"ตอนนั้นเราทุกคนต่างตกใจกลัวและคิดว่าเราจะต้องตายอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีชายหนุ่มชุดแดงกระโดดลงมาจากหลังคา คว้ามีดของชายชุดดำและจัดการกับกลุ่มชายชุดดำได้ในเวลาไม่นาน พวกเราเห็นเลือดจำนวนมากจึงกรีดร้องออกมา ผ่านไปครู่หนึ่งเราก็เห็นคนมาที่นี่ เราจึงขอให้ผู้คนช่วยไปแจ้งความ" ใบหน้าของเฉี่ยนอินเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อยราวกับว่าเมื่อคิดถึงฉากสังหารเลือดสาดเมื่อครู่ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัว

หัวหน้าหวงเฉิงฝู่พยักหน้าและหันไปมองหวังจิ้นฮวน "คุณชายหวัง ไม่ทราบว่าท่านบังเอิญไปอยู่บนหลังคาในตอนนั้นได้อย่างไร?"

หวังจิ้นฮวนเหลือบมองเขาและถอนหายใจ "เรื่องที่ข้านิยมสาวงามต่างก็เป็นเรื่องที่คนทั้งเมืองรู้กันดี วันนี้ข้าเดินเตร่อยู่บนถนนเห็นองค์หญิงฮุ่ยกัวเข้า ตอนนั้นข้าไม่รู้สถานะของนาง คิดเพียงว่าหญิงคนนี้เป็นหญิงที่งามที่สุดที่ข้าเคยพบ ในใจเกิดกิเลสจึงอยากถือโอกาสตอนที่คนยังน้อยถามว่านางชื่อแซ่อะไรบ้านอยู่ที่ไหน พอดีเห็นว่าพวกนางเข้าไปในตรอกเล็กๆที่ปกติไม่ค่อยมีคน ข้าจึงรีบตามเข้าไป ใครจะไปรู้ว่าพอเข้าไปแล้วข้าจะเจอสาวงามร้องขอความช่วยเหลือ แล้วข้าคนนี้จะยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร ดังนั้นข้าจึงลงมือว่าไปแล้วฝีมือของพวกนั้นก็ไม่ธรรมดา…"

มุมปากของหัวหน้าหวงเฉิงฝู่กระตุกเล็กน้อย เขากล่าวกับองค์หญิงหัวจิ้งว่า "ข้าเข้าใจสถานการณ์โดยทั่วไปแล้ว ข้าขอตัวไปดูสถานที่เกิดเหตุก่อน"

หัวจิ้งพยักหน้า "ไปส่งหัวหน้าหวงเฉิงฝู่กลับเถอะ"

เมื่อเขาไปแล้ว หัวจิ้งก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า "ข้าจะส่งคนไปสืบว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร พวกเจ้าเฝ้านางไปเถอะ หากนางตื่นเมื่อไหร่ก็รีบให้คนไปบอกข้าด้วยก็แล้วกัน"

เฉี่ยนอินและฉิงยีรีบขานรับ หัวจิ้งหยุดมองร่างหยุนชางบนเตียงเล็กน้อยแล้วจึงถอนสายตากลับเดินออกไปจากห้องด้านใน "เฮ้อ ท่านองค์หญิง ลุกขึ้นได้แล้ว พวกเรามาคำนวณกันหน่อยว่าบัญชีวันนี้พวกเราจะชำระกันอย่างไรดี? เรื่องนี้ทำให้ข้าต้องแขวะตัวเอง ต่อไปฉายาเสเพลของข้าอย่างไรก็คงลบล้างไม่ได้แล้ว" หวังจิ้นฮวนนั่งไขว่ห้างลงบนเก้าอี้ ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

หยุนชางลืมตา หันศีรษะไปมองคนที่อยู่บนเก้าอี้และขมวดคิ้ว "เฉี่ยนอิน นี่คือห้องส่วนตัวของข้า ปล่อยให้หมาแมวเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไรกัน ยังไม่จัดการอีก…"

เฉี่ยนอินได้ยินดังนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา นางเดินไปด้านหน้าหวังจิ้นฮวน ย่อตัวลงแสดงท่าทางเชิญออกไปและพูดอย่างนุ่มนวลว่า "ท่านแมว…โอ้ ไม่สิ คุณชายหวัง องค์หญิงจะพักผ่อนแล้ว ท่านอยู่ที่นี่ไม่เหมาะสม มันจะส่งผลต่อชื่อเสียงขององค์หญิง"

หวังจิ้นฮวนเบิกตากว้างราวกับว่าเขาไม่อยากเชื่อว่าเขาจะถูกขับไล่ออกไป นอกจากนี้หยุนชางยังกล่าวว่าเขาเป็นหมาแมว เขาจึงระเบิดอกมาทันที "ได้เลย เมื่อครู่ข้ายังช่วยท่านโกหกอยู่เลย ผ่านไปแค่ชั่วพริบตาก็จำไม่ได้เสียแล้ว ข้าจะไปฟ้องทางการเดี๋ยวนี้ ไปบอกว่าองค์หญิงฮุ่ยกั๋ววิทยายุทธร้ายกาจ ฆ่าคนแล้วยังไม่ยอมรับ"

หยุนชางหัวเราะเบาๆ "ข้าได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายหวังกับเสด็จอานั้นดีมาก ข้าว่าข้าควรไปคุยกับเสด็จอา บอกว่าคุณชายหวังเป็นโรคจิตและสะกดรอยตามข้า ไม่รู้ว่าเสด็จอาจะว่าอย่างไร"

หวังจิ้นฮวนเป็นใบ้และผ่านไปอยู่นานกว่าจะพูดออกมาคำหนึ่ง "เหี้ยมจริง" พูดแล้วยังจ้องหยุนชางอย่างดุเดือดอยู่นานก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากบ้านไปอย่างขมขื่น

ออกจากห้องไปแล้วแต่กลับไม่เจอใครเลย เมื่อครู่ตอนมาเฉี่ยนอินนำทางเขามาตลอด ตอนนี้จึงรู้สึกว่าจวนองค์หญิงใหญ่เกินไปจนน่ารำคาญ มองไปทางไหนก็ไม่มีคน หวังจิ้นฮวนขมวดคิ้วเล็กน้อยและใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนหลังคา

เมื่อยืนอยู่บนหลังคา ในที่สุดเขาก็เห็นกำแพงของจวนองค์หญิงจากระยะไกล หวังจิ้นฮวนเลิกคิ้วขึ้น "เหอะ แค่จวนเล็กๆขององค์หญิง จะขังข้าคนนี้ได้อย่างไร"

เขากระโดดผ่านไปไม่กี่ลาน แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเบาๆดังแว่วมา ดูเหมือนจะมีคำว่า "องค์หญิงฮุ่ยกั๋ว" เมื่อครู่หวังจิ้นฮวนเพิ่งถูกหยุนชางเอาเปรียบ ตอนนี้เขากำลังรู้สึกอัดอึดใจ เมื่อได้ยินชื่อศัตรูของเขา เขาก็หยุดฟังอย่างระมัดระวัง

"ข้าไม่ได้ส่งคนไปคอยสะกดรอยตามองค์หญิงฮุ่ยกั๋วหรือไง? แล้วคนที่สะกดรอยตามล่ะ? องค์หญิงฮุ่ยกั๋วกลับมาถึงจวนแล้ว ทำไมเขายังไม่กลับมา? ยังไม่รีบส่งคนไปตามหาให้ข้าอีก!"

หวังจิ้นฮวนตกตะลึง เสียงนี้แล้วยังคำเรียกนี้ จะต้องเป็นองค์หญิงหัวจิ้งอย่างแน่นอน เมื่อครู่นางพูดว่าอะไรนะ คนที่นางให้สะกดรอยตามองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว คนๆนั้นคือคนที่เขาหักคอไปหรือเปล่า?

ขณะที่เขากำลังคิดก็ได้ยินเสียงของหัวจิ้งขึ้นมาอีกครั้ง "ทำไมนังคนต่ำช้านั่นถึงได้โชคดีนัก จะต้องมีคนไปช่วยนางได้เสียทุกครั้งเลย ครั้งที่แล้วคือจิ้งอ๋อง คราวนี้เป็นคุณชายหวังอะไรนั่น ทุกครั้งอีกนิดเดียวก็จะเอาชีวิตนังนั่นได้อยู่แล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง" น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เป็นไปได้ไหมว่าคนที่ลอบสังหารหยุนชางจะถูกส่งมาโดยองค์หญิงหัวจิ้ง?

ขณะที่คิดอยู่นั้น หัวจิ่งก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งว่า "แต่ว่าการลอบสังหารครั้งนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนจัดการ หากข้ารู้เรื่องนี้ล่วงหน้า ข้าจะช่วยเขาทุกวิถีทางอย่างแน่นอน ที่แท้ไม่ได้มีเพียงข้าที่ต้องการชีวิตของนังนั่น แต่คนที่สั่งการลอบสังหารนั้นก็โง่เกินไป นักฆ่าที่เขาหามาตั้งสิบกว่าคนกลับถูกฆ่าตายโดยเด็กนั่น"

"องค์หญิง เมื่อครู่ข้าส่งสัญญาญให้เสี่ยวชีแล้ว แต่ไม่มีใครตอบกลับมา ข้ารู้สึกว่าทางเสี่ยวชีท่าทางจะเป็นเรื่องร้ายมากว่าดี" เสียงต่ำของผู้ชายดังขึ้น "อยู่ต้องเห็นคนตายต้องเห็นศพ ไปหาซะ งานเลี้ยงจะถูกจัดต่อไป ข้าไม่เชื่อหรอกว่านังนั่นจะโชคดีไปเสียทุกครั้ง ทุกขั้นตอนเจ้าจะต้องใส่ใจทุกรายงละเอียด หากมีอะไรผิดพลาด เจ้าต้องรับผิดชอบ"

งานเลี้ยง? เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หวังจิ้นฮวนก็นึกถึงเทียบเชิญที่หัวจิ้งส่งไปที่จวนจิ้งอ๋อง นั่นก็ดูเหมือนจะเป็นงานเลี้ยงเล็กๆเช่นกัน สิ่งที่นางเพิ่งพูด เป็นไปได้ไหมว่านางต้องการทำร้ายหยุนชางในงานเลี้ยงนั่น?

เมื่อคิดได้ดังนี้ หวังจิ้นฮวนก็รีบหมุนตัวออกไปจากจวนองค์หญิง เขาจะเอาข่าวนี้ไปบอกแก่จิ้งอ๋องโดยเร็วที่สุด เพิ่งออกมาจากจวนองค์ จู่ๆเขาก็ชะงักฝีเท้าลง ในใจวาบขึ้นมาอย่างกะทันหัน น่าแปลกจริง เมื่อครู่องค์หญิงฮุ่ยกั๋วทำตัวเจ้าเล่ห์กับเขาเสียขนาดนั้น ทำไมเขาจึงต้องช่วยนางด้วย?

แต่ทว่าเมื่อประเมินในใจแล้ว หากเขาไม่พูดอะไร พอถึงเวลาเกิดองค์หญิงฮุ่ยกั๋วมีปัญหาอะไรขึ้น จิ้งอ๋องสอบสวนขึ้นมาเขาจะแย่เอา เมื่อเปรียบเทียบกับผลที่ตามมาระหว่างความไม่พอใจของตนเองหรือถูกแค้นโดยจิ้งอ๋องแล้ว หวังจิ้นฮวนรู้สึกเย็นวาบในใจ อย่างไรก็บอกจิ้งอ๋องไว้ดีกว่า ที่วันนี้องค์หญิงฮุ่ยกั๋วทำกับเขาไว้ ในอนาคตยังมีโอกาสคิดบัญชีกับนางอีกมาก

หลังจากคิดได้เช่นนี้แล้ว หวังจิ้นฮวนก็รีบมุ่งหน้าไปที่จวนจิ้งอ๋องและไม่ได้เข้าทางประตูหน้า เขากระโดดข้ามกำแพงเข้าไป เขารีบวิ่งไปที่ห้องของจิ้งอ๋อง เมื่อพบจิ้งอ๋องแล้วเขาก็พูดอย่างรวดเร็ว "ลั่วชิงเหยียนๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว องค์หญิงน้อยของเจ้าจะแย่แล้ว!"