"ชางเอ๋อร์?" จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว มองไปยังหญิงที่ยังคงหลับใหลด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด เรียกเบาๆ และสะกิดร่างของนาง

หยุนชางลุกขึ้นทันที ลืมตากว้าง ใช้เวลานานพอสมควรถึงได้สติ เสียงที่ไพเราะและทุ้มลึกดังมาจากข้างนาง "ฝันร้ายรึ?"

หยุนชางหันศีรษะโดยไม่รู้ตัวและมองไปยัง เสียงที่ดังมา แค่จ้องเขม็ง เป็นเวลานาน จึงกลอกตาและสงบสติขึ้นเล็กน้อย "เสด็จอา?"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "พวกเรามาถึงแล้ว"

หยุนชางยังคงสับสนเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถม้าจริงๆ แล้วสติก็ค่อยๆกลับคืนมา วันนี้เป็นวันสมรสของนาง เป็นวันที่เสด็จแม่จะคลอดก่อนกำหนด จึงรีบร้อนเข้าวัง ต่อมา จิงอ๋องพาหมอตำแยมา และได้ช่วยเสด็จแม่กับเด็กในท้องได้

หยุนชางถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ถึงจวนแล้วหรือ?"

จิ้งอ๋องพยักหน้า เปิดประตูรถม้า ลงจากรถม้า หยุนชางค่อยๆออกจากรถและวางมือบนมือของจิ้งอ๋องยื่นออกมา กระโดดลงไป

"หมอตำแยบอกว่าในตัวข้ามีกลิ่นแปลกๆ ประเดี๋ยวต้องขอรบกวนเสด็จอาให้คนเอากล่องแป้งที่ข้าใช้เมื่อตอนเช้าไปให้หมอที่ไว้ใจหรือคนที่เชี่ยวชาญเครื่องหอมตรวจดู" หยุนชางกระซิบ นางได้ถอดชุดเจ้าสาวแล้ว อีกทั้งชุดนี้ได้รับจากเสด็จแม่ และถูกเก็บไว้ในที่ที่นางสามารถมองเห็นได้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

จิ้งอ๋องตอบรับด้วยเสียงต่ำ และทั้งสองก็เดินไปที่ห้องหอด้วยกัน

เฉี่ยนอินยืนอยู่ที่ประตู มองไปที่ลานเป็นครั้งคราว เห็นหยุนชางและจิ้งอ๋องกลับมาด้วยกัน ก็รีบเข้าไปรับเสด็จ "องค์หญิง พระสนมจิ่นทรงเป็นเยี่ยงไรบ้างเพคะ?"

"ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว" หยุนชางตอบ และออกคำสั่งอีกครั้ง "สั่งให้คนเตรียมน้ำอาบน้ำที ข้าอยากอาบน้ำก่อน"

เฉี่ยนอินเหลือบมองที่จิ้งอ๋อง แม้ว่านางจะรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย นางไม่ได้พูดอะไรเลย และนางก็ตอบอย่างรวดเร็วและพร้อมที่จะไป

เมื่อน้ำอาบน้ำพร้อมแล้ว หยุนชางก็ไปอาบน้ำ และเปลี่ยนเป็นชุดทั่วไป เนื่องจากเป็นงานมงคลสมรส ทั้งหมดล้วนเป็นสีแดง

"ข้ายังไม่วางใจอยู่ จะเข้าวังอีกครั้ง เสด็จอา วันนี้ท่านดื่มมากเกินไปแล้ว คงรู้สึกไม่สบายอย่างแน่นอน ข้าจะขอให้เฉี่ยนอินไปเอาน้ำแกงสร่างเมามาให้ ท่านดื่มสักถ้วย แล้วพักผ่อนนะเพคะ" หยุนชางที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเงยหน้าขึ้นมองจิ้งอ๋อง

จิ้งอ๋องเหลือบมองที่หยุนชาง นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า "ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เกรงว่าประตูวังคงจะล็อคแล้ว เจ้าออกเรือนแล้ว ถ้าไปปรากฏตัวในวังในเวลานี้ เกรงว่าจะถูกราษฎรนินทา เสด็จแม่ของเจ้าพักอยู่ในพระราชวังชีอู๋ ที่ที่ฮองเฮาคอยให้คนจับตาดูอยู่ตลอด"

ฝีเท้าของหยุนชางชะงักเล็กน้อย นางรู้ความจริงเหล่านี้ดี แต่ว่า นางไม่อาจวางใจได้จริงๆ เมื่อนึกถึง เสด็จแม่อาจเป็นได้ว่าได้กลิ่นยากระตุ้นคลอดจากตัวนาง จนต้องวิกฤต นางจึงรู้สึกผิดอย่างมาก

เสด็จแม่มาเพื่อร่วมงานมงคลสมรสของนาง และนางไม่เคยบอกวันเวลาของงานมงคลสมรสกับเสด็จแม่ เสด็จแม่ไม่เคยกล่าวโทษ แต่นางไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องนาง

"ข้าจะเข้าวังอย่างเงียบๆ แค่ไปดู ถ้าเสด็จแม่ปลอดภัยดี ข้าจะกลับมา" หยุนชางพึมพำ

ขณะที่นางกำลังพูด ก็ได้ยินเสียงเบาๆ ซึ่งดูเหมือนจะมีใครบางคนกำลังเคาะหน้าต่าง จิ้งอ๋องหันไปดู เดินไปที่หน้าต่าง เปิดหน้าต่าง หยุนชางหันไปมอง ก็เห็นชายชุดดำยืนอยู่ข้างนอกหน้าต่าง ด้วยท่าทีที่นอบน้อม

"ท่านอ๋อง พระสนมจิ่นทรงปลอดภัยแล้วขอรับ พระนางทรงฟื้นแล้ว และได้เสวยโอสถแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดี ฝ่าบาททรงดูแลพระสนมจิ่นอยู่ข้างเตียงตลอดขอรับ" ชายชุดดำโค้งมือ สายมองไปที่บริเวณช่วงอกของจิ้งอ๋อง

จิ้งอ๋องพยักหน้าและปิดหน้าต่าง "รู้สึกสบายใจหรือยัง"

หยุนชางลังเลอยู่ครู่หนึ่งโดยไม่ส่งเสียง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงนกหลายตัวดังขึ้นนอกหน้าต่าง หยุนชางโล่งอก นี่คือวิธีที่ลูกน้องของนางติดต่อกับนาง เสียงเรียกเหล่านี้บอกกับนางเหมือนกับเรื่องที่ชายชุดดำมารายงานในตอนเมื่อครู่

"หลังจากเหตุการณ์นี้ ท่านพี่ก็คงจะตกพระทัยกลัวมาก พอร่างกายของเสด็จแม่ของเจ้าดีขึ้น พระองค์คงพาเสด็จแม่เจ้าไปที่พระราชวังเฟิ่งไหล สำหรับเรื่องของหมอตำแย ข้าจะพยายามจัดการให้ดีที่สุด เสด็จแม่ของเจ้าจะไม่เป็นอะไร" จิ้งอ๋องปลอบโยนเบาๆ

หยุนชางกัดริมฝีปาก สักพักหนึ่งก็ก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า "ฮองเฮาถึงกับคิดเอาข้ามาทำร้ายเสด็จแม่ คนที่เสด็จแม่จะไม่ป้องกันเลยก็คือข้า นางฉลาดมาก แต่ข้ากลับไม่รู้อะไรเลย"

จิ้งอ๋องคว้าไหล่ของหยุนชาง และตบด้วยท่าทางที่แข็งทื่อ "เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า เราไม่เคยคิดเรื่องนี้ นอกจากนี้ ข้าเคยให้คนตรวจสอบกับสิ่งที่เจ้าจะใช้ในวันนี้ล่วงหน้าแล้ว ข้าไม่รู้ว่าฮองเฮาใช้วิธีการใด เจ้าไม่ต้องโทษตัวเอง รอให้ตรวจสอบเรื่องนี้แล้ว เจ้าจะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น"

หยุนชางพยักหน้า และได้กลิ่นเหล้าที่ฉุนบนตัวของจิ้งอ๋อง สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า "เสด็จอา ท่านดื่มเหล้าไปเท่าไรเพคะ" คำพูดนั้นแสดงความขยะแขยงเล็กน้อย และนางก็รีบสั่งให้เฉี่ยนอินเตรียมน้ำอาบและมีน้ำแกงสร่างเมา…

จิ้งอ๋องผงะไปครู่หนึ่ง มุมปากของเขากระตุก ยัยตัวเล็กคนนี้ ข้าอุตส่าห์ปลอบนางอย่างอ่อนโยน แต่นางสิ ถึงกับรังเกียจกลิ่นเหล้าบนตัวของเขา ไม่คิดเลยว่า ผู้ใต้บังคับบัญชาเหล่านั้นจะใช้ประโยชน์ที่เขามีความสุข มอมเหล้าเขามากขนาดนี้ จิ้งอ๋องอ้าปากค้าง ใช่ เขาแต่งงานกับนาง แม้ว่าการแต่งงานนี้จะมีความซับซ้อน แต่เขาก็ยังมีความสุขมากในใจ ต่อจากนี้ไปนางเป็นเมียเขา ถึงแม้ว่านางจะยังเด็กมาก แม้ว่านางอาจจะไม่ได้รักตัวเองมากก็ตาม อย่างไรก็ตาม นางเป็นภรรยาของเขา และนางก็ค่อยๆ เริ่มที่จะพึ่งพาเขา ซึ่งเพียงพอแล้ว

จิ้งอ๋องทำตามคำสั่งของหยุนชาง ดื่มน้ำแกงสร่างเมา และล้างตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียด จากนั้นเขาจึงเดินออกจากห้องอาบน้ำ

หยุนชางกำลังเหม่อ แต่ถูกเฉี่ยนอินสะกิด นางจุดตะเกียงเคลือบแล้วนั่งที่โต๊ะ อันที่จริง นางกล้าหาญที่จะรังเกียจกลิ่นเหล้าบนตัวจิ้งอ๋องเยี่ยงนี้ เพียงเพราะนางประหม่าเล็กน้อย แม้ว่านางจะเคยแต่งงานในภพที่แล้วก็ตาม แต่นางก็อดกังวลไม่ได้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจิ้งอ๋อง

จิ้งอ๋องมองไปที่หยุนชาง และตระหนักว่าร่างกายของนางดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย จิ้งอ๋องเลิกคิ้วของนาง ลักษณะเช่นนี้ทำให้เขารู้สึกน่าสนใจเล็กน้อย นางไม่ใช่เป็นคนนิ่งสงบตลอดหรือ? ทำไมถึงประหม่าได้?

"วันนี้เจ้าก็เหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน วุ่นมาทั้งวัน ก็พักผ่อนเร็วๆเถิด" จิ้งอ๋องเดินไปหาหยุนชาง ยืนนิ่งมองที่หยุนชาง

หยุนชางก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว ตอบเบาๆ ยืนขึ้น เดินไปที่เตียงและนั่งลง เหตุเพราะเพิ่งอาบน้ำ นางจึงสวมชุดสุภาพทั่วไป แต่ชุดนี้ก็ทำให้นางอึดอัดเล็กน้อย ถอดเสื้อผ้าออกก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร เพราะนางยังใส่เสื้ออยู่ข้างใน อย่างไรก็ตาม ภายใต้แสงสลัวเช่นนี้ ภายใต้การจ้องมองของจิ้งอ๋อง และในคืนวันมงคลสมรสของทั้งสองคน หากนางถอดเสื้อผ้าออกภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ก็คงเป็นเรื่องที่…

จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว เห็นความอับอายของนาง ก็รู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก และมีความอยากหยอกล้ออยู่ในใจ

"หืม? เจ้าไม่ง่วงเหรอ?" จิ้งอ๋องถามอย่างแผ่วเบา

หยุนชางกัดริมฝีปาก ถอดรองเท้าอย่างรวดเร็วแล้วนอนลงบนเตียง นอนใกล้ผนังด้านในสุด

ด้วยรอยยิ้มที่หายากในดวงตาของจิ้งอ๋องเขามองหญิงบนเตียงที่พยายามทำตัวให้รู้สึกว่าไม่มีตัวตน จึงเอ่ยปากพูดอีกครั้ง "ปกติเจ้าก็จะนอนแบบนี้? ใส่ชุดที่…หนา?"

ครั้งนี้หยุนชางฟังออกถึงคำพูดที่แฝงล้อเล่นได้อย่างชัดเจน หน้าของนางแดง ปล่อยลมหายใจออกทางจมูก ทำเสียงเชอะ ลุกขึ้นนั่ง ถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและง่ายดาย แล้วนอนลงอย่างรวดเร็ว ยกผ้าห่มขึ้นมาห่ม

"ฮ่าฮ่า…" จิ้งอ๋องอดหัวเราะไม่ได้ ส่ายหัว และไม่รีบนอน หยิบผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดจากด้านข้าง ห่อศีรษะแล้วเช็ดอย่างประณีต