“เหลวไหล!” “เหลวไหล!” เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน เสียงหนึ่งเสียงเป็นของเสิ่นอี๋หลาน และอีกเสียงหนึ่งนั้น หยุนชางเอียงศีรษะเล็กน้อย แล้วมองออกไป และเห็นรถม้าจอดอยู่ข้างนอกฝูงชน คนที่ส่งเสียงคือหลิ่วหยินเฟิง ส่วนชายชราที่กำลังเตรียมจะลงจากรถนั้นโกรธเคืองจนมีเส้นเลือดขึ้นที่หน้าผากอย่างเห็นได้ชัด ก็มือที่ถือไม้เท่านั้นสั่นเล็กน้อย เขาคือหลิ่วจิ้น

เมื่อเห็นหลิ่วฮวานเชิงเห็นหลิ่วจิ้นมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที เขาหันหลังแล้ววิ่งหนีหลิ่วหยินเฟิง หยุนชางเห็นว่าผ้าขาวนั้นเคลื่อนตัวและทันใดนั้นผ้าก็ถูกเปิดออก คนที่นอนอยู่คือบ่าวใช้ เขาก็วิ่งตามหลิ่วฮวานเชิงไปอย่างเร่งรีบ

หลิ่วจิ้นและหลิ่วหยินเฟิงนำทหารตามมาเพียงสองสามคน หลิ่วจิ้นเห็นเช่นนี้ จึงกระทืบไม้เท้าและกล่าวอย่างเสียงดังว่า “ไป ไปตามจับลูกชายสารเลวนั้นกลับมา บ้าไปแล้วหรือ?”

ทักษะการต่อสู้ของทหารยอดเยี่ยมอย่างมาก เพียงไม่นานพวกเขาก็วิ่งไปอยู่ตรงหน้าหลิ่วฮวานเชิง และจับหลิ่วฮวานเชิงเอาไว้ และนำตัวไปยืนข้างๆ เปลที่ถูกคลุมด้วยผ้าขาวที่ทุกคนเลิกสนใจไปแล้ว หลิ่วฮวานเชิงถูกกระแทกลงพื้น เขากัดฟันและมองไปยังคนที่แต่งกายเป็นบ่าวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ” ข้าให้พวกเจ้าจับตาดูไว้มิใช่หรือ? เหตุใดจึงไม่บอกข้าว่าพวกเขามา”

หลิ่วจิ้นและหลิ่วหยินเฟิงได้เดินฝ่าฝูงชนเข้ามาภายใต้การดูแลของทหารแล้ว พวกเขาเดินไปข้างๆ หลิ่วฮวานเชิง หลิ่วจิ้นยกไม้เท้าขึ้นด้วยสีหน้าที่โกรธเคืองแล้วตีลงไปที่หลิ่วฮวานเชิง หลิ่วฮวานเชิงถูกทุบตีจนคลานหนีไปทั่ว แต่เขาก็โดนตีไปหลายที  เสิ่นอี๋หลานเห็นเช่นนี้จึงรีบหลีกออกไป และผลักหยุนชางออกมา นางมิอาจรับคารวะจากขุนนางในพระราชวังหรอก

ของหยุนชางรับไว้อย่างไม่แยแส หลิ่วจิ้นจึงรีบกล่าวว่า ” เป็นความผิดของหม่อมฉันที่สอนลูกไม่ดี จนเป็นเหตุทำให้พระชายาตกใจ และขอความกรุณาพระชายาโปรดให้อภัยด้วยเถิด”

เมื่อทุกคนหันไป ก็เห็นกั๋วกงฮูเหรินเดินออกจากประตูมา

การแข่งขันระหว่างหลิ่วจิ้นและฮวากั๋วกงในพระราชวังนั้นดุเดือดมาตลอด แม้ว่าจะพบกั๋วกงฮูเหรินอยู่บ้างในงานเลี้ยงต่างๆ แต่ก็มิได้สนิทอย่างมาก ฉะนั้นจึงไม่ทราบนิสัยของนาง เหมือนได้ยินเช่นนี้ก็เงียบไปสักพักจากนั้นก็เอ่ยปากกล่าวขออภัยว่า ” เป็นเพราะลูกชายนั้นโง่เง่าเสียจริงขอรับ กั๋วกงฮูเหรินอย่าได้ถือสาเลยขอรับ”

ฮูเหรินโบกมือแล้วกล่าว “เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็เท่านั้นเอง ข้าจะถือสาได้เยี่ยงไร ในเมื่อได้มอบหมายให้กรมอาญาตรวจสอบเรื่องฮูเหรินน้อยหลิ่วแล้ว ฉะนั้นก็คงไม่เหมาะสมหากจวนกั๋วกงจะเข้าไปแทรกแซง แต่ทว่าจวนกั๋วกงก็ถือเป็นหนึ่งในผู้เสียหาย เช่นนั้นก็รบกวนท่านซือถูหากว่ามีเบาะแสกระไรก็แจ้งให้ทางจวนกั๋วกงทราบในทันที ข้าก็ขอบขอบคุณไว้ ณ ที่นี้”

หลิ่วจิ้นได้ยินกั๋วกงฮูเหรินกล่าวเช่นนี้ จึงรีบกล่าวว่า ” เป็นสิ่งที่แน่นอนอยู่แล้วขอรับ แม้ว่าท่านฮูเหรินไม่กล่าว พวกเราก็จะทำเช่นนี้เหมือนกัน”

“เช่นนั้นก็รบกวนท่านซือถูแล้วกัน” กั๋วกงฮูเหรินคารวะ และกล่าวต่ออีกว่า “ฮูเหรินน้อยหลิ่วเสียชีวิต ในจวนท่านก็คงต้องมีเรื่องมากมายต้องจัดการ เช่นนี้ข้าก็จะไม่รบกวนเวลาท่านซือถูแล้ว”

หลิ่วจิ้นจึงนึกขึ้นได้ว่า วันนี้ฮูเหรินและลูกสะใภ้ของตนนั้นมาร่วมงานฉลองวันเกิดของกั๋วกงฮูเหริน เขาจึงรู้สึกผิดอย่างยิ่ง “ช่างเป็นโทษหนักที่เกินจะให้อภัยเสียงจริง ที่ทำให้กั๋วกงฮูเหรินนั้นต้องกังวลในวันเกิด เมื่อกลับจวนจะนำของขวัญชิ้นใหญ่มามอบอย่างแน่นอน ขอท่านฮูเหรินอย่างได้รังเกียจนะขอรับ” เขากระทืบไม้เท้าเบาๆ ขณะที่กล่าว จากนั้นก็หันไปมองหลิ่วหยินเฟิงและถอนหายใจเบาๆ ราวกับว่าเขาชราลงอย่างมากในทันที “ไปกันเถอะ”

จากนั้นหลิ่วหยินเฟิงจึงละสายตาออกจากหยุนชาง แล้วพยักหน้าเบาๆ พร้อมพยุงหลิ่วจิ้นขึ้นรถม้าไป

“แค่เห็นแม่นางจิ้งจอกนั้นเจ้าก็ละสายตาไปไหนไม่ได้เลยหรือ” หลิ่วจิ้นยกไม้เท้าไปเคาะที่เก้าอี้ของหลิ่วหยินเฟิง แล้วจึงกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ “เหตุใดข้าจึงมีลูกชายที่ไม่เอาไหนเช่นนี้! ปกตินั้นโกงเงินแม่เขาอยู่ที่บ้าน แต่ตอนนี้กลับทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ ทำเรื่องที่น่าอับอายเช่นนี้ออก ขายหน้าสิ้นดี”