"หายไป หมายความว่าอย่างไร" หยุนชางขมวดคิ้ว

"เมื่อครู่ทหารได้นำอาหารเช้าไปส่งให้จ้าวฮูหยินและองค์หญิง องค์หญิงไม่อยู่ ทหารมารายงานกับข้าน้อยแล้ว ข้าน้อยคิดว่า บางทีอาจจะเสด็จไปเดินเล่นที่ไหนสักที่ เลยไม่ได้ไม่ใส่ใจ แต่จ้าวฮูหยินพูดว่าไม่เห็นองค์หญิงหัวจิ้งกลับมายังค่ายเลย ข้าน้อยส่งคนไปตามหา ตามหารอบๆแล้ว แต่ก็ไม่พบ"

"ได้ถามผู้คุมทุกทิศแล้วหรือไม่ วันนี้มีคำสั่งห้ามอย่างเข้มงวด ข้าได้สั่งการพิเศษแล้วว่า ห้ามมิให้ผู้ใดออกไปจากค่าย" จิ้งอ๋องปล่อยแขนเสื้อลง สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม

รองแม่ทัพรีบตอบ "ข้าน้อยถามแล้ว ยามก็บอกว่าไม่มีใครออกจากค่ายขอรับ"

"ถ้าไม่มีใครออกไปก็ไม่เป็นไร ในเมื่อนางออกไปไม่ได้ เช่นนั้นนางก็หลบอยู่ในค่าย มีคนมากมายในค่าย จะหาตัวก็ยาก แต่ข้ามีวิธีของข้าที่จะให้นางออกมาเอง"

รองแม่ทัพรู้วิธีการของจิ้งอ๋อง พยักหน้า และกำลังจะหันหลังจะจากไป แต่จู่ๆ ก็นึกอะไรบางอย่างได้ พูดด้วยเสียงเบาว่า "แต่ว่า คนของเราเยอะมาก น้ำในค่ายต้องไปเอาจากข้างนอกเข้ามา จำต้องปล่อยคนออกไปนะขอรับ"

หยุนชางคิดอยู่ครู่หนึ่ง "ไม่เป็นไร ข้าให้คนของข้าไปส่งที่ประตู แล้วคนในห้องจะไปรับที่ประตูเอง"

รองแม่ทัพได้ยินหยุนชางพูดถึงกลุ่มหญิงสาวที่โหดร้ายเหล่านั้น ในใจสั่นสะท้าน พยักหน้าแล้วกล่าวว่า "เช่นนั้นก็รบกวนหญิงสาวเหล่านั้นแล้ว" หลังจากนั้นเขาก็รีบถอยออกจากค่าย

"ข้าคิดว่าเราทุกคนคำนวณจุดประสงค์ของหัวจิ้งผิด เรามักจะคิดว่านางมาที่นี่เพื่อขโมยแผนยุทธศาสตร์ให้องค์ชายสามของแคว้นเย้หลาง แต่เราลืมไปอย่างหนึ่ง นางถูกชางเจียชิงซูจับเช่นกัน นางให้ชางเจียชิงซูเขียนจดหมายถึงท่านพี่ให้ส่งเจ้าไปอภิเษกสงบศึก ถ้าท่านพี่ตอบตกลงตามคำขอของชางเจียชิงซู ถ้าเช่นนั้น หากนางยังอยู่ในค่ายของชางเจียชิงซู นางจะถูกเปิดเผย ดังนั้น นางจึงต้องหาทางหนี มิเช่นนั้นแผนของนางจะไม่สำเร็จ กระทั่งยังต้องเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้อง" จิ้งอ๋องหยิบหนังสือขึ้นมาและสายตาก็จับจ้องไปที่หนังสือ

"แต่ว่าชื่อที่เราเขียนในจดหมายคือหัวจิ้ง" หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "พักนี้ชางเจียชิงซูไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ หรืออาจกำลังรออยู่ใช่หรือไม่ ทั้งรอความประสงค์ของเสด็จพ่อ อีกทั้ง รอแผนยุทธศาสตร์"

จิ้งอ๋องพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "ทันทีที่หัวจิ้งหนีไป เกรงว่าแผนยุทธศาสตร์คงไม่ต้องรอแล้ว หัวจิ้ง ข้าต้องการปล่อยนางกลับไปที่เมืองหลวง ข้าได้ส่งทหารม้าเร็วกลับเมืองหลวง ขอท่านพี่ยังไม่ต้องเผยแพร่เนื้อหาของจดหมาย เพียงแต่บอกว่าให้เชิญองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางให้มาที่เมืองหลวงเพื่อหารือในรายละเอียด"

จิ้งอ๋องหันศีรษะและมองหยุนชาง "เกรงว่าเมื่อถึงเวลานั้นหลายคนคงจะคิดว่าผู้อภิเษกสงบศึกด้วยคือเจ้า แต่ว่า ข้าจะจัดให้หัวจิ้งและชางเจียชิงซูได้พบกัน ข้าจะให้ชางเจียชิงซูรู้ว่าเขาถูกหัวจิ้งหลอกแล้ว ถึงเวลานั้น ชางเจียชิงซูจะละอายและโกรธ สิ่งที่เขาทำนั้น อยู่เหนือการควบคุมของเราแล้ว"

หยุนชางขมวดคิ้ว หมายความว่าตนต้องเลิกคิดที่จะฆ่าหัวจิ้งที่นี่ อย่างไรก็ตาม ถ้าจริงอย่างที่จิ้งอ๋องพูดแล้ว ถึงตอนนั้น เกรงว่าหัวจิ้งกับฮองเฮาคงจะอับอายเป็นอย่างมาก แท้จริงแล้ว นางไม่อยากให้หัวจิ้งตายอย่างง่ายดาย คงจะดีที่สุดถ้านางถูกคนทั้งโลกรังเกียจ "เราทุกคนกลับไปที่วังแล้ว ที่ชายแดนนี่ควรทำอย่างไรเพคะ?"

จิ้งอ๋องยิ้มเล็กน้อย โดยรู้ว่าใจของหยุนชางมีความหวั่นไหวเล็กน้อยและกล่าวว่า "ราชบุตรเขย เจ้าควรปล่อยเขาออกมาได้แล้ว"

ราชบุตรเขย หยุนชางหรี่ตาของนาง ตอนนี้? ไม่เป็นไร ทำตามที่จิ้งอ๋องวางแผนเถอะ หยุนชางคิด พลางพูดข้างๆหูจิ้งอ๋องว่า "ราชบุตรเขยอยู่ที่…"

แผนยุทธศาสตร์ถูกขโมยไป และองค์หญิงก็หายตัวไป ภายในวันเดียว เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงในค่ายทหารที่มีการป้องกันอย่างดีถึงสองเหตุการณ์ และผู้คนก็ตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง หยุนชางเดินไปรอบๆ ค่าย ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนาๆ

หยุนชางเดินไปถึงค่ายที่พักของหัวจิ้งแล้วหยุดลง แล้วตะโกนเสียงดัง "จ้าวฮูหยิน ข้าน้อยเซียวหยุนมาขอพบ"

จ้าวฮูหยินส่งเสียงมาจากด้านใน "เชิญเข้ามา"

หยุนชางเปิดประตูเข้าไปข้างใน ก็เห็นจ้าวฮูหยินถือลูกประคำไว้ในมือ เมื่อเห็นหยุนชางเข้ามา ก็หยุดสวดมนต์ หันกลับมาพูดว่า "คุณชายเซียวมาเพื่อจะมาแจ้งข้าเรื่ององค์หญิงหัวจิ้งหายไปใช่หรือไม่"

หยุนชางผงะ "จ้าวฮูหยินรู้แล้วหรือ? "

จ้าวฮูหยินยิ้มอย่างเย็นชา "ในค่ายนี้ แค่เกิดเรื่องก็มีการพูดคุยกันจนทุกคนรู้ ข้าได้ยินจากทหารลาดตระเวนที่อยู่นอกประตูแล้ว"

หยุนชางพยักหน้าและเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโค้งคำนับต่อจ้าวฮูหยิน และพูดว่า "เป็นความผิดที่พวกข้าคุ้มครองได้ไม่ดี"

จ้าวฮูหยินได้ยินเช่นนี้ มุมปากมีรอยยิ้มที่ไม่ทราบนัยสำคัญ "ฮ่าฮ่า ขาของนาง ถ้านางต้องการจะไป ใครจะหยุดนางได้ ผู้คนนับหมื่นในค่ายนี้ไม่มีใครหายไป มีแค่นางหายไป เมื่อคืนนางพลิกตัวไปมาทั้งคืน เกรงว่าคงจะไม่อยากเห็นหน้าข้าแล้ว และอย่าตามหานางเลย ข้ากล้าที่จะพนันกับคุณชายเซียวว่า นางจะปรากฏตัว ภายในเวลาไม่ถึงเดือน"

หยุนชางหรี่ตาและไม่ตอบ

สักพักใหญ่ จ้าวฮูหยินถึงถอนหายใจ ลุกขึ้นยืน "นานแล้วที่ไม่ได้พักอยู่ในค่าย ทำให้รู้สึกคิดถึงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าอิงเจี๋ยเป็นอย่างไรบ้าง……"

หยุนชางหัวเราะเบาๆ "ราชบุตรเขยเป็นคนดีสวรรค์ต้องคุ้มครองแน่ ต้องปลอดภัยแน่นอน"

"หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น" จ้าวฮูหยินกล่าวว่า " ถ้าอิงเจี๋ยยังมีชีวิตอยู่ ถ้าเขากลับมา ข้าก็อยู่ชายแดนที่นี่ ปกป้องดูแลภูเขาและแม่น้ำของแคว้นหนิงให้ดีพร้อมกับอิงเจี๋ย เมืองหลวงนั้นรุ่งเรืองและซับซ้อนเกินไป มีคนของตระกูลหลี่อยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้ว่าค่ายนี้จะไม่สามารถยกเลิกประเพณีที่ยึดถือปฎิบัติกันอยู่ในสังคม อย่างน้อยก็ดีกว่าเมืองหลวงมาก"

ในใจของหยุนชางมีความตกใจ มีรู้สึกว่าจ้าวฮูหยินดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้าถามอย่างชัดเจน แค่ยิ้ม "ภูมิทัศน์แนวชายแดนสวยงามมาก ถ้าไม่มีสงคราม ก็สวยงามกว่าเมืองหลวงหลายเท่า"

จ้าวฮูหยินพยักหน้าหันมามองหยุนชาง "คุณชายเซียว…… " แต่กลับหยุดชะงัก พูดด้วยรอยยิ้ม "คุณชายเซียวเป็นผู้มีวาสนา จิ้งอ๋องเป็นคนดีมาก"

หยุนชางยิ่งงง คำพูดนี้หมายความว่าไง?

"คิดว่าองค์หญิงหัวจิ้งคงจะไม่เป็นอะไร คุณชายเซียวเชิญกลับเถอะ" จ้าวฮูหยินพูดจบ ก็หันศีรษะ คุกเข่าบนฟูกที่วางอยู่ข้างๆ บ่นพึมพำ ดูเหมือนว่ากำลังสวดมนต์

หยุนชางออกจากค่ายของจ้าวฮูหยินก็กลับไปที่ค่ายของแม่ทัพ และบอกจิ้งอ๋องในสิ่งที่จ้าวฮูหยินได้พูด จิ้งอ๋องเงียบไปสักพักก่อนที่จะพูดว่า "จ้าวฮูหยินเป็นคนรู้แจ้งที่หาได้ยาก"

หยุนชางตกใจมาก นึกถึงคำพูดของจ้าวฮูหยินในเมื่อครู่ "มีคนของตระกูลหลี่อยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้ว่าค่ายนี้จะไม่สามารถยกเลิกประเพณีที่ยึดถือปฎิบัติกันอยู่ในสังคม……" จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ จางอิง ชายที่ดูคุ้นตา ในที่สุดก็จำได้ว่าเขาเป็นใคร

"จางอิงคนนั้น หม่อมฉันนึกออกแล้ว เขาคือคนของตระกูลหลี่ เป็นเพราะเขานามสกุลจาง หม่อมฉันเลยไม่ได้คิดไปจุดนั้น แค่รู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย จู่ๆก็นึกขึ้นได้เพราะคำพูดของจ้าวฮูหยิน จางอิง เป็นน้องชายของสนมของมหาเสนาบดีหลี่เพคะ" ในภพก่อนหยุนชางติดตามหัวจิ้งแล้วเคยเห็นคนของตระกูลหลี่พอสมควร ตระกูลหลี่มักถากถางในตัวนาง และตัวเองก็คิดว่าไม่เคยเห็นมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ได้ตั้งใจที่จะจำ พอเจอกันในภพนี้เลยนึกไม่ค่อยออก

จิ้งอ๋องหันศีรษะและมองหยุนชาง "จริงหรือ เป็นเช่นนี้นี่เอง…"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "เช้านี้ จางอิงลาป่วย และหัวจิ้งหายตัวไปอย่างกระทันหัน จางอิงคนนี้ต้องระวัง แต่ว่า เมื่อเรารู้ระดับนี้แล้ว ตาข่ายของเราก็โปรยลงที่เขาดูเพคะ"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "เอาตามเจ้า" จากนั้นเรียก ลั่วติงเข้ามาและเขียนข้อความถูกส่งให้ลั่วติง

ผ่านไปสองสามวัน ค่ายยังคงปิดสนิท และสิ่งจำเป็นประจำวันก็มีกลุ่มของหนิงเชียนเป็นผู้ส่งไปยังค่าย

หยุนชางจับหมากดำวางลง "พวกเขามีความอดทนมากกว่าที่เราคิด หัวจิ้งไม่ได้เผยตำแหน่งของแผนยุทธศาสตร์แก่คนของชางเจียชิงซูหรือ?"

"เป็นไปไม่ได้ นางไม่พูด ก็จะไม่มีโอกาสออกจากค่าย เราปิดค่ายมาตั้งหลายวัน นางควรที่จะกังวลแล้ว" กำลังพูดเอ่ยถึง เสียงทหารก็ดังมาจากข้างนอก "หิมะตกแล้ว ตกหนักมาก"