ลูกดอกจำนวนมากปะทะร่างของจิ้งอ๋องแล้วแยกออกเป็นเสี่ยงๆหล่นร่วงลงไปกับพื้น จิ้งอ๋องไม่สามารถหลีกเลี่ยงการสัมผัสลูกดอกเหล่านั้นได้ จิ้งอ๋องซึ่งมีไหวพริบดี เมื่อเห็นฝุ่นควันที่ฟุ้งออกมาก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นวัตถุอันตราย เขากลั้นหายใจ เมื่อกำลังจะก้าวออกไปจากที่แห่งนั้น เขาก็ได้เห็นส่วนประกอบของวัตถุนั้น จิ้งอ๋องไม่ลดความพยายาม เขาเอื้อมมือไปคว้าวัตถุนั้นไว้และพยายามจะแกะออก แต่ไม่ว่าจะใช้พละกำลังที่ยังหลงเหลือในการแกะเช่นไรก็ไม่สามารถแกะออกมาได้

"ไยไหมน้ำแข็ง?" จิ้งอ๋องขมวดคิ้ว ลูกดอกใหญ่ขนาดนี้ ข้างในกลับทำมาจากไยไหมน้ำแข็งทั้งหมดเลยหรือนี่ เพียงเพราะต้องการได้ตัวจิ้งอ๋อง คนร้ายถึงกับยอมลงทุนขนาดนี้เชียวหรือ

จู่ๆร่างกายของจิ้งอ๋องก็ค่อยๆหมดสิ้นเรี่ยวแรงลงไปทีละนิด จิ้งอ๋องรู้ดีว่าคงเป็นเพราะเมื่อครู่หลงสูดดมฝุ่นควันเข้าไปไม่น้อย เขาเป็นคนที่ชอบเสี่ยงเพื่อที่จะเรียนรู้ แม้รู้ว่าจะต้องมีอันตรายก็ตาม เขาต้องการรู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว ผู้ใดกันแน่ที่มีเรื่องบาดหมางกับเขาและต่อต้านเขาได้มากขนาดนี้ เขาล้มลงไปกับพื้น แต่ยังคงใช้เรี่ยวแรงที่ยังพอมีพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นมา เขาอิงตัวไปที่กำแพง และพูดขึ้นเสียงดังว่า "ไม่ทราบว่าผู้ใดกันที่ให้เกียรติข้าได้ถึงเพียงนี้ การลงมือครานี้ต้องทุ่มเทไปไม่น้อย จะสามารถออกมาให้ข้าพบหน้าสักครั้งได้หรือไม่?"

หามีผู้ใดตอบกลับ จิ้งอ๋องหลับตา พลันเกิดเสียง "ปั้ก" ดังขึ้น แล้วจิ้งอ๋องก็ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น

สักครู่หนึ่ง จึงปรากฏเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น "ข้าบอกแล้ว ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ก็ไม่อาจหลบหลีกจากแผนการที่ข้าวางเอาไว้ได้"

ชายเสื้อเทาทั้งสี่กระโดดลงมาจากกำแพง ทุกคนมีผ้าปิดหน้าปิดตามิดชิด หนึ่งในนั้นก้มตัวลงแล้วแบกร่างจิ้งอ๋องไว้บนไหล่ จากนั้นก็เดินเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่ง

"ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ……ฮ่องเต้……เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ! องค์หญิงฮุ่ยกั๋วถูกจับตัวไปพ่ะย่ะค่ะ!" มีคนมาร้องเสียงหลงกราบทูลอยู่หน้าท้องพระโรง เสียงที่แว่วเข้ามานั้นกลับไม่มีผู้ใดได้ยินถนัดนัก ขันทีผู้นั้นจึงปราดตัวเข้ามา "ตึ้ง" เขารีบคุกเข่าลงเบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้ จักรพรรดิหนิงมองขันทีผู้นี้ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ พระองค์ยกพระหัตถ์ขึ้นมา แล้วตรัสว่า "หยุดการหารือไว้ก่อน"

เสียงพูดที่อยู่ข้างบัลลังก์พลันก็หยุดชะงักลง ขันทีผู้นั้นรีบถวายของในมือให้แด่ฮ่องเต้ "ฮ่องเต้ องค์หญิงฮุ่ยกั๋วประทับอยู่ที่อุทยานหลังวัง แต่ตอนนี้ถูกคนจับตัวไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

จักรพรรดิหนิงทอดพระเนตรสิ่งของที่อยู่ในพระหัตถ์ พระองค์รู้จักของชิ้นนี้เป็นอย่างดี นี่คือปิ่นของชางเอ๋อร์ พลันจักรพรรดิหนิงก็เปลี่ยนสีพระพักตร์ "เจ้าว่าอะไรนะ? เรื่องเป็นมาอย่างไร? เจ้าว่ามาให้ละเอียดซิ"

ขันทีผู้นั้นรีบรายงานต่อ "จิ้งอ๋องได้ให้หม่อมฉันมากราบทูลเรื่องนี้พ่ะย่ะค่ะ จิ้งอ๋องตรัสว่าตอนที่เขากำลังชมการแสดงอยู่นั้น มีนางกำนัลคนหนึ่งได้นำผ้าปักลายขององค์หญิงหยุนชางมาถวายให้ แล้วบอกว่าองค์หญิงเชิญจิ้งอ๋องไปพบที่อุทยานหลังวัง นางมีเรื่องอยากจะปรึกษาจิ้งอ๋อง จิ้งอ๋องจึงได้เสด็จไปที่อุทยานหลังวัง เมื่อไปถึงด้านหน้าหอลิ่งหย่า ท่านอ๋องก็เห็นว่าองค์หญิงกำลังประทับอยู่ผู้เดียวที่ศาลาเหลียงถิง ในขณะที่ท่านอ๋องกำลังจะเดินไปหานาง ก็เห็นชายเสื้อเทา 4 คนบุกเข้ามาและนำตัวองค์หญิงไป! กว่าท่านอ๋องจะเสด็จมาถึงศาลาเหลียงถิง ก็พบแต่เพียงปิ่นนี้เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ……"

"แล้วจิ้งอ๋องล่ะ?" จักรพรรดิหนิงตรัสขึ้นทันที

ขันทีผู้นั้นค้อมตัวลง "ท่านอ๋องเสด็จไปตามจับตัวคนร้ายอยู่พ่ะย่ะค่ะ"

จักรพรรดิหนิงกริ้วเป็นอย่างมาก พระองค์ลุกขึ้นยืน "แย่จริงๆ! ผู้บัญชาการทหารองครักษ์ถือว่ามีความบกพร่องต่อหน้าที่! ปล่อยให้มีคนร้ายเข้ามาในวังครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ก็เข้ามาจับตัวหยุนชางไป แล้วนี่ยังไม่มีใครรีบออกไปตามหากันอีกหรือ!"

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์นั้นก็คือบุตรชายคนเล็กของมหาเสนาบดีหลี่ เมื่อมหาเสนาบดีหลี่ได้ยินดังนั้นก็หน้าซีดขึ้นมา แล้วรีบน้อมรับพระบัญชา

แต่ทว่า เมื่อผู้บัญชาการทหารองครักษ์ได้นำทหารองครักษ์ไปยังตำหนักของหยุนชาง กลับเห็นหยุนชางกำลังถลกแขนเสื้อ ยิ้มอย่างเริงรื่นแล้วโยนลูกดอกที่ถืออยู่ในมือลงไปในหม้อกาทองแดงทรงสูง ได้ยินแต่เสียง "ตึ้ก" ลูกดอกสัมผัสโดนหม้อกาแล้ว แต่กลับเด้งหล่นลงไปกองบนพื้น หยุนชางเม้มปาก "ไม่เอาแล้ว ไม่เล่นแล้ว การละเล่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าถนัดเลย พวกท่านเล่นต่อเถอะ"

ในขณะที่พูดอยู่นั้นก็เหลือบไปเห็นกลุ่มทหารสวมชุดเกราะเรียงแถวเข้ามา หยุนชางนิ่งไปสักพัก แล้วมองไปที่เหล่าทหารด้วยความข้องใจ "เหตุใดพวกท่านจึงพากันมาที่นี่ นี่เป็นสถานที่พักผ่อนของเหล่าสตรีชั้นสูง ช่างไม่รู้กฎเกณฑ์ในวังเอาเสียเลย"

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์แอบกัดฟันด้วยความไม่พอใจ เมื่อครู่นี้ตนเองต้องถูกตำหนิก็เพราะว่านางเป็นต้นเหตุ ยังรู้สึกแค้นใจไม่หายเลย แต่นี่กลับมาเจอนางกำลังเล่นสนุกสบายอารมณ์ แต่ตนก็มิอาจแสดงออกได้ว่าไม่พอใจ จึงทำได้เพียงตอบกลับเสียงแข็ง "องค์หญิง เมื่อครู่นี้มีขันทีมารายงานว่าพระองค์ถูกจับตัวไป ฮ่องเต้กำลังส่งคนออกตามหาทั่วทุกสารทิศ จิ้งอ๋องเองก็กำลังออกตามหาองค์หญิงอยู่เช่นเดียวกันพ่ะย่ะค่ะ!"

หยุนชางขมวดคิ้ว นางพูดอย่างไม่พอใจ "นี่ท่านพูดอะไรกัน ข้าก็อยู่ดีของข้าที่นี่อย่างไรล่ะ?"

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์รู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจเลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่นี้ก็เพิ่งถูกจักรพรรดิหนิงต่อว่ามา สั่งให้เขารีบนำคนออกตามหาองค์หญิง กำชับว่าจะต้องหาให้เจอให้ได้

"หม่อมฉันก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หม่อมฉันเพียงแต่ทำตามพระราชบัญชาก็เท่านั้น ในเมื่อองค์หญิงทรงปลอดภัยดี ก็ขอทูลเชิญองค์หญิงไปกราบทูลฮ่องเต้ด้วยพระองค์เอง ณ ท้องพระโรงด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

หยุนชางพยักหน้าแล้วหันหลังไปพูดกับเหล่าคุณหนู "ข้ายังมีเรื่องที่ต้องสะสางเล็กน้อย เชิญพวกท่านเล่นกันที่นี่ไปก่อน ข้าจะให้ฉินยีที่เป็นนางกำนัลคนสนิทของข้าอยู่ที่นี่ หากพวกท่านต้องการสิ่งใดก็ขอให้บอกกับนางได้เลย"

เหล่าคุณหนูเห็นดังนั้นแล้วก็เข้าใจถึงความจำเป็น เรื่องภายในของพระบรมวงศานุวงศ์นั้น สถานะเช่นพวกนางไม่สมควรที่จะเข้าไปข้องเกี่ยว ได้แต่เพียงน้อมรับพระดำรัสขององค์หญิง

หยุนชางตามผู้บัญชาการทหารองครักษ์มายังท้องพระโรง นางเห็นจักรพรรดิหนิงประทับอยู่ตรงกลาง พระองค์ขมวดคิ้ว ดูท่าทางไม่สบอารมณ์ หยุนชางก้าวเท้าเดินเข้าไปด้านใน แล้วพูดออกมาว่า "เสด็จพ่อเพคะ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเพคะ? เหตุใดใต้เท้าผู้บัญชาการจึงแจ้งว่าหม่อมฉันถูกคนจับตัวไป? เมื่อครู่นี้หม่อมฉันก็กำลังหาอะไรเล่นอยู่กับเหล่าคุณหนูที่ด้านหลังตำหนัก ไม่ได้ไปไหนเลยนะเพคะ……"

จักรพรรดิหนิงได้ฟัง พระวรกายก็รู้สึกสั่นสะท้าน พระองค์ทอดพระเนตรมาที่หยุนชางแล้วรีบลุกขึ้น จากนั้นก็เดินมาที่หยุนชาง ทรงจับแขนของหยุนชางแล้วตรัสว่า "ชางเอ๋อร์ นี่เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หยุนชางผงกหัว แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย "เพคะ ชางเอ๋อร์ไม่ได้เป็นอะไร สบายดีทุกอย่างเลยเพคะ เสด็จพ่อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เพคะ?"

แม้ว่าจักรพรรดิหนิงจะยังทรงคลางแคลงพระทัย แต่เมื่อทรงเห็นว่าหยุนชางปลอดภัยดีก็ดีพระทัยเป็นอย่างมาก จากนั้นพระองค์ก็ฉุกคิดได้ว่าเรื่องนี้มีเงื่อนงำบางอย่าง พระองค์จูงหยุนชางให้มาประทับใกล้ๆ ทรงนำปิ่นยื่นให้หยุนชางดู "ปิ่นนี่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรหรือเพคะ?"

"จิ้งอ๋องให้คนนำมามอบให้กับข้า เมื่อครู่นี้มีคนนำผ้าปักลายของเจ้าไปพบจิ้งอ๋อง และเชิญจิ้งอ๋องไปพบเจ้าที่อุทยานหลังวัง จิ้งอ๋องก็ไปตามที่คนผู้นั้นบอก จากอีกฟากหนึ่งของหอลิ่งหย่า จิ้งอ๋องก็มองเห็นเจ้า แต่กลับมีชายเสื้อเทา 4 คนบุกเข้ามาจับตัวเจ้าออกไป จิ้งอ๋องรีบวิ่งเข้ามาแต่ก็ได้พบเพียงปิ่นนี้ตกอยู่ที่พื้น ก็เลยรีบให้คนนำปิ่นนี้มารายงานข้า ส่วนตัวเขาเองก็ออกไปตามจับตัวคนร้ายทั้งสี่" จักรพรรดิหนิงทรงอธิบาย

"มีคนเอาหม่อมฉันไปแอบอ้างแล้วนัดพบเสด็จอาที่อุทยานหลังวังงั้นหรือเพคะ? แล้วก็ยังนำผ้าปักลายของหม่อมฉันไปด้วย? ดูรูปร่างท่าทางเหมือนๆกับหม่อมฉัน?" หยุนชางเงียบไปชั่วครู่ แล้วจึงพูดต่อ "เสด็จพ่อเพคะ หม่อมฉันคิดว่า แม่นางคนนั้น มีความเป็นไปได้สูงว่านางคือคุณหนูของตระกูลเวิน เวินหยูอวี้เพคะ"

"อะไรนะ?" จักรพรรดิหนิงเลิกคิ้ว คนจากจวนเวินอีกแล้วหรือนี่?

หยุนชางพยักหน้า "เมื่อครู่นี้หม่อมฉันเห็นคุณหนูเวินรู้สึกเศร้าเพราะเรื่องของพี่ชายนาง จึงได้มอบปิ่นนี้เป็นกำลังใจให้นางเพคะ แล้วก็ เมื่อครู่นี้ฝนตก คุณหนูทั้งหลายเปียกฝน ชางเอ๋อร์ก็เลยนำชุดเก่าๆของชางเอ๋อร์มาให้พวกนางเปลี่ยน ชุดที่คุณหนูเวินหยูอวี้เลือก เป็นชุดที่มีสีเหมือนกับชุดที่ชางเอ๋อร์ใส่ไปก่อนหน้านี้ คุณหนูแห่งจวนเวินกับหม่อมฉันรูปร่างก็ไม่ได้ต่างกันมากเพคะ ยิ่งเมื่อปักปิ่นนี้เข้าไปแล้ว มองจากด้านหลัง ก็คงจะดูเหมือนหม่อมฉันมากเลยล่ะเพคะ"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้า แล้วหันไปสั่งการผู้บัญชาการทหารองครักษ์ "ไปนำตัวเวินหยูอวี้มา"

ผู้บัญชาการทหารองครักษ์พยักหน้าแล้วพาผู้ติดตามออกไปจากท้องพระโรง หยุนชางรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ "เสด็จพ่อเพคะ เสด็จอาออกไปจับตัวคนร้าย จะตกอยู่ในอันตรายหรือไม่เพคะ คนพวกนั้นเตรียมการด้วยสารพัดวิธีมาหลอกล่อให้เสด็จอาออกไป คุณหนูเวินผู้นั้นอาจจะเป็นเพียงเหยื่อล่อ ชางเอ๋อร์กลัวว่า เป้าหมายที่คนพวกนั้นต้องการเล่นงานจริงๆ ก็คือเสด็จอาเพคะ"

จักรพรรดิหนิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก็เห็นว่าสิ่งที่หยุนชางพูดมานั้นมีเหตุมีผล ครู่หนึ่งจึงตรัสว่า "วางใจเถอะ เสด็จอาของเจ้าเป็นถึงยอดฝีมือ และยังชาญฉลาด จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน"