มีคนหลายคนแต่งตัวเหมือนคนธรรมดาปรากฏตัวที่ทางเข้าตรอก เมื่อเห็นคนตายจำนวนมากต่างก๋พากันกรีดร้อง หันหลังกลับวิ่งออกไป แต่หยุนชางพูดอย่างเร่งรีบ "ได้โปรดอย่าเพิ่งไป ข้าคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว เจอพวกอันธพาลที่นี่ โชคดีที่มียอดฝีมือมาช่วยข้าไว้ โปรดช่วยแจ้งทางการให้ข้าด้วย ขาของข้าอ่อนปวกเปียกขยับไม่ได้จริงๆ"

เมื่อได้ยินดังนั้น คนเหล่านั้นก็หันศีรษะกลับมามองหยุนชาง เห็นนางน้ำตาคลอเบ้า แววตาเต็มไปด้วยแววอ้อนวอน สีน้าซีดขาวราวกับว่าจะล้มลงได้ทุกเมื่อ และเป็นไปตามคาด เมื่อหยุนชางยิ้มให้กับฝูงชน นางทำท่ายืนไม่ไหวแล้วและล้มลงกับพื้น

"องค์หญิง องค์หญิง…" เฉี่ยนอินเห็นดังนั้นก็รีบตะโกนอย่างรวดเร็วและพุ่งมาข้างหน้า จับหยุนชางไว้ในอ้อมแขนของนางและพูดกับผู้คนที่ยังลังเลอยู่เล็กน้อย "ยังไม่รีบไปแจ้งทางการอีก แจ้งความแล้วจะต้องมีรางวัลใหญ่แน่"

ทุกคนรีบออกไปด้านนอก เฉี่ยนอินหันกลับมามองชายชุดแดงที่แสดงสีหน้าไม่อยากเชื่อด้วยดวงตาเบิกกว้าง นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ในเมื่อเมื่อครู่องค์หญิงไม่ได้ลงมือกับเขา คิดว่าก็คงไม่ได้เป็นคนอันตรายอะไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ "นี่ ยังไม่รีบพาองค์หญิงกลับไปส่งที่จวนองค์หญิงซีผิงอีก"

ชายชุดแดงแทบจะกระอักเลือด "นายของเจ้าไม่เกรงใจข้าขนาดนี้ข้ายังพอเข้าใจได้ แต่เจ้าถึงกับกล้าตะโกนใส่ข้า?"

"จะมาไม่มา? ตอนนี้นายท่าน… " ไม่ได้เป็นลมจริงๆ เฉี่ยนอินกระพริบตามองไปที่หวังจิ้งฮวน เขาลงมาในชั่วพริบตา นึกถึงสีหน้ายามที่จิ้งอ๋องเอ่ยถึงองค์หญิงฮุ่ยกั๋วก่อนหน้านี้ หากกล้าขัดใจองค์หญิงฮุ่ยกั๋วแล้วล่ะก็ กลับไปแล้วเขาคงถูกยมบาลหน้าน้ำแข็งนั่นถลกหนังเป็นแน่

เมื่อคิดเช่นนี้ หวังจิ้งฮวนก็อดไม่ได้ที่จะมองฟ้าพร้อมคำรามออกมา โทษว่าตนเองเป็นคนหาเรื่องเอง ตอนที่เขาเห็นองค์หญิงหยุนชางก็เกิดอาการอยากรู้อยากเห็นเข้าจึงตามนางมาและเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า แต่เห็นก็เห็นไปแล้ว เขากลับส่งเสียงทักออกมาโดยเจตนาอีก สมควรตายแท้ๆ "เฮ้อ… " หวังจิ้นฮวนถอนหายใจ กระโดดลงจากหลังคา อุ้มหยุนชางไปส่งที่จวนองค์หญิงซีผิง

ทันทีที่เดินมาถึงหน้าประตูจวน ก็พบกับผู้ดูแลที่ประตู เฉี่ยนอินรีบก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า "เร็วเข้าๆๆ ไปตามหมอมา องค์หญิงถูกลอบสังหารตอนที่อยู่ข้างนอก"

บ่าวใช้เมื่อเห็นเฉี่ยนอินก็จำได้ว่านี่คือสาวใช้ส่วนตัวขององค์หญิงฮุ่ยกั๋ว ในใจกระตุกวาบและรีบพูด "ขอรับ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้" เมื่อกำลังจะวิ่งไปก็กลับนึกบางอย่างขึ้นได้ เขารีบเรียกบ่าวอีกคนหนึ่งแล้วบอกว่า "ไปแจ้งองค์หญิงเร็วว่าองค์หญิงฮุ่ยกั๋วถูกลอบสังหาร"

เฉี่ยนอินมองดูทั้งสองออกไปอย่างรีบร้อนแล้วกวักมือเรียกหวังจิ้นฮวน "ไปกันเถอะ"

หวังจิ้นฮวนทำเสียงขึ้นจมูก "พวกเจ้านายบ่าวสามคนไม่ไปเล่นละครน่านี่เสียดายจริงๆ"

เฉี่ยนอินเพิ่งพาหวังจิ้นฮวนไปถึงเรือนที่หยุนชางพักอยู่ เพิ่งวางหยุนชางลงบนเตียงก็เห็นหัวจิ้งรีบเดินเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ ทันทีที่นางเข้ามาก็ตวาดว่า "เกิดอะไรขึ้น? ชางเอ๋อร์ถูกลอบสังหารได้อย่างไร? นางได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?" ขณะที่นางตะโกนถาม นางก็เดินไปที่เตียงของหยุนชาง พอนางเดินมาถึงเตียง เฉี่ยนอินก็รีบกล่าวว่า "ทูลตอบองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงเดินเล่นอยู่ข้างนอก แต่เราไม่คุ้นเคยกับถนนในเมืองหลวงนัก จึงเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ ตอนที่กำลังหาที่รับประทานอาหาร ปรากฏว่ามีคนชุดดำกว่าสิบคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขาบอกว่าจะฆ่าองค์หญิง โชคดีที่คุณชายท่านนี้ปรากฏตัวขึ้นและช่วยชีวิตองค์หญิงไว้ ไม่เช่นนั้น…" เฉี่ยนอินเงยหน้าขึ้นและเช็ดน้ำตา ท่าทางราวกับนางกำลังทุกข์ใจเป็นอย่างมาก

"องค์หญิงบาดเจ็บหรือไม่? ทำไมหน้านางถึงได้ซีดขนาดนี้? ทำไมนางถึงไม่รู้สึกตัวเลยล่ะ?" หัวจิ้งรีบถามอีกครั้ง

ฉิงยีเข้ามาพอดีพร้อมกับผ้าที่บิดหมาด เมื่อยินดังนั้นนางก็ตอบเบาๆ "องค์หญิงไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ได้รับความตกใจเล็กน้อยเพคะ"

ดูเหมือนหัวจิ้งจะผงะไปครู่หนึ่ง ดวงตาของนางมองลงไปที่ใบหน้าสงบของหยุนชาง คิ้วขมวดเล็กน้อยและใช้เวลานานกว่าจะได้ยินนางขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดขึ้น "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

"ใช่เพคะ เมื่อครู่อันตรายมาก โชคดีที่มีคุณชายหวังท่านนี้ ไม่อย่างนั้นองค์หญิงจะตกอยู่ในอันตรายมาก" เฉี่ยนอินรีบต่อบทสนทนา

หัวจิ้งได้ยินดังนั้นก็หันศีรษะไปหาหวังจิ้งฮวนและมองเขาอยู่นานจนเขารู้สึกขนลุกเล็กน้อย เขาจึงกล่าวขึ้นว่า "ท่านนี้ หากข้าไม่ได้จำผิดคงเป็นบุตรชายของเจ้ากรมกลาโหมใช่หรือไม่?"

หวังจิ้นฮวนเงยหน้าขึ้นเหลือบมองหัวจิ้งและพยักหน้าอย่างเสแสร้ง ในใจของเขายังอยู่ในอารมณ์เซ็งไม่หาย

"ได้ยินมานานแล้วว่าคุณชายหวังเขี่ยวชาญการต่อสู้ เดิมทีคิดว่าคงจะเป็นคนตัวสูงใหญ่แข็งแกร่ง คาดไม่ถึงเลยว่าจะดูเหมือนคนไม่มีกำลังเช่นนี้ คนเก่งย่อมไม่แสดงออกทางภายนอกจริงๆ วันนี้ต้องขอขอบใจอคุณชายหวังมาก" บนใบหน้าขิงหัวจิ้งมีรอยยิ้ม เพียงแต่รอยยิ้มนั้นแฝงความเกลียดชังไว้ด้วยเล็กน้อย

ขณะที่นางกำลังพูดอยู่ก็มีคนเข้ามาบอกว่า "องค์หญิง หมอมาแล้ว ที่หน้าประตูมีเจ้าหน้าที่กลุ่มหนึ่งมาด้วย ผู้ที่นำมาก็คือใต้เท้าหัวหน้าของหวงเฉิงฝู่ ข้าได้ยินมาว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อถามองค์หญิงฮุ่ยกั๋วเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้ขอรับ"

"เรียกหมอเข้ามาเถอะ หัวหน้าหวงเฉิงฝู่ก็เรียกเข้ามาด้วย" หัวจิ้งนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเตียง

แพทย์ที่ถือกล่องยารีบเข้ามาข้างใน ทำความเคารพแก่หัวจิ้งและเดินไปที่เตียงเพื่อตรวจชีพจรของหยุนชาง หัวหน้าหวงเฉิงฝู่เดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่สี่คน แต่เมื่อเขาเห็นสถานการณ์ในห้อง จึงได้แต่คำนับผู้คนในห้องแล้วถอยออกไปยืนด้านข้าง

สักพักหมอก็วางมือลง เขายืนขึ้นโค้งตัวและพูดกับหัวจิ้งว่า "องค์หญิงฮุ่ยกั๋วไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง เกรงว่านางคงจะตกใจจนหมดสติไป อีกสักพักคงจะดีขึ้น องค์หญิงไม่ต้องเป็นห่วง"

หัวจิ้งพยักหน้าและพูดว่า "ตบรางวัล"

บ่าวรับใช้จึงพาหมอออกไป หัวหน้าหวงเฉิงฝู่กล่าวว่า "องค์หญิง วันนี้มีการฆาตกรรมเกิดขึ้นที่ตรอกลั่วเซียง มีชายชุดดำเสียชีวิตหลายคน ตามที่คนที่มาแจ้งทางการกล่าวว่าเจ้าหญิงองค์หญิงฮุ่ยกั๋วถูกลอบสังหาร ดังนั้นข้าจึงพาคนมาทำความเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น"

หัวจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย "องค์หญิงฮุ่ยกั๋วตกใจยังไม่ได้สติ แต่เจ้าสามารถสอบถามสาวใช้สองคนของนางได้ บ่าวของนางอยู่ข้างกายนางตลอด จริงสิ ยังมีคุณชายชุดแดงอยู่ด้วย นี่คือบุตรชายของเจ้ากรมกลาโหม เขาเป็นคนช่วยองค์หญิงฮุ่ยกั๋วไว้"

หัวหน้าหวงเฉิงฝู่พยักหน้า หันกลับมามองทั้งสามคน "ถ้าอย่างนั้นเริ่มที่สาวใช้ก่อนก็แล้วกัน พวกเจ้าเล่าเรื่องในตอนนั้นหน่อยเถอะ"

เฉี่ยนอินและฉิงยีมองหน้ากัน เฉี่ยนอินก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า "ข้าเล่าเองเจ้าค่ะ วันนี้องค์หญิงบอว่าจะออกไปเดินเล่น นางบอกว่าไมเคยเดินเล่นในเมืองเลย อยากชมการเปลี่ยนแปลงของเมือง เมื่อซื้อของเล็กน้อยแล้ว องค์หญิงก็นึกได้ว่าอีกไม่กี่วันองค์หญิงหัวจิ้งจะจัดงานเลี้ยงจึงเข้าไปสั่งทำชุดที่ร้านเสื้อผ้า หลังออกมาก็เดินเล่นอยู่อีกพักหนึ่ง ต่อมาไม่รู้ว่าเข้าไปในตรอกนั้นได้อย่างไร องค์หญิงตรัสว่าออกจากตรอกแล้วไปหาร้านอาหารทานอาหารกันเถอะ แต่จู่ๆก็มีคนในชุดสีดำกว่าสิบคนเข้ามาล้อมพวกเราทุกทิศทาง ถือมีดแทงเข้าหาองค์หญิง…"