เมื่อได้ยินจิ่งเหวินซีกล่าวเช่นนี้ หยุนชางก็ไม่แยแส นางยิ้มอย่างเฉยชา ในเมื่อนางไม่ยอมไปเปลี่ยน แสดงว่านางต้องมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง นางอยากจะรอดู ว่านางคิดอยากจะทำกระไรในวันนี้

หยุนชางไม่มีอะไรจะพูดกับจิ่งเหวินซีแล้ว นางนั่งที่นี่เพียงเพื่อรอดูว่าจิ่งเหวินซีจะเล่นกลอะไรกันแน่ ทั้งสองนั่งอย่างเงียบ ๆ ได้ยินเพียงแต่เสียงน้ำเดือดดัง “ปู้ดปู้ด”ในเตาชา และมีเสียงสนทนาเบา ๆ ดังเข้าหูหยุนชางจากที่ไม่ไกลมากนัก

“ข้าได้ยินมาว่าพระชายาไม่ถูกกับนางปีศาจที่ทำบ้านเมืองล่มจมนั้นมาตลอด นางปีศาจนี้ยังเคยจะยั่วยวนท่านจิ้งอ๋องมาก่อน เพียงแต่ว่าท่านจิ้งอ๋องกับพระชายานั้นรักกันอย่างมาก นางปีศาจนั้นจึงไม่สำเร็จ ตอนนี้นางเสียตำแหน่งฮองเฮาไปแล้ว นางจึงคิดจะลงมือกับพระชายาหรือ?”

หยุนชางเห็นปฏิกิริยาของจิ่งเหวินซี นางทำเสียง “หึ” อย่างไม่สบอารมณ์ รอยยิ้มบนหน้าของนางก็ค่อยๆ เย็นชาลง

“พระชายางดงามอย่างยิ่ง อีกทั้งยังมีนิสัยที่อ่อนโยนอีกด้วย นางสุภาพและอ่อนโยนต่อทุกคน ส่วนจิ่งเหวินซีนั้นนับว่าเป็นหญิงงาม แต่จิตในโหดเหี้ยม ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินข่าวมาว่านางคิดจะปองร้ายต่อองค์ชายน้อย หากว่าข้าเป็นท่านจิ้งอ๋องล่ะก็ ข้าก็คงเลือกพระชายาจิ้งเช่นกัน”

“ได้ข่าวมาว่าแม่หญิงจิ้งนั้นเดิมทีเป็นคนสนิทขององค์หญิงหัวจิ้งนะ ไม่น่าแปลกใจเลย  คำพูดเหล่านี้ถือเป็นการดูหมิ่นอย่างยิ่ง หยุนชางหัวเราะเบาๆ แน่นอนว่านางทราบว่านี่คือเสียงของหวังจินเหยียน

จิ่งเหวินซีมิได้สนใจกระไร นางเพียงแต่นั่งเงียบๆ

เฉี่ยนอินต้มชาเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็นำชามาถวายสองแก้ว หยุนชางกล่าวเบาๆ ว่า ” แม่นางจิ่ง เชิญดื่มชา”

จิ่งเหวินซีมิได้ปฏิเสธ นางหยิบแก้วชาขึ้นแล้วเป่าฟองในแก้วออก แล้วจิบเบาๆ นางขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้ววางแก้วชาลง

จากนั้นทุกคนก็ไปพักผ่อนในอุทยานหลวงอยู่สักพัก จิ่นกุ้ยเฟยพาทุกคนไปถวายพระพรต่อองค์ราชินีคนใหม่ที่ตำหนักจินหลวน

“พระชายาเพคะ องค์หญิงหัวจิ้งมาถึงที่เมืองหลวงแล้วมิใช่หรือเพคะ? ตามหลักแล้วองค์หญิงควรจะมาร่วมงานมิใช่หรือเพคะ แล้วเหตุใดองค์หญิงจึงไม่ปรากฏตัว?” เฉี่ยนอินพูดเบาๆ หยุนชางอมยิ้ม “ไม่มาก็ไม่เป็นกระไรหรอก ปัญหาน้อยลงก็ดีเหมือนกัน”

เมื่อมาถึงตำหนักจินหลวน เหล่าขุนนางแบ่งแถวเป็นสองแถวและเข้านั่งอยู่ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว จิ่นกุ้ยเฟยนำพาเหล่านางสนมประทับอยู่ข้างหน้า จากนั้นก็เป็นบรรดาสตรีที่ได้รับการแต่งตั้งของตระกูลต่างๆ ต่อจากนั้นก็เป็นเหล่าฮูเหรินและคุณหญิงของตระกูลต่างๆ ทุกคนเข้าตำหนักมาพร้อมกันอย่างช้าๆ ” ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี พระราชินีทรงพระเจริญพันปี”

“ยืนขึ้นได้” เสียงที่เฉยชาของจักรพรรดิหนิงดังก้องอยู่ในตำหนักจินหลวน นานกว่าจะหยุดลง

ทุกคนรีบลุกขึ้น หยุนชางเงยหน้าขึ้น และเห็นว่าจักรพรรดิหนิงประทับอยู่บนเก้าอี้มังกร ทรงสวมฉลองพระองค์สีแดงสด พร้อมปักมังกรทองอยู่บนฉลองพระองค์ หลิวชิงหย่าประทับอยู่ข้างจักรพรรดิหนิง ในฉลองพระองค์สีแดงสดเช่นกัน ปักด้วยนกฟีนิกซ์ทองที่กำลังกางปีก ดูสง่างามเป็นอย่างมาก

หยุนชางอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง เดินทีนางกังวลว่าหลิวชิงหย่าจะสามารถควบคุมสถานการณ์ได้หรือไม่ แต่ไม่คาดคิดว่าเมื่อสวมฉลองพระองค์นกฟิกนอกซ์ และมงกุฏฟีนิกซ์แล้วทำให้นางดูสง่าและทรงอำนาจเป็นอย่างมาก

“เข้าประทับที่นั่งกันเถิด” แววตาของจักรพรรดิหนิงหยุดไว้ที่จิ่นกุ้ยเฟยสักพัก จากนั้นจึงกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนโยน

ทุกคนเดินไปที่ที่นั่งด้านหลังและนั่งลง หยุนชางเองก็เดินไปที่ตำแหน่งด้านหลังจิ้งอ๋องและนั่งลง มีเสียงเพลงบรรเลงขึ้นมา เป็นบทเพลง “เมื่อนกฟีนิกซ์และมังกรนำซึ่งความเจริญรุ่งเรืองมาสู่โลก” หยุนชางฟังเพลงบรรเลงนี้แล้วก้มหน้าลงพร้อมเม้มริมฝีปาก “จิ่งเหวินซีปรากฏตัวแล้ว”

จิ้งอ๋องผงะ เขาเพ่งมองไปทั่วตำหนัก แล้วพบเห็นหญิงสาวในชุดแดงคนนั้น เขาขมวดคิ้ว และกล่าวด้วยเสียงเบาๆ ว่า “เป็นไปไม่ได้ ข้าขังนางไว้ในสถานที่ที่คุ้มกันอย่างดี เป็นไปมิได้ที่นางจะหนีออกมาได้ อีกทั้งข้าเองก็มิได้รับสารจากสายลับว่านางหนีออกมาได้…….”

หยุนชางได้ยินเช่นนี้ ทันใดนั้นนางรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง และค่อยๆ กระจายไปทั่วใบหน้า แววตาของนางมองไปที่จิ่งขุย ดูเหมือนว่าเขาจะพบจิ่งเหวินซีแล้ว แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ สีหน้าของเขาขาวซีดขึ้นมาในทันที