เมื่อหยุนชางได้ฟังก็รีบเอามือขึ้นมาลูบสำรวจไปบนใบหน้าของตนเอง นางลืมไปเลยว่า ตอนนี้นางกำลังปลอมตัวเป็นชายวัยกลางคน นางหัวเราะออกมา ลั่วชิงเหยียนพูดกับนางว่า “งั้นหรือ? ไหนให้ข้าดูหน่อยซิ”

หยุนชางยิ้มแล้วหันหน้ามาหาเขา ในตอนนี้เองนางจึงได้เห็นว่าสีหน้าของลั่วชิงเหยียนดูเหน็ดเหนื่อยมาจากการเดินทางไกล เขาดูสมบุกสมบันมาไม่น้อย หนวดเคราก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้โกนมาเป็นเวลานานแล้ว

หยุนชางจ้องมองลั่วชิงเหยียน เขาก็มองนางตาไม่กะพริบเช่นเดียวกัน ทั้งสองจ้องตากันอยู่สักพัก ลั่วชิงเหยียนก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า “ข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้าเลย ถ้าข้าทำ ประเดี๋ยวเจ้าจะหาว่าข้าเป็นไม้ป่าเดียวกัน”

หยุนชางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมา นางเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเดินเข้าไปในห้อง เฉี่ยนอินได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน จึงสั่งให้สาวใช้เตรียมน้ำเอาไว้รอ เมื่อเห็นหยุนชางเดินเข้ามานางก็ส่งยิ้มให้ นางมองหน้าหยุนชางแล้วจึงพาสาวใช้เดินออกมา เฉี่ยนอินได้พบกับลั่วชิงเหยียนที่เดินตามหยุนชางมา นางก้มหน้าคารวะแล้วเอ่ยคำทักทายสั้นๆ “ท่านอ๋อง” แล้วจึงเดินจากไป

ลั่วชิงเหยียนมองดูเฉี่ยนอินเดินคล้อยหลังไป เขาเดินไปหาหยุนชางในห้องสรงน้ำแล้วพูดว่า “แขนของเฉี่ยนอิน……”

หยุนชางนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “วันนั้นสายลับถูกวางยาจนท้องเสีย คนร้ายที่ตามหลังมากำลังเข้ามาประชิดตัว เพื่อเป็นการถ่วงเวลาให้หม่อมฉันได้หนีไป เฉี่ยนอินก็ได้พุ่งตัวเข้ามารับการปะทะจากคนร้าย กว่าจะมีคนมาช่วยนางก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด นางได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว ข้อมือข้างซ้ายของนางถูกฟันจนขาด ตอนนี้นางอยู่ในช่วงพักฟื้น

ลั่วชิงเหยียนกำมือแน่น ภายในใจรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกราวกับร่างกายถูกเชือกรัดเอาไว้ สักพักหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า “ข้าขอโทษ”

หยุนชางยิ้ม “หม่อมฉันคิดมาตลอดว่าตัวเองทั้งสุขุมและเฉลียวฉลาด แต่กลับไม่คิดเลยว่า จะถูกหลอกเอาง่ายๆเช่นนั้น ต่อไปนี้คงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้แล้วล่ะเพคะ”

แล้วหยุนชางก็สรงน้ำจนเสร็จ นางเปลี่ยนน้ำด้วยตัวเอง เมื่อนางเตรียมน้ำใหม่เสร็จก็จูงลั่วชิงเหยียนเดินมา “ท่านก็สรงน้ำเสียหน่อยนะเพคะ ดูตัวท่านสิเนี่ย”

ลั่วชิงเหยียนยิ้มแล้วจึงพยักหน้า “ข้าไม่ได้สรงน้ำมาถึง 8 วัน”  แล้วพูดเบาๆว่า “ท่านสรงน้ำเถอะเพคะ หม่อมฉันจะออกไปก่อน” พูดจบ นางก็เดินออกไป

ลั่วชิงเหยียนส่งยิ้มให้นาง เขามองนางด้วยสายตาอ่อนโยน

เมื่อหยุนชางเดินออกมาจากห้องสรงน้ำแล้ว นางก็หยิบหนังสือแล้วไปนั่งอ่านบนตั่ง ผ่านไปสักพัก หนังสือก็ไม่มีการเปิดหน้าใหม่ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดได้ หยุนชางก็ได้ยินเสียงลั่วชิงเหยียนดังมาจากห้องสรงน้ำ “ไม่เห็นเตรียมชุดมาให้ข้าเปลี่ยนล่ะ หรือเจ้าจะให้ข้าเดินออกไปสภาพนี้?”

หยุนชางถือเสื้อผ้าเข้าไปในห้อง นางก้มหน้าก้มตา แล้วยื่นเสื้อผ้าไปให้ลั่วชิงเหยียนในห้องสรงน้ำ นางไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองแม้แต่น้อย “หม่อมฉันวางเสื้อผ้าไว้ตรงนี้นะเพคะ” นางวางเสร็จก็รีบหันหลังกลับและวิ่งออกมา

ลั่วชิงเหยียนนอนแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำ เขามองหยุนชางที่หันหลังวิ่งออกไปแล้วจึงยิ้มออกมา “จริงๆเลย แต่งงานกันมาก็ตั้งนานแล้ว ยังจะอายม้วนอยู่ได้” พูดจบ เขาก็ลุกออกมาจากอ่าง เช็ดตัวด้วยผ้าขนหนู แล้วสวมเสื้อผ้าเดินออกมา

หยุนชางถือหนังสือบังหน้าเอาไว้ แต่หูที่โผล่ออกมาให้เห็นก็แดงเสียจนน่าขัน ลั่วชิงเหยียนเดินมานั่งข้างๆ เขาโอบไหล่ของหยุนชางเอาไว้ แล้วหยิบหนังสือออกไปจากมือหยุนชาง “ไม่ต้องอ่านแล้ว ไหนบอกข้ามาซิ หลายวันมานี้ เจ้าได้ทำอะไรไปบ้าง? และมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าบ้างหรือ”

หยุนชางเบ้ปาก “ฐานะของหม่อมฉันก็รู้ๆอยู่ว่าเป็นคนของท่าน ไยท่านต้องถามอีกล่ะเพคะ”

“ก็ข้าอยากได้ยินเจ้าพูด” ลั่วชิงเหยียนตอบกลับอย่างอ่อนโยน เขาลูบไล้เส้นผมของหยุนชาง สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าที่เขาเฝ้าคำนึงหาทุกเช้าและก่อนนอน

หยุนชางหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง นางเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับนางให้เขาฟังทีละเรื่องๆ แล้วนางก็ถามเรื่องที่เขาคอยดูแลเหล่าทหาร เขาก็เล่าให้นางฟังอย่างคร่าวๆ

“แสดงว่า ท่านก็ไม่ได้ติดตามท่านตาอยู่ตลอดน่ะสิ? แต่ว่าส่งทหารกองใหญ่เข้าไปปราบปรามชาวหย่าอย่างนั้นหรือเพคะ?” หยุนชางถามเขาด้วยความสนใจใคร่รู้

ลั่วชิงเหยียนพยักหน้า “ข้างกายเจ้ามียอดฝีมือในการแปลงโฉม ของข้าก็มีเหมือนกันนะ”

หยุนชางมองเขาอย่างสนอกสนใจ “เช่นนั้นก็แสดงว่าเขตพื้นที่หวงห้ามที่ปิดไว้เป็นความลับ ท่านก็เป็นคนหาเจอใช่ไหมเพคะ? แล้วท่านตากับทหาร 1 แสนนายล่ะเพคะ คนตั้ง 1 แสนคน พวกเขาซ่อนตัวอย่างไรหรือเพคะ แม้แต่คนที่ในวังส่งไปตรวจตราก็ยังหาไม่พบ ท่านคงทราบดีนะเพคะ ว่าซูฉีคอยบังคับบัญชาเหล่าทหารอยู่ คนของซูฉีที่ถูกส่งไปคงมีอยู่ไม่น้อย ส่วนอ๋องเจ็ดก็ส่งคนไปติดตามสถานการณ์ภายในกองทัพด้วยนะเพคะ”

ลั่วชิงเหยียนเห็นท่าทางของหยุนชางแล้วก็ยิ้มออกมา “ท่านตารู้สภาพภูมิประเทศของแคว้นเซี่ยเป็นอย่างดี ที่ที่เขาพาทหารไปหลบซ่อนเป็นร่องเขาบนภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยป่าทึบ โดยเดินทางผ่านถ้ำบนภูเขา รอบๆร่องเขาเป็นหน้าผาที่สูงชัน แล้วท่านตาก็ส่งคนไปคอยตรวจตราบริเวณทางเข้าที่นั่น โดยเลือกคนที่ไว้ใจได้ ก็แค่นั้นเอง”

เมื่อหยุนชางได้ฟัง นางก็เงียบไปสักพักแล้วจึงพูดว่า “เท่าที่ฟังท่านเล่ามาก็พอจะมองเห็นสภาพภูมิประเทศออกมาบ้าง เป็นจุดซ่อนตัวที่ไม่เลวเลยเพคะ แต่ถ้ามีคนมาเจอเข้าล่ะเพคะ คงจะเป็นปัญหากับทั้งกองทัพแน่ๆ ท่านตาเหมือนจะไม่ได้กระจายจุดซ่อนตัวของเหล่าทหารไว้เลยนะเพคะ แล้วเขตพื้นที่หวงห้ามของชาวหย่าเต็มไปด้วยพืชมีพิษจริงไหมเพคะ? แล้วพวกท่านเข้าไปในนั้นกันได้อย่างไร? แล้วไม่มีผู้ใดจับได้เลยหรือเพคะ?”

ลั่วชิงเหยียนเห็นว่าหญิงสาวในอ้อมกอดของเขายิ่งพูดก็ยิ่งแสดงความตื่นเต้นออกมา ทำให้เขาอดที่จะยิ้มไม่ได้ เขาชิงประกบริมฝีปากน้อยๆที่พูดไม่ยอมหยุด เขาคิดภายในใจว่า “กว่าจะกลับมาพบเจอกันได้ ช่วงเวลาดีๆแบบนี้ จะปล่อยให้เสียเปล่าก็น่าเสียดายแย่ น่าจะหาเรื่องสนุกๆทำกันถึงจะถูก”

มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบา แล้วห้องแห่งนั้นพลันกลายเป็นวิมานแสนสุข