ท่านหมอทำการพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จึงกล่าวออกมาว่า “หม่อมฉันสามารถสั่งยาให้ได้ หากแต่ร่างกายของหวางเฟยต้องบำรุงเป็นอย่างมาก ให้เปลี่ยนเป็นทานมังสวิรัติเพิ่มเสียหน่อยเถิด อีกทั้งต้องทำให้ หวางเฟยไม่คิดมาก อีกสักสองชั่วยามหวางเฟยก็อาจจะฟื้นขึ้นมาแล้ว”

เฉียนยินพยักหน้ารับคำ พลางหยิบกระดาษ พู่กันและน้ำหมึกออกมาเพื่อให้ท่านหมอสั่งยา แล้วจึงพาท่านหมอมาส่งออกจากวัง

เมื่อครั้งส่งท่านหมอเสร็จแล้วกลับมายังห้องนอนแล้ว พลันเห็นหยุนชางนั่งอ่านตำราอยู่บนตั่ง เฉียนยินลอบสำรวจใบหน้าที่ซีดเซียวเล็กน้อย พร้อมทั้งยิ้มออกมา “นู๋ปี๋จะไปนำน้ำมาให้หวางเฟยล้างหน้าล้างตานะเพคะ ใบหน้าหวางเฟยขาวซีดเสียทำให้ผู้คนตกใจไปหมด”

หยุนชางพลันหันหน้ามาหาเฉียนยิน พลางยิ้มพร้อมพยักหน้าลงเล็กน้อย “เมื่อครู่แสดงได้ดี ข้าจักตบรางวัลให้”

เฉียนยินรีบร้อนพูดขึ้นมาว่า “หวางเฟยอย่าได้หยอกล้อหม่อมฉันเลยเพคะ” เมื่อพูดจบพลางลอบมองใบหน้าของหยุนชางเงียบ ๆ ภายในใจพลันขบคิดขึ้นมาว่า หวางเฟยทำเช่นนี้ขึ้นมาหมายความว่าอย่างไร หากแต่ก็รู้ว่าความคิดของเจ้านายของตนนั้น มิใช่ใครจะสามารถทายใจนางออก จึงรีบถอยออกจากห้องไป พลางเรียกให้สาวใช้จัดเตรียมน้ำเข้ามา

ภายในวันที่สอง ข่าวคราวพระชายาจิ้งอ๋องที่ล้มป่วยได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง แม้ว่าจิ้งอ๋องตอนนี้จะไม่ได้อยู่วัง อีกทั้งยังมีปัญหาเช่นนี้อีก หากแต่หยุนชางยังเป็นบุตรคนโปรดของจักรพรรดิหนิงอีกด้วย  หากแต่ก็มิกล้าละเลยประเด็นนี้เช่นกัน จึงได้ส่งของขวัญมาเยี่ยมเยียนเสียมากมายมายังหน้าประตูวัง หยุนชางจึงให้เฉียนยินออกไปรับของจากผู้คน พร้อมทั้งบอกว่า ร่างกายของนางยังมิดีขึ้นต้องได้รับการพักผ่อนเป็นอย่างมาก หากแต่ให้พระชายาซุ่นชิ่งกับหวังจินเหยียนและเสด็จแม่ของนางเข้าพบได้

หยุนชางพลางพูดคุยกับพระชายาซุ่นชิ่งอยู่ครู่หนึ่ง พลางหันมาปลอบใจหวังจินเหยียนที่กังวลกว่าพระชายาซุ่นชิ่งเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวไล่แบบอ้อม ๆ ว่านางเหนื่อยแล้ว พร้อมทั้งส่งพวกเขาออกจากวัง

หยุนชางใบหน้าดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย “ผู้ที่ออกไปซื้อของวันนี้ออกไปหาส่งข่าวแล้วใช่หรือไม่ ?”

“ออกไปส่งข่าวแล้วเพคะ วันนี้หวางเฟยป่วย ผู้คนด้านนอกล้วนเดาออกว่าหวางเฟยฉลาดเฉลียวเป็นอย่างมาก จึงคิดว่าหวางเฟยจะต้องทำอันใดกับอาการป่วยเป็นแน่ จึงนำกำลังพลไปคอยเฝ้ามองผู้ที่เข้าออกในวังแทน แม้แต่ท่านหมอที่มาจับชีพจรในวันนี้ ล้วนแต่ถูกลอบติดตามกลับไป พวกเขาเป็นผู้ที่ตาบอดอย่างแท้จริง ผู้ที่นำไปเล่าต่อล้วนแต่ไม่มีใครสังเกตุเห็น ” เฉียนยินหัวเราะคิกคักออกมา นี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่นางเห็นในวันนี้

“วิญญาณทูตผีสินะ” หยุนชางพลันหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ข้าบอกให้เหยียนเอ๋อร์ พรุ่งนี้ให้มาเยี่ยมข้าอีกครั้ง พลางให้หน่วยเงาไปคอยตรวจสอบเรื่องน้ำมันตุงต่อไป มิต้องจงใจหลบซ่อนมากเกินไปนัก อย่างไรก็ตาม ก็คอยสอบถามถึงเรื่องที่จิ้งอ๋องเมามายในวันนั้นด้วย”

เฉียนยินพลันตอบรับ พร้อมก้มหัวลงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆว่า “หวางเฟย ครั้งก่อนคุณชายหลิ่วเดินทางมาพบท่าน หากแต่ถูกนู๋ปี๋ตีกลับไป นู๋ปี๋พลันเห็นว่าเขายืนมองอยู่ที่ประตูอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินถอยออกไป”

“คุณชายหลิ่ว ? คุณชายหลิ่วท่านไหนกัน ?” หยุนชางยังมิทันได้ตอลกลับ หากแต่เมื่อได้ยินคำถามจึงนึกขึ้นมาได้ว่า นางเคยรู้จักคุณชายหลิ่ว หากแต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้น นั่นคือหลิ่วหยินเฟิง

“กุนซือแคว้นเซี่ยท่านนั้นไงเจ้าคะ ” เฉียนหยินพลันตอบกลับ “วันนั้นท่านอ๋องยังงอแงใส่หวางเฟยเพราะเรื่องคุณชายหลิ่วอยู่เลย นู๋ปี๋กลับมาคิดยังรู้สึกโมโหอยู่เลย จึงมิได้มารายงานหวางเฟย จึงทำเป็นลืมมันไป คุณชายหลิ่วพลางยืนอยู่เช่นนั้นครู่หนึ่ง พลางถามนู๋ปี๋คำเดียวว่า หวางเฟยร่างกายเป็นเช่นไรบ้าง นู๋ปี๋เพียงตอบไปว่า อาการดีขึ้นแล้ว เขาจึงจากไป”

หยุนชางพยักหน้าลงเล็กน้อย พลางเอนกายพิงลงบนตั่งนุ่ม ๆ “ปฏิเสธไปแล้วก็ปฏิเสธไป หากแต่เขากลับมาอีกก็ค่อยปฏิเสธกลับไปอีก”

เฉียนหยินพลางพยักหน้ารับคำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีใจ หากแต่เมื่อเห็นหยุนชางหลับตาลง นางจึงค่อย ๆ ถอยกายจากไป