หลิ่วหยินเฟิงเรียกสติตัวเองกลับมา แล้วก้มหน้าลง เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับคำถามเดิมๆเหล่านี้ ” นี่เป็นคำสั่งของฝ่าบาท จัดการของฝ่าบาท ท่านพ่ออย่าลืมนะขอรับ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม อ๋องเจ็ดจะได้เป็นจักรพรรดิหรือไม่นั้น ล้วนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฝ่าบาท”

เมื่อหลิ่วจิ้นได้ยินเช่นนี้ เขาจึงทำเสียงไม่พอใจออกมา แล้วเอนกายพิงผนังรถม้า และมิได้กล่าวกระไร

“ไม่ทราบว่าท่านพ่อจะจัดการอย่างไรกับเรื่องฮูเหรินน้อยขอรับ?” หลิ่วหยินเฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง แต่หลังจากนั้นเขาก็ถามขึ้นมา

“จัดการ?” หลิ่วจิ้นกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ “ข้าสามารถจัดการอะไรได้บ้างหรือ? ในเมื่อมอบเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของกรมอาญาแล้ว เช่นนั้นก็ให้คนของกรมอาญาไปปวดหัวกับมันแล้วกัน ข้าจะไปทรมานตัวเองทำไมกัน รองเจ้ากรมอาญาคนใหม่ชื่ออะไรหรือ? หลี่เฉี่ยนโม่หรือ? ข้าได้ยินมาว่าตัวตนของหมอนั่นแปลกๆ ได้ข่าวว่าเป็นเพราะเขาเคยช่วยองค์ชายสิบเอ็ดเอาไว้ เสิ่นซูเฟยจึงพบว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถ ฉะนั้นจึงได้แนะนำให้ฝ่าบาท หลังจากที่ฝ่าบาททรงพบเขามาหลายครั้งก็ได้ชื่นชมเขาอย่างมาก ก่อนหน้านี้ข้าก็สังเกตเป็นพิเศษ พบชายคนนั้นเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆ และเขาก็จัดการเรื่องต่างๆได้โฉบเฉี่ยวและรอบคอบ ตอนนี้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี เขาก็ได้ไต่ขึ้นตำแหน่งรองเจ้ากรมอาญาแล้ว ตั้งแต่ข้าเป็นขุนนางมา นี่เป็นครั้งแรกที่มีการเลื่อนขั้นเร็วเช่นนี้”

หลิ่วหยินเฟิงพยักหน้า ” ก่อนหน้านี้ฝ่าบาททรงสงสัยตัวตนของคนนั้น จึงได้ส่งคนจำนวนมากไปตรวจสอบโดยเฉพาะ  ข้าได้ไปเยี่ยมหลิวหยุนฉีเป็นการส่วนตัวและทราบมาว่าคนคนนั้นเป็นศิษย์ของท่านจริงๆ ได้ฝึกฝนวิชากับท่านมาเป็นเวลาหกปี ก่อนหน้านี้เขาได้อาศัยอยู่ในป่าลับกับหลิ่วหยุนฉี เขาเพิ่งถูกหลิ่วหยุนฉีส่งตัวออกมาฝึกฝนเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว”

หลิ่วจิ้นขมวดคิ้ว “เช่นนี้เขาก็เป็นคนมีความสามารถอย่างมาก เหตุใดเราจึงไม่พบเขาก่อน มิน่าปล่อยให้เสิ่นซู่เฟยได้ของดีเช่นนี้ ต่อไปองค์ชายสิบเอ็ดจะมีที่ปรึกษาอีกคนที่ต้องระวังให้ดี”

หลังจากพูดคุยเรื่องต่างๆกันเป็นเวลานาน หลิ่วจิ้นก็นึกถึงเจ้าเด็กไม่เอาไหนของตระกูลตัวเองขึ้นมา เขากัดฟันและกล่าวว่า “หลิ่วฮวานเชิงไอ้สารเลวนี่ ครั้งนี้เขาทำตัวเหลวไหลอย่างมาก กลับจวนไปข้าจะสั่งสอนมันให้ดี ให้มันไม่สามารถออกนอกจวนได้สักครึ่งปี”

เมื่อหลิ่วหยินเฟิงได้เช่นนี้ก็มิได้เอ่ยปากต่อไป เขาคิดในใจว่าเพียงแต่เรื่องนี้ใหญ่โตเช่นนี้ อ๋องเจ็ดต้องทราบอย่างแน่นอน ตอนนี้นิสัยของอ๋องเจ็ดมิได้อ่อนโยนเหมือนตอนที่ท่านยังเป็นนักเรียน บางครั้งจิตใจของท่านก็มืดมนมากจนแม้แต่เขาก็รู้สึกหวาดกลัว ไม่ทราบว่าต่อไปอ๋องเจ็ดจะใช้วิธีไหนจัดการเมื่อทราบเรื่องนี้

“อาเชิงของข้า อาเชิงของข้านอนอยู่ที่นี่ ตายแล้ว! เขาตายแล้ว! เพราะพวกเจ้า!” หลังจากพูดจบเขาก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง “ข้าบอกแล้วว่าอาเชิงไม่มีพรสวรรค์ด้านเหล่านั้นก็อย่างบังคับให้เขาไปฝึก แต่พวกเจ้าก็ยังจะบีบบังคับเขา เขาชอบเล่นผู้หญิงก็ตามใจเขา ชอบพนันก็ให้เขาเล่นไป จวนหลิ่วเราไม่ได้ขาดสนขนาดที่ว่าเล่นพนันไม่ได้ ตอนนี้พวกเจ้าบีบบังคับเขาจนเขาเสียชีวิต พวกเจ้ามีความสุขหรือยัง”

หลิ่วหยินเฟิงมิได้รอให้หลิ่วฮูเหรินพูดจบ เขารีบเดินเข้าไปเปิดผ้าขาวที่คลุมศพออก แล้วพบว่าคนที่นอนอยู่บนนั้นมิใช่ฮูเหรินน้อยหลิ่วที่พวกเขาคิดไว้ แต่เป็นหลิ่วฮวานเชิง ใบหน้าของหลิ่วฮวานเชิงขาวซีด มีรอยช้ำเขียวอยู่บนหน้าผาก ดูจากร่างกายของเขา เหมือนจะเพิ่งถูกนำขึ้นมาจากน้ำ ร่างกายนั้นเต็มไปด้วยรอยน้ำ

ดวงตาของหลิ่วจิ้นเบิกกว้างในทันที ราวกับว่าเขาไม่อยากจะเชื่อเลย ร่างกายของเขาเริ่มสั่นอย่างรุนแรง ริมฝีปากของเขาเป็นสีดำ และเขาชี้ไปที่ศพและตะโกนอย่างสั่นเทาว่า “อาเชิง……..” จากนั้นก็ล้มตัวไปด้านหลัง……..

โชคดีที่มีผู้ติดตามอยู่ข้างหลังเขา เมื่อเห็นเช่นนี้จึงรีบตะโกน “นายท่านสลบไปแล้ว!” ต่างก็รีบวิ่งเข้าไปรับร่างของหลิ่วจิ้นไว้

หลิ่วฮูเหรินก็ผงะเช่นกัน แม้ว่านางเอาแต่พูดว่าอยากให้เขาไปตาย แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นสามีที่อยู่คู่ตนมาทั้งชีวิต เมื่อเห็นว่าเขาเป็นเช่นนี้ไปนางก็ร้อนรนอย่างมากและทำอะไรไม่ถูก มี “เร็วเข้า .. … ”

นางเอาแต่ร้องว่าเร็วเข้า แต่ก็ไม่พูดออกมาเสียทีว่าให้รีบทำกระไร

หลิ่วหยินเฟิงรีบลุกขึ้นและกล่าวว่า “นำตัวนายท่านไปที่ห้อง แล้วไปตามตัวท่านหมอมา”

หลิ่วฮูเหรินพยักหน้า คนใช้จึงรีบไปทำตามคำสั่งของหลิ่วหยินเฟิงด้วยความตื่นตระหนก หลิวฮูเหรินรีบเดินตามคนใช้ที่นำตัวหลิ่วจิ้นกลับไปที่ห้องไปทางลานบ้าน และบ่นพึมพำว่า ” อย่าได้มีใครเป็นกระไรไปอีกเลย อย่า หากว่าเสียชีวิตไปหมดจะทำอย่างไร?”

เรื่องนี้ทำให้ภายในจวนนั้นวุ่นวายอย่างมาก ไม่สามารถหาใครที่สามารถเป็นคนออกคำสั่งได้เลย หลิ่วหยินเฟิงจึงครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “ไปสั่งทำโลงศพแล้วจัดการกับศพของคุณชายเสีย ให้พ่อบ้านเตรียมการต่างๆ แล้วก็ใครก็ได้มาเล่าให้ข้าฟังหน่อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณชาย”