หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “ยายโง่เอ๋ย ที่นี่คือแคว้นเซี่ย ที่นี่เจ้าไม่ต้องจำว่าใครคือศัตรูของเจ้า เจ้าเพียงต้องจำไว้ว่าใครเป็นมิตร เชื่อข้าเถอะว่าศัตรูของจวนรุ่ยอ๋องของเรานั้นมีมากว่ามิตรมากมายนัก”

เฉี่ยนอินอึ้งไปและคิดว่าอนาคตของนางช่างลำบากนัก ในขณะที่คิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงพ่อบ้านดังขึ้นที่ภายนอก “พระชายา คุณชายหลิ่วหยินเฟิงมาขอพบขอรับ”

หยุนชางเงียบไปชั่วครู่ สุดท้ายจึงส่ายหน้า “เจ้าช่วยข้าบอกปัดหน่อยเถอะ ตอนนี้รุ่ยอ๋องไม่อยู่ที่จวน ข้าเป็นสตรี อย่างไรก็ไม่ควรพบชายอื่น เดิมก็มีคนจ้องจะคิดร้ายต่อรุ่ยอ๋องอยู่แล้ว หากมีข่าวลือไม่ดีแพร่ออกไปคงจะรับมือยาก”

พ่อบ้านขานรับแล้วจึงจากไป

เฉี่ยนอินมองหยุนชางอย่างหยั่งเชิงและถามว่า “พระชายา หลิ่วหยินเฟิงผู้นี้เป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่?”

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองเฉี่ยนอิน เฉี่ยนอินหัวเราะคิกคักแล้วกล่าวว่า “หากบอกว่าเป็นศัตรู เขาก็ดูจะใส่ใจดูแลพระชายาไปเสียทุกสิ่งอย่าง หากใครไม่รู้ก็คงจะนึกว่าเขารักพระชายามากเสียอีก แต่หากจะบอกว่าเป็นมิตร เขาก็ใกล้ชิดกับท่านอ๋องเจ็ดอยู่มาก ได้ยินว่าเขาเป็นอาจารย์ของท่านอ๋องเจ็ดและถูกหลิ่วจิ้นอุปการะเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเล็ก หลิ่วจิ้นเป็นตาของท่านอ๋องเจ็ด อย่างไรหลิ่วหยินเฟิงก็ต้องตอบแทนบุญคุณที่เขาเลี้ยงดูมา”

หยุนชางเงียบไปอยู่นานก่อนจะเอ่ยว่า “ข้ารู้สึกว่าเขาไม่เคยคิดร้ายต่อข้า เพียงแต่ข้าไม่อยากจะไปเกี่ยวข้องกับเขามากนัก เป็นดังอย่างที่เจ้าว่ามา ทุกคนต่างก็รู้สึกว่าเขาใกล้ชิดสนิทสนมกับองค์ชายเจ็ดเป็นอย่างมาก หากข้าพบกับเขาบ่อยๆ เกรงว่าจะทำให้เกิดข่าวลือเข้า”  นางลุกขึ้นและกล่าวว่า “ข้าเหนื่อยแล้ว จะไปงีบที่เตียงครู่หนึ่ง ก่อนถึงเวลาอาหารเย็นค่อยปลุกข้าก็แล้วกัน” หยุนชางเอ่ยเบาๆ

เฉี่ยนอินพยักหน้า นางอยู่ปรนนิบัติจนหยุนชางหลับไปแล้วจึงค่อยๆ ถอยออกมา นับตั้งแต่เกิดเรื่องตุ๊กตาคุณไสยแล้ว หยุนชางจึงได้ไล่คนเก่าแก่ในจวนรุ่ยอ๋องออกไป ช่วงนี้รับข้ารับใช้เข้ามาใหม่ พ่อบ้านคนเดียวยุ่งจนรับมือแทบไม่ไหว เฉี่ยนอินจึงไปช่วยเขาดูแลบ้างด้วยกลัวว่าจะถูกผู้ไม่หวังดีจะนำสายลับแฝงเข้ามาในจวน

เมื่อเฉี่ยนอินเห็นเทียบเชิญนั้นนางก็ยิ้มขึ้น “เข้าใจแล้ว ข้าจะเอาไปให้พระชายา”

เฉี่ยนอินนำเทียบเชิญนั้นกลับมา หยุนชางตื่นขึ้นแล้วและกำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ เฉี่ยนอินจึงรีบเดินเข้าไปหา “พระชายา จวนกั๋วกงส่งเทียบเชิญมาเพคะ บอกว่าเมื่อรืนนี้จะเป็นวันเกิดครบรอบอายุห้าสิบห้าของกั๋วกงฮูหยินและเชิญไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนกั๋วกงเพคะ”

หยุนชางชะงักไป นางหันกลับมา “เมื่อรืนนี้? ทำไมไม่มีใครบอกข้าเลยล่ะ?” นางเว้นวรรคไปแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า นางเพิ่งมาถึงแคว้นเซี่ย ข้อมูลวันเกิดเหล่าฮูหยินของจวนต่างๆ ที่ได้มาจากสายลับก็ไม่มีกล่าวไว้

“ในจวนมีอะไรที่ใช้เป็นของขวัญได้หรือไม่?” หยุนชางรีบถาม

เฉี่ยนอินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบว่า “ตอนที่พระชายามาจากแคว้นหนิง เสด็จพ่อของท่านเคยประทานของให้ไม่น้อย ล้วนเป็นของล้ำค่าทั้งนั้น พวกเรานำมาที่นี่ด้วย น่าจะไปเลือกมาได้เพคะ”

หยุนชางกลับไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย “ฮวากั๋วกงฮูหยินไม่ว่าจะต่อท่านอ๋องหรือข้า นางก็รักและเอ็นดูพวกเราด้วยใจจริง หากเพียงเลือกของล้ำค่าเป็นของขวัญให้นางอย่างไม่ใส่ใจก็ดูจะไร้น้ำใจไปเสียหน่อย”

นางครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วจึงหันไปหาเฉี่ยนอิน “เตรียมกระดาษและพู่กันเถอะ ข้าจะวาดภาพเหล่าเซียนประสาทพรให้นางด้วยตนเองก็แล้วกัน แม้จะไม่ได้มีค่ามีราคานัก แต่น้ำใจต่างหากที่สำคัญที่สุด”

เฉี่ยนอินได้ยินเช่นนั้นก็รีบขานรับและทำตามที่นางสั่ง

เพื่อภาพเหล่าเซียนประสาทพรนี้ หยุนชางได้ใช้หัวใจวาดลงไป นางใช้เวลาไปทั้งหมดหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืนจึงวาดภาพเหล่าเซียนประสาทพรที่มีความยาวถึงสามเมตรสำเร็จ หยุนชางให้เฉี่ยนอินนำไปประดับตกแต่งที่ร้านขายอัญมณีอีกเล็กน้อยหยุนชางจึงพอใจ

ในตอนเช้าของวันงานเลี้ยง หยุนชางตื่นแต่เช้าพาเฉี่ยนอินและสาวใช้อีกสองนางไปยังจวนกั๋วกง เพราะฮวากั๋วกงนำทหารออกรบอยู่ด้านนอก งานเลี้ยงครั้งนี้จึงไม่ได้จัดใหญ่โตนัก คนที่เชิญมาก็มีเพียงสตรีในจวนและชายที่เป็นญาติเท่านั้น ล้วนเป็นลูกชายของฮวากั๋วกงที่คอยดูแลต้อนรับ