ซิ่วซินพยักหน้าแล้วเดินออกจากตำหนัก ฮองเฮาหงุดหงิดกับเรื่องที่เกิดตามๆ กันมาจนใจกระวนกระวาย นางกำลังจะพักผ่อน แต่ได้ยินเสียงของซิ่วซินดังมากจากด้านนอกตำหนัก "ขอคารวะหมิงไท่เฟยเจ้าค่ะ"

หมิงไท่เฟย?

ฮองเฮาตกตะลึง และรีบเรียกให้สาวใช้ช่วยจัดชุดฟีนิกซ์ของนางให้เรียบร้อย และสงบอารมณ์ให้เย็นลง จึงจะหันหลังออกจากตำหนักชั้นในไป

มีหญิงชราผมขาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ตำหนักด้านนอก แต่งกายด้วยผ้าฝ้ายสีฟ้า ดูสง่างามและสีหน้าสุขุม ฮองเฮารีบก้าวไปข้างหน้าแล้วกล่าวว่า "เสด็จป้าไม่ได้มาเยี่ยมหาอี้หรานนานแล้ว เหตุใดวันนี้จึงมาเยี่ยมหาอี้หรานล่ะเจ้าคะ?"

หญิงชราผู้นั้นหันไปมองฮองเฮา จากนั้นยกมือขึ้นและกวักมือเรียกฮองเฮา ให้ฮองเฮาไปนั่งข้างๆ ตน ฮองเฮารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและนั่งข้างๆ หมิงไท่เฟย

"เสด็จพ่อของเจ้าบอกว่าเจ้าเรียกเสด็จแม่เข้าวังมาหาเจ้า แต่ไม่ได้เรียกเขา เพราะฉะนั้นข้าจึงมาหาเจ้า เมื่อสักครู่ที่เข้าวังมา ข้าก็ได้ยินรางๆ ว่าเจ้ากำลังอารมณ์เสีย เจ้าเป็นฮองเฮามาก็หลายปีแล้ว แต่ทำไม นิสัยไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย คราวนี้เจ้าอารมณ์เสียเพราะอะไรล่ะ?" หมิงไท่เฟยบิดลูกประคำในมือแล้วกล่าวช้าๆ ๆ

ฮองเฮาถอนหายใจและกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว "เสด็จป้าเอ็นดูอี้หรานมาตั้งแต่อี้หรานยังเด็ก ตอนนี้ที่อี้หรานสามารถนั่งในตำแหน่งนี้ได้ก็ขอบคุณเสด็จป้าที่คอยช่วยเหลือ อี้หรานไม่อยากปิดบังเสด็จป้าเช่นกัน ที่อี้หรานอารมณ์ไม่ดีก็เพราะเรื่องกวนใจต่างๆ เจ้าค่ะ ตอนนี้จิ่นเฟยกำลังตั้งครรภ์ และอาศัยอยู่ในวังซีอู๋ ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ก็ลงคำสั่งอี้หรานไว้โดยเฉพาะ หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นกับเด็กที่อยู่ในครรภ์ของนาง ความผิดนั้นจะเป็นของข้าทั้งหมด จิ่นเฟยจึงยิ่งอวดดีมากขึ้นเรื่อยๆ ซู่เฟยก็คอยหมายปองจองร้ายกับข้า ช่วงนี้กำลังเตรียมงานเลี้ยงในวัง สถานที่ที่จัดงานก็ดันเลือกเป็นวังจิ่นซิ่วที่ข้าไม่ชอบอีกด้วยเจ้าค่ะ จิ้งเอ๋อร์เองก็ดื้อ ขัดแย้งกับเสด็จแม่ของแม่ทัพจ้าวอยู่ตลอด สองสามวันก่อนความสัมพันธ์ของนางสองคนยิ่งแย่ลงอย่างมากแม่ทัพจ้าวติดอยู่ที่ชายแดน ข้าให้นางกองกำลังไปที่ชายแดนเพื่อดูสถานการณ์ แต่นางกลับดื้อกับข้า นางไปโดยพาองครักษ์และนางกำนัลเพียงไม่กี่คน"

หมิงไท่เฟยยิ้มเล็กน้อยนางกับลูกประคำกลับไป แล้วหันหน้าไปมองฮองเฮา "ฮองเฮา หัวใจของเจ้ากำลังสับสนวุ่นวาย"

ฮองเฮาพยักหน้า "เจ้าค่ะ ตอนนี้หัวใจของอี้หรานสับสนวุ่นวายอย่างมาก"

หมิงไท่เฟยเหลียวมองไปที่นกฟีนิกซ์ที่แกะสลักไว้บนเสาในตำหนัก และชี้ไปที่นกฟีนิกซ์แล้วถามว่า "นี่นกอะไร"

ฮองเฮาตกใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับไปว่า "นั่นนกฟีนิกซ์เจ้าค่ะ"

หมิงไท่เฟยพยักหน้า "ใช่ มันคือนกฟีนิกซ์ ในวังหลังนี้ หญิงสาวที่สามารถแกะสลักลายนกฟีนิกซ์ไว้ในวังนั้น มีเจ้าเพียงคนเดียว เจ้าเป็นใหญ่ในวังหลังนี้ ในวังหลังนี้ไม่มีทางเงียบสงบสุขสบาย ข้าใช้ชีวิตอยู่ในวังนี้มาสี่สิบกว่าปี ความเลือดเย็นในวังหลังนี้ข้าเจอมาเยอะมากแล้ว ตำแหน่งของเจ้า คือตำแหน่งที่หญิงสาวในวังหลังพยายาอย่างมากเพื่อได้มันมา ในเมื่อเจ้าได้นั่งในตำแหน่งนี้แล้ว เมื่อใดที่เจ้าผ่อนใจลง เจ้าก็อันตรายเมื่อนั้น แต่บัดนี้ เจ้าสับสนวุ่นวายอยู่ในใจ ความสับสนวุ่นวายนั้นจะทำให้เจ้ามองไม่เห็นสิ่งที่ควรจะมองเห็น แล้วเจ้าจะถูกภาพภายนอกเหล่านี้บังตาไว้ จนทำให้คนอื่นได้มีโอกาสที่จะแย่งเอาของเจ้าไป"

ฮองเฮาฟังอย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร

หมิงไท่เฟยหันไปมองฮองเฮาอีกครั้ง แล้วพูดช้าๆ "ข้าได้ยินมาว่า เจ้ากำลังตั้งครรภ์หรือ?"

ฮองเฮาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า "ตระกูลหลี่อยู่มาตั้งหลายปี เจ้าเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้ครองตำแหน่งฮองเฮา แม้ว่าอดีตจักรพรรดิจะรู้สึกผิดต่อข้า แต่สุดท้ายข้าก็พลาดตำแหน่งฮองเฮานี้ไปได้ แต่โชคดีที่ข้าช่วยให้เจ้าได้ครองตำแหน่งนี้ๆ ด้ ตระกูลหลี่รอคอยมานานหลายปี ตอนนี้ความหวังทุกอย่างอยู่ที่ตัวเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ตระกูลหลี่ผิดหวัง" หมิงไท่เฟยจัดลูกประคำในมือแล้วเล่นมันในมืออย่างช้าๆ

"เจ้าค่ะ อี้หรานกระจ่างแล้วเจ้าค่ะ" ฮองเฮากล่าวเบาๆ

หมิงไท่เฟยยื่นมือไปสัมผัสท้องล่างของฮองเฮา ฮองเฮาคาดไม่ถึงว่านางจะทำกิริยาเช่นนี้ นางจึงชะงักบนเก้าอี้ไม่ขยับเลย "ฮ่องเต้อายุสี่สิบแล้ว ตอนนี้เจ้าสามารถตั้งครรภ์ได้ ถือว่าเป็นเรื่องดี หากเจ้าสามารถกำเนิดลูกชายได้ ทุกคนในตระกูลหลี่จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยให้เขาได้ขึ้นครองราชย์ แต่ว่าเรื่องบางเรื่องเจ้าต้องตระหนักมันด้วยตนเอง เช่น ก้อนเนื้อที่อยู่ในท้องของจิ่นเฟย หากนางให้กำเนิดลูกชายก่อนเจ้า เรื่องมันจะแย่เอา เจ้าต้องตระหนักอย่างดี หากจำเป็นจริงๆ แลกชีวิตด้วยชีวิตก็ถือว่าเป็นทางออกที่ไม่เลว ห้ามให้จิ่นเฟยให้กำเนิดลูกในท้องเด็ดขาด

ฮองเฮาย่อมรู้ดีว่าชีวิตแลกด้วยชีวิตที่หมิงไท่เฟยพูดถึงนั้นหมายถึงอะไร นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงื่อตกในช่วงต้นฤดูหนาวอันหนาวเหน็บนี้ "อี้หรานจำไว้แล้วเจ้าค่ะ"

หมิงไท่เฟยตอบเพียง "อืม" แล้วลุกขึ้นยืน "ตั้งแต่ที่เจ้าเข้าวังมา เจ้าก็สุภาพกับพ่อของเจ้าอยู่ตลอด เมื่อมีงานสำคัญอะไรก็เอาแต่สั่งให้คนไปส่งข่าว แต่ไม่เคยกล้าพูดกับเขาด้วยตัวเองเลย เจ้าไม่จำเป็นต้องกลัวพ่อของเจ้ามากขนาดนั้นหรอก ถึงยังไงเจ้าก็เป็นลูกสาวของเขา แม้ว่ามันเป็นความผิดของเขาที่บังคับให้เจ้าเข้าวัง แต่เขาเองก็มีเหตุผลของเขา ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าตระกูลหลี่ เขาไม่ได้สบายไปกว่าคนอื่นๆ ที่เขาบังคับเจ้าเช่นนั้น ก็เพื่อตระกูลหลี่เท่านั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้าจะเป็นฮองเฮาของเมืองนี้ แต่จงอย่าลืมว่าเจ้าเองก็นามสกุลหลี่เช่นกัน"

ฮองเฮาตอบกลับซ้ำๆ "อี้หรานทราบเจ้าค่ะ"

หมิงไท่เฟยกล่าวอีกครั้ง "มีอีกเรื่องหนึ่งอ้อ ข้าได้ยินมาสักพักแล้วว่าลูกสาวของจิ่นเฟยกลับมาที่วังแล้ว ข้าไม่ได้เจอนางมาหลายปีแล้ว และไม่ได้เจอจิ่นเฟยมานานแล้วเช่นกัน ในเมื่อจะจัดงานเลี้ยงในวัง เมื่อทราบเวลางานแล้วเจ้าสั่งให้คนนำข่าวมาบอกข้าหน่อยแล้วกัน ข้าจะได้มาดูด้วยว่าตอนนี้พวกนางเป็นเช่นไรบ้าง ถึงทำให้ฮองเฮากลุ้มใจเช่นนี้"

ฮองเฮาตอบกลับ หมิงไท่เฟยจึงหันหลังแล้วออกจากตำหนักไป

ผ่านไปอยู่นาน ซิ่วซินจึงจะยื่นหัวออกมาตรงหน้าประตู และ มองเข้าไปในตำหนักในด้วยความระแวง เมื่อเห็นว่ามีฮองเฮาอยู่เพียงลำพัง จึงเดินเข้าไปและพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ไท่เฟยเสด็จแล้ว บ่าวยังต้องไปหาท่านเสนาบดีหรือไม่เจ้าคะ?"

ฮองเฮาถอนหายใจ "ต้องไป ไม่มีเรื่องไหนสามารถรอดสายตาของเสด็จพ่อไปได้ แต่ว่าเมื่อเช้านี้เจ้าเพิ่งไปจะส่งข่าวให้เสด็จแม่ว่าให้เข้ามาพบข้าพรุ่งนี้ ตกเย็นหมิงไท่เฟยก็เข้ามาพบข้าเลย"

ซิ่วซินลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามเบาๆ ว่า "เหนียงเหนียง จุดประสงค์ที่ไท่เฟยมาคืออะไรเจ้าคะ? บ่าวจำได้ว่าท่านไม่ได้ออกจากวังหย่งคังที่มานานแล้วเจ้าคะ"

ฮองเอายิ้มอย่างเย็นชา "แน่นอนว่ามาเพราะท้องของข้านี่ไง ข้าเพิ่งประกาศไปว่าตั้งครรภ์ได้เพียงสองวัน พวกเขาก็ได้คิดวางแผนกับครรภ์ของข้าแล้ว และจินตนาการไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากข้าตั้งครรภ์และคลอดลูกออกมา"

ซิ่วซินยืนก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ มีนางกำนัลผู้หนึ่งเดินเข้ามา นางถือชามยาไว้ในมือ ไอร้อนกำลังลอยออกมา "ฮองเฮาเหนียงเหนียงเจ้าคะ ยาสงบครรภ์ของท่านเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ เมื่อสักครู่บ่าวเพิ่งลองกิน กำลังอุ่นพอดีเจ้าค่ะ เหนียงเหนียงรีบดื่มตอนกำลังอุ่นจะดีกว่าจะเจ้าคะ"

ฮองเฮามองไปที่ชามยาร้อนๆ นี้ โบกมือแล้วพูดว่า "วางไว้ในห้องบรรทม เจ้าออกไปก่อน"

นางกำนัลนั้นตอบกลับ และนำถ้วยยาเข้าไปในห้องบรรทม สักพักนางก็เดินออกมาและออกจากตำหนักไป

ฮองเฮาเหลือบมองซิ่วซินและถอนหายใจ " เจ้าไปที่จวนเสนาบดีเถิด ข้าขอพักสักครู่"

ซิ่วซินเองก็ถอยออกไปเช่นกัน ฮองเฮาจึงหันหลังกลับเข้าไปในห้องบรรทม ชามยาสงบครรภ์นั้นวางอยู่บนโต๊ะตรงข้ามเตียง ฮองเฮายืนอยู่หน้าโต๊ะจ้องมองอยู่นาน ก่อนจะหยิบขึ้นมา แล้วเทลงในกระถางต้นไม้ข้างเตียงที่ปลูกต้นโพโดคาร์ปัสไว้