

คนเช่นนี้พวกมันอย่าได้ไปตอแยเสียประเสริฐสุด!

 

“เสียสติ! มันเสียสติไปแล้ว!!”

 

เถียนตงที่หลบออกไปด้านข้าง เมื่อเห็นต้วนหลิงเทียนรัวมือตบต่งหลินอย่างเมามันส์ จนหน้าต่งหลินบวมช้ำยิ่งกว่าหัวหมู หนังศีรษะของมันก็อดไม่ได้ที่จะชาด้านอื้ออึงไปเช่นกัน มันรู้สึกว่าต้วนหลิงเทียนคนนี้เสียสติไปแล้วจริงๆ!

 

ต่งหลินเป็นใคร?

 

ลูกชายคนเดียวของรองจ้าวหอคุมกฏ ต่งหยวนจิ้น!

 

รองจ้าวหอคุมกฏที่เห็นลูกชายคนเดียวคนนี้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ไหนเลยยังไม่โกรธได้เมื่อพบว่าลูกชายของตัวเองถูกทำให้อับอายขายหน้าขนาดนี้!

 

“พอได้แล้ว!”

 

จังหวะนี้แม้เถียนตงจะหวาดกลัวต้วนหลิงเทียนลงมือกับเหล่าศิษย์และลูกหลานจับใจ แต่มันก็ไม่อาจนิ่งเฉยทนดูเรื่องราวอยู่ข้างๆได้อีกต่อไป เลือกที่จะวูบร่างไปฉับไว หยุดต้วนหลิงเทียนเอาไว้

 

ตอนนี้มันยังบังเกิดความเสียใจขึ้นมาไม่น้อย

 

ตอนแรกที่มันหลบทางให้ มันก็คิดว่าต้วนหลิงเทียนจะลงมือทุบตีทำร้ายต่งหลินตามปกติเพื่อสั่งสอนบทเรียน หากเป็นเช่นนั้นต่อให้ทุบตีจนปางตายก็ไม่นับเป็นอะไร เพราะผู้ฝึกตนไหนเลยจะไม่มีใครเคยเจ็บตัว…

 

แต่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าต้วนหลิงเทียนกลับไม่ทุบตีทำร้ายผู้คนอย่างปกติ กลับเลือกที่จะตบหน้าต่งหลินจนปูดบวมเป็นหัวหมูแทน!!

 

ตบจนหน้าบวมเป็นหัวหมูไม่ว่า

 

ที่สำคัญคือแม้หน้าต่งหลินจะบวมเป็นหัวหมูแล้ว…แต่ต้วนหลิงเทียนยังคงตบซ้ายทีขวาทีระรัวไม่หยุด!

 

หากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ต่งหลินยังจะกล้าสู้หน้าผู้ใดในลัทธิบูชาไฟแห่งนี้ได้อีก! ยังจะมีวันโงหัวขึ้นมาได้อีกหรือ!?

 

ความอัปยศดังกล่าว ตราบใดที่ยังเป็นคนทั่วไป ย่อมไม่มีใครทานทนรับไหว!

 

“ต่งหลิน ตอนแรกข้าก็ลืมเรื่องเจ้าไปแล้ว ไม่คิดที่จะไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับเจ้าอีกด้วยซ้ำ…แต่วันนี้เป็นเจ้าที่คิดมาหาเรื่องข้าให้ถูกทุบตีเอง เจ้าโทษข้าไม่ได้!”

 

เมื่อถูกเถียนตงเข้ามาขวาง ต้วนหลิงเทียนเพียงมองกล่าวกับต่งหลินเสียงเย็น ก่อนที่จะเหินร่างจากไป เพื่อทำหน้าที่บินลาดตระเวนต่อ

 

“ขอบคุณอาวุโสเถียนตงที่ให้ความร่วมมือ”

 

เถียนตงที่โล่งใจหลังเห็นต้วนหลิงเทียนเหินร่างจากไป พอได้ยินวาจาทิ้งท้ายของต้วนหลิงเทียน มันก็แทบกระอักเลือดออกมาเสียให้รู้แล้วู้รอด ร่างถึงกับสะท้านไปคราหนึ่ง

 

ต้วนหลิงเทียนผู้นี้จะไปแล้วแท้ๆแต่ไม่วายฉุดลากมันลงนรกด้วย!

 

‘ต้วนหลิงเทียน…ต้วนหลิงเทียน…หากไม่ฆ่าเจ้าให้ตาย ข้าต่งหลินไม่ขออยู่เป็นผู้คน! ข้าต่งหลินขอสาบานว่าหากฆ่าเจ้าไม่ได้ข้าไม่ขออยู่เป็นผู้คน!!’

 

ต่งหลินถลึงตาแดงก่ำมองแผ่นหลังต้วนหลิงเทียนที่จากไป ทั่วร่างสั่นระริกด้วยโทสะ ตอนนี้ยากนักที่จะเห็นได้ว่าสีหน้าของมันเป็นอย่างไร เพราะใบหน้ามันปูดบวมช้ำเลือดไปหมด แต่ใครก็บอกได้ว่าตอนนี้มันโมโหเพียงใด

 

ยังโมโหหนักมาก!

 

จนเมื่อแผ่นหลังต้วนหลิงเทียนหายลับไปจากสายตา ต่งหลินค่อยละสายตามามองที่เถียนตงด้วยความแค้น สายตาของมันเยียบเย็นนัก พยายามปริปากที่เจ่อแตกกล่าวออก

 

“เถียน…เถียนตง…เรื่องวันนี้…ข้าจะฟ้อง…ฟ้องบิดาทั้งหมด…เจ้า…เจ้า…ระวังเงาหัวไว้ให้ดี!”

 

หลังกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก ต่งหลินก็เหินร่างจากไป ทิ้งเถียนตงเอาไว้อย่างไม่คิดจะหันกลับไปมอง

 

“จบสิ้นกันแล้ว…”

 

หน้าเถียนตงถึงกับเปลี่ยนเป็นมืดดำเมื่อได้ยินวาจานี้ของต่งหลิน มันรู้ดีว่ามันตัดสินใจผิดไปแล้ว ด้วยไม่คิดไม่ฝันว่าต้วนหลิงเทียนจะเลือกลงมือทำร้ายต่งหลินด้วยวิธีการนี้

 

หากมันรู้ก่อนหน้า มันคงไม่เลือกที่จะถอยออกมาแบบนั้น

 

เพราะหากเรื่องราวในวันนี้แพร่ออกไป สมคววรทำให้ต่งหลินอึดอัดคับแค้น เจ็บยิ่งกว่าฆ่ามันให้ตายเสียอีก!

 

มีโอกาสเป็นไปได้สูงหากเรื่องราวนี้แพร่กระจายออกไปจนทำให้ต่งหลินไร้ที่ยืน รองจ้าวหอคุมกฏอย่างต่งหยวนจิ้นไม่เพียงแต่จะไม่ละเว้นต้วนหลิงเทียน เกรงว่ากับมันก็คงไม่คิดละเว้นเช่นกัน

 

“พวกเจ้าทั้งหมดจำคำข้าเอาไว้ให้ดี…หากพวกเจ้าคนใดคนหนึ่งกล้าที่จะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป ไม่ใช่แค่ข้าแต่กระทั่งรองจ้าวหอคุมกฏย่อมไม่มีวันปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

 

หลังสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เถียนตงก็หันไปมองกล่าวกกำชับอาวุโสเพลิงทองแดงไม่กี่คนที่อยู่ในเหตุการณ์เสียงเย็น

 

“ขออาวุโสเถียนตงโปรดวางใจ ข้าไม่กล้าแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปเด็ดขาด”

 

“ขออาวุโสเถียนตงอย่าได้กังวล ข้าน้อยมิเห็นอันใดทั้งสิ้น!”

 

“เกิดอันใดขึ้นหรืออาวุโสเถียนตง ข้าน้อยพึ่งผ่านมา…ข้าน้อยพึ่งผ่านมาจริงๆ”

 

…

 

ได้ยินคำกำชับของเถียนตง อาวุโสเพลิงทองแดงทั้งหลายเร่งตอบรับออกมาอย่างไม่กล้ารอช้า ด้วยกลัวว่าหากล่าช้าเถียนตงจะเอาเรื่องพวกกมัน

 

แต่ขณะกล่าวออก ในใจก็ลอบสนุกสนานไม่น้อย เร่งส่งเสียงผ่านพลังกล่าวคุยกันอย่างออกรส

“ต้วนหลิงเทียนผู้นั้นหาเรื่องตายแล้วจริงๆ!”

 

“นั่นสิ ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดหาญกล้าไม่กลัวตายเช่นนี้มาก่อนเลย…นั่นมันต่งหลินเชียวนะ มิใช่เวินเยี่ยน!!”

 

“มันตายแน่…หากต่งหลินร่ำไห้ไปฟ้องบิดาด้วยใบหน้าหัวหมูเช่นนั้น ต้วนหลิงเทียนไม่มีวันรอดมือรองจ้าวหอคุมกฏได้หรอก!”

 

…

 

ทั้งหมดเป็นความจากใจของอาวุโสเพลิงทองแดงไม่กี่คนของหอคุมกฏที่อยู่ในเหตุการณ์ ทั้งหมดล้วนคิดว่าต้วนหลิงเทียนทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรจากขุดหลุมฝังศพตัวเอง

 

กลับกัน ด้านต้วนหลิงเทียนที่เหินร่างจากมา ก็รู้สึกสาสมใจและยินดีไม่น้อย

 

เขาไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่นิดเดียว

 

อย่างที่เขากล่าวบอกไว้ก่อนหน้า

 

หากต่งหลินมันไม่ถ่อมาหาเรื่องเขาถึงที่ เขากระทั่งลืมเลือนมันไปแล้วเสียด้วยซ้ำ!

 

อย่างไรก็ตามในเมื่อต่งหลินมันมาหาเรื่องเขาถึงที่ เขาต้วนหลิงเทียนก็ไม่ใชคนที่มันจะรังแกกันได้ง่ายๆ!

 

“แปลกจริง…ไฉนอยู่ๆใจข้ากลับสั่นแปลกๆ”

 

ทว่าทันใดนั้นเอง อยู่ๆต้วนหลิงเทียนก็หน้าเปลี่ยนสี คล้ายสัมผัสได้ถึงอะไรไม่ถูกต้องบางประการ