บทที่ 384 ความเร่งด่วน

“ข้า, ข้า, ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านนะ” ดาเนี่ยลพูด

เด็กสาวสวยมากๆ เธอเป็นดอกไม้งามของหมู่บ้าน ถึงแม้นางหวู่จะยังไม่ได้ตกลงแต่เธอเหมาะสมกับเขา นอกจากนี้พื้นฐานครอบครัวของบ้านนางหวู่ก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไรด้วย แต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ชอบดอกไม้งามนี่มากเหมือนกัน

แต่คนส่วนใหญ่ไม่สามารถที่จะทนรับภาระของครอบครัวนางหวู่ได้ ใครๆก็เห็นได้อย่างชัดเจน

ถ้าเขาอยากที่จะแต่งงานกับเสี่ยวเชา เขาก็จะต้องดูแลครอบครัวของนางหวู่ให้ได้ด้วย

ลุงจ้าวไม่สามารถที่จะดูแลตัวเองได้อีกแล้ว ชีวิตที่เหลือเขาจะต้องอยู่กับเสี่ยวเชาไปตลอดชีวิต นางหวู่เองก็ไม่ค่อยแข็งแรง

ดังนั้นถึงแม้เสี่ยวเชาจะหน้าตาดี แต่หลายคนก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับภาระของครอบครัวนี้ ดังนั้นในหัวใจของดาเนี่ยล เสี่ยวเชาก็เกือบที่จะถือว่าเป็นภรรยาของเขาแล้ว

ดอกไม้งามอะไร?! นี่เขาเรียกอะไรกันเนี่ย?!

เธอเอาแต่พร่ำบ่นอยู่ในใจว่าทำไมพ่อกับแม่ของเธอถึงไม่ตั้งชื่อเธอดีๆและมอบชีวิตที่ดีกว่านี้ให้เธอบ้าง ไม่สิ ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งจะให้ทองเธอมามากมายนี่

เสี่ยวเชาเช็ดน้ำตาพร้อมดวงตาที่เปล่งประกาย แต่แล้วยังไงล่ะ?!

ผู้หญิงคนนั้นมีทองมากมายซึ่งมีมากพอจนสามารถที่จะยกให้เธอได้ง่ายๆ น่าเสียดายที่นายท่านคนนั้นไม่ชอบเธอ ไม่งั้นเธอก็คงจะได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้

ไอ้วัวบ้านที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นอะไรที่น่าอับอายจริงๆ เธอนึกภาพว่าจะต้องอยู่กับเขาไม่ออกเลย?! อย่าฝันไปหน่อยเลย แค่ทองนั่นอย่างเดียวก็มีค่ามากพอที่จะทำให้เธอได้อยู่อย่างสุขสบายแล้ว

“เสี่ยวเชา ได้ยินข้าหรือเปล่า?” ดาเนี่ยลพูดต่อ

เธอจ้องมองไปที่เขา ได้ยินแต่เธอแค่ไม่อยากที่จะตอบคำถามของเขา

ดาเนี่ยลมีรอยยิ้มที่จริงใจ มันเป็นเรื่องปกติที่สาวงามจะต้องอารมณ์ฉุนเฉียวอยู่นิดหน่อยซึ่งเขาทนรับเรื่องนี้ได้ซึ่งบางครั้งมันก็ทำให้ผู้หญิงดูน่ารักเพิ่มขึ้นมาหน่อย

เสี่ยวเชาลุกขึ้นแต่เพราะเท้าบาดเจ็บจึงล้มลงไปอีกครั้ง

ดาเนี่ยลทนดูไม่ได้จึงรีบอุ้มเธอขึ้นมาทันที

“ไปเถอะ ข้าจะพาเจ้ากลับเอง”

“ไม่ วางข้าลงนะ เร็วเข้าสิ เจ้าสมควรที่จะแตะต้องข้าแบบนี้งั้นเหรอ?! วางข้าลง” เสี่ยวเชาทุบไปที่เจ้าวัวบ้าอย่างสิ้นหวัง

ดาเนี่ยลหัวเราะคิกคักเสียงเบา เขาไม่ได้สนใจกำปั้นเล็กๆของเธอ แรงที่ทุบมาที่เขาไม่ได้มากมายอะไรราวกับกำลังหยอกล้อกันเล่น

จากที่นี่บ้านของเสี่ยวเชาอยู่ห่างไปอีกไม่ไกล เพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงเพียงแต่ว่ามันน่าแปลกที่ในช่วงเวลากลางวันแสกๆแบบนี้แต่ประตูกลับถูกปิดแน่น

ดาเนี่ยลยกมือขึ้นมาและเคาะไปที่ประตูทันที “น้าหวู่ น้าหวู่”

นางหวู่และเหลาจ้าวที่อยู่ในห้องไม่พอใจอยู่ชั่วขณะแต่พวกเขาก็สงบใจลง “ดูเหมือนว่าจะเป็นดาเนี่ยลนะ ลองไปดูหน่อยสิ” จ้าวกล่าว

นางหวู่พยักหน้าและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ทันใดนั้นเธอก็ดูเหมือนจะมั่นใจขึ้นมา ตอนนี้เธอแตกต่างออกไปแล้ว เธอมีเงินแล้ว

เธอเผยรอยยิ้ม พร้อมเสแสร้งทำเหมือนปกติทั่วไป นางหวู่เปิดประตูและทันทีที่จะพูดอะไรบางอย่าง เธอก็เห็นลูกสาวที่บาดเจ็บของเธอและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที “แม่หนู เกิดอะไรขึ้น?”

“ข้าไม่ระวังเอง”

“เข้ามาก่อน เข้ามาก่อน! นางหวู่รีบบอกดาเนี่ยลให้วางเสี่ยวเชาลงที่เตียง

“ข้าจะไปเอาสมุนไพรมา” ดาเนี่ยลลุกขึ้นพร้อมทั้งรีบพูดออกมา

บาดแผลแค่เพียงเล็กน้อยแต่ก็ดูน่าเวียนหัวอย่างมาก เธอรู้สึกหดหู่มากจริงๆ ตอนที่เธอยังเด็ก เธอมักจะร้องไห้อยู่บ่อยๆ เธอจะร้องไห้อยู่นานแม้ว่ามันจะเป็นแค่แผลถลอกเล็กๆก็ตาม เธอมักจะคอยเดินตามหลังเขาและตะโกนเรื่องชื่อเขาเสียงดัง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของดาเนี่ยลก็แวบประกายรอยยิ้มเอ็นดู

ตอนที่นางหวู่เห็น ในสายตาของเธอก็แวบประกายแล้วจึงพูดออกมาทันที “ข้ามีสมุนไพรอยู่ที่นี่ ขอบใจมากนะ ข้าจะดูแลลูกสาวข้าเอง เจ้ากลับไปก่อนเถอะ”

เธอไม่รู้ว่าดาเนี่ยลความรู้สึกไว เขาคิดว่าท่าทางของนางหวู่แปลกไปอยู่นิดหน่อยแต่ตอนที่เขาหันกลับมา เขาก็คิดว่าตัวเองคิดมากเกินไปเอง

“ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องมาที่นี่แล้ว” เสี่ยวเชาพูดออกไปอย่างอารมณ์ไม่ดี

ดาเนี่ยลยิ้มและไม่ได้สนใจท่าทางของเสี่ยวเชาในตอนนี้ “งั้นข้าจะกลับก่อนแล้วถ้ามีอะไรก็บอกข้าได้เลยนะ” ดาเนี่ยลกล่าว

ในคำพูดของเขาไม่มีความหมายอื่นเพราะในครอบครัวของนางหวู่ไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะช่วยได้

หลังจากที่ดาเนี่ยลกลับไป เสี่ยวเชาก็หมองลงและไม่พูดอะไร นางหวู่รีบปิดประตูโดยเร็ว

“แม่หนู เกิดอะไรขึ้น สองคนนั้นล่ะ?” นางหวู่ถาม

เสี่ยวเชาร้องไห้เสียใจดวงตาแดงระเรื่อ “พวกเขาไปแล้ว”

“เป็นอะไร พวกเขาทำร้ายเจ้างั้นเหรอ?” แต่นี่ก็ดูไม่เหมือนถูกทำลายเลย

“หื้อ…” เสี่ยวเชาร้องไห้และไม่ได้พูดอะไร

ผู้ชายคนนั้นพูดคำดูถูกขนาดนั้นออกมาได้ยังไง ขนาดแม่ของเธอยังไม่เคยที่จะพูดอะไรกับเธอแบบนั้นเลย นี่มันน่าอายจริงๆ

นางหวู่ตบไปที่ไหล่ของเธอและคิดว่ามันคงจะสูญเปล่า เธอจะโทษอะไรลูกสาวตัวเองได้ล่ะ ในเมื่ออีกฝ่ายสวยราวกับเทพนิยาย

“ท่านแม่ แล้วทองที่ได้มาวันนี้ล่ะ?” เสี่ยวเชาโพรงออกมาทั้งน้ำตา

“แม่เอาไปซ่อนไว้แล้ว จะเอามาวางโจ้งแจ้งได้ยังไงกัน” นางหวู่ยิ้ม

ถึงแม้เธอจะไม่ได้ความรักจากชายคนนั้น แต่เขาก็มอบทองให้ไว้มากมาย โชคดีที่เธอเชื่อคำพูดของลูกสาว

“ท่านแม่ เก็บทองไว้ที่ไหนเหรอ?” เสี่ยวเชาถาม

“แม่ซ่อนเอาไว้ใต้ดิน อย่าบอกใครเรื่องนี้ล่ะ” หวู่เตือน

“ข้ารู้ ข้าไม่พูดหรอก ข้าไม่ได้โง่นะ” ในดวงตาของเสี่ยวเชาแวบประกายแสง เธอจะจะอยู่ในรังหนูนี่ไม่ได้ เธอคู่ควรกับโลกที่ดีกว่านี้ เธออยากที่จะไปจากที่นี่ ต้องไปจากที่นี่ เธอไม่รู้ว่านายท่านคนนั้นไปที่ไหนแต่เขาไม่ควรไปจากที่นี่เร็วนัก เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของเสี่ยวเชาก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

“แผลที่เท้าของเจ้า แม่จะหาอะไรมาเช็ดให้นะ” หวู่กล่าว

“ไม่ต้อง แค่แผลเล็กน้อย” อันที่จริงมันไม่เจ็บเลยสักนิด เพียงแต่ว่าเธอชอบที่จะร้องไห้ต่อหน้าคนมากมายเพราะมันทำให้เธอดูเป็นหญิงสาวที่บอบบาง

ในชนบทมักจะมีปัญหามากมาย ในอดีตเวลาที่เธอได้รับบาดเจ็บที่ร้ายแรงกว่านี้ เธอก็มักจะร้องไห้เวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นแต่ถ้าไม่มีใครอยู่เธอก็จะไม่ร้องไห้

ด้วยทองที่มากมายขนาดนั้น นางหวู่ก็ไม่อยากที่จะทำงานอีกแล้ว เธอเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแต่ก็ยังไม่มีเงินซะที ตอนนี้เธอมีทองมากมายแล้ว แล้วยังจะต้องไปทำไร่ทำสวนอีกทำไมล่ะ?!

“ท่านแม่ ไปจากที่นี่กันเถอะ” เสี่ยวเชากล่าว เธอไม่อยากที่จะอยู่ในหมู่บ้านที่เน่าเฟะแบบนี้

“ไปสิ แน่นอนอยู่แล้ว” นางหวู่กล่าวอย่างหนักแน่น

อันที่จริงหมู่บ้านก็เงียบสงบมาตลอดจนกระทั่งพวกเซียนที่มักจะแวะเวียนเข้ามาที่หมู่บ้านอยู่บ่อยๆทำให้ชีวิตของพวกเธอต้องเสี่ยงบ้างในบ้างครั้งบางคราว ใครจะชอบเรื่องแบบนี้กันบ้าง?

“พรุ่งนี้ไปกันเลยเถอะ” เสี่ยวเชาพูดออกมาอย่างตื่นเต้น เธออยากที่จะเห็นโลกภายนอกที่กว้างใหญ่

“แต่พ่อของเจ้า…” ขาของจ้าวบาดเจ็บและเขาเดินไม่ได้เลยสักนิด

“…”

ทั้งสองต่างก็นิ่งเงียบ

“หรือจ้างคนมาหามดี?” นางหวู่กล่าว

งั้นก็คงไม่ได้ไปซะที พวกเธอต้องรีบเดินทาง

“ท่านแม่ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นคนก็จะรู้สิว่าครอบครัวเรารวยใช่ไหม?”

จะหามไปไม่ใช่เงินน้อยๆ

นางหวู่มองไปที่เสี่ยวเชา ประกายดุดันในสายตาทำให้เสี่ยวเชาถึงกับทำให้นางตัวสั่น นางหวู่รู้สึกขึ้นมาทันทีว่านี่คงไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ

ลูกสาวของเธอจะเป็นคนที่อกตัญญูขนาดนั้นได้ยังไง? นั่นพ่อของนางนะ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ค่อยสะดวกเท่าไรแต่เขาก็เป็นพ่อที่รักนางอย่างมาก

“ท่านแม่ ข้าไม่ได้หมายถึงอะไรแบบนั้นเลยนะ ข้าหมายถึงว่ามันน่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้ใช่ไหมล่ะ?” เสี่ยวเชากระซิบ

ความคิดที่แวบขึ้นมาเมื่อกี้ แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังรู้สึกกลัวตัวเองเลยด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ขอแม่ลองคิดดูก่อน” นางหวู่พูด

“แล้วจะเมื่อไรล่ะ? ข้าอยากจะไปพรุ่งนี้เลยนะ” เสี่ยวเชาพูดอย่างไม่พอใจ

เธอคิดว่าบางทีพรุ่งนี้เธออาจจะตามนายท่านได้ทัน เป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขาที่ขี้อิจฉามากจนทำให้เขาไม่กล้าที่จะมองหน้าเธอและพูดคำที่โหดร้ายแบบนั้นออกมา

เมื่อคิดแบบนี้ หัวใจของเสี่ยวเชาก็รู้สึกดีขึ้นมามาก

นางหวู่มองไปที่ลูกสาวตัวเองแปลกๆ “ทำไมเหรอ?”

“เปล่า ข้าก็แค่อยากที่จะไปเร็วๆ” เสี่ยวเชาก้มหัวลงและพูดออกมา

นางหวู่พยักหน้าและพูดออกมา “แม่รู้ แม่จะคุยเรื่องนี้กับพ่อของเจ้าเอง”

แล้วนางหวู่ก็เดินไปอีกห้องและเมื่อเห็นว่าตาเฒ่าจ้าวนอนอยู่ที่เตียงและถามออก พวกเขาคุยกันอยู่นาน สุดท้ายจ้าวก็พูดออกมาเสียงเรียบ “เจ้าไปเถอะ ข้าไม่ไปหรอก”ร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของเขาแบบนี้จะไปได้ยังไง

นางหวู่เองก็เงียบ เธอพยายามที่จะปฎิเสธที่จะยอมรับว่าตัวเธอเองก็รู้สึกโล่งอกหลังจากที่ได้ยินคำพูดของเฒ่าจ้าว

ความเงียบกระจายตัวไปทั่วห้องอยู่ชั่วขณะ เฒ่าจ้าวไม่ได้ยินคำคัดค้านของนางหวู่ ดวงตาของเขาเอ่อล้นเล็กน้อยพร้อมทั้งหลับตาลง ภรรยาของเขา คนที่อยู่กับเขามานานหลายปีช่างมีหัวใจที่เลือดเย็นยิ่งหนัก

นางหวู่เริ่มที่จะเก็บข้าวของอย่างเงียบๆ ถึงแม่ในหัวใจจะมีร่องรอยของความเสียใจแต่อนาคตที่รุ่งโรจน์กำลังรออยู่ข้างหน้า เธอไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะได้ใช้ชีวิตอย่างคนรวยเลย

ที่อีกด้าน มู่หรงเสวี่ยและหลินหยางก็มั่นใจแล้วว่าสถานที่นี้สามารถที่จะใช้พลังแห่งจิตวิญญาณได้

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่มิติที่เธอเคยอยู่ก่อนหน้านี้ แต่ตราบใดที่ไม่มีกฎข้อห้าม

ขั้นตอนต่อไปคือการออกไปยังดินแดนมังกรแห่งโลกศักดิ์สิทธิ์ พวกเธอเดินออกมาจากหมู่บ้าน ตอนกลางคืนมันแย่อย่างมาก ในป่าก็มืดมิดแถมนี่ยังเป็นคืนที่ไร้แสงจันทร์ด้วย ทุกที่มืดมิดไปหมด ได้ยินเพียงแค่เสียงร้องของแมลงและเหล่านกเท่านั้น

“เข้าไปในมิติลับกันเถอะ” มู่หรงจับไปที่มือของหลินหยาง ทั้งสองแวบหายไปในทันที เข้าไปในมิติลับ

ไม่นานหลังจากที่พวกเธอเข้ามาในมิติลับ กลุ่มของคนก็ควบม้ามาจากไกลๆ

“น่าแปลก ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยนี่” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ก็คงจะไปแล้วล่ะมั้ง ไม่รู้ว่ามาจากสำนักไหนกัน!”

ไม่สำคัญหรอกว่ามาจากสำนักไหน แต่ไม่น่าที่จะใช่สำนักของเรา พรุ่งนี้เราควรให้คนออกมาตามหา”

“ใช่ เราจะปล่อยให้คนอื่นนำหน้าไปไม่ได้”

“ทำไมต้องรอพรุ่งนี้ด้วย เรียกชาวบ้านออกมาคืนนี้เลยดีกว่า”

“ใช่ อย่าให้คนอื่นนำไป ใกล้ๆหมู่บ้านนี้จะต้องมีแร่ธาตุหินวิญญาณอยู่แน่ๆ และไม่น่าจะน้อยด้วย”

“เรื่องนี้จะต้องรีบจัดการ”

“ถ้าหาพวกมันไม่เจอ งั้นก็ฆ่าคนไปหน่อยแล้วดูว่าพวกเขาจะกลัวหรือเปล่า?” หนึ่งในพวกเขาพูดพร้อมยิ้มกริ่ม

มู่หรงเสวี่ยไม่ได้ยินคำพูดพวกนี้

หลังจากที่เดินมาทั้งวันพวกเธอก็เหนื่อยอ่อนมาก หลังจากที่เข้ามาในมิติลับ เธอก็เข้าไปอาบน้ำ และหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มู่หรงก็เดินไปดูเฟิงจือหลิงและเสี่ยวฉิง และพวกเขาก็ยังขังตัวอยู่ในห้อง

มู่หรงเสวี่ยขมวดคิ้ว รู้สึกผิดหวังอยู่นิดหน่อยแต่เรื่องนี้จะเร่งไม่ได้

อย่างไรก็ตามการฝึกตนก็ไม่ควรที่จะถูกรบกวน หลังจากที่คิดเรื่องนี้มู่หรงเสวี่ยก็ไม่เข้าไปรบกวนพวกเขา และกลับเข้าไปพักผ่อนแทน

Related