"ฉะนั้น หัวจิ้ง ตายแล้วหรือ? " ในมือของหยุนชางพลางกำเมล็ดพันธ์พืชไว้ในมือ และหยอกล้อกับนกแก้วที่จิ้งอ๋องส่งมาให้เมื่อเช้า

หนิงเฉียนขบริมฝีปาก พลางกระทืบเท้า การแสดงออกเช่นนี้ก็ทำให้หยุนชางสามารถรู้ผลลัพท์ที่เกิดขึ้นแล้ว ทว่าวันนี้อารมณ์ดียิ่งนัก จึงพูดแค่ว่า "หากไม่ตายก็คือไม่ตาย ทว่าช้าเร็วนางก็ต้องได้ตายด้วยน้ำมือข้าอยู่ดี หลังจากนี้ ฮองเฮาคงประคบประหงมหัวจิ้งน่าดู โชคดีหน่อยที่เมื่อวานหย่าซีไม่อยู่ คนอื่น ๆ คงถูกขับออกจากวังไปแล้ว แต่นั้นก็ไม่กระทบกับแผนการของเรานัก"

หนิงเฉียนได้ยินพลางถอนหายใจ คำพูดของนางเต็มไปด้วยโศกเศร้าว่า "หากนางไม่ตายก็ปล่อยไปแล้วหรือ ทว่าชางเจี่ยชิงซูก็ไม่รู้จักความโหดร้ายเสียเลย อีกทั้งเขายังหนีไปอีก และในตอนที่วังขององค์หญิงชุลมุนวุ่นวายเขาก็วิ่งกลับมา และลักพาตัวหัวจิ้งไปด้วยและพาออกไปยังนอกวังหลวงก่อนที่ทุกคนจะได้สติทัน"

หยุนชางที่กำลังหยอกล้อนกแก้วอยู่พลันหยุดลงเล็กน้อยและหรี่ตาลงถามว่า "วิ่ง?"

หนิงเฉียนพยักหน้าลงเล็กน้อย และรีบกล่าวว่า "ตอนนี้จักรพรรดิแคว้นเย้หลางกำลังประชวรหนัก หากชางเจี่ยชิงซูจะกลับไปยังแคว้นเย้หลางก็กลับไปได้ ทว่า เหมือนว่าองค์ชายของแคว้นเย้หลางแต่ละคนจะไม่มีความสามารถ เกรงว่าพวกเขาคงจะดักซุ่มโจมตีแล้ว. ตามด้วยกองทัพไล่ล่า และผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไม่เชื่อว่าเขาจะกลับไปยังแคว้นเย้หลางได้อย่างปลอดภัย. หัวจิ้งที่เสมือนตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง อีกทั้งนางยังเป็นองค์หญิงของแคว้นหนิงอีกด้วย. หากเขาสังหารองค์หญิงในวันนี้และมีหลายคนเห็นเขาแล้ว เกรงว่าทั้งจักรพรรดิฮองเฮาและคนของตระกูลหลี่คงไม่ปล่อยไว้แน่ อีกทั้งจักรพรรดิแคว้นเย้หลางก็มิใช่ชางเจี่ยชิงซูยังไง ก็ปล่อยไปไม่ได้ "

หยุนชางไม่พูดอะไร พลางจ้องเขม็งไปที่กรงนกแก้วที่อยู่ข้างหน้าของนาง มิรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อจิ้งอ๋องกลับมาที่วังแล้ว หยุนชางจึงพูดคุยกับจิ้งอ๋องเรื่องนี้ และยังคงมีข้อสงสัยอีกว่า"ช่างเจี่ยชิงซูคิดอย่างไร ถึงกลับมานำหัวจิ้งออกไป การเดินทางยังไม่ยุ่งยากพออีกหรือ เกรงว่าเขาจะสร้างความโกธรเคืองให้กับจักรพรรดิเสียแล้ว หากเขาต้องการจะต่อสู้เพื่อราชบัลลังก์ แล้วทำไมเขาถึงต้องสร้างศัตรูเช่นนี้?"

จิ้งอ๋องพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "ชางเจื่อชิงซูเจ้าไม่ได้พาเขาไปที่วังองค์หญิงหรอกหรือ?"

หยุนชางพลันส่งเสียงเงียบเป็นคำตอบ แอบตอกย้ำในใจว่านางคือคนที่ชักจูง และนำกลิ่นกำยานในห้องที่ทำให้เป็นบ้า แล้วปลุกความคลั่งไคล้ตอกย้ำความปรารถนาในใจของผู้คนมาใช้ แต่นางไม่ได้ต้องการทำให้ชางเจี่ยชิงซูบ้า นางต้องการจะลงมือกับหัวจิ้งเท่านั้น. ไม่คาดคิดว่าชางเจี่ยชิงซูจะมาที่นี่ในทันที

เมื่อเห็นนางเงียบ จิ้งอ๋องก็ส่ายหัวและกล่าวว่า "ถ้าข้าเป็นชางเจี่ยชิงซูเกรงว่าข้าก็จะทำเช่นเดียวกัน"

เมื่อได้ยินคำพูด หยุนชางก็ลืมตาขึ้นมองจิ้งอ๋องด้วยสายตาที่น่าสงสัย ในสายตาเหมือนบ่งบอกไว้ว่า "บอกข้าที"

คิงจิงยิ้มและกล่าวว่า "เนื่องจากข้าได้รับบาดเจ็บที่มือ หากถูกคนอื่นเห็นจึงเป็นธรรมดาที่จะทำให้จักรพรรดิไม่มีความสุข ในเวลานี้ จึงมิได้ต่างกันเลยที่หัวจิ้งจะถูกลักพาตัวไปหรือไม่ แม้ว่ามันจะเป็นภาระ ทว่ามันยังเป็นหลักประกันให้กับเขา ท้ายที่สุด เขาอยู่ในแคว้นหนิงมาเป็นเวลานานกลับไม่ประสบความสำเร็จในสิ่งที่เขาต้องการ. อย่างไรก็ตาม หัวจิ้งยังเป็นองค์หญิงของแคว้นเป็นบุตรสาวของฮองเฮาอีกทั้งเป็นหลานสาวท่านเสนาบดี หากจะฆ่านาง ก็ต้องระมัดระวังเป็นธรรมดา ถ้าไม่จับคนที่ลักพาตัวไปก่อน หลังจากนั้น เขาจะไม่พยายามแก้ไขความแค้นนี้ โดยไม่ขอแรงสนับสนุนเป็นข้อแลกเปลี่ยนอีกหรือ?"

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา เมื่อนางทำเช่นนี้ นางครุ่นคิดเป็นอย่างมาก และการเตรียมการเพียงสิ่งเดียวที่นางไม่คาดคิดคือจิตใจของมนุษย์

"ทำไมแววตาของเจ้าแลดูเหมือนคนเจ็บปวด เจ้าควรจะมีความสุข ทำไมถึงดูกังวลเช่นนี้" จิ้งอ๋องพลันนอนลงบนเตียงงามที่หยุนชางมักจะนั่งอยู่ข้างกาย ในมือพลางคว้าองุ่นในจานผลไม้มาวางไว้บนเก้าอี้ข้างๆ แล้วกินเข้าไป

หยุนชางถอนหายใจ "เดิมทีข้าคิดจะปลิดชีวิตหัวจิ้ง แต่ไม่อยากให้มีการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ มันจะเป็นการเปลี่ยนแปลงอนาคตได้"

"เจ้ากลัวอะไร เจ้าล้วนเป็นคนที่ฉลาดเฉลียว เกรงว่าหัวจิ้งเมื่อไปอยู่ต่างแคว้นจะมีคนใช้งานได้งั้นหรือ" จิ้งอ๋องถามอย่างไม่จริงจัง แต่หยุนชางกลับรู้สึกประหลาดใจ นี้เขากำลังชมนางงั้นหรือ?

จักรพรรดิหนิงโกรธเป็นอย่างมากเมื่อเขารู้เรื่องนี้ แม้ว่าเขาจะเขียนจดหมายต่างแคว้นเพื่อต่อต้านชางเจี่ยชิงซูและส่งเขาไปที่แคว้นเย้หลางเขาก็ออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว. สั่งให้ผู้คนไล่ตามชางเจี่ยชิงซู ชายแดนจึงลุกเป็นไฟอีกครั้ง เปลวไฟแห่งสงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว

ร่างของของสนมจิ่นค่อย ๆ ฟื้นขึ้น วันใกล้คลอดค่อย ๆ เข้ามาทุกที นางกลับบอกว่าจะมาที่เมืองเฟิงไหล่เพื่อคลอดบุตร แม้ว่าจักรพรรดิหนิงจะถูกเก็บตัว พลางบอกว่าจะไปด้วย หยุนชางก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว หลังจากตัดสินใจได้แล้วจึงกลับไปที่วังพร้อมพูดกับจิ้งอ๋อง. ทว่าจิ้งอ๋องมิได้เอ่ยอันใดออกมา เขากลับเพียงพูดว่า หากพระสนมจะไป เจ้าก็จะต้องไปด้วยอยู่แล้ว

หยุนชางรู้สึกว่าจิ้งอ๋องมีบางอย่างผิดปกติเล็กน้อย. ปกติแล้วเขาจะส่งของเล่นอะไรบางอย่างให้แก่นาง หากนางมิได้อยู่ในวังแล้ว เขาก็มักจะตามติดนางทุกฝีก้าว จนทุกคนล้วนแต่บอกว่า ท่านอ๋องและพระชายาล้วนรักใคร่กลมกลืน

พระชายารู้สึกเกรงกลัว. พลางจะเอ่ยปากปฏิเสธ นางกลับเห็นจิ้งอ๋องเงยหน้าขึ้น "จักรพรรดิก็ไป ข้าก็ต้องไป เจ้าลองคิดดู ในเมืองหลวงแห่งนี้ ยังมีผู้ใดอีก?"

หยุนชางพลางคิดอยู่ครู่หนึ่ง "วังหลังอยู่ในอำนาจของฮองเฮา และในราชสำนักอยู่ในอำนาจของเสนาบดีหลี่"

จิ้งอ๋องพยักหน้าและเดินไปยังที่หน้าต่าง "ข้าได้ข่าวมาว่า จักรพรรดิแคว้นเซี่ยพระราชทานนามสกุลหลี่ เพื่อเฉลิมฉลองอะไรบางอย่างช่วงใกล้ๆนี้ อีกทั้งข้าจับตาดูเสนาบดีหลี่อยู่นั้นพลางวิ่งวุ่นแอบไปรวมตัวประชุมกับกลุ่มขุนนางคนอื่น ๆ อย่างลับลับ อีกทั้งยังแอบเก็บรวบรวมอาหาร และหญ้าไว้จำนวนมาก อีกอย่างเซี่ยโหวจิ้ง ดูเหมือนจะแอบกลับมาแล้ว หากเป็นอย่างที่ข้าคาดการไว้ คงจะเป็นวันที่สนมจิ่นคลอดลูกกระมัง จักรพรรดิเมื่อไม่อยู่ในวังหลวงแล้วจะทำการอะไรล้วนแต่สะดวก ข้าแอบจัดการอะไรบางอย่างอยู่ลับ ๆ หากข้าอยู่ที่เมืองหลวงแล้ว เสนาบดีหลี่คงจัดการอะไรได้ลำบากเป็นแน่ ฉะนั้นในเบื้องหน้าข้าจะทำเหมือนว่ามายังเมืองเฟิ่งไหลกับเจ้า. ทว่าแท้จริงกลับรั้งอยู่เมืองหลวงรอจัดการกับเซี่ยโหวจิ้ง "

แค่หยุนชางได้ฟังพลันตกตะลึง นางเคยไปที่ภูเขากิเลน และนางก็รู้โดยธรรมชาติว่า. หาสามารถมีกองกำลังบนภูเขากิเลนได้ จะสามารถจัดทหารและม้าจำนวนมากในภูเขากิเลนได้ นางเกรงว่าแคว้นเซี่ยจะมีคนอื่นอยู่อีก นางไม่ได้คิดเกี่ยวกับการก่อจลาจลอย่างรวดเร็ว แต่เพราะมีการค้นพบความลับของภูเขากิเลนขึ้น นางเกรงว่าจะมีปัญหามากมายในอนาคต. นางจึงต้องทำการเปลี่ยนแผนการ.

เรื่องนี้อันตรายเป็นอย่างมาก

หยุนชางมองไปที่จิ้งอ๋องด้วยความกังวล จิ้งอ๋องยิ้มเล็กน้อยพลางยกมือขึ้นและสัมผัสใบหน้าของเธอ "อย่าลืมว่าข้ายังมีอีกตัวตน ถ้าชีวิตของข้าตกอยู่ในอันตราย ข้าจะไปขอความช่วยเหลือจากฮวากั๋วกง ข้าถือเป็นหลานชายของเขาได้ ดังนั้นเขาจะไม่ปล่อยให้ข้าตาย"

นี่เป็นครั้งแรกที่จิ้งอ๋องพูดถึงประสบการณ์ชีวิตของเขากับหยุนชาง หยุนชางขนตาสั่นเล็กน้อย ทว่ามิได้พูดอะไรออกมา

ในห้องพลันเงียบลง หยุนชางจะพูดว่า "หากท่านจะไปก็ไปเถอะ หม่อมฉันจะขอให้หนิงเชียนเรียกคนที่ว่างอยู่ทั้งหมด ให้รอการสั่งการของท่าน แม้ว่าวรยุทธ์พวกเขาจะไม่ดีเท่า ทว่าศิลปะการต่อสู้นั้นสูงส่ง แต่พวกเขามักอยู่กระจัดกระจายในสถานที่ที่ต่าง ๆ ในเมืองหลวง พวกเขาล้วนแต่เป็นแหล่งข้อมูลที่ดี หากท่านประสบอันตรายจริง ๆ พวกเขาสามารถช่วยได้เช่นกัน "

จิ้งอ๋องขยับเล็กน้อย และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบตอบว่า "ข้า"ตกลง

ขณะที่เขาพูด เขายกมือขึ้นและดึงหยุนชางมายังข้างหน้า จับไหล่ของนาง แล้วเอ่ยด้วยเสียงอ่อนโยนและจริงใจว่า "ถ้าครั้งนี้ ข้ากลับมาได้อย่างปลอดภัย เรา…"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นมองเขา นางไม่ชอบที่จะได้ยินคำพูดที่ไม่เป็นมงคลเช่นนี้ นางต้องการยกมือขึ้นเพื่อปิดปากของเขา ทว่าด้วยมือที่โดนจับไว้แน่น ทำให้ไม่สามารถขยับได้

"เรามาเป็นสามีภรรยากันจริง ๆ ดีหรือไม่ ?"