หยุนชางรีบยืนขึ้นแล้วเอ่ยถาม “ท่านอ๋องเสวยพระกระยาหารเย็นมาแล้วหรือยังเพคะ?”

กั๋วกงฮูหยินได้ฟังดังนั้น จึงรีบสั่งการ “ข้าจะให้คนไปเตรียมมาให้ ท่านอ๋องชอบกินอะไรล่ะ?”

หยุนชางหันมายิ้มให้ท่านฮูหยินแล้วตอบว่า “ท่านอ๋องเสวยอะไรก็ได้ค่ะ แต่ไม่ชอบเสวยรสหวาน”

“ได้ๆๆ” กั๋วกงฮูหยินพูดจบก็หันไปสั่งบ่าวไพร่ให้ไปจัดการ

ลั่วชิงเหยียนยังคงยืนหน้าขรึม หยุนชางจึงไปพาเขามานั่งลงที่โต๊ะอาหาร

ลั่วชิงเหยียนมองหยุนชางแล้วนั่งลง เขามองคนอื่นๆที่อยู่ในห้องนั้นแล้วมองไปที่ฮวากั๋วกงที่กำลังก้มหน้ามองดูกระดานหมาก เขาเอ่ยขึ้นมาว่า “ฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้ท่านนำทหารไปจัดการเหตุการณ์ความไม่สงบของชาวหย่าแล้ว แต่ว่า ครั้งนี้ทรงให้ข้าเป็นคนตรวจตราเหล่าทหาร”

ฮวากั๋วกงเงยหน้าขึ้นมามองลั่วชิงเหยียน เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแต่อย่างใด พลันก็เอ่ยปากว่า “แล้วอย่างไร เจ้ากลัวหรือ? ถ้าหากว่าเจ้ากลัว ไม่กล้าไป ข้าจะไปทูลฮ่องเต้ให้ การตรวจตราเหล่าทหารแม้จะไม่ต้องลงสนามทำศึก แต่ก็ต้องอาศัยความกล้าหาญ เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องไปแล้ว”

รุ่ยอ๋องรู้สึกฉุน เขาไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก “กลัว?” ข้าลั่วชิงเหยียน ชีวิตนี้ไม่เคยมีคำนี้ปรากฏขึ้นในใจ”

“อะไรนะ เจ้าไปเอาแซ่ลั่วมาจากไหนกัน” ฮวากั๋วกงไม่พอใจ เขาปัดหมากบนกระดานจนกระจัดกระจาย แล้วเดินมานั่งข้างหน้าลั่วชิงเหยียน “ข้าหิวแล้ว ไปนำของว่างมาให้ข้าที”

หยุนชางเห็นว่าท่าทีของฮวากั๋วกงช่างเหมือนเด็กน้อยยิ่งนัก เห็นๆอยู่ว่าอยากใกล้ชิดหลานชาย แต่ดันกลัวเสียหน้า คนหนึ่งแก่คนหนึ่งเด็ก นิสัยพอกันทั้งคู่ คิดดังนั้นแล้วก็แอบยิ้ม เมื่อนางมองไปที่กั๋วกงฮูหยิน ก็เห็นว่านางกำลังแอบยิ้มอยู่เช่นเดียวกัน

หลังจากที่คนทั้งสองเงียบกันไปได้สักพัก หยุนชางก็ถอนหายใจขึ้นมาแล้วพูดว่า “แต่ว่า การไปคราวนี้ก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดนะเพคะ ถ้าหากหม่อมฉันเป็นฮองเฮาหรืออ๋องเจ็ด ก็คงจะใช้โอกาสนี้ชิงลงมือกำจัดท่าน ให้ท่านไปแล้วไม่มีทางได้กลับมาอีกเป็นแน่”

รุ่ยอ๋องยิ้มแล้วลูบศีรษะของหยุนชาง “ข้ารู้น่า เจ้าอย่าคิดมากไปเลยนะ ข้ารับปากเจ้าแล้วว่าข้าจะต้องปลอดภัยกลับมา ก็จะต้องปลอดภัยกลับมาอย่างแน่นอน”

แล้วเขาก็บอกนางว่า “เจ้าอยู่ที่เมืองจิ่นก็ระวังตัวด้วยนะ จะไปไหนมาไหนจะต้องให้มีสายลับคอยติดตามตลอดเวลา”

เมื่อหยุนชางได้ฟังก็หัวเราะออกมา “พวกเราพูดเหมือนกำลังจะจากกันเลยนะเพคะ ยังมีเวลาอีกตั้งครึ่งเดือนกว่าท่านจะเสด็จน่ะ”

รุ่ยอ๋องเองก็ยิ้มไปกับนาง เขาผลักศีรษะนางเบาๆและถอนหายใจออกมา “เจ้านี่นะ”

เมื่อกลับมาถึงจวน ก็เห็นมีคนรอพวกเขาอยู่ตรงประตูทางเข้าจวนด้วยท่าทางร้อนใจ หยุนชางเห็นท่าทางของเขาแล้วก็รู้ได้ในทันทีว่าคงต้องเกิดเรื่องขึ้นอีกแน่ๆ จึงรีบลงจากรถม้า นางขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

ชายคนนั้นมองซ้ายมองขวาแล้วบอกหยุนชางและลั่วชิงเหยียนว่า “ท่านอ๋องกับพระชายาเสด็จเข้าข้างในจวนก่อนเถิด หม่อมฉันมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”

หยุนชางและลั่วชิงเหยียนมองหน้ากันแล้วเดินตามเขาเข้าไปในจวน เมื่อมาถึงในห้องจึงถามขึ้นมาว่า “เจ้ามีเรื่องอะไร? หน้าของเจ้าดูซีดๆนะ”

เขาเงียบไปสักพักแล้วจึงพยายามรายงานด้วยเสียงที่เบาว่า “วันนี้ในขณะที่บ่าวไพร่กำลังทำความสะอาดห้องอยู่ เขาได้ไปเจอกับตุ๊กตาผ้าที่เขียนดวงพระชาตาของฮ่องเต้ไว้ บนตุ๊กตามีเข็มเงินปักอยู่หลายเข็ม แต่บ่าวไพร่คนนั้นมิได้มารายงานต่อหม่อมฉัน เขาเพียงแต่บอกให้คนอื่นมาดู ตอนที่หม่อมฉันทราบเรื่องนี้ บ่าวไพร่คนนั้นก็ได้ตายอย่างไร้สาเหตุไปเสียแล้ว ส่วนตุ๊กตาตัวนั้นก็ยังไม่มีผู้ใดหาเจอเลยพ่ะย่ะค่ะ”

หยุนชางได้ฟังก็ถึงกับหน้าซีด ลั่วชิงเหยียนก็หน้าเสียไปตามๆกัน ไม่ว่ายุคไหนสมัยไหน แคว้นไหนดินแดนใด คุณไสยและมนต์ดำพวกนี้ล้วนเป็นของต้องห้าม แต่ดวงพระชาตาของฮ่องเต้เป็นความลับ หากมีผู้ใดร่วมมือกันกับผู้ที่ทำคุณไสย ผู้นั้นจะต้องโทษประหารล้างโคตรอย่างแน่นอน

“หลังจากที่เจ้ารู้เรื่องนี้แล้ว ในจวนมีคนเข้านอกออกในหรือไม่?” หยุนชางรีบถามต่อในทันที