เมื่อถึงตำหนักเว่ยยางนั้น หยุนชางพลันหยุดฝีเท้าลงชั่วครู่ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง ?

เมื่อข้ารับใช้ในพระราชวังเห็นหยุนชางและลั่วชิงเหยียนมาถึงตำหนักเว่ยยางนั้น หยุนชางพบว่า ภายนอกของตำหนักเว่ยยางนั้นมีรอยเท้าหยุดอยู่มากมาย เมื่อเข้าไปภายในตำหนักเว่ยยางนั้น พลันเห็นข้ารับใช้มากมายหยุดรออยู่ที่หน้าประตูตำหนัก

ลั่วชิงเหยียนและหยุนชางพลันเดินเข้าไปด้านในพร้อม ๆ กัน ภายในตำหนักเต็มไปด้วยเรื่องที่มีสีสันมากมาย

“ฮองเฮายังมิได้กลับมาจากการการไหว้พระพุทธองค์ที่ภูเขาหลิงอิ่น เสด็จพี่จึงมิสนใจไท่อันแล้ว เมื่อวานไท่อันรอท่านอยู่ที่นอกตำนักเซียงจู๋ประมาณครึ่งชั่วยามกว่า ข้ารับใช้พวกนั้นล้วนแต่ไม่ให้ไท่อันเข้าไปในตำหนัก ”

เมื่อก้าวขาเข้าไปด้านในแล้ว พลันได้ยินเสียงองค์หญิงไท่อันลอยเข้ามา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ นั่นทำให้หยุนชางตัวสั่นเล็กน้อย

องค์หญิงไท่อันล้วนแต่มีอายุสามสิบกว่าจะย่างเข้าสี่สิบปีแล้ว ยังสามารถใช้น้ำเสียงเอาแต่ใจเช่นนี้ได้อยู่หรือ ?

“นั่นเป็นคำสั่งของเจิ้น เจิ้นอยู่ที่วังหลัง ใครอยากเข้าพบก็เข้ามาได้งั้นหรือ ? ไท่อันอายุเจ้าล้วนแต่มิใช่น้อย ๆ แล้ว ทำอันใดล้วนแต่ไม่รู้จักระมัดระวังอีกหรือ  เจ้าอย่าได้สร้างปัญหาไร้สาระขึ้นมาเชียว แม้ว่าตอนนี้ฮองเฮาจะกลับมายังวังหลวงแล้ว เจิ้นก็มิเกรงกลัวฮองเฮา ” น้ำเสียงของเซี่ยหวนอวี่เต็มไปด้วยความรู้สึกเย็นชา เนื่องจากมิพอใจกับปัญหาที่ไร้เหตุผลขององค์หญิงไท่อัน

ลั่วชิงเหยียนพาหยุนชางมานั่งอีกด้านหนึ่ง พลางเห็นในมือของเซี่ยหวนอวี่ถือตุ๊กตาคุณไสยอยู่ คิ้วพลันขมวดลง. ฮองเฮานั่งอยู่ด้านข้างด้วยอารมณ์กังวลเล็กน้อย นางอยากจะเปิดปากพูดอยู่หลายครั้ง แต่ทว่าก็กลับคำพูดนั้นลงไป เพียงชั่วครู่จึงค่อย ๆ ถอนหายใจออกมา “คาถาคุณไสยเช่นนี้ ถูกสั่งห้ามเมื่อครั้งบรรพบุรุษยังมีชีวิตอยู่แล้ว แม้ว่าจะเคยได้ยินมีผู้คนเคยโดนคุณไสยเช่นนี้มาบ้าง ทว่าเหตุการณ์เช่นนี้ น่ากลัวยิ่งนัก ยังมิรู้ว่าเป็นผู้ใดทำอีกด้วย ถึงสามารถทำเรื่องที่น่ากลัวเช่นนี้ออกมาได้”

เซี่ยหวนอวี่มิได้เอ่ยสิ่งใดออกมา ผู้คนล้วนแต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ พลันมีข้ารับใช้รีบร้อนเดินเข้ามาจากตำหนักด้านนอก เมื่อเดินมายังเบื้องหน้าของหลิวเหวินอันแล้ว พลางย่อกายทำความเคารพ พลันเดินไปกระซิบกระซาบที่ข้างหูหลิวเหวินอัน. หลินเหวินอันครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พร้อมหมุนกายเดินไปหยุดอยู่ข้างกายเซี่ยหวนอวี่ พร้อมกระซิบที่ข้างหูเซี่ยหวนอวี่อยู่หลายประโยค

ผู้คนล้วนแต่เห็นคิ้วของเซี่ยหวนอวี่ขมวดเป็นปม พลันสายตาไปหยุดอยู่ที่องค์หญิงไท่อัน พลางหันไปมองด้านหลังขององค์หญิงไท่อัน เพียงชั่วครู่ พร้อมออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ให้คนพาเข้ามา”

หลิวเหวินอันพลางโบกมือให้ทหารยามที่อยู่ด้านนอกนำตัวมามาที่มีอายุเดินเข้ามา เมื่อไท่อันเห็นเช่นนั้นแล้ว ใบหน้าพลันเปลี่ยนสี นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ทำไมหลิวกงกงจึงสั่งให้คนไปจับแม่นมของนางมา? แม่นมของนาง

เซี่นหวนอวี่เมื่อหันไปเห็นสีหน้าขององค์หญิงไท่อันนั้น พลันเห็นสีหน้าที่ตกตะลึงของนาง ทว่ายังมิได้เอ่ยอันใดออกมากลับต้องกลืนคำพูดตนเองลงไป

“จับนางมาทำไมงั้นหรือ ? ” เซี่ยหวนอวี่พลันขยับหัวนิ้วโป้งที่มีแหวนหยกอยู่ในมือไปมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชาเล็กน้อย “ฉีมามา เจ้าบอกได้หรือไม่ ว่าวันนี้เจ้าทำอะไรไปบ้าง ? ”

บนหัวของฉีมามาพลันยุ่งเหยิงเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามของเซี่ยหวนอวี่นั้น นางมิได้ตื่นตระหนกอันใด พลางหลุดพ้นจากการกุมตัวของทหารยามด้านหลัง พลันยกมือขึ้นมาจับมวยผมทรงซาลาเปาของนาง พร้อมปล่อยลงมาแล้วจึงม้วนขึ้นไปอีกที จากนั้นจึงคำนับเซี่ยหวนอวี่ “ทูลฝ่าบาท นู๋ปี๋มิได้อันใดเพคะ หากแต่วันนี้ในยามเช้านั้น เมื่อทำความสะอาดบนเตียงนอนขององค์หญิงเสร็จ กลับพบตุ๊กตาที่แตกแล้วอยู่ใต้เตียงขององค์หญิงเข้า นู๋ปี๋เห็นเช่นนั้นกลับรู้สึกว่ามันดูเก่าไปหน่อย จึงตัดสินใจตัดตุ๊กตาตัวนั้นแล้วจึงนำออกมาทิ้ง”

น้ำเสียงของเซี่ยหวนอวี่พลันเย็นเยียบกว่าเดิมอีกว่า “ถ้าเช่นนั้น. เมื่อครั้งที่ฉีมามาตัดตุ๊กตาตัวนั้น เห็นหรือไม่ว่าบนนั้นมีเข็มปักอยู่ ?”

“มีเข็มปักอยู่เพคะ ทว่าเมื่อครุ่นคิดดูแล้ว เป็นตอนที่องค์หญิงปักผ้าเพคะ เพื่อให้ปักผ้าได้อย่างสะดวก จึงได้ทำการปักเข็มไว้ด้านบน เข็มปักผ้านั้นหล่นง่ายมาก การที่หาสิ่งของอะไรมาปักฝีเข็มไว้นั่นเป็นวิธีที่สะดวกที่สุด” ฉีมามาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบ