ก่อนที่นางจะพูดจบ หัวจิ้งดักคอพูดว่า "ท่านแม่ น้องหญิงรู้ว่าท่านเชื่อในพระพุทธเจ้า นางจึงนำพระคัมภีร์ที่คัดด้วยมือมาให้ท่าน"

"อ๋อ?" คนในห้องพระตอบอย่างไม่แยแส ไม่มีการหันหลังกลับ

หยุนชางรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างนุ่มนวลว่า "ชางเอ๋อร์อาศัยอยู่ในวิหารแคว้นหนิงมาแปดปี โชคดีพอที่จะช่วยเจ้าอาวาสอู๋น่าคัดพระคัมภีร์บางส่วน ได้ยินเจ้าอาวาสอู๋น่ากล่าวว่า พระคัมภีร์ส่วนใหญ่เป็นสำเนา ผลงานของแท้เหล่านั้นชางเอ๋อร์ไม่สามารถนำออกจากวิหารแคว้นหนิงได้ แต่ได้เอาสำเนาที่คัดด้วยลายมือในก่อนหน้านี้มา ได้ยินมาว่าท่านฮูหยินเชื่อในพระพุทธ โดยคิดว่าแม้พระคัมภีร์จะมีค่า แต่ก็จะได้พบกับคนที่รู้เช่นกัน ดังนั้นจึงมามอบให้ท่านฮูหยิน"

"ฮา…" ภายในมีเสียงหัวเราะที่ไม่สามารถอธิบายได้ "องค์หญิงหยุนชางช่างน่าสนใจ ในเมื่อองค์หญิงอาศัยอยู่ในวิหารแคว้นหนิงเป็นเวลาหลายปี เมื่อกี้ได้ยินสิ่งที่องค์หญิงพูดนั้น ถือได้ว่าองค์หญิงได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากเจ้าอาวาสอู๋น่าแห่งวิหารแคว้นหนิง เช่นนั้นองค์หญิงก็อาจจะมาคุยกับหม่อมฉันเกี่ยวกับธรรมะด้วยดีไหมเพคะ" หลังจากหยุดชั่วขณะ ก็พูดต่อว่า "หัวจิ้งก็กลับไปก่อนเถอะ ข้าได้ยินมาว่าเร็วๆ นี้เจ้ากำลังจะจัดงานเลี้ยง คิดว่าคงจะยุ่งมาก ข้าก็ไม่ขอรั้งเจ้าไว้"

หัวจิ้งกำลังจะเข้าประตู เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็หยุดฝีเท้า กัดฟัน เงยหน้าขึ้นมองสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆท่านฮูหยิน ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า "ในเมื่อท่านแม่กับน้องหญิงมีวาสนาต่อกัน น้องหญิงควรคุยกับท่านแม่สักพัก ข้าจะกลับไปที่ห้องก่อน"

หยุนชางพยักหน้า "พี่หญิงโปรงวางพระทัยเพคะ"

หัวจิ้งหันกลับมาและขยิบตาให้ชิงเอ๋อร์ ชิงเอ๋อร์ถือพระคัมภีร์ของหยุนชางและยืนอยู่ข้างๆ หัวจิ้งจากไปหยุนชางถึงยกเท้าของเขาเข้าไปในห้องพระ คุกเข่าลงบนฟูกที่ด้านหลังขวามือของท่านฮูหยิน กราบพระพุทธรูปสามครั้ง ค่อยยืดตัวหันไปหยิบพระคัมภีร์จากมือชิงเอ๋อร์ แล้วพูดด้วยเสียงเบา "ท่านฮูหยิน นี่คือพระคัมภีร์ที่ชางเอ๋อร์คัดมา……"

ท่านฮูหยินจ้าววางค้อนปลาไม้ในมือ หันไปมองหยุนชาง จากนั้นหยิบพระคัมภีร์ในมือของหยุนชางแล้วพลิกดู แต่ดวงตาของนางกลับมองค้าง หลังจากอ่านอย่างละเอียดก็ถอนหายใจ "ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าอาวาสอู๋น่าหวงแหนมันมาก นี่เป็นสุดยอดของศาสนาพุทธ"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย "ท่านฮูหยินชอบก็ดีแล้ว คราวนี้มาที่จวนองค์หญิงอย่างเร่งรีบ ข้านำมาแค่นี้ ถ้าท่านฮูหยินชอบ ถ้าข้ากลับวัง ข้าจะให้คนส่งที่เหลือมาให้ท่านก็ได้"

ท่านฮูหยินจ้าวมองไปที่หยุนชาง ต้องการจะพูดบางสิ่ง และมองไปที่สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ ก็ก้มศีรษะมองพระคัมภีร์ที่ถืออยู่ในมือ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะกล่าวว่า "ขอบพระทัยองค์หญิง พระคัมภีร์นี้มีค่ามากยิ่งนัก หม่อมฉันจะให้คนคัดสำเนาหนึ่งฉบับ แล้วส่งขององค์หญิงคืนให้เพคะ"

หยุนชางได้ยินคำนั้นก็ยิ้มและกล่าวว่า "ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ พระคัมภีร์เหล่านี้ข้าสามารถท่องได้หมดแล้ว เก็บไว้ที่ข้าก็เสียประโยชน์"

"เช่นนั้นหม่อมฉันขอรับไว้เพคะ หม่อมฉันจะเก็บรักษาอย่างดีอย่างแน่นอน ขอองค์หญิงโปรดวางพระทัย" ท่านฮูหยินจ้างยื่นมือรับพระคัมภีร์ มือลูบไล้ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ยื่นพระคัมภีร์ให้สาวใช้ข้างๆ แล้วยืนขึ้นและกล่าวว่า "นี่ก็สายแล้ว เชิญองค์หญิงไปที่ตำหนักของหม่อมฉัน ร่วมเสวยอาหารเย็นกับหม่อมฉันเถอะเพคะ"

"ได้" หยุนชางพยักหน้าและเดินตาม

ท่านฮูหยินจ้าวออกจากห้องพระ ตำหนักที่ท่านฮูหยินอาศัยอยู่นั้น อยู่ถัดจากห้องพระ แค่เลี้ยวก็ถึง มีต้นไผ่จำนวนมากปลูกอยู่รอบๆ สวน ซึ่งเงียบสงบมาก การตกแต่งภายในห้องเรียบง่ายมาก มีโต๊ะเก้าอี้ไม้ไผ่ ฉากกั้นและอาหารบนโต๊ะ

"ที่หม่อมฉันทางนี้มีเพียงอาหารง่ายๆ ธรมดา หวังว่าองค์หญิงจะไม่ดูหมิ่น" ท่านฮูหยินจ้าวยิ้มและพูด จากนั้นถือพระคัมภีร์และเดินไปที่ห้องนอน "องค์หญิงทรงรอสักครู่ หม่อมฉันเอาพระคัมภีร์ไปเก็บก่อน"

หยุนชางพยักหน้า ยืนอยู่ในห้องและมองไปรอบๆ

ในไม่ช้า ท่านฮูหยินจ้าวก็ออกมา ยิ้มและเชิญหยุนชางนั่งลง พวกเขารับประทานอาหารด้วยกัน ท่านฮูหยินก็ให้คนยกน้ำชามา จากนั้นนางก็พูดว่า "องค์หญิงเติบโตในวิหารแคว้นหนิง ก็ต่างจากคุณชายคุณหนูที่ฟุ่มเฟือยในเมืองพระราชวัง ตอนนี้คุณชายคุณหนูทั้งหมด ต่างก็ไม่ได้เรื่องสักคน หม่อมฉันเคยพบเห็นบ้างในงานเลี้ยงของ หัวจิ้ง แต่ละคนต่างเป็นลูกเศรษฐีที่รู้แต่เที่ยวเล่นเท่านั้น ถ้ามีคนหนุ่มสาวในแคว้นหนิงเหลือเพียงแต่คนกลุ่มนี้ ก็คงจะจบสิ้นแน่"

หยุนชางได้ฟังถึงกับผงะ หลังจากนั้นก็หัวเราะออกมา ในชีวิตของภพที่แล้ว นางรู้สึกเพียงว่าท่านฮูหยินไม่ชอบตนมาก ทุกครั้งที่เห็นตน ท่านมักจะดูถูกตนเสมอ ในใจไม่ได้รู้สึกดีกับท่าน การได้รู้จักตัวเองอีกครั้งในชีวิตของภพนี้ ทำให้ตนประทับใจจริงๆ ท่านฮูหยินคนนี้ แค่ไม่พอใจกับรูปแบบของคุณชายคุณหนูผู้สูงศักดิ์เหล่านั้น ท่านเป็นคนตรงไปตรงมามาก อีกทั้ง อุทิศตนเพื่อประเทศ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หยุนชางก็เพิ่มความเสน่หาในใจ พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านฮูหยินเห็นคนเพียงบางส่วนเท่านั้น ราชบุตรเขยเป็นคนเก่งมาก ชางเอ๋อร์ได้ยินว่าราชบุตรเขยกล้าหาญ เก่งในการต่อสู้ เทพแห่งการใช้ทหาร และจิ้งอ๋องก็เช่นกัน ก็เป็นเทพแห่งสงครามของแคว้นหนิงของเราด้วย"

ท่านฮูหยินจ้าวได้ยินก็ยิ้ม "เพคะ จิ้งอ๋องเป็นคนดีมาก ตอนนี้ในราชวงศ์นี้ ผู้ที่หม่อมฉันชื่นชมก็มีแต่จิ้งอ๋อง วีรบุรุษของตระกูลหม่อมฉัน ยังห่างไกลจากจิ้งอ๋องมากเพคะ ถ้าพูดถึงสมัยก่อน เซียวหย่วนซาน ท่านอาจารย์เซียวก็ดีมากเช่นกัน เพียงแต่ว่า…"

หยุนชางได้ยินท่านชื่นชมท่านตาของตน ก็มีความสุขอย่างยิ่ง และรู้สึกใกล้ชิดมากขึ้น

"ช่างเถอะช่างเถอะ องค์หญิงฮุ้ยกั๋ว ท่านต้องตาของหม่อมฉันมากเพคะ แม้ว่าจะดูอ่อนแอเล็กน้อย แต่ท่านทรงมีอัธยาศัยดี หม่อมฉันชื่นชมเพคะ หากไม่มีธุระอันใด ก็มาที่ตำหนักหม่อมฉันได้เพคะ แม้ว่าตำหนักของหม่อมฉันจะไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสำหรับการสนทนาพูดคุย เงียบสงบเกินไป"

หยุนชางได้ยินก็ผงะ คำพูดท่านฮูหยินกล่าวว่า ตำหนักท่านไม่ใช่สถานที่สำหรับพูดคุย เงียบสงบเกินไป ก็ท่องคำพูดในใจอย่างเงียบๆ หยุนชางก็ตอบสนองต่อสิ่งที่ท่านฮูหยินหมายถึง ท่านฮูหยิน น่าจะบอกว่าท่านถูกหัวจิ้งคอยจับตาดู ดังนั้นจึงไม่มีใครสามารถพูดกับท่านได้ เงียบสงบเกินไป

หยุนชาวยิ้มให้กับท่านฮูหยินจ้าว ท่านฮูหยินจ้าวยกมือขึ้น ตบหลังมือหยุนชางที่วางบนโต๊ะ ยืนขึ้น "หม่อมฉันแก่แล้ว ร่างกายไม่ดีนัก ต้องรีบพักผ่อน องค์หญิงเชิญกลับก่อนเถอะเพคะ"

หยุนชางกล่าวลาท่านฮูหยิน ก็ออกจากตำหนัก ชิงเอ๋อร์รีบพูดว่า "หม่อมฉันส่งองค์หญิงกลับไปนะเพคะ"

หยุนชางมองชิงเอ๋อร์ ยิ้มและพยักหน้าให้

"องค์หญิง อีกไม่กี่วันองค์หญิงหัวจิ้งจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ที่หอเฉี่ยงซินในพระราชวัง องค์หญิงหัวจิ้งตรัสว่า พอดีที่องค์หญิงเสด็จมาที่นี่ จึงใช้โอกาสนี้สอนองค์หญิงให้เข้าใจกระบวนการของจัดงานเลี้ยง และสิ่งที่ต้องเตรียมต่างๆ พรุ่งนี้เช้าองค์หญิงจะพาซีมามามาเพคะ" ชิงเอ๋อร์พูดเบาๆ ขณะที่เดินไปด้วย

"จริงหรือ พระทัยพี่หญิงช่างดีมาก พรุ่งนี้เช้าข้าจะตื่นแต่เช้า" หยุนชางกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้น "ข้าไม่รู้ว่าใครบ้างที่ได้รับเชิญไปงานเลี้ยงเล็กๆ นั่น?"

ชิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อย "เชิญผู้คนมาไม่น้อยเลยเพคะ ผู้คนบรรดาคุณชายคุณหนูที่รู้จักกันดีในพระราชวังก็ได้เชิญแล้วเพคะ อีกทั้ง วันนี้องค์หญิงก็ได้ส่งคำเชิญไปยังจิ้งอ๋องด้วยเพคะ…"

จิ้งอ๋อง?