“หือ? มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเช่นนี้เชียวหรือ” ฮองเฮายิ้มแล้วหันไปหาเซี่ยหวนอวี่ “ฝ่าบาท น้องซูเฟยนั้นตั้งแต่ตอนที่ฉีอ๋องไปอยู่ที่ฉีโจวแล้วก็ดูไม่ค่อยมีความสุขนัก หากมีเพื่อนสมัยเด็กอยู่คุยกันอาจจะช่วยให้นางรู้สึกดีขึ้นบ้าง”

เซี่ยหวนอวี่เบนสายตากลับไปมองสตรีชุดขาวแล้วจึงเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ให้แม่นางชิงหมิงอยู่ในวังเถอะ อยู่ที่ตำหนักซู่หย่านั่นแหละ”

หญิงสาวชุดขาวรีบย่อกายคำนับเซี่ยหวนอวี่เพื่อขอบคุณ “ขอบพระทัยเพคะ ฝ่าบาท”

สายตาของหยุนชางประเมินซูเฟยอยู่อย่างเงียบๆ แม้ว่านางจะบอกว่านางรู้จักกับแม่นางชิงหมิงตั้งแต่เล็ก แต่สายตาของนางกลับไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย หากคิดดูให้ดีแล้ว ฮองเฮาไม่มีทางใจดีพาเพื่อนสมัยเด็กของซูเฟยเข้าวังมาอยู่เป็นเพื่อนนางแน่ ชิงหมิงผู้นี้ เกรงว่าจะเป็นคนที่ฮองเฮาพามาเพื่อจัดการรับมือกับเสิ่นซูเฟยโดยเฉพาะเสียมากกว่า

มีกระแสความไม่พอใจในสายตาของฮองเฮาเช่นกัน เมื่อครู่เซี่ยหวนอวี่เพียงพูดว่าให้นางอยู่ในวัง แต่ไม่ได้ให้ตำแหน่งใดๆ กับนาง ดังนั้นชิงหมิงจึงมีเพียงสองฐานะยามอยู่ในวังเท่านั้น หนึ่งก็คือญาติของเสิ่นซูเฟย แต่หากอยู่ในสถานะญาติแล้ว ในวังหลังย่อมมีกฎอยู่ว่าการมาเยี่ยมนั้นจะอยู่ได้ไม่เกินสามวัน เพียงสามวันนั้นเกรงว่าจะไม่อาจบรรลุจุดประสงค์ของฮองเฮาได้ ส่วนอีกฐานะหนึ่งก็คือนางกำนัล ฮองเฮาพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ชิงหมิงได้ปรากฏตัวต่อหน้าฝ่าบาท หากได้รับเพียงตำแหน่งนางกำนัล สำหรับฮองเฮาแล้วก็คงเป็นความอัปยศอย่างไม่ต้องสงสัย

ในขณะที่ฮองเฮากำลังจะเอ่ยปากพูดก็ได้ยินเสียงของเซี่ยหวนอวี่ดังขึ้น “ฮองเฮาดูแลเหล่านางสนมทั้งหมดในวังหลังเป็นอย่างดี เจิ้นขอดื่มให้เจ้าหนึ่งจอก”

นางจึงต้องกลืนคำพูดที่นางตั้งใจจะพูดกลับลงคอไป “นี่เป็นความรับผิดชอบของหม่อมฉันอยู่แล้วเพคะ ฝ่าบาทก็พูดเกินไป”

“โอ้? เจ้าเจ็ดมาถึงแล้วหรือ?” เซี่ยหวนอวี่วางจอกเหล้าลงแล้วกล่าวเรียบๆ ทุกคนมองตามสายตาของเซี่ยหวนอวี่ไปยังประตูก็เห็นองค์ชายเจ็ดรีบเดินเข้ามาในตำหนัก ใบหน้าของเขาซีดขาวเป็นอย่างมาก แม้ว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเขาจะสวมใส่อย่างเหมาะสม แต่ก็ยังไม่เรียบร้อยเล็กน้อยราวกับรีบมาก