หยุนชางพลันถามกลับว่า “หย่าผินเล่า ?”

จิ่นกุ้ยเฟยพลันยกมือขึ้นจิ้มไปที่ระหว่างคิ้วของหยุนชาง “ยังเรียกหย่าผินอยู่อีกหรือ เวลานี้ต้องเรียกนางว่าฮองเฮาแล้ว”

ฮองเฮาหรือ ? หยุนชางได้ยินดังนั้นพลันก้มหัวลงมิได้แสดงอาการอะไรออกมา จิ่นกุ้ยเฟยพลางถอนหายใจออกมา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เจ้ากำลังโทษแม่ที่ไม่ยอมขึ้นเป็นฮองเฮางั้นหรือ ? ”

หยุนชางส่ายหน้าเบาๆ “หม่อมฉันเข้าใจความคิดของเสด็จแม่ การเป็นฮองเฮานั้น จะเป็นหรือไม่เป็น ก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อเสด็จแม่ ” ไม่ได้มีความแตกต่างอะไร หากจิ่นกุ้ยเฟยต้องการ นั้นจะเป็นเรื่องดี หากแต่เสด็จแม่ไม่ต้องการนั้น นางก็จะหาคนที่ไว้ใจได้เพื่อมาขึ้นเป็นฮองเฮาแทนนางเพื่อเป็นโล่เป็นหอกให้กับเสด็จแม่

“เกรงว่าหย่าผินจะอยู่ในวังของนางกระมัง ตอนนี้นางคงกำลังยุ่งกับการแต่งองค์ทรงเครื่องอยู่ รอบ ๆ ล้วนแต่เต็มไปด้วยคนของจักรพรรดิที่สั่งให้คอยควบคุมดูแลอยู่ที่นั่น คงมิมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน เมื่อนางแต่งตัวเสร็จแล้วคงจะเสด็จไปพระราชวังพร้อมกับองค์จักรพรรดิเพื่อกราบไหว้ฟ้าดิน หลังจากนั้นจึงไปตำหนักจินหลวนเพื่อไปรับตราประทับของฮองเฮา พร้อมจบพระราชพิธี” จิ่นกุ้ยเฟยจึงยิ้มออกมา พร้อมพูดว่า “หากแต่พวกเราจะมิได้เห็นพิธีการเหล่านั้น วันนี้เจ้าต้องค่อยช่วยแม่รับแขกตระกูลเหล่าเสนบดีทั้งหลาย หยุนชางยิ้มรับ ดวงตาพลันแวววาวเปล่งประกาย ในพระราชพิธีฮองเฮานั้นล้วนแต่มีคนคอยสอดส่องรอโอกาสเป็นจำนวนมาก หากแต่วังหลังล้วนแต่เป็นสถานที่ ที่กำลังคุ้มกันอ่อนตัวลง หากแต่ตระกูลของชางเจี่ยคังหนิงนั้น เมื่อเห็นหนิงหัวจิ้งแล้ว ดวงตาของหยุนชางแย้มยิ้มออกมา พลันตั้งหน้าตั้งตารอว่าหนิงหัวจิ้งจะพาอะไรมาให้นางตื่นตาตื่นใจได้กัน

แม้ว่าพระราชวังชีอู๋นั้นจะถูกปรับปรุ่งขึ้นมาใหม่ หากแต่เต็มไปด้วยความสุข ทั้งภายในภายนอกตำหนัก เหล่าข้ารับใช้เมื่อเห็นหยุนชางและจิ่นกุ้ยเฟยเดินเข้ามานั้น พลางรีบร้อนย่อกายทำความเคารพ

“เสด็จพ่อ ” หยุนชางก้าวเดินไปข้างหน้า พลางเดินไปยังเบื้องหน้าของจักรพรรดิ ในมือพลันยื่นออกไปจับมือเล็ก ๆ ของเฉินซี “เสด็จพ่อรับสำรับเช้ารึยังเพคะ ?”

เมื่อครู่ข้ารับใช้ในตำหนักได้รายงานจักรพรรดิหนิงแล้วว่าหยุนชางและจิ่นกุ้ยเฟยออกไปดูงานพร้อมกัน เมื่อได้ยินหยุนชางถามขึ้นมา จักรพรรดิหนิงมิได้รีบตอบ พลันหันหน้าไปหาจิ่นกุ้ยเฟยที่ใบหน้าเรียบเฉย ราวกับมิได้สนใจอันใดกับเขา จึงยิ้มออกมาว่า”อื้ม ข้ากินด้วย”

จิ่นกุ้ยเฟยจึงหันกลับมารับสั่งข้ารับใช้ให้เตรียมสำรับเพิ่มขึ้น หยุนชางหัวเราะขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมทั้งบีบแก้มของเฉินซีเบาๆ ว่า “เด็กน้อยโตเร็วมาก ทำไมหม่อมฉันคิดว่าเฉินซีราวกับค่อย ๆ โตขึ้นทุกวันเลยเล่า”

จิ่นกุ้ยเฟยหันไปมองเฉินซีทันที พลันขมวดคิ้วเบาๆ ว่า”งั้นหรือ ? แม่มิเห็นรู้สึก”

“เป็นเพราะเสด็จแม่เห็นทุกวันหรือเปล่า. เฉินซีของพวกเราโตขึ้นมาอีกวันแล้ว” หยุนชางหัวเราคิกคักตอบกลับมา

หลังจากพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง เฉินซีพลันร้องให้งองแงออกมา จิ้นกุ้ยเฟยรีบร้อนพูดขึ้นมาว่า “เขาอาจะปวดเบาราดกางเกงเป็นแน่ ให้แม่นมคอยดูเถิด ” พูดจบพลางส่งเฉินซีให้แม่นม สำรับเช้าได้เตรียมจนเสร็จแล้ว

หยุนชางพาจักรพรรดิหนิงมานั่งที่เก้าอี้ พร้อมถามว่า “วันนี้เสด็จพ่อน่าจะยุ่งวุ่นวายมิใช่หรือ ? ทำไมถึงได้มีเวลามายังวังจิ่นซิ่วเพื่อดูเฉินซีได้กัน ”

จักรพรรดิหนิงพลันชำเลืองมองสีหน้าของจิ้นกุ้ยเฟยอย่างระมัดระวัง หากแต่สีหน้าของจิ่นกุ้ยเฟยกลับเรียบนิ่ง พลางบอกให้ข้ารับใช้นำสำรับขึ้นมาส่ง ราวกับมิได้สนใจสิ่งที่เขาทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่เลย แววตาของจักรพรรดิหนิงเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง พร้อมพูดออกมาว่า “เรื่องทุกอย่างล้วนแต่มีคนจัดการให้หมดแล้ว วันนี้มิค่อยได้พักผ่อนเลย หากแต่เคยชินกลับการตื่นแต่เช้า เมื่อตื่นขึ้นมากลับไม่มีอะไรให้ทำ จึงเดินมายังวังจิ่นซิ่ว”