ตอนที่ 3598 : คุณชายรองตระกูลเฉียน

 

กลุ่มคนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ที่ล้อมขบวนของสกุลเถี่ยตอนนี้ จับจ้องไปยังพ่อลูกสกุลเถี่ยด้วยโทสะ แววตาของพวกมันดุร้ายเป็นที่สุด ถึงแม้พวกมันจะยังไม่รู้ว่าที่แท้เป็นเรื่องอะไรกันแน่ แต่ที่พวกมันรู้ก็คือการตายของต้วนล่าง มิอาจแยกออกจากพ่อลูกคู่นี้!

 

พวกมันเรียกว่า เห็นต้วนล่างเติบโตมาตั้งแต่ยังเล็กเป็นเด็กน้อย…

 

ศักยภาพและพรสวรรค์ของต้วนล่างนั้น ไม่ใช่แค่บิดาอย่างต้วนอี้เตาคนเดียวที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและคาดหวัง กระทั่งพวกมันทุกคนเองก็ตั้งความหวังไว้กับต้วนล่างอย่างสูง และในประวัติศาสตร์ของสกุลต้วน ผู้ที่มีพรสวรรค์และศักภาพเหมือนต้วนล่างนั้น ไม่ว่าใครล้วนบรรลุถึงขอบเขตเทพหมดสิ้น

 

หากปรากฏตัวตนขอบเขตเทพขึ้นมาสักคน ไม่เพียงแต่จะทำให้หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้มีหน้ามีตาเท่านั้น แต่ยังอาจนำพาคนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้แยกตัวออกจากตระกูลต้วนทั้งหมด ไปสร้างกิจการของตนเอง แม้กระทั่งปักหลักภายในเมือง

 

การออกจากภูเขาไร้สิ้นสุดนั้น เป็นความฝันอันสูงสุดของทุกคนในหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้

 

ทุกครั้งที่พวกมันเห็นต้วนล่าง ก็เสมือนได้เห็นรุ่งอรุณแห่งความหวัง

 

อย่างไรก็ตาม บัดนี้ความหวังหมู่บ้านของพวกมันอย่าง ต้วนล่าง ได้ตกตายไปเสียแล้ว…

 

“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!?”

 

เผชิญหน้ากับมวลชนที่เปี่ยมล้นไปด้วยโทสะ เถี่ยเหิงก็ทำได้แค่ส่าหน้าพลางระบายยลมหายใจออกมาอย่างทอดถอน ทว่าด้านเถี่ยหลานอวี้นั้นโพล่งออกมาด้วยความขุ่นเคือง “พวกเจ้าคิดว่าต้วนล่างถูกพวกเราฆ่าตายหรือไร!?”

 

“พวกเจ้าคิดว่าข้าเถี่ยหลานอวี้ผู้นี้ อยยากตบแต่งกับต้วนล่างนั่นมากนักหรือไร? เหลวไหลสิ้นดี!!”

 

พอเสียงตะคอกของเถี่ยหลานอวี้อย่างไม่พอใจของเถี่ยหลานอวี้ดังจบคำ ก็มีคนของสกุลต้วนเอ่ยถามออกมาเสียงหนัก “เช่นนั้นไฉนต้วนล่างถึงต้องฆ่าตัวตายด้วย เจ้าสมควรรู้เหตุผลกระมัง?”

 

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นดั่งปริศนาคาใจของสมาชิกหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ในที่เกิดเหตุทุกคน

 

ในสายตาของพวกมัน หากจะมีใครไขความให้พวกมันกระจ่างได้ ก็เห็นทีจะมีแต่คนสกุลเถี่ยเบื้องหน้าเท่านั้น

 

“หากพวกเจ้าอยากรู้เหตุผล ก็ไปถามหัวหน้าหมู่บ้านของพวกเจ้าเถอะ”

 

ตอนนี้เอง เถี่ยเหิงพลันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ค่อยกล่าวด้วยน้ำเสียงจนใจ “เรื่องนี้มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องใดกับสกุลเถี่ยของพวกเรา…และหากจะให้พวกเรากล่าวตามตรง ที่จริงพวกเราก็เป็นเหยื่อเหมือนพวกเจ้าเช่นกัน”

 

พอเถี่ยเหิงพูดถึงจุดนี้ ก่อนที่คนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้จะทันได้เอ่ยถามอะไรออกมาอีกครั้ง สายตาของเถี่ยเหิงก็กวาดมองไปยังหัวหน้าหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ ต้วนฉิง และพูดต่อออกมาเสียก่อน “หัวหน้าหมู่บ้านต้วนฉิง”

 

ต้วนฉิงนั้นแม้จะดึงสติกับมาจากอาการเลื่อนลอยหลังเห็นต้วนล่างตกตายต่อหน้าได้แล้ว ทว่าสีหน้าของมันยังคงอัปลักษณ์ปั้นยากนัก พอได้ยินคำเรียกหาของเถี่ยเหิง และพบว่าสมาชิกหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้กำลังมองรอคำตอบ มันก็โพล่งคำออกมาด้วยน้ำเสียงตำหนิทันที “พวกเจ้าทั้งหมดถอยกลับมา!”

 

“ปล่อยหัวหน้าหมู่บ้านเถี่ยเหิงกับผู้อื่นไปเสีย!”

 

ต้วนฉิงตะคอกสั่งออกมาเสียงแข็ง ทำให้สมาชิกของสกุลต้วนทิศใต้ส่วนใหญ่ที่แม้จะไม่เต็มใจแค่ไหน ก็ได้แต่ล่าถอยเปิดทางให้คนสกุลเถี่ยแต่โดยดี หากทว่ายังมีบางคนที่เลือกจะยืนขวางไม่ไปไหน และมองถามต้วนฉิงอย่างไม่เต็มใจ “หัวหน้า…เป็นพวกมันที่บีบคั้นต้วนล่างจนตาย!”

 

“พอได้แล้ว! การตายของต้วนล่างมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับผู้อื่นเขา!”

 

ต้วนฉิงได้แต่กล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ

 

“พวกเจ้าได้ยินกันชัดถนัดหูหรือไม่เล่า การตายของต้วนล่างนั่นมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา!”

 

เถี่ยหลานอวี้หัวเราะออกมาเสียงดังร่า จากนั้นนางก็ใช้พลังหอบหิ้วบิดา รวมถึงคนของสกุลเถี่ยทั้งหมดที่มากับขบววนแห่วันนี้เหินร่างจากไปต่อหน้าต่อต้าคนของสกุลต้วนในพริบตา…

 

ด้วยคำพูดก่อนหน้าของต้วนฉิง ก็ไม่มีใครในหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้คิดขัดขวางอีก

 

“ท่านหัวหน้า…”

 

“ท่านปู่ฉิง ไฉนท่านถึงบอกว่าการตายของเจ้าหนูต้วนล่างไม่เกี่ยวกับพวกมันเล่า มิใช่ว่าเป็นพวกมันคิดบีบคั้นต้วนล่างจนไร้ทางไปหรือไร ต้วนล่างถึงได้คิดสั้นฆ่าตัวตายเช่นนี้!?”

 

“ลุงฉิง เรื่องนี้ท่านต้องอธิบายให้พวกเราฟัง!”

 

…

 

สมาชิกของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้มองถามต้วนฉิงอย่างไม่เต็มใจ น้ำเสียงของพวกมันห้วนแข็งนัก คล้ายพยายามระงับโทสะเต็มที่แล้ว

 

“เฮ่อ ข้าจะอธิบายให้พวกเจ้าฟังเอง…”

 

ต้วนฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างทดท้อ ค่อยกล่าวอธิบายออกมาด้วน้ำเสียงหมดหนทาง “ก่อนหน้านี้เป็นเถี่ยเหิงมันบอกข้าว่า…เฉียนเฟย คุณชายรองของตระกูลเฉียนในเมือง หลินซาน บังเอิญพบเจอและต้องตาเถี่ยหยูตอนที่นางเข้าไปซื้อของในเมืองไม่กี่วันก่อน…จากนั้นคุณชายรองสกุลเฉียนจึงพายอดฝีมือขอบเขตเทพไปเยือนหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 เพื่อรับตัวเถี่ยหยูเป็นภรรยาน้อยคนใหม่ของมัน…”

 

“คนในหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 ย่อมเห็นดีเห็นงามด้วยทันที เพราะพวกมันเองก็หมายอาศัยตระกูลเฉินเพื่อปีนป่ายขึ้นที่สูงอยู่แล้ว ถึงแม้เถี่ยหยูจะแต่งไปเป็นภรรยาน้อยผู้อื่น พวกมันก็ไม่คิดคัดค้านอันใด…”

 

“แน่นอนว่าหัวหน้าหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 เองก็เห็นดีด้วย”

 

“เพียงแต่ไม่มีใครคิดใครฝัน ว่าเฉียนเฟยผู้นั้นจะนึกสนุกขึ้นมาหลังได้ทรบเรื่องที่เถี่ยหยูกำลังจะแต่งกับต้วนล่าง มันจึงสั่งให้ส่งสตรีที่อัปลักษณ์ที่สุดในตระกูลเถี่ยมาตบแต่งกับต้วนล่างแทน…”

 

“ในตอนนั้น ก็มีคนของหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 พูดออกมาว่า เถี่ยหลานอวี้ บุตรีของเถี่ยเหิงหัวหน้าหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 นั้นอัปลักษณ์ที่สุด…คุณชายรองตระกูลเฉียนผู้นั้นจึงนำผู้ติดตามขอบเขตเทพไปเยือนหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 2 ทันที พอพบเห็นเถี่ยหลานอวี้มันก็หัวเราะชอบใจ จากนั้นก็สั่งให้นางมาแต่งกับต้วนล่างของพวกเรา”

 

“วันนั้นคุณชารองตระกูลเฉียนยังลั่นวาจาไว้อีกว่า หากหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 กล้าแข็งข้อต่อต้านความต้องการของมัน มันก็จะฆ่าล้างบางหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 ให้เหี้ยน ไก่แมวสุนัขมิให้เหลือสักตัว และถ้าหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้เราขัดขืน มันก็จะฆ่าล้างทั้งหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ของพวกเราเช่นกัน…”

 

กล่าวถึงจุดนี้ สีหน้าอับจนหนทางของต้วนฉิงก็เริ่มมืดดำปานจะคั้นได้เป็นน้ำหมึก มันคับแค้นใจนัก!

 

และพอเสียงอธิบายของต้วนฉิงดังจบคำ สมาชิกหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ก็จมลงสู่ความเงียบงัน พวกมันมีโหโหนัก ยังอัดอั้นตันใจนัก สุดท้ายก็พากันตะคอกคำออกมาด้วยโทสะ “คุณชายรองตระกูลเฉียนผู้นั้น จะรังแกผู้คนเกินไปแล้ว!!”

 

“ที่ต้วนล่างฆ่าตัวตาย หนึ่งเพราะมิอยากถูกผู้ใดบงการชีวิต…สอง เป็นเพราะมันมิอยากลากหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ของพวกเราให้ล่มจมไปกับมัน”

 

ต้วนฉิงกล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ

 

วันนี้ต้วนล่างมีแค่ 2 ทางให้เลือกเดินเท่านั้น แต่งกับเถี่ยหลานอวี้หรือตาย…นอกจากนั้นก็คงไม่อาจทำให้คุณชายรองตระกูลเฉียนพึงพอใจได้

 

ถึงแม้ต้วนล่างจะสามารถหลบหนีไปได้ก็จริง แต่เป็นดั่งคำ ‘หลวงจีนหนีได้ แต่วัดยังอยู่’ หากต้วนล่างจากไป คุณชายยรองตระกูลเฉียนอาจมาลงมือกับหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้แทน

 

ผู้คนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้รู้สึกอัดอั้นตันใจนัก “คุณชายรองตระกูลเฉียนผู้นั้น มันมีฐานะสูงส่ง ไปไหนมาไหนยังมีตัวตนขอบเขตเทพติดตามคุ้มครอง…ไฉนต้องมากลั่นแกล้งรังแกพวกเราชาวบ้านในภูเขาเช่นนี้ด้วย!”

 

“เอาแต่ใจ! มันจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว!!”

 

“ฟ้าไม่ยุติธรรมนัก! ไฉนฟ้าจึงไม่ยุติธรรมกับต้วนล่างนัก!!”

 

…

 

ต้วนหลิงเทียนที่เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นและได้ยินทุกอย่าง ในที่สุดก็รู้สาเหตุที่ทำให้ต้วนล่างเลือกจะฆ่าตัวตายหลังได้ยินคำพูดของต้วนอี้เตา

 

ที่แท้เป็นเพราะมันถูกบีบให้จนตรอก สิ้นหวังไร้ทางไป…

 

ถึงแม้ต้วนหลิงเทียนจะไม่ได้รู้จักกับต้วนล่างนานนัก แต่เขาก็พอจะรู้ว่าต้วนล่างเป็นคนอย่างไร

 

เมืองหลินซานที่ว่า ก็เป็นเมืองที่อยู่ใกล้ภูเขาไร้สิ้นสุดอันเป็นสถานที่ตั้งหมู่บ้านสกุลต้วนมากที่สุด เขาเองก็ได้ยินเรื่องของตระกูลในเมืองหลินซานไม่เว้นตระกูลเฉียนมาแล้ว จึงรู้ว่าตระกูลเฉียนก็เป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ของเมืองหลินซาน และเป็นเจ้าของห้างร้านกิจการหลายอย่างในเหมืองหลินซาน มีตัวตนขอบเขตเทพไม่น้อยกว่า 5 คน

 

ว่ากันว่าพวกมันยังมีแม้แต่ตัวตนขอบเขตเทพขั้นกลาง

 

“แย่งชิงภรรรยาผู้อื่นไม่พอ ยังคิดจะบงการชีวิตผู้อื่นเขาอีก…”

 

สองตาต้วนหลิงเทียนหดเล็กลง นับว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ทำให้เขารู้สึกสะเทือนใจเป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึงระนาบเทพ จิตสังหารยังเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาในแววตาอย่างอดไม่ไหว

 

ตั้งแต่มาถึงระนาบเทพจวบจนเมื่อวาน อารมณ์เขาดีมาโดยตลอด ไม่ว่าใครก็มักเห็นใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ

 

แต่วันนี้เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น กับการตายของต้วนล่าง ทำให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นของเขา คล้ายแปรเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เพราะเขาไม่อาจระงับโทสะกับเรื่องบัดซบที่เกิดขึ้นได้จริงๆ!

 

คุณชายรองตระกูลเฉียน?

 

หลังจากมาถึงระนาบเทพ ต้วนหลิงเทียนบังเกิดจิตฆ่าฟันมันให้ตายเป็นคนแรก!

 

‘ในเมื่อเจ้าได้พบเจอกับข้า…เช่นนั้นเรื่องวันนี้ข้าจะคืนความเป็นธรรมให้เจ้าเอง’

 

ต้วนหลิงเทียนเหลือบมองไปยังต้วนอี้เตาที่คล้ายคนไร้วิญญาณ นั่งลูบโลหิตบนพื้นด้วยสองมือสั่นระริก จากนั้นก็เหลือบมองกองโลหิตบนพื้น พลางกล่าวในใจ

 

“ล่างเอ๋อ!!”

 

ทันใดนั้นเอง พลันมีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น เป็นมารดาของต้วนล่างที่เร่งรุดมาทันทีหลังรับทราบเรื่องราว พอมาถึงกองเลือดของต้วนล่าง ร่างนางก็ทรุดลงร่ำไห้น้ำตาเป็นสายเลือดปานใจจะขาด

 

ต้วนอี้เตาที่อยู่ข้างๆพอได้ยินเสียงร่ำไห้ใจสลายของภรรยามันก็กลับมารู้สึกตัว จากนั้นก็กอดภรรยาแนบแน่น กล่าวปลอบภรรยาเสียงสะอื้น

 

ผู้คนของหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้บัดนี้สองตาแดงรื้นขึ้นมา บ้างก็กำหมัดจนเล็บจิกเข้าเนื้อหลั่งเลือด…

 

ต้วนล่างไม่ใช่แค่ชายหนุ่มที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในบรรดาคนรุ่นเยาว์ของพวกมันเท่านั้น แต่อีกฝ่ายเป็นดั่งลูกหลานของพวกมัน ยังเห็นอีกฝ่ายเติบโตมาตั้งแต่แบเบาะ และการฆ่าตัวตายของต้วนล่างครั้งนี้ ก็เพื่อไม่ให้หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ต้องพลอยประสบเคราะไปด้วย…

 

ไม่กี่วันหลังจากนั้น หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ก็ง่วนอยู่กับการจัดงานศพที่ไม่มีแม้แต่ร่างให้กลบฝังของต้วนล่าง

 

ต้วนหลิงเทียนที่เดิมทีคิดจะออกจากหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้ไปหลังจบงานแต่งต้วนล่าง เขาก็รั้งอยู่ต่อเพื่อเข้าร่วมงานศพ หมายส่งต้วนล่างเป็นครั้งสุดท้าย

 

จนเมื่อสร้างหลุมฝังศพกับป้ายวิญญาณของต้วนล่างแล้วเสร็จ ต้วนหลิงเทียนก็คิดจะจากไป

 

“ช้าก่อน! หลานหลิงเทียน!!”

 

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ต้วนหลิงเทียนจะจากไป ต้วนอี้เตาก็เอ่ยทักต้วนหลิงเทียนเสียงดัง จนทำให้เขาผงะไปเล็กน้อย “ลุงอี้เต้ามีอะไรหรือ?”

 

เมื่อต้วนหลิงเทียนเห็นต้วนล่างเป็นเพื่อนคนหนึ่ง เช่นนั้นต้วนอี้เตาที่เป็นบิดาของต้วนล่างก็ได้รับการปฏิบัติจากเขาด้วยความสุภาพเหมือนผู้หลักผู้ใหญ่คนหนึ่ง

 

“หลานหลิงเทียน นี่เป็นของขวัญที่ท่านมอบให้ลูกชายข้า…ท่านมีใจ แต่น่าเสียดายที่ลูกชายข้ามิมีวาสนารับของล้ำค่าเช่นนี้”

 

ต้วนอี้เตาส่งแหวนพื้นที่ๆต้วนหลิงเทียนมอบให้ต้วนล่างเป็นของขวัญวันแต่งงานกลับมา และฟังจากคำพูดของอีกฝ่าย เห็นชัดว่าอีกฝ่ายรู้แล้วว่าภายในแหวนมีกระบี่อมตะระดับจักรพรรดิอยู่

 

“ท่านลุงอี้เตา…”

 

หลังจากรู้ว่าต้วนอี้เตาคิดจะนำของขวัญมาส่งคืน ต้วนหลิงเทียนก็ส่ายหัวไปมา “นี่คือของขวัญวันแต่งงานที่ข้ามอบให้ต้วนล่าง ต่อให้ต้วนล่างจะไม่อยู่แล้วข้าก็ไม่คิดเอาคืน ท่านในฐานะบิดาของต้วนล่างก็เก็บไว้เถอะ…”

 

“วันหน้าท่านจะมอบให้ใครก็สุดแล้วแต่ท่าน…”

 

พอกล่าวจบคำ ไม่ทันทีที่ต้วนอี้เตาจะได้พูดอะไรสืบต่อ ร่างต้วนหลิงเทียนก็อันตรธานหายไปในความว่างเปล่าต่อหน้าต่อตาต้วนอี้เตา ปรากฏตัวอีกครั้งก็สูงขึ้นไปยังน่านฟ้าห่างจากประตูหมู่บ้านไปไกลแล้ว…

 

หลังจากเคลื่อนมิติติดต่อกันอีกครั้งสองครั้ง ร่างต้วนหลิงเทียนก็หายไปไม่เห็นแม้แต่เงา…

 

“ถึงกับมอบกระบี่อมตะระดับจักรพรรดิให้ล่างเอ๋อเป็นของขวัญได้…ดูเหมือนหลานหลิงเทียนจักมีความเป็นมาไม่ธรรมดาจริงๆ…”

 

ต้วนอี้เตาถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเก็บแหวนพื้นที่ดังกล่าวไปอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็กลับไปหาภรรยาในห้องเก็บป้ายวิญญาณเพื่อปลอบประโลมอีกฝ่าย

 

หลังต้วนหลิงเทียนออกจากหมู่บ้านสกุลต้วน เขาก็มุ่งหน้าไปตามทางที่เคยได้ยินมาก่อน เพื่อไปยังเมืองหลินซานที่อยู่ใกล้ที่สุด…เดิมทีเขาคิดจะไปเมืองหลินซานเพื่อเรียนรู้สถานการณ์ในเมือง เพื่อจะได้กำหนดเป้าหมายต่อไปว่าจะเอาอย่างไร

 

แต่ตอนนี้ หลังจากไปเมืองหลินซานแล้ว เขายังมีเป้าหมายเพิ่มเติม

 

ทวงความยุติธรรม!

 

ในขณะที่ต้วนหลิงเทียนเหินร่างออกจากภูเขาไร้สิ้นสุดเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองหลินซาน สถานการณ์ทางด้านสกุลเถี่ยก็ไม่ค่อยจะสงบนัก

 

กล่าวให้ถูกคือ สถานการณ์ในหมู่บ้านสาขา 4 ของสกุลเถี่ยมันไม่สงบ!

 

“คุณชายรอง ข้าได้พาลูกสาวของข้าไปเพื่อเข้าพิธีวิวาห์ที่หมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้แล้ว…แต่ผู้ใดจักไปรู้ว่าต้วนล่างนั่นมันกับเลือกฆ่าตัวตายหลังได้รับทราบความจริง อีกทั้งก่อนตายมันยังลั่นวาจาไว้ว่าไม่มีผู้ใดควบคุมชะตาชีวิตของมันได้…”

 

เถี่ยเหิง หัวหน้าหมู่บ้านสกุลเถี่ยสาขา 4 ยืนอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มร่างผอมในชุดคลุมผ้าแพรวิเศษหรูหรา สีหน้าของมันแลดำเกรงนัก ศีรษะก้มต่ำกล่าวคำด้วยยน้ำเสียงสุภาพ ไม่แม้แต่จะกล้ามองหน้าชายหนุ่มผู้ฟังเบื้องหน้า

 

ชายหนุ่มในชุดคลุมผ้าแพรวิเศษแลดูหรูหรามีระดับคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น มันก็คือคุณชายรองตระกูลเฉียน เฉียนเฟย

 

ด้านหลังเฉียนเฟย ก็มีชาชรารูปร่างผ่ายยผอมปานไม้เสียบผี เส้นผมข้นคิ้วเป็นสีดอกเลา ใบหน้าซูบตอบ สองมือไพร่หลัง คนยืนหลับตาราววกำลังพักผ่อนอย่างเงียบงัน

 

“โฮ่? ไม่มีใครควบคุมชะตาชีวิตมันได้รึ?”

 

ได้ยินคำพูดของเถี่ยเหิง เฉียนเฟยก็กล่าวเยยหยันออกมาด้วยสีหน้ารังเกียจ “ต้วนล่างนั่น…หรือมันคิดว่าแค่มันตายแล้วจะจบเรื่องราว?”

 

“ในเมื่อมันไม่แต่งกับลูกสาวเจ้า ก็ไม่ต่างอะไรกับขัดคำข้า เช่นนั้นมันตายก็สมควร! แต่ไหนเลยจะให้มันตายแค่คนเดียวได้!!”

 

“เจ้าพามือดีของเจ้าติดตามข้าไปหมู่บ้านสกุลต้วนทิศใต้อะไรนั่นเสีย!”

 

เฉียนเฟย หันไปมองสั่งเถี่ยเหิงเสียงเย็น แววตามันทอประกายอำมหิตเรืองขึ้นวาบหนึ่ง!