หัวหน้าเจิ้งเพิ่งจะเดินออกไป ฉินยีก็ก้าวเข้ามา สีหน้าของเธอแอบแฝงรอยยิ้มไว้ "เป็นยังไงบ้างคะ องค์หญิงเพคะ บ่าวทำได้ดีไหมเพคะ ฮ่าๆ คราวนี้ดูสิว่าใครมันจะกล้านินทาพูดจาไร้สาระอีก"

หยุนชางยิ้มและมองไปที่ฉินยีพร้อมพูด "ข้าให้เจ้าแสร้งทำเป็นหลุดให้ขันทีรอบตัวเสด็จพ่อรับทราบมิใช่หรือ? เหตุใดเจ้าจึงไปถึงหูหัวหน้าเจิ้งล่ะ?"

ฉินยีเดินไปนั่งที่ขอบเตียงของหยุนชางและกระซิบว่า "เดิมทีบ่าวเอาไปบอกกับเสี่ยวลู่จื่อ แต่หัวหน้าเจิ้งบังเอิญได้ยินเข้า หัวหน้าเจิ้งกล่าวว่าฮ่องเต้มีของจะมอบให้องค์หญิงจึงถือโอกาสนี้มาเยี่ยมดูเพคะ ใครจะไปรู้ว่าบ่าวรับใช้พวกนั้นกำลังพูดนินทาองค์หญิงอยู่พอดี ทำตัวเองกันทั้งนั้นเลยค่ะ"

"ข้าคาดไว้อยู่แล้ว ข้าเพิ่งกลับเข้าวังมา พวกนั้นเห็นข้าแล้วแน่นอนว่าต้องพูดถึงอย่างลับหลังอยู่แล้ว อีกเรื่องหนึ่ง พวกเราเพิ่งจะกลับเข้าพระราชวัง คงมีดวงตาหลายคู่ที่จ้องมองเราอยู่ สองสามวันนี้เจ้าอย่าเพิ่งไปหาเสด็จแม่นะ รอผ่านไปสักพักค่อยว่ากัน" หยุนชางนึกถึงหญิงสาวที่สงบนิ่งราวกับน้ำนิ่ง ในใจเธอก็เริ่มมีแผนขึ้นมา หญิงสาวหากได้ก้าวเข้ามาในวังแห่งนี้แล้ว หากมิได้ความโปรดปรานของฮ่องเต้ ก็คงอยู่อย่างอนาถไปตลอดชีวิต ชาตินี้เธอได้มีโอกาสเกิดใหม่ และเธอก็มีอำนาจของตนแล้ว และแน่นอนว่าเธอต้องช่วยแย่งชิงความสุขที่ควรเป็นของเสด็จแม่ของตนนั้นมาให้ได้

" องค์หญิง องค์หญิงเพคะ ยามาแล้วค่ะ " เสียงของม่านที่เปิดออกดังขึ้นพร้อมเสียงของฉินเมิ่ง

"บ่าวได้สั่งให้คนเอาไปต้มแล้วเพคะ อีกไม่นานก็ต้องเสร็จเรียบร้อย องค์หญิงลองดูว่าในตำหนักนี้ต้องเพิ่มสิ่งของอันใดบ้าง หากว่ามีองค์หญิงก็สั่งบ่าวได้เลยเพคะ"

หยุนชางเก็บรอยยิ้มกลับไป และเอนตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง เธอไอออกมาสองครั้งและจึงพูดว่า " ก็ตามเดิมนั่นแหละ อีกเรื่องหนึ่ง เมื่อสักครู่หัวหน้าเจิ้งเข้ามา ข้าไม่ทราบเหมือนกันว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ท่านดุนางกำนัลที่อยู่ด้านนอกนั้นไป ฉินยีไปช่วยข้าหยิบของที่ข้านำกลับมาจากวิหารแคว้นหนิงแล้ว ข้าเองก็ไม่มีแรงที่จะออกไปดูด้วยตัวเอง เจ้าไปถามให้หน่อยว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น"

ฉินเมิ่งขมวดคิ้ว "เกิดเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ? ทราบเจ้าค่ะ บ่าวจะไปถามเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ" ขณะที่พูดเธอก็ออกจากห้องบรรทมไปอย่างเร่งรีบ

สายตาของฉินยีมองไปที่ฉินเมิ่ง เธอยิ้มมุมปากขึ้นมา "องค์หญิงเพคะ เมื่อสักครู่นี้บ่าวเดินรอบๆ ตำหนักนี้แล้ว และก็ได้พบเรื่องที่น่าสนใจเพคะ" ฉินยีกล่าวพร้อมดึงสายตากลับมา แล้วก้มลงพูดกับหยุนชาง

"หื้ม? " หยุนชางได้ยินเช่นนี้ก็ยิ้มออกมา " พระราชวังนี้ช่างสนุกมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วสิ "

ทั้งสองคนก็คุยกันต่ออีกสักพัก ฉินเมิ่งเข้ามาพร้อมนำยาสทุนไพรร้อนๆเข้ามาด้วย เธอวางยาลงบนเก้าอี้ข้างเตียง " เมื่อสักครู่นี้บ่าวไปถามมาแล้วเจ้าคะ เหล่านางกำนัลกล่าวว่า มีนางกำนัลคนหนึ่งทำให้หัวหน้าเจิ้งโกรธเคือง เธอจึงถูกหัวหน้าเจิ้งลงโทษให้ตีห้าสิบทีเจ้าค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดเจ้าค่ะยาขององค์หญิงทำเสร็จเรียบร้อยแล้วเพคะ องค์หญิงรีบกินตอนที่กำลังร้อนๆ ดีกว่านะเพคะ"

เมื่อหยุนชางได้ยินเช่นนี้ เธอก็ยื่นมือออกไปลองแตะที่ชาม จากนั้นจึงกล่าวพร้อมขมวดคิ้ว "มันร้อนเกินไปหน่อย"

"ถ้าอย่างนั้นก็วางไว้ให้เย็นลงแล้วค่อยดื่มก็ได้เจ้าค่ะ" ฉินเมิ่งตอบกลับอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยรอยยิ้ม

หยุนชางพยักหน้าและยื่นมือออกไปให้ฉินยีพร้อมกล่าวว่า "ห้องนี้อบอ้าวไปนิดหน่อย เจ้าพาข้าไปเดินเล่นข้างนอกหน่อย ให้ข้าได้หายใจคล่องแคล่วสักหน่อย วันนี้ข้านั่งเกวียนม้ามาเกือบทั้งวัน พอกลับมาก็นอน ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน"

ฉินยีส่งยิ้ม แล้วเธอก็ไปหยิบเสื้อคลุมออกจากกล่องที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นจึงไปพยุงหยุนชางขึ้นมา

"อากาศเริ่มจะหนาวเย็นลงเรื่อย ๆ แล้วเพคะ แม้ว่าทิวทัศน์ภายนอกนั้นจะสวยงาม แต่องค์หญิงออกไปข้างนอกบ่อยๆ ก็ไม่ได้นะเพคะ หากเป็นหวัดขึ้นมา องค์หญิงจะทรมานเอานะเพคะ"

"ข้าทราบแล้ว จู้จี้จุกจิกจริงๆ เลย" ทั้งสองออกไปและพูดคุยกัน หยุนชางยืนอยู่ในศาลาริมบึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นฉินยีก็เร่งให้เธอกลับเข้าไปด้านในตำหนักชิงซิน ภายในตำหนักนั้นมีสาวรับใช้คนหนึ่งกำลังเช็ดทำความสะอาดโต๊ะเช็ดตัว ฉินยีเห็นเช่นนี้จึงกล่าวว่า "เจ้าเอาเบาะไปวางในห้องบรรทมตรงหน้าเตียงขององค์หญิงสักอันนะ ร่างกายขององค์หญิงไม่ค่อยแข็งแรง แล้วท่านก็ชอบเดินไปมาให้ห้องบรรทมโดยไม่สวมรองเท้า ตอนนี้อากาศเย็นลงแล้ว พื้นนี้ทั้งหนาวเย็นและชื้นหนัก………"

เมื่อนางกำนัลผู้นั้นได้ยินเช่นนี้ จึงเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฉินยี จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปด้านในตำหนัก เมื่อเข้าไปได้ไม่นานหยุนชางและฉินยีก็ได้ยินเสียงกรี๊ดดัง "อ๊า………." ดังมาจากด้านใน

เกิดอะไรขึ้น?" ฉินเมิ่งพานางกำนัลและขันทีหลายคนวิ่งเข้าไปด้านในอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็เห็นหยุนชางยืนอยู่ด้านในตำหนัก หยุนชางขมวดคิ้ว ลองเดินเข้าไปดูหน่อยเถิด เมื่อสักครู่นี้ฉินยีให้เธอเอาเบาะมาวางที่นี่ นี่เพิ่งจะเดินเข้ามา แล้วเกิดอะไรขึ้นกัน?"

หยุนชางเดินนำฝูงชนเข้าไปในห้องด้านในตำหนัก จากนั้นก็เห็นนางกำนัลนั้นยืนอยู่ริมหน้าต่าง และกำลังจะเปิดหน้าต่างออก พอได้ยินเสียงฝีเท้าของทุกคน เธอจึงรีบหันกลับมา และเอามือซ่อนไว้ด้านหลัง สีหน้าของเธอก็ร้อนรนอย่างมาก

"เจ้าซ่อนอะไรไว้ด้านหลัง? แล้วเมื่อสักครู่นี้เจ้าเสียงดังอะไรกัน?" ฉินยีเดินไปตรงหน้านางกำนัลนั้น และถามด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

นางกำนัลนั้นส่ายหน้าซ้ำ ๆ "ไม่มีอะไรไม่มีอะไรเจ้าค่ะ" แต่สายตาของเธอกลับมองไปที่ฉินเมิ่งในแววตานั้นมีความวิงวอนเล็กน้อย

"ไม่มีอะไรแล้วเจ้าจะหนีทำไม เอาของที่ซ่อนไว้ด้านหลังนั้นออกมาให้พวกข้าดูประเดี๋ยวนี้?" ฉินยีก้าวเข้าไปใกล้อีก เธอกำลังเอื้อมมือไปเพื่อคว้าร่างของนางกำนัลนั้นไว้ ทันใดนั้นกลับเห็นว่านางกำนัลนั้นหยิบของออกมาจากด้านหลัง และโยนไปทางฉินยี

"ระวัง" หยุนชางรีบเตือนฉินยี ฉินยีได้ยินเช่นนี้ ก็รีบปลีกตัวออก ของชิ้นนั้นก็หล่นลงบนพื้น หยุนชางก็เหลือบมองอย่างตั้งใจ ปรากฏว่านั้นเป็นแมวที่พุ่งเข้าหาตนเมื่อเช้า ตอนที่ตนเดินเข้ามา แต่ว่าตอนนี้แมวตัวนั้นนอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแอ ราวกับว่าหมดลมหายใจไปแล้ว

" แมวนี่เอง ตายแล้วหรือ? โดนโยนตายงั้นหรือ? " ฉินเมิ่งพูดพึมพำอยู่ข้างๆ เธอเงยหน้าขึ้นและตะโกนใส่นางกำนัลผู้นั้น " อย่าบอกนะว่า เจ้าเป็นคนเอาแมวที่ทำให้องค์หญิงตกใจเข้ามางั้นหรือ? เจ้าทำให้องค์หญิงต้องตกใจ ยังไม่รีบไปรับโทษโดนตีสามสิบทีอีก" หลังจากพูดจบเธอก็สั่งนางกำนัลที่อยู่ข้างหลังตนว่า "อย่าปล่อยให้ของตายนี้มาแปดเปื้อนดวงตาขององค์หญิง เอามันออกไปเดี๋ยวนี้!"

เมื่อสักครู่นั้นฉินยีตกใจอย่างมาก แต่ตอนนี้เขาดึงสติกลับมาได้แล้ว เธอกล่าวด้วยเสียงสูงว่า "องค์หญิงยังอยู่ที่นี่อยู่แล้ว องค์หญิงมิได้ออกคำสั่ง ใครกล้าไปแตะต้องมันก็คอยดูแล้วกัน"

ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว หยุนชางเดินไปที่เตียงและนั่งลง กลับเห็นว่าชามยาบนเก้าอี้ข้างเตียงนั้นร่วงลงมาอยู่กับพื้น และยาก็สาดไปเต็มพื้น ภายในตำหนักนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรจีน

"ฉินยี่ ไปที่สำนักตรวจการและเชิญหัวหน้าสำนักตรวจการมาที่นี่ กล่าวไปว่ามีคนวางยาพิษและจงใจจะฆ่าองค์หญิง" หยุนชางออกคำสั่งด้วยเสียงเบา

"วางยาพิษ? " ฉินเมิ่งรีบก้าวไปข้างหน้า สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ " องค์หญิงเพคะ องค์หญิงพูดเรื่องยาพิษอะไรนะเพคะ? แต่ยาพิษอยู่ไหนเพคะ? นี่เป็นเพราะว่านางกำนัลผู้นั้นนำแมวเข้ามาที่ตำหนักชิงซินแล้วทำให้องค์หญิงตกใจ เธอกลัวว่าองค์หญิงจะลงโทษ จึงพลาดโยนแมวตัวนั้นจนเสียชีวิตไปมิใช่หรือเพคะ? "

"โยนจนเสียชีวิตงั้นหรือ?" หยุนชางยิ้มมุมปาก "ข้าไม่เข้าใจว่าความสูงแค่นี้ ทำโยนแมวให้ตายได้เช่นไร? และแมวก็ไม่ได้ดิ้นรนใดๆเลยด้วยซ้ำ ฉินยี รีบไปประเดี๋ยวนี้"

ฉินยีรับคำสั่งและรีบเดินออกจากห้องบรรทมไป คราวนี้ในห้องบรรทมนั้นเงียบไม่มีเสียงใดๆ หยุนชางมองดูคนที่อยู่ในตำหนักนี้ไปหลายรอบ จากนั้นจึงหลับตาแล้วเอนตัวพิงไปที่เสาแสร้งทำเป็นหลับตา

" องค์หญิงเพคะ หัวหน้าสำหนักตรวจการมาแล้วเพคะ" ผู้ขณะที่เสียงของฉินยีดังขึ้น หยุนชางจึงลืมตาขึ้น ในห้องนั้นมีคนเพิ่มขึ้นมาสองสามคน คนที่ยืนนำหน้าสุดนั้นเป็นคนที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน หยุนชางพยักหน้า " ท่านนี้คือ หัวหน้าสำนักตรวจการใช่หรือไม่ มีสิ่งสกปรกอยู่ที่นี่ เจ้าช่วยข้าตรวจสอบหน่อย ตรวจสอบว่ายาสมุนไพรจีนนี้มียาพาหรือไม่ และเจ้าแมวนี้ตามเพราะเหตุใด?"

" ขอรับ บ่าวจะสั่งให้หมอนิติเวชตรวจสอบประเดี๋ยวนี้ขอรับ" หัวหน้าสำนักตรวจการกวักมือเรียกคนที่สวมชุดเขียวที่อยู่ด้านหลัง คนผู้นั้นก็รีบก้าวขึ้นมาข้างหน้า และใช้เข็มเงินลองตรวจสอบยาสมุนไพรจีนที่หลงเหลืออยู่ในถ้วยนั้น จากนั้นก็เดินไปด้านข้างนั่งยองๆ ลงไปเพื่อตรวจดูศพแมว หลังจากนั้นสักพักใหญ่ๆ เขาจึงยืนขึ้นและคารวะหยุนชาง " เรียนองค์หญิงขอรับ ในยาสมุนไพรนี้มียาพิษอยู่จริงขอรับ และแมวตัวนี้ก็เสียชีวิตเพราะยาพิษนี้ขอรับ"