และยังได้ยินหญิงสาวพูดอีกว่า "ในเมื่อพี่สาวเวินมีบรรทัดฐานในใจกับสามัญชนธรรมดาแล้ว องค์หญิงฮุ่ยกั๋วเป็นถึงลูกสาวขององค์จักรพรรดิ. อีกทั้งยังได้รับตำแหน่งองค์หญิงขั้นหนึ่งจากจักรพรรดิเช่นนี้ เมื่อพี่สาวเวินคุยกับองค์หญิงเช่นนั้นเหมาะสมหรือไม่ ? เมื่อครู่พี่สาวเวินมิใช่พูดถึงกฎของแคว้นหนิงงั้นหรือ. เกรงว่าท่านจะรู้เรื่องภายในมากกว่าองค์หญิงเสียอีก ถ้าอย่างนั้นพี่สาวเวินช่วยบอกกับสามัญชนผู้นี้หน่อยได้หรือไม่ว่า หากไม่เคารพองค์หญิงขึ้นหนึ่งแล้ว จะต้องถูกลงโทษอะไรบ้าง"

หยุนชางเลิกคิ้วขึ้นพรางหัวเราะตอบกลับ "พี่สาวท่านนี้ถามคำถามเสีย จนทำให้พี่สาวเวินตอบไม่ถูกแล้ว พ่อของพี่สาวเวินนั้นเป็นถึงรองเจ้ากรมมหาดไทย เป็นทั้งเสาหลักสำคัญของแคว้น ทุกวันต้องยุ่งเป็นธรรมดา อีกทั้งยังสั่งสอนพี่สาวเวินไม่ได้อย่างที่ควร เวินอุทิศตนเพื่อประชาชนเช่นนี้ เปิ่นกงจึงต้องปฏิบัติต่อพี่สาวเวินเป็นอย่างดีเพื่อหลีกเลี่ยงความกังวลของอาจารย์เวิน เมื่อครู่นี้จะถือเสียว่าพี่สาวเวินหยอกล้อกับข้าเพียงเท่านั้น ขอทุกคนอย่าได้ใส่ใจ. ทว่าจ้องมองไปยังหญิงสาวที่พูดเมื่อครู่นี้"พี่สาวท่านนี้เป็นคนที่ใดกัน"

หญิงสาวรีบร้อนตอบกลับ "หม่อมฉันซุนหย่าเหนียง จากเมืองจิ่นเพคะ"

หยุนชางเพียงยิ้มเล็กน้อย "โอ้ ที่แท้เป็นลูกสาวของท่านเจ้าเมืองจิ่น? ยินดีที่ได้รู้จัก"

ซุนหย่าเหนียง พลางเงียบลง สีหน้าไม่ค่อยมีความสุขยิ่งนัก "องค์หญิงทรงยกย่องเกินไปแล้ว"

เมื่อทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น พลันสาวใช้เดินเข้ามา ท่าทีที่ดูคุ้นเคยเหมือนกับเคยเห็นที่ใดมาก่อน สาวใช้เมื่อเห็นหยุนชางพลันคุกเข่าลงที่เบื้องหน้า "องค์หญิงเพคะ นู๋ปี๋เป็นสายใช้คนสนิทขององค์หญิงหัวจิ้ง เมื่อครู่องค์หญิงหัวจิ้งยังเดินเล่นอยู่ที่สวนด้านหลังด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดี นู๋ปี๋จึงถอยออกมา ทว่า เมื่อนู๋ปี๋เดินกลับไปกับไม่เห็นองค์หญิงหัวจิ้งแล้วเพคะ "

หยุนชางรีบร้อนยืนขึ้นพลางเดินลงไปข้างหน้าสาวใช้ ด้วยสีหน้าที่ร้อนรน "เจ้าพูดอะไร? เสด็จพี่หายไปงั้นหรือ? พวกเจ้ารับใช้องค์หญิงกันยังไง? "

เมื่อหยุนชางกำลังจะสั่งสอนสาวใช้อยู่นั้น ได้ยินเสียงเวินหยูอวี้พูดขึ้นมาว่า "ตอนนี้สั่งสอนนางไปก็ไม่มีประโยชน์ องค์หญิงบอกให้ทหารยาวตามหาองค์หญิงหัวจิ้งเถิดเพคะ"

หยุนชางพยักหน้ารับ พลันเรียกทหารยามมาสั่งให้ตามหาหัวจิ้งให้ทั่ว

เฉียนยินเดินกลับมาแล้ว พลางพยักหน้ายิ้มรับ

"อื้ม "มีเพียงน้ำเสียงตอบกลับมา พูดคนตกใจเป็นอย่างมาก หยุนชางรีบร้อนพูดขึ้นมาว่า "เร็ว รีบตามไปอารักขาองค์หญิงหัวจิ้ง"

ทหารยามต่างรีบโค้งกายทำความเคารพและจากไป เวินหยูอวี้พลางถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "องค์หญิง เกิดอันใดขึ้นหรือเพคะ พวกเรารีบไปช่วยดีหรือไม่?"

หยุนชางสีหน้าเรียบตึง"พวกเจ้าจงอยู่ในสวนดอกไม้ห้ามไปไหนทั้งสิ้น หากมีนักฆ่าลอบเข้ามา พวกเราล้วนไร้ประโยชน์ อีกทั้งยังทำให้ทหารยามทำงานอย่างยากลำบาก เปิ่นกงมีองครักษ์เงาอีกมาก อยู่ข้างกายเปิ่งกงไว้ล้วนปลอดภัยมากกว่า"

เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้น พลางพยักหน้าตกลง ถึงแม้ไม่รู้เรื่องราวข้างนอกว่าเกิดอันใดขึ้น แต่ทว่าอยู่ใกล้องค์หญิงไว้ล้วนปลอดภัยที่สุด หยุนชางคือองค์หญิงที่จักรพรรดิรักมาก อีกทั้งเป็นคู่หมั้นของจิ้งอ๋อง รอบกายองค์หญิงจะต้องมีแต่องครักษ์มากฝีมือเป็นแน่

เวินหยูอวี้ไม่คาดคิดว่าหยุนชางจะแข็งแกร่งกว่าที่คิดไว้มาก ทว่าสีหน้าที่เงียบขรึมกลับเหมือนจิ้งอ๋องเป็นอย่างมาก เวินหยูอวี้พลางคิดในใจว่า นางคงประเมินสาวน้องคนนี้ต่ำไป

ทว่า หยุนชางไม่สามารถพาหญิงสาวพวกนี้ออกไปได้ ละครเรื่องนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร ในใจเต็มไปด้วยความร้อนรน ทว่ากลับได้ยินเสียงของซุนหย่าเหนียงบอกกับหญิงสาวคนอื่นว่า"องค์หญิงเป็นบุคคลที่มีตำแหน่งสูงสุดท่ามกลางพวกเรา หญิงสามัญชนอย่างพวกเราควรเชื่อฟังท่าน"

ทว่าเวินหยูอวี้กำลังจะเอ่ยปากพูดกลับกลืนคำพูดลงคอแทบมิทัน

ในขณะที่ทุกคนกำลังขบคิดในใจนั้น พลันได้ยินน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชาพูดออกมา "ชางเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

เมื่อหยุนชางได้ยินจึงจำได้ว่าเป็นน้ำเสียงของจิ้งอ๋อง พลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย หากจิ้งอ๋องอยู่นี้ละก็ แสดงว่าแผนของใครบางคนอาจจะล้มเหลว "ท่านอา. พวกเราไม่เป็นอะไรเพคะ ในสวนแห่งนี้มีแต่ผู้หญิง จะให้คนอื่นเข้ามาเกรงว่าจะมิควร ท่านอาท่านนำองครักษ์มาเฝ้าประตูให้หน่อยเถิด "

คนข้างไม่มีเสียงคนตอบกลับ และไม่มีเสียงอะไรอีกเลย

ใบหน้าของเวินหยูอวี้พลันเปลี่ยนเป็นซีดเผือด เมื่อครู่นางไม่ทันได้ฟังว่าเป็นเสียงของใคร. ทว่าเมื่อหยุนช่างพูดว่าเสด็จอา ในใจพลันตกตะลึง ผู้ที่หยุนชางเลือกว่าเสด็จอาจะมีผู้ใดเรียกได้อีกเล่าถ้ามิใช่เป็นจิ้งอ๋อง

แต่ว่า ทำไมจิ้งอ๋องตอนนี้ถึงอยู่ที่นี่?

เวินหยูอวี้รู้สึกในใจเต้นรัวราวกับเสียงตีกลอง สีหน้าวิตกกังวล เมื่อครู่จิ้งอ๋องมิได้สวมอาภรณ์ที่ท่านเสนาบดีเตรียมให้หรอหรือ อีกทั้งเมื่อครู่ยังทดลองดูแล้ว ดอกไม้ดอกนั้นเมื่อถูกจิ้งหวางถือก็พลันแห้งเหี่ยวลง แผนการสำเร็จไปครึ่งนึงแล้ว ทว่า เมื่อครู่เกิดเหตุอันใดขึ้นกันแน่ จิ้งอ๋องทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? อีกทั้ง เมื่อฟังน้ำเสียงดูแล้ว ก็เป็นปกติดี

หากจิ้งอ๋องไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ฉะนั้นเสียงกรีดร้องเมื่อครู่มาจากที่ใดกัน?

เมื่อคิดคิดดูแล้ว. เสียงเมื่อครู่มิได้มาจากข้างนอกหรอกหรือ "องค์หญิงหยุนชางเพคะ. ข้างใน ข้างในนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ "

เสียงคำถามยังมิทันได้พูดจบ. ด้านนอกพลันมีเสียงดังเข้ามา "ท่านอ๋องเจ็ดได้โปรดหยุดฝีเท้าลงด้วย. ข้างในทั้งหมดล้วนเป็นสตรี หากท่านอ๋องเข้าไปแล้ว. ชื่อเสียงสตรีทั้งหมดคงจะได้แปดเปื้อนเป็นแน่"

หยุนชางพลางเลิกคิ้วขึ้น นำเสียงที่ตะโกนขึ้นมานี้ มิใช่เสียงของหวังจิ้นฮวนหรอกหรือ ?ทว่าหยุนชางไม่แน่ใจนัก เนื่องจากน้ำเสียงหวังจิ้นฮวนมักจะมีความขี้เล่นคงไว้อยู่เสมอ. คงเป็นการยากที่จะทำน้ำเสียงให้ดูเคร่งขึมขึ้นเช่นนี้ เมื่อต้องขึ้นเสียงใส่อ๋องเซี่ยโหจิ้ง

ขณะที่กำลังครุนคิดนั้น พลันได้ยินน้ำเสียงที่ไม่พอใจของอ๋องเซี่ยโหจิ้งดังขึ้นมา "ว่ากันว่า แคว้นหนิงเป็นแคว้นใหญ่ ผู้คนล้วนสุภาพ ทว่าพวกเจ้ากลับปฏิบัติกับแขกบ้านแขกเมืองเช่นนี้หรือ"

เมื่อท่านอ๋องเซี่ยโหจิ้งพูดจบ พลันได้ยินเสียงหัวเราะผ่านเข้ามา ทว่าเสียงหัวเราะนี้ทำให้หยุนชางแน่ใจว่า เสียงเมื่อครู่นี้เป็นหวังจิ้นฮวานแน่นอน หยุนชางพลางถอนหายใจออกมา. จิ้งอ๋องชั่งเป็นคนที่รอบคอบ คาดเดาได้ว่าจะต้องมีผู้บุกรุกเข้ามาแน่ ทว่าแค่องครักษ์ธรรมดาคงต้านไว้ไม่อยู่ จึงส่งหวังจิ้นฮวานอันธพาลผู้ที่ไม่มีวันพ่ายแพ้มาปราบปราม

"โอ้? อ๋องเจ็ดรู้ตัวว่าตัวเองเป็นแขกหรือ? กระหม่อมยังคิดว่าท่านไม่รู้ตัวเสียอีก? ได้ยินมาว่าอ๋องเจ็ดแคว้นเซี่ยนั้นเป็นสุภาพบุรุษผู้อ่อนใยน ทว่า เมื่อเห็นท่าทางท่านแล้ว ดูไม่เหมือนเสียหน่อย?เจ้าพูดมา เจ้าเป็นใครกันแน่? เจ้าปลอมตัวเป็นอ๋องเจ็ดแคว้นเซี่ยเพื่ออะไรกันแน่?"

หยุนชางได้ยินพลันกลั้นหัวเราะแทบมิไหว "คุณชายหวังเพียงหยอกล้ออ๋องเจ็ดเล่นเพคะ หยุนชางขอบคุณสำหรับความห่วงใยของอ๋องเจ็ดมาก พวกหม่อมฉันอยู่ที่นี้ ทุกอย่างเรียบร้อยดีเพคะ ที่นี้ส่วนใหญ่ล้วนเต็มไปด้วยสตรีที่ยังไม่ออกเรีอน เกรงว่าจะไม่สะดวกต้อนรับ หวังว่าอ๋องเจ็ดจะเข้าใจ "

เสียงข้างนอกพลันเงียบลง ถึงได้ยินเสียงของเซี่ยโหจิ้งพูดขึ้นมา "ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง. ถ้าอย่างนั้นเปิ่นหวางไม่รบกวนเจ้าแล้ว"

ด้วยเหตุนี้่ จึงได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง หยุนยางมิรู้ว่าเวินหยูอวี้มาอยู่ข้างกายตั้งแต่เมื่อใด ทว่ารู้สึกได้ว่าเวินหยูอวี้มีท่าตื่นเต้น อีกทั้งสองมือกำแน่น แววตาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

พลันหยุนชางจึงชุกคิดขึ้นมา เซี่ยโหวจิ้งกับเวินหยูอวี้

ทว่าพลันได้ยินเสียงสายหนึ่งดังขึ้นมา แม้เพียงครั้งเดียว ทว่าเสียงถูกบีบให้เป็นเสียงต่ำ ผู้คนรอบข้างอาจจะได้ยินไม่ชัด แต่หยุนชางได้ยินชัดเจน

หยุนชางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยและถามไปยังเฉียนยิน "ข้าเกรงว่าทั้งจักรพรรดิและท่านอ๋องคงจะยุ่งจนลืมพวกเราไปแล้ว เจ้าไปดูให้หน่อยว่า ข้างนอกเกิดเหตุอะไรขึ้น เจ้ารีบไปรีบกลับมารายงานข้า"

เฉียนยินพยักหน้ารับคำ เมื่อออกไปยังสวนดอกไม้แล้ว. พลันสายตาทุกคนที่มองมา ล้วนแต่มีความรู้สึกสงสัย ทว่ากลับมิกล้าเอ๋ยสิ่งใดออกมา

หยุนชางจึงเอ่ยด้วยรอยยิ้มขึ้นมาว่า "เหตุการณ์ด้านนอกนั้นข้ารับใช้ใกล้จะจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้ามิต้องวิตกกังวลอะไรให้มาก พวกเราล้วนได้รับการคุ้มครองเป็นอย่างดี หากในใจยังขบคิดให้ฟุ้งซ่านอยู่นั้น เกรงว่าทุกคนจะวิตกกันเกินไปแล้ว มิเช่นนั้นเรามาเล่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจกันดีหรือไม่ ในตอนนี้คงไม่มีอะไรให้พวกเราเล่นมากนัก งั้นเรามาเล่นต่อบทกลอนกันดีหรือไม่ พวกเจ้าว่าเป็นเช่นไร"

ถึงแม้ในที่นี้ส่วนใหญ่ล้วนเป็นสตรี ทว่าพวกนางล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อีกทั้งยังได้รับการสั่งสอนมาเป็นอย่างดี ถึงแม้จะเป็นการต่อบทกลอนธรรมดาพวกนางล้วนทำได้ พวกนางจึงเชื่อฟังหยุนชางและนั่งลงเพื่อเล่นด้วยกัน

เมื่อเล่นไปได้ครบรอบแล้ว จึงเห็นเฉียนยินเดินเข้ามา ผู้ล้วนแต่เหลือบมองมายังเฉียนอินเป็นตาเดียว เมื่อเฉียนอินเดินมายังเบื้องหน้าของหยุนชางแล้วพลันย่อกายทำความเคารพพร้อมรายงานว่า "องหญิงเพคะ นู๋ปี๋ได้ยินมาว่า องค์ชายสามแคว้นเย้หลางได้รับบาดเจ็บ ทว่าเหตุเกิดเป็นเช่นไร นู๋ปี๋มิอาจรู้ได้ "

"องค์ชายสามแคว้นเย้หลางหรือ ? " หยุนชางพลันขมวดคิ้วลง "ในพระราชวังแห่งนี้ล้วนเต็มไปด้วยการป้องกันที่แน่นหนา จะเกิดเหตุการเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร"

เฉียนยินครุ่นคิกเพียงชั่วครู่ "นู๋ปี๋ได้ยินมาว่า ไม่ใช่นักฆ่าเข้ามาลอบสังหารเพคะ แต่เป็นคนในพระราชวังเสียเอง ที่เป็นผู้กระทำ อีกทั้งบรรดาศักดิ์ก็ไม่น้อยเลยด้วย"