หยุนชางตกตะลึง จู่ๆก็ลืมตาขึ้น แต่เห็นเซี่ยหวนอวี่ถือถ้วยชาราวกับว่าเขาไม่เคยอ้าปาก หยุนชางหันไปมองนางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ และนางกำนัลก็ก้มศีรษะมิได้มีท่าทีอะไร ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเพียงความรู้สึกลวงของหยุนชาง

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่ง เกรงว่าเซี่ยหวนอวี่ต้องการเตือนนางว่าอย่าได้ขยับฮองเฮาด้วยความคิดของนาง หยุนชางก้มศีรษะลง ดวงตาก้มลงมองที่มุมกระโปรง และไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ ใกล้กับตำบลฉีหลาน ผู้ที่ส่งคนไปลอบสังหารหม่อมฉันเป็นเสิ่นซู่เฟย หม่อมฉันต้องสูญเสียองครักษ์ลับที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีกว่ายี่สิบคน เฉี่ยนอินที่คอยปรนนิบัติข้างๆหม่อมฉัน นางก็ต้องเสียแขนเช่นกัน”

หลังจากคำพูดของหยุนชางหายไป ห้องโถงก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่หยุนชางจะได้ยินเสียงของเซี่ยหวนอวี่ตรัสว่า “ตามที่เจ้าต้องการ”

มุมปากของหยุนชางกระตุกเล็กน้อย นี่คือความรักของจักรพรรดิที่เรียกว่าการชั่งน้ำหนัก เมื่อพิจารณาถึงข้อดีข้อเสียแล้ว หมากที่ไร้ประโยชน์ที่สุดสำหรับเขาก็คือ หมากที่ถูกทิ้งแล้ว แม้ว่าอยู่กับเขามานานแค่ไหน ไม่ว่านางจะให้กำเนิดลูกหรือไม่ก็ตาม เมื่อถูกทอดทิ้งก็คือถูกทอดทิ้ง มันคือ เด็ดขาดอย่างแท้จริง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ฮองเฮาก็เสด็จเข้ามาอีกครั้ง สีหน้าของนางมิได้ดูแย่กว่าเมื่อครู่แล้ว แลดูนิ่งสงบลงมาก และนางต้องไปเตรียมการมามากพอควรแล้ว

หยุนชางยิ้มเบาๆ นางเอ่ยให้มีการเชิญเถ้าแก่หอเฉี่ยนสุ่ยอี้เหรินเข้าวังเพื่อให้ฮองเฮาทำเล่ห์เหลี่ยม

ฮองเฮายังให้นางกำนัลเตรียมชาสักถ้วยและขณะดื่มชาก็รออย่างใจเย็น

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วยาม ท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง และทหารรักษาการณ์ก็เข้ามารายงานว่า “ฝ่าบาท เถ้าแก่หอเฉี่ยนสุ่ยอี้เหรินมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้า วางถ้วยชาลงแล้วพูดด้วยเสียงอันดังว่า “เข้ามาได้”

หยุนชางหันไปมอง ก็เห็นเฉี่ยนสุ่ยเดินเข้ามาอย่างช้าๆ นางสวมกระโปรงยาวสีแดง และตาของนางก็เป็นสีแดงราวกับว่านางเพิ่งร้องไห้มา รูปโฉมของเฉี่ยนสุ่ยนับว่ามีความโดดเด่นมากพอควร แม้ว่าจะด้อยกว่าหนิงเชียนเป็นเพียงเล็กน้อย แต่นางมีความรู้สึกที่ทำให้คนสงสารเอ็นดู

หยุนชางยิ้มและโค้งคำนับเซี่ยหวนอวี่ “ฝ่าบาท ถามเถ้าแก่หอเฉี่ยนสุ่ยอี้เหรินสักคำแล้วค่อยไตร่สวนคนที่ปลอมตัวมาดีไหมเพคะ”

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้าและสั่งนางกำนัลวางถาดไว้ข้างหน้าเฉี่ยนสุ่ย ตรัสว่า “ดูให้ดี สองสิ่งนี้เป็นของในร้านเจ้าหรือไม่?”

เฉี่ยนสุ่ยได้ยินคำพูดนั้น ก้มศีรษะและหยิบปิ่นปักผมและต่างหูบนถาดขึ้นมา และหลังจากดูไปครู่หนึ่ง นางก็พูดว่า “ทูลฝ่าบาท เป็นของในร้านหม่อมฉันเพคะ”

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้าและถาม “นอกจากพระชายารุ่ยแล้ว มีใครซื้อสองสิ่งนี้อีกบ้าง คู่นี้เป็นของพระชายารุ่ยหรือไม่?”

“ต่างหูนี้ได้ขายไปแล้วสี่คู่เพคะ มีฮูหยินของนายท่านหวังผู้มั่งคั่งที่สุดในเมือง ครั้งหนึ่งเคยมาที่ร้านเพื่อซื้อสองคู่ นางบอกว่าเป็นหนึ่งอันสำหรับลูกสาวในวัง หนึ่งอันสำหรับตันางเอง และมีคุณหนูสามจากจวนจินเคยมาซื้อหนึ่งคู่ และอีกคนหนึ่ง เกรงว่าสาวชาวบ้านที่มาซื้อ หม่อมฉันจำนางไม่ได้ จากที่มองดูชุดของนาง ดูไม่เหมือนคุณหนูจากจวนเพคะ ดูเหมือนสาวใช้ แต่ดูไม่เหมือนสาวใช้เลย หม่อมฉันมองที่มือของนางบอบบางและขาวราวกับนางไม่เคยทำในส่วนของงานสาวใช้เลยเพคะ” เฉี่ยนสุ่ยพูดมาทีละคน ไม่คลุมเครือ ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วส่ายหัว “อันนี้ ไม่ใช่ของพระชายารุ่ย พระชายารุ่ยเป็นลูกค้าประจำของร้านเรา หม่อมฉันได้ประดิษฐ์เป็นพิเศษ สร้างรอยประทับอันเป็นเอกลักษณ์ให้กับพระชายารุ่ย ณ ด้านล่างของต่างหูมีชื่อพระชายารุ่ยซึ่งเป็นตัวอักษร หยุน เพคะ”

หลังจากหยุดชั่วคราวแล้วนางก็พูดต่อว่า “ปิ่นปักผมนี้เป็นของพระชายารุ่ยเท่านั้น และยังมีที่ประทับตัวอักษรหยุน แต่ปิ่นปักผม ทำที่ร้านหม่อมฉันนั้นเป็นก้านเต็ม แต่ปิ่นปักผมนี้จงใจเจาะออก และเทคนิคการเจาะรูนี้ก็ดีด้วย ควรทำโดยผู้ที่มีความชำนาญในการทำปิ่นปักผม และตัดสินจากร่องรอยของโพรงนี้ คงทำเมื่อวานนี้หรือวันก่อนเพคะ”

เซี่ยหวนอวี่พยักหน้า ดวงตาของเขาจ้องไปที่เฉี่ยนสุ่ย และตรัสว่า “เจ้าบอกว่าต่างหูคู่สุดท้ายถูกซื้อโดยคนที่เจ้าไม่รู้จัก เจ้าช่วยวาดใบหน้าของคนนั้นได้หรือไหม?”

เฉี่ยนสุ่ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า “หม่อมฉันสามารถวาดภาพเครื่องประดับได้ทุกประเภท ภาพวาดคนหม่อมฉันไม่ถนัดจริงๆ แต่หม่อมฉันจำรูปลักษณ์ของคนๆนั้นได้ หากมีจิตรกรที่มีทักษะที่ดีในวัง หม่อมฉันสามารถแจ้งรูปลักษณ์ของคนๆนั้นให้กับจิตรกรวาดออกมาได้เพคะ”

“ไปเรียกจางจื่อเฉียนมา” เซี่ยหวนอวี่ขึ้นเสียง องครักษ์ที่ประตูก็รีบออกไป

หยุนชางจ้องมองฮองเฮา ฮองเฮาดูกระสับกระส่ายเล็กน้อย หยุนชางยิ้มเล็กน้อย แม้ว่านางจะดึงฮองเฮาออกมาไม่ได้จริงๆ แต่ก็คุ้มค่ามากที่เห็นนางตื่นตระหนกเยี่ยงนี้

จิตรกรมาเร็วมาก เซี่ยหวนอวี่ให้คนเตรียมพู่กันกระดาษ จิตรกรเดินไปที่โต๊ะที่วางอยู่ข้างๆ เฉี่ยนสุ่ยตามไปและอธิบายลักษณะของบุคคลนั้นอย่างละเอียด จิตรกรชื่อจาง จื่อเฉียนได้วาดรูปคนออกมา เฉี่ยนสุ่ยดูแล้วแจ้งข้อคิดเห็น และสั่งให้จิตรกรปรับเปลี่ยนก่อนที่จะนำเสนอภาพวาดให้เซี่ยหวนอวี่