เมื่อเฉี่ยนหยุนถูกเรียกเข้ามาอีกครั้ง นางก็เห็นลั่วชิงเหยียนกำลังขมวดคิ้วจ้องมองรอยแผลบนแขนของหยุนชาง เฉี่ยนหยุนรีบหยิบขวดยาสีน้ำเงินมาจากชั้นด้านข้างและยื่นให้ลั่วชิงเหยียนทันที “ท่านอ๋อง นี่คือยาทารักษาแผลน้ำร้อนลวก…”

ลั่วชิงเหยียนรับคำอย่างเรียบเฉยแล้วจึงรับมา เขาเทยาออกมาทาแผลให้หยุนชางอย่างระมัดระวังก่อนที่จะวางขวดยาไว้ด้านข้าง

มีคนเข้ามาจากด้านนอกอย่างรีบร้อน “กุ้ยผินส่งคนมาถามว่าพระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยังเพคะ? เมื่อครู่ฮองเฮาเพิ่งถามถึง”

เฉี่ยนหยุนเหลือบมองดูหยุนชางที่ยังไม่ได้สติและพานางกำนัลผู้นั้นไปอีกด้าน “ยังไม่เสร็จ”

นางกำนัลผู้นั้นเงยหน้าขึ้นดูสถานการณ์ในตำหนักก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “กุ้ยผินบอกว่าหากนางยังไม่ฟื้น รออีกสักครู่ก็ให้ตรงไปที่ตำหนักไท่จี๋เลย ฮองเฮาเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว นางน่าจะตรงไปยังตำหนักไท่จี๋เลย”

เฉี่ยนหยุนพยักหน้าและให้นางกำนัลผู้นั้นออกไป ส่วนนางก็ยืนรอรับใช้อยู่ที่ทางเข้าตำหนัก

ผ่านไปครู่หนึ่งหยุนชางก็ส่งเสียงครางในลำคอและฟื้นขึ้น นางขมวดคิ้วมองไปที่ลั่วชิงเหยียน จากนั้นจึงร้องออกมาด้วยความสงสัยเล็กน้อย “ท่านอ๋อง?”

ลั่วชิงเหยียนจับมือของหยุนชางและพยักหน้า “ดีขึ้นแล้วหรือไม่? ยังปวดหัวอยู่ไหม?”

หยุนชางนวดหน้าผากแล้วพยักหน้า ใบหน้าของนางซีดขาวเล็กน้อย “ข้าถูกวางยากล่อมนิทรา ยานี้มีฤทธิ์แรงมาก แม้ว่าฤทธิ์ของมันจะหายไปในครึ่งชั่วยาม แต่อีกครึ่งชั่วยามต่อมาจะรู้สึกอ่อนเพลียไปทั้งตัว”

หยุนชางเงยหน้าขึ้นสบตากับลั่วชิงเหยียน ทั้งคู่ต่างก็ได้ยินเสียงจากภายนอก “ฮองเฮา”

หยุนชางได้ยินเฉี่ยนหยุนเอ่ยว่า “เมื่อครู่หม่อมฉันซุ่มซ่าม บังเอิญทำถ้วยน้ำชาของพระชายาหกและทำให้เสื้อผ้าของพระชายาสกปรกเข้า ตอนนี้พระชายากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในตำหนักเพคะ ขอให้ฮองเฮาและทุกท่านโปรดรอสักครู่”

หยุนชางฟังคำพูดของเฉี่ยนหยุนก็รู้ได้ว่าไม่ใช่เพียงแค่ฮองเฮาเท่านั้นที่มา แต่มีคนมาด้วยมากมาย ไม่รู้ว่าใครเป็นคนต้นคิด

ขณะที่นางกำลังคิดเรื่องนี้อยู่นั้นก็ได้ยินเสียงของหนิงเชียนดังขึ้น “พระชายาเพียงแค่เสื้อผ้าสกปรกและมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้น ฝ่าบาทรออยู่ที่ตำหนักไท่จี๋ ฮองเฮาเพคะ ทำไมพวกเราไม่ไปที่นั่นกันก่อนล่ะเพคะ?”

เมื่อสิ้นเสียงของหนิงเชียน เสิ่นซูเฟยก็พูดต่อทันที “แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าคงไม่ต้องใช้เวลานานขนาดนี้หรือเปล่า? นี่เกือบจะหนึ่งชั่วยามแล้ว พระชายาคงไม่ได้เป็นอะไรไปใช่หรือไม่? นอกจากนี้ไหนๆ พวกเราก็มากันแล้ว รอพระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปด้วยกันเถอะ”

เมื่อหยุนชางได้ยินคำพูดของเสิ่นซูเฟยก็ยิ้มเย็น ในใจนางคิดว่าเรื่องนี้แม้เสิ่นซูเฟยจะไม่ได้เป็นผู้ลงมือแต่เกรงว่านางจะรู้เรื่องราวอยู่ก่อนแล้ว

“นานไปหน่อยแล้ว ขนาดข้ายังเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วและยังเดินทางมาจากตำหนักเว่ยยางอีก นางยังไม่เสร็จอีกหรือ? ให้คนเข้าไปดูหน่อยเถอะ” ฮองเฮาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

หนิงเชียนก้มศีรษะลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองเฉี่ยนหยุนและรับคำ “เพคะ”

เมื่อนางรับคำก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งดังมาจากในตำหนัก ทุกคนที่อยู่ด้านนอกต่างก็ตกตะลึง ผ่านไปครู่ใหญ่ฮองเฮาก็ขมวดคิ้ว “พวกเจ้าได้ยินหรือเปล่า?”

มีหลายคนพยักหน้า ฮองเฮายิ้มเย็น “ไม่ได้บอกว่ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือ? ไปกันเถอะ ข้าอยากดูนักว่าพระชายาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไร?” นางพูดพลางสาวเท้าก้าวเข้าไปในตำหนัก