ภรรยาผู้ใหญ่บ้านแผดเสียงดังสนั่นอีกครั้ง “ไม่มีทาง พวกเจ้าอย่าได้คิดได้ฝัน ตัดใจไปได้เลย”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองผู้ใหญ่บ้าน

 

 

ผู้ใหญ่บ้านใช้นิ้วสั้นเทิ้มชี้นาง โมโหจนพูดไม่ออก

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวส่งยิ้มถามผู้ใหญ่บ้าน “คำตอบของท่านเล่า?”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านถึงโมโหคำรามอย่างลุแก่โทสะ “ไป ไสหัวพวกเจ้าออกไป!”

 

 

เมิ่งต้าจินและเมิ่งเอ้ออิ๋นขยับฝ่าเท้าอย่างไม่รู้ตัวเล็กน้อย คิดจะเดินออกไป

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวยืนไม่ขยับ ยิ้มถาม “ท่านแน่ใจว่าจะไม่คิดทบทวนก่อน? โรงงานรมควันเนื้อของข้าแค่ฤดูหนาวเดียวก็ทำกำไรได้ถึงสองหมื่นตำลึง”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านไม่สั่นคลอน พูดอย่างเยือกเย็น “ไสหัวไป ต่อไปอย่าให้ข้าเห็นหน้าพวกเจ้าอีก”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพยักหน้าพูด “ทราบแล้ว”

 

 

พูดจบหันไปพูดกับเมิ่งต้าจินและเมิ่งเอ้ออิ๋น “ท่านลุงใหญ่ ท่านพ่อ เมื่อตาผู้ใหญ่บ้านไม่ยินยอม พวกเราก็ไปเถอะ”

 

 

เมิ่งต้าจินและเมิ่งเอ้ออิ๋นพยักหน้า หันหลังเดินออกไป

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวพลางเดินออกมาพลางตะเบ็งเสียงตวาด “หลิวต้าเป่า กลับไปทำงานที่โรงงานได้แล้ว!”

 

 

หลิวต้าเป่ากำลังอาบน้ำ ได้ยินเสียงเมิ่งเชี่ยนโยวตื่นตระหนกตัวสั่นเทา รีบขานรับ “ข้ารู้แล้ว นายหญิง ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้” พูดจบ พรวดพราดออกมาจากถังแช่ตัว คว้าสิ่งของมาเช็ดตัวลวกๆ สองสามที สวมเสื้อผ้าสกปรกของตัวเอง แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องตัวเอง

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่าพาลูกทั้งสองวิ่งตามออกมา กระวีกระวาดถามภรรยาผู้ใหญ่บ้าน “ท่านแม่ ไหนท่านบอกว่าวันนี้ต้าเป่าไม่ต้องกลับไปแล้ว”

 

 

เด็กน้อยทั้งสองกอดขาหลิวต้าเป่าคนละข้าง วิงวอนไม่ให้เขาไป

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวจงใจพูดว่า “หลิวต้าเป่า วันนี้ข้าพาเจ้ากลับมา ก็เพราะอยากปล่อยตัวเจ้า ให้เจ้าได้กลับบ้านมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับภรรยาและลูก แต่พ่อแม่เจ้าไม่ยินยอม ข้าก็ไม่มีทางเลือก เจ้าต้องกลับไปทำงานที่โรงงานข้าต่อแล้ว”

 

 

หลังจากหลิวต้าเป่าขายตัวให้เมิ่งเชี่ยนโยว ก็เอาแต่คิดถึงวันที่ตัวเองจะได้ไถ่ถอนตัวเป็นอิสระ ตอนนี้ได้ยินเมิ่งเชี่ยนโยวพูดเช่นนี้ ย่อมต้องร้อนรน เปล่งเสียงซักถามผู้ใหญ่บ้านและภรรยาผู้ใหญ่บ้าน “ท่านพ่อ ท่านแม่ เรื่องเป็นมายังไงกันแน่?”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านรีบพูด “ต้าเป่า เจ้าอย่าไปฟังนังตัวดีนั่นพูดเหลวไหล พ่อกับแม่มีหรือจะไม่อยากไถ่ตัวเจ้า แต่เงื่อนไขของพวกเขาข้าและพ่อเจ้ายอมรับไม่ได้จริงๆ”

 

 

หลิวต้าเป่าร้อนใจถามนาง “เงื่อนไขอะไรกันแน่?”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านยิ่งลนลาน พูดทันควัน “พวกเขาอยากให้พ่อเจ้าถอนตัวจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน”

 

 

หลิวต้าเป่าตะลึงงัน

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองเขาแวบหนึ่ง พูดว่า “พวกเราไม่ได้ยื่นข้อเสนอเปล่าๆ นอกจากคืนสัญญาทาสของเจ้า ยังจะให้เปล่าสูตรเนื้อรมควันกับพวกเจ้าอีกด้วย”

 

 

หลิวต้าเป่าทำงานในโรงงานทุกวัน ย่อมรู้ว่าโรงงานขายเนื้อรมควันและเครื่องในรมควันได้วันละประมาณเท่าไหร่ และเคยแอบคำนวณว่าจะได้กำไรคร่าวๆ ต่อวันเท่าไหร่ พอได้ยินว่าเมิ่งเชี่ยนโยวจะให้เปล่าสูตรเนื้อรมควันกับพวกเขา รีบพูดเกลี้ยกล่อม “ท่านพ่อ เป็นผู้ใหญ่บ้านมีดีอะไร ทั้งปีมีให้เก็บกินได้ไม่กี่มากน้อย แต่สูตรเนื้อรมควันไม่เหมือนกัน กำไรที่หาได้ต่อวันมากกว่าที่ท่านเป็นผู้ใหญ่บ้านหลายปีมานี้เสียอีก”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านตวาดเขา “เจ้าจะไปรู้อะไร พ่อเป็นผู้ใหญ่บ้านมาหลายปี ถูกคนยกย่องจนเคยชิน หากยอมถอนตัวจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านนี้ ต่อไปพ่อจะไปพบหน้าผู้อื่นอย่างไร?”

 

 

หลิวต้าเป่าลนลานพูด “ท่านพ่อ ท่านตื่นเสียทีเถอะ นั่นเป็นเพียงเรื่องอดีต ตั้งแต่บ้านพวกเขามีโรงงาน ท่านดูตอนนี้มีใครในหมู่บ้านไม่ไปประจบประแจงพวกเขา ไหนเลยจะมีคนมาคลอเคลียท่านอีก แม้แต่หัวหน้าสกุลทั้งหลายปีใหม่ปีนี้ก็ปฏิบัติต่อท่านเย็นชากว่าเดิมหลายเท่า นี่เป็นเพราะอะไร ท่านยังไม่รู้หรือ?”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านไม่พูด

 

 

หลิวต้าเป่าพูดอย่างงุ่นง่านใจต่อ “ขอเพียงมีสูตรนี้ พวกเราก็จะก่อตั้งโรงงาน รับสมัครคนงานจำนวนมากในหมู่บ้านได้ ถึงตอนนั้นคนในหมู่บ้านก็จะมาพินอบพิเทาท่านเหมือนก่อน พวกเราทั้งหาเงินได้ ทั้งได้รับความเคารพจากผู้คน ดีกว่าท่านเป็นผู้ใหญ่บ้านกระจอกๆ นั่นเป็นไหนๆ”

 

 

ได้ฟังคำพูดของเขา ผู้ใหญ่บ้านไม่สะทกสะท้าน ภรรยาผู้ใหญ่บ้านกลับหวั่นไหวแล้ว ถามขึ้น “ต้าเป่า เจ้าพูดเป็นความจริงเรอะ โรงงานของพวกเขาหาเงินได้มากขนาดนั้นจริงๆ?”

 

 

หลิวต้าเป่าพยักหน้า “ท่านแม่ ข้าจะโกหกท่านทำไม ข้าแอบคำนวณดูแล้ว แค่โรงงานรมควันเนื้อ ในแต่ละวันก็ทำเงินได้หลายร้อยตำลึงแล้ว”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเบิกตาโพลง ร้องอุทาน “ในแต่ละวันก็ทำเงินได้หลายร้อยตำลึงแล้ว?”

 

 

หลิวต้าเป่าพยักหน้าหนักแน่น

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านหันศีรษะกลับไปหยั่งเชิงร้องเรียก “ตาเฒ่า!”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านไม่หวั่นไหว

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวมองเขาแวบหนึ่ง แย้มยิ้มพูด “เมื่อตาผู้ใหญ่บ้านไม่ยินยอม พวกเราก็ไม่ฝืนใจ แต่ข้าต้องขอออกตัวไว้ก่อน เงื่อนไขในวันนี้พวกเราจะเสนอให้พวกท่านเพียงครั้งเดียว หลังจากพ้นประตูบ้านพวกท่านไป พวกเราจะจำไม่ได้แล้วว่าเคยพูดว่าอะไร พวกท่านอย่าคิดว่ารอให้พวกท่านคิดตกแล้ว ค่อยมาหาพวกเราเล่า”

 

 

พูดจบหันไปพูดกับหลิวต้าเป่า “ไปเถอะ น้ำเสียในโรงงานยังรอให้เจ้าไปเททิ้ง”

 

 

หลิวต้าเป่าสืบเท้าไปเบื้องหน้าผู้ใหญ่บ้าน “ผลั่ก” คุกเข่าลงแล้วพูดวิงวอน “ท่านพ่อ ข้าขอร้องท่านล่ะ ท่านตกลงเถอะ ลูกไม่อยากกลับไปทนทุกข์ทรมานอีกแล้ว ท่านก็ทราบ ทุกวันหลังจากลูกเทน้ำเสียเสร็จ สะอิดสะเอียนจนข้าวก็กินไม่ลง อีกทั้งในแต่ละวันยังต้องถูกพวกนักเลงรังแก มีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น หากท่านยังไม่ช่วยไถ่ถอนตัวข้า อีกไม่ถึงครึ่งปีท่านคงไม่ได้เห็นหน้าลูกชายคนนี้อีกแล้ว”

 

 

ภรรยาต้าเป่าเจ็บปวดน้ำตาไหลพราก คุกเข่าเบื้องหน้าผู้ใหญ่บ้านพูดวิงวอนขอร้อง “ท่านพ่อ ท่านตกลงรับปากเถอะ ต้าเป่าก็อยู่ในหมู่บ้านนี้ กลับไม่อาจกลับบ้านได้ ข้าไม่อยากมีชีวิตเยี่ยงแม่ม้ายนี้แล้ว แล้วลูกทั้งสองคนต่างก็อยากได้เจอหน้าพ่อตัวเองทุกวัน ถือว่าเห็นแก่พวกเขา ท่านยอมตกลงเถอะ”

 

 

สีหน้าผู้ใหญ่บ้านเริ่มสั่นคลอน หัวคิ้วขมวดมุ่น

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวจับจ้องสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา โหมกระพือเชื้อไฟ จงใจพูดดุดัน “หลิวต้าเป่า มัวโอ้เอ้อะไรอีก อยากให้ข้าจับเจ้าไปแขวนใต้ต้นไม้แล้วตีอีกใช่ไหม?”

 

 

ครั้งก่อนหลิวต้าเป่าแอบขโมยเงินเก็บของชุ่ยฮวา ถูกเมิ่งเชี่ยนโยวเอาตัวไปแขวนใต้ต้นไม้หนึ่งชั่วยาม ยังถูกพวกอู๋ต้าเลือดร้อนฉวยโอกาสแก้แค้นเขา เกือบเอาชีวิตไม่รอด ตอนนี้ได้ยินเมิ่งเชี่ยนโยวพูดเช่นนี้ ตกใจจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ยิ่งเว้าวอนผู้ใหญ่บ้าน “ท่านพ่อ ขอร้องล่ะ ท่านตกลงรับปากเถอะ หากลูกถูกนางนำไปแขวนต้นไม้อีกครั้ง คงไม่รอดจริงๆ แล้ว”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านไม่เคยได้ยินต้าเป่าพูดว่าเมิ่งเชี่ยนโยวทารุณเขาเช่นนี้มาก่อน ได้ยินดังนั้นโมโหร้องก่นด่า “นังตัวดี กล้าดียังไงมาทำกับต้าเป่าของพวกเราเช่นนี้ คอยดูว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่แยแสคำข่มขู่ของนางแม้แต่น้อย พูดอย่างสมเหตุสมผล “เมื่อหลิวต้าเป่าขายตัวให้ข้าแล้ว ข้าจะจัดการกับเขาอย่างไรก็เป็นเรื่องของข้า อย่าว่าแต่แขวนใต้ต้นไม้ ต่อให้ข้าตีเขาให้ตาย เอาศพโยนให้สุนัขจิ้งจอกบนเขากิน พวกเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านได้ยินนางพูดจบโมโหจนตัวสั่น ร้องตวาด “เจ้ากล้า?”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่สนใจนาง เข้าไปกระชากคอเสื้อด้านหลังของหลิวต้าเป่า พูดอย่างหมดความอดทน “โอ้เอ้อยู่ได้ อยากตายใช่ไหม?” พูดจบก็ลากเขาเดินออกไป

 

 

หลิวต้าเป่าตกใจคำพูดนางจนสติสตังเลื่อนลอยไปนานแล้ว ถูกนางลากถูลู่ถูกังถอยหลังไป ก็ไม่กล้าดิ้นรนขัดขืน

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านก่นด่าอย่างเจ็บปวดใจ “เมิ่งเชี่ยนโยว นังตัวดี เจ้าทำกับต้าเป่าของเราเช่นนี้ เจ้าไม่มีวันได้ตายดีแน่”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวไม่พูดอะไร ฉุดลากหลิวต้าเป่าเดินโซซัดโซเซออกไป

 

 

เมิ่งต้าจินและเมิ่งเอ้ออิ๋นแม้จะทำใจไม่ได้ กลับไม่พูดอะไร มองหลิวต้าเป่าอย่างเห็นใจ เดินตามหลังนางไปเงียบๆ

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่าเห็นหลิวต้าเป่าถูกเมิ่งเชี่ยนโยวลากตัวออกไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย หัวใจยิ่งหวาดหวั่น โขกศีรษะให้ผู้ใหญ่บ้านหลายครั้ง ร่ำไห้วิงวอน “ท่านพ่อ ขอร้องท่านยอมรับปากไถ่ถอนต้าเป่าด้วยเถิด”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านเผยอปาก แต่ก็หุบลง

 

 

ภรรยาหลิวต้าเป่าเห็นเขายังไม่ยอม กัดฟัน พูดข่มขู่ “หากวันนี้ท่านพ่อไม่ไถ่ตัวให้ต้าเป่า ข้าจะพาลูกทั้งสองคนมาตายต่อหน้าท่าน”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเห็นบุตรชายถูกเมิ่งเชี่ยนโยวลากออกไปเกือบจะพ้นประตูแล้ว ก็ร้อนรนพูดขึ้น “ตาเฒ่า เจ้ารับปากเถอะ ก็แค่ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านกระจอกๆ ไหนเลยจะสำคัญกว่าชีวิตของลูกชายและหลานชายของเรา”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านยังคงลังเล

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านก็ข่มขู่เขาบ้าง “หากลูกชายและหลานชายข้าเป็นอะไร ข้าก็ไม่ขออยู่แล้ว เจ้าอยู่เฝ้าตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านของเจ้าไปคนเดียวเถอะ”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านไม่พูดอะไร

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเห็นหลิวต้าเป่าใกล้จะถูกเมิ่งเชี่ยนโยวลากพ้นประตูบ้าน กรีดร้องเสียงหลง “พวกเจ้าหยุดก่อน!”

 

 

คนทั้งหมดหยุดชะงักฝีเท้า หลิวต้าเป่าใช้โอกาสนี้หายใจหอบหลายครั้ง

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านแผดเสียงถามผู้ใหญ่บ้าน “ตกลงเจ้าจะรับปากไถ่ถอนตัวลูกชายพวกเราหรือไม่?”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านตวาดนาง “คนด้อยประสบการณ์เยี่ยงเจ้า จะไปรู้อะไร? หลายปีมานี้เราล่วงเกินผู้คนไม่น้อย หากข้ายอมถอนตัวจากตำแหน่งผู้ใหญ่บ้าน ภายหน้าครอบครัวของเราไม่มีทางได้อยู่สุข”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านตอบอย่างไม่ฟังอีร้าค่าอีรมใดๆ “ข้าไม่สน ข้าถามแค่ว่าเจ้าจะไถ่ถอนตัวให้ลูกชายเราหรือไม่”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านเห็นว่าพูดกับนางไม่รู้เรื่อง ก็โมโห พูดอย่างเฉียบขาด “ไม่ให้”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านเดือดดาล หยิบกรรไกรสำหรับตัดเย็บผ้าจากหัวเตียงจ่อลำคอตัวเอง พูดข่มขู่ผู้ใหญ่บ้าน “หากวันนี้เจ้าไม่ตกลง ข้าจะตายต่อหน้าเจ้าเดี๋ยวนี้”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านตกใจสะดุ้งโหยง รีบลุกขึ้นยืน พูดโอ้โลมนาง “มีอะไรค่อยพูดค่อยจากัน เจ้าวางกรรไกรลงก่อน”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านโมโหเดือดดาลแล้ว จ่อกรรไกรเข้าใกล้ลำคอ เค้นถามเขาอย่างคลุ้มคลั่ง “ตกลงเจ้าจะไถ่ตัวลูกชายเราหรือไม่?”

 

 

ภรรยาต้าเป่าเห็นเช่นนั้น กลิ้งกลอกนัยน์ตา แสร้งร้องคร่ำครวญ “ท่านแม่ ท่านจะทำเรื่องโง่ๆ ไม่ได้ ต่อให้ข้าและลูกทั้งสองตาย ท่านก็จะตายไม่ได้ ต้าเป่ายังต้องการท่านไปช่วยไถ่ถอนให้เขา”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านได้ฟังยิ่งทวีความกระวนกระวายใจ กรรไกรในมือขยับเข้าใกล้ ปลายแหลมทิ่มเข้าไปในเนื้อ เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาพลัน

 

 

ภรรยาต้าเป่าร้องโวยวายอย่างตื่นตระหนก “ท่านแม่!”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านไม่คิดเลยว่าภรรยาผู้ใหญ่บ้านจะกล้าทิ่มทำร้ายตัวเองจริงๆ พูดอย่างเสียขวัญ “ข้ารับปาก ข้ารับปากแล้ว! เจ้ารีบวางกรรไกรลงเดี๋ยวนี้”

 

 

ภรรยาผู้ใหญ่บ้านยังคงใช้กรรไกรจ่อคอตัวเอง พูดว่า “เจ้าให้พวกเขากลับมาก่อน”

 

 

ผู้ใหญ่บ้านรีบหันไปร้องบอกด้านนอก “ข้าตกลงรับข้อเสนอของพวกเจ้า พวกเจ้ากลับมาเถอะ”

 

 

เมิ่งเชี่ยนโยวลอบถอนใจโล่งอก ปล่อยตัวหลิวต้าเป่า

 

 

หลิวต้าเป่าล้มนั่งไปกับพื้นหายใจเหนื่อยหอบ