เดิมทีจิ่งเหวินซีต้องการจะพูดต่อ แต่หลังจากได้ยินคำพูดของหยุนชาง สีหน้าของนางก็หยุดชะงักเล็กน้อย และมองหยุนชางอย่างลังเลและพูดว่า "ถ้าเช่นนั้น ซีเอ๋อร์จะฟังองค์หญิง รออยู่ที่นี่"

หยุนชางมองจิ่งเหวินซีด้วยสายตาลึกล้ำ นางหันกลับมาดึงพระสนมจิ่นเข้าไปในห้องโถง สีหน้าของพระสนมจิ่นไม่ค่อยดีนัก มีความซีดเล็กน้อย ทันทีที่นางเดินเข้าไปในห้องโถง นางก็รีบไปที่เตียง ดูเด็กทารกที่ตัวเล็กๆ เห็นว่าไม่มีความผิดปกติ จึงดึงหยุนชางมาแล้วพูดว่า "เจ้าพูดว่า เป็นคุณหนูจิ่งวางแผนทำร้ายเฉินซี แต่ว่า เฉินซีเป็นโรคอีสุกอีใสอย่างชัดเจน ซึ่งนี่ไม่ใช่ยาพิษ…"

"เสด็จแม่ ถ้าจิ่งเหวินซีจงใจที่จะให้เฉินซีเป็นอีสุกอีใส วิธีนี้ง่ายมาก เพียงแค่เอาเสื้อผ้าสกปรกหรือสิ่งของของคนที่เป็นโรคอีสุกอีใสให้เฉินซีสัมผัส เฉินซีมีโอกาสสูงที่จะเป็นโรคอีสุกอีใส เฉินซีเพิ่งเกิด แน่นอนว่าสุขภาพของเด็กด้อยกว่าผู้ใหญ่ แค่ของเล็กๆน้อยๆของผู้ป่วยโรคอีสุกอีใสอาจทำให้เฉินซีได้รับเชื้ออย่างง่ายดาย" หยุนชางหันไปหาพระสนมจิ่นด้วยใบหน้าที่จริงจัง "แค่จิ่งเหวินซีมาถึง เฉินซีก็ออกอาการ เรื่องนี้ลูกอดไม่ได้ที่จะไม่สงสัยนาง"

พระสนมจิ่นเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหยุนชาง "คุณหนูจิ่งชอบจิ้งอ๋องหรือเปล่า?"

หยุนฉางหยุดชะงัก และพยักหน้า "เพคะ" แต่นางรีบกล่าวว่า "แต่ว่า เสด็จแม่ ข้าไม่สงสัยนางด้วยเหตุนี้หรอกเพคะ แต่ทว่านางมาได้จังหวะ หลังจากที่นางมา ก็เกิดเรื่องกับเฉินซี ก่อนหน้านี้ลูกก็คิดไม่ออกว่าทำไมนางถึงทำเยี่ยงนี้ ต่อมาจู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่า นางชอบท่านอ๋อง เพราะนางชอบท่านอ๋อง นางจึงมองข้าเป็นหนามในตา จึงเป็นเรื่องปกติที่จะทำเช่นนั้น แม้ว่าจิ่งเหวินซีจะดูเหมือนหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่นางก็เป็นบุตรสาวของตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง จะมีสักกี่คนที่ไร้พิษสงอย่างที่เห็น?"

พระสนมจิ่นได้ยินคำพูดนั้นก็ขมวดคิ้ว "ในเมื่อเจ้ารู้ว่านางชอบจิ้งอ๋อง ทำไมเจ้าถึงต้องเข้ามา และทำไมเจ้าถึงทิ้งนางไว้ข้างนอก เจ้ารู้ดีว่าจิ้งอ๋องจะมาถึงในไม่ช้า ทำไมต้องสร้างโอกาสให้นางได้ไปมาหาสู่กับจิ้งอ๋องด้วย"

หยุนซางได้ยินคำถามของพระสนมจิ่น และมุมปากของนางก็กระตุกเล็กน้อย "เพราะลูกเชื่อใจท่านอ๋องเพคะ"

แต่ดูเหมือนพระสนมจิ่นไม่คิดแบบนั้น ดึงหยุนชางแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ "ชางเอ๋อร์ เจ้ากับจิ้งอ๋องเพิ่งแต่งงานกัน มันแน่นอนว่าความสัมพันธ์ยังคงมั่นคงในตอนนี้ แต่ก็แค่นั้น โดยพื้นเพของผู้ชายมีใจไม่ซื่อ จิ้งอ๋องเป็นคนดี ข้าหวังว่าเจ้าจะจับเขาได้ อย่าผลักเขาเข้าไปในอ้อมแขนของหญิงคนอื่นง่ายๆ เขาอาจมีเจ้าอยู่ในใจ แต่ถ้ามี หญิงสาวหน้าตาดี เวลายื่นแขนเข้ามา น้อยคนนักที่จะเลือกที่จะผลักออก เพราะพวกเขามักจะคิดว่ามีภรรยาเยอะเป็นเรื่องปกติ" พระสนมจิ่นกล่าว สีหน้าของนางหมองลง

จู่ๆ หยุนชางก็นึกขึ้นได้ว่าฉินยีเคยพูดไว้ว่าเสด็จแม่และเสด็จพ่อเป็นคู่รักในวัยเด็ก แต่เนื่องจากฮ่องเต้องค์ก่อน ใช้บัลลังก์เป็นมาอ้าง บังคับให้เสด็จพ่อแต่งงานกับหลี่อี้หราน และเสด็จพ่อก็ทรงเชื่อฟัง หลังจากที่ขึ้นครองราชย์ ไม่มีใครสามารถข่มขู่ได้อีก แต่นางสนมในวังหลังไม่เคยจะลดลงเลย ฉินยีเคยพูดไว้ว่าเสด็จแม่สามารถทนต่อการมีอยู่ของหลี่อี้หรานได้ เพราะท่านรู้ว่าเสด็จพ่อจำใจแต่งงานกับหลี่อี้หราน แต่เสด็จแม่ไม่สามารถยอมรับได้ ที่วังหลังของเสด็จพ่อเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน เสด็จพ่อทรงกลายเป็นฮ่องเต้มากรัก ทรงมีพระเมตตาอย่างทั่วถึง นับว่าดีกับเหล่านางสนมทุกคน

เกรงว่าการกระทำนี้จะทำให้เสด็จแม่นึกถึงบางสิ่งที่นางประสบในขณะนั้น รู้สึกได้เล็กน้อย หยุนชางคิดแล้วจับมือพระสนมจิ่น "เสด็จแม่ ชางเอ๋อร์มักไม่เต็มใจที่จะยัดเยียดเรื่องความรู้สึก ไม่ปิดบังเสด็จแม่ กับท่านอ๋อง ชางเอ๋อร์ได้รู้สึกลึกซึ้งมากมายกับท่านอย่างที่ใครๆคิด ชางเอ๋อร์ไม่อยากติดอยู่กับความรัก ถ้าท่านอ๋องทำให้ชางเอ๋อร์ผิดหวังจริงๆ อย่างมากที่สุดชางเอ๋อร์จะขอแค่ใบหย่าใบเดียว และจากไปคนเดียว เสด็จแม่ ข้าไม่หมกมุ่นกับความรู้สึก ถ้าเป็นของข้า ข้าจะทะนุถนอม ถ้าไม่ใช่ของข้า ข้าจะไม่บังคับ นอกจากนี้ ข้าสามารถปกป้องตัวเองได้แล้ว และข้าสามารถมีชีวิตที่ดีคนเดียวได้"

หลังจากได้ฟัง พระสนมจิ่นเงียบลงอีกครั้ง และพูดขึ้นว่า "เป็นเพราะข้าที่กังวลมากเกินไป ในบางเรื่องข้าไม่เข้าใจเหมือนชางเอ๋อร์ แต่ว่า ข้าก็หวังว่าชางเอ๋อร์จะมีความสุข ตราบใดที่เจ้ารู้สึกมีความสุข ก็ไม่เป็นไร"

หยุนชางไม่อยากที่จะเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก นึกถึงที่ยามกล่าวไว้ก่อนหน้านี้ว่า เสด็จพ่อก็ทรงประทับอยู่ในตำหนักด้วย และตอนที่เข้ามาไม่ได้เห็นพระองค์เลย จึงถามว่า "ลูกได้ยินว่าเสด็จพ่อก็อยู่ที่นี่ด้วย แต่ทำไมลูกไม่เห็นเลยเพคะ?"

"เสด็จพ่อของเจ้ามีเรื่องด่วนต้องทำในห้องทรงอักษร เมื่อครู่ข้าเห็นว่าเจ้ากระเซอะกระเซิงมาก เกิดอะไรขึ้นรึ?" พระสนมจิ่นได้ตอบกลับ

หยุนชางไม่ปิดบัง "เพคะ เสนาบดีหลี่ได้ก่อกบฏ และตอนนี้เขาได้นำผู้ก่อกบฏมาที่เมืองเฟิ่งไหลแล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อน เสด็จพ่อส่งจดหมายให้ท่านอ๋อง โดยบอกว่าจะเสด็จกลับวังในวันนี้ ลูกกลัวว่าพวกท่านเจอกับพวกของหลี่จิ้งเหยียน จึงรีบขี่ม้ามา โชคดีที่พวกท่านยังไม่ได้เสด็จกลับวัง"

"เป็นความจริงที่วันนี้จะเสด็จกลับวัง แต่จู่ๆเฉินซีก็ป่วยอย่างกะทันหัน ไม่สามารถเดินทางไปได้ จึงต้องอยู่ต่อ" ขณะที่พระสนมจิ่นพูดอยู่ เฉินซีที่อยู่บนเตียงเริ่มร้องไห้ พระสนมจิ่นรีบไปอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน หยุนชางต้องการจะก้าวเข้าไป แต่พระสนมจิ่นเรียกให้หยุด "เจ้าไม่ฟังคำตักเตือน จะเข้ามาให้ได้ และข้าก็ทำอะไรไม่ได้ แต่เฉินซีไม่ว่าจะยังไงเจ้าห้ามสัมผัสเขา"

หยุนชางมองแก้มที่แดงฉานของเฉินซี แผลพุพองก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเขาแล้ว ซึ่งดูน่ากลัวเล็กน้อย หยุนชางขมวดคิ้ว "ถ้าจิ่งเหวินซีทำวิธีอย่างที่ข้าพูด ให้เฉินซีสัมผัสสิ่งที่ไม่ควรสัมผัส ก็ทิ้งทุกสิ่งที่เฉินซีต้องสัมผัสในตำหนักนี้และเปลี่ยนใหม่ทั้งหมดเถิดเพคะ"

พระสนมจิ่นพยักหน้า ขณะที่นางพูด ม่านประตูก็เปิดออก เจิ้งมามาเข้ามาจากข้างนอกพร้อมกับชามยา และนางก็ประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหยุนชาง "ทำไมองค์หญิงหยุนถึงเข้ามาล่ะเพคะ ท่านไม่เคยเป็นอีสุกอีใสมาก่อน อย่าได้ติดเชื้อเชียวนะเพคะ รีบออกไปเถอะเพคะ"

หยุนชางหันไปทางเจิ้งมามา ยิ้มและพูดว่า "ข้าได้เข้ามาแล้ว ออกไปก็ไม่มีประโยชน์ ข้าไม่แตะต้องสิ่งของที่น้องเคยสัมผัสก็เพียงพอ" จากนั้นนางก็พูดสิ่งที่นางคาดเดาต่อจิ่งเหวินซีให้เจิ้งมามาฟัง พอเจิ้งมามาได้ฟัง ท่าทีของนางกลายเป็นเคร่งขรึม "ถ้าเป็นอย่างที่องค์หญิงตรัสมา มีโอกาสมากที่จะเป็นเยี่ยงนั้น โรคอีสุกอีใสส่วนใหญ่ เกิดขึ้นในฤดูใบไม้ผลิและฤดูหนาว มาเป็นในช่วงฤดูร้อนนี้ หม่อมฉันก็รู้สึกผิดปกติอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หม่อมฉันเลยไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ องค์ชายน้อยเพิ่งออกเดือน เดิมร่างกายอ่อนแอแล้ว โอกาสที่จะติดเชื้อจากสิ่งสกปรกเหล่านั้นจะมีส่วนมากเพคะ"

และพูดพร้อมสีหน้าที่โกรธเล็กน้อย "ไม่คิดว่าแผนการของจิ่งเหวินซีนั้นลึกซึ้งมาก เสียแรงที่องค์ทรงดีพระทัยต่อนางมาก หม่อมฉันจะหาดูว่า มีสิ่งของชิ้นใดที่ไม่ใช่ของในตำหนักทันที หากพบหลักฐาน จะมิยอมให้นางทำร้ายผู้อื่นอีกอย่างแน่นอน"

หยุนชางพยักหน้า เจิ้งมามาคอยปรนนิบัติรับใช้ข้างกายเสด็จแม่ นางทักษะด้านการแพทย์และรู้ทุกอย่างในตำหนัก พระสนมจิ่นรับชามยามา และอุ้มเฉินซีป้อนยาทีละนิดอย่างระมัดระวัง เฉินซีก็เชื่อฟังมาก หลังจากร้องไห้ไปครู่หนึ่ง ก็ทานยาอย่างเชื่อฟัง เมื่อมองดูรูปลักษณ์ที่น่าสงสาร หยุนชางก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหิงเอ๋อร์ของนาง รีบก้มศีรษะลงเพื่อปิดบังอารมณ์ในดวงตาของนาง

เจิ้งมามาควานหาทั่วห้องโถง แต่ดูเหมือนจะไม่พบอะไรเลย และตรวจดูทีละชิ้นอีกครั้ง ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ หยุนชางขมวดคิ้ว เป็นไปได้ไหมว่านางคิดมากเกินไปจริงๆ

พระสนมจิ่นกินยาเสร็จแล้ว แม้ว่าเฉินซีจะมีเชื่อฟัง แต่ก็ยังเป็นเพียงเด็กที่เพิ่งออกเดือน ทานยาจนเลอะเต็มหน้า พระสนมจิ่นยิ้มและกล่าวว่า "ดูเด็กคนนี้สิ ทายาแค่นี้เลอะไปทุกที่ ช่างเหมือนชางเอ๋อร์ตอนยังเด็กเสียจริง"

หยุนชางยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย มองดูพระสนมจิ่นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากแขนเสื้อเพื่อเช็ดปากให้เฉินซี เฉินซียิ้ม และจับผ้าเช็ดหน้ายัดเข้าไปในปากของเขา พระสนมจิ่นตบแก้มเขาเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ผ้าเช็ดหน้าไม่อร่อย ทานไม่ได้นะ! ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบกินผ้าเช็ดหน้ามาก ทุกครั้งที่ข้าเช็ดปากให้ ก็มักจะเอามันเข้าปากเสมอ "

หัวใจของหยุนชางพุ่งขึ้นทันใด และมีแสงวาบวาบในใจของนาง จึงรีบลุกขึ้นยืน "ข้ารู้แล้ว"

พระสนมจิ่นและเจิ้งมามามองหยุนฉางอย่างแปลกใจเล็กน้อย หยุนชางชี้ไปที่ผ้าเช็ดหน้าในมือของพระสนมจิ่นและกล่าวว่า "ข้ารู้ว่าทำไมถึงไม่พบสิ่งใดในห้องนี้ จิ่งเหวินซีเคยใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากของเฉินซีไหมเพคะ?"

พระสนมจิ่นและเจิ้งมามาตกใจ เมื่อนึกถึง การเคลื่อนไหวของเฉินซีในเมื่อครู่ สีหน้าก็ซีดจางทันที "เจ้าหมายถึง ปัญหาอยู่ที่ผ้าเช็ดหน้าของจิ่งเหวินซีงั้นหรือ"