เดิมทีเนื่องจากการย้อนแสง หยุนชางจึงไม่เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างนอกเป็นใคร เมื่อได้ยินคำเรียกดังกล่าว นางก็ลุกขึ้นและรีบไปต้อนรับด้วยความปิติเล็กน้อย

"วันนี้ห้องหอนี้รกมาก ลูกคิดว่าเสด็จแม่กลับไปที่วังแล้ว เมื่อเช้านี้ฮองเฮาก็ทรงอยู่ที่นี่ เลยมิได้พูดอะไรกับเสด็จแม่มากนัก" หยุนชางจับมือเสด็จแม่จิ่นแล้วพูด ด้วยรอยยิ้ม "ท้องของเสด็จแม่ใหญ่มากแล้ว ทรงเทอะทะไม่สบายมากใช่ไหมเพคะ น้องของลูกไม่ได้ดื้อกับเสด็จแม่ใช่ไหมเพคะ"

สนมจิ่นยิ้มเล็กน้อย และมองที่หยุนชางอย่างอ่อนโยน "แม่สบายดี เจ้าไม่ต้องวิตกกังวล แม่ได้เห็นชางเอ๋อร์ออกเรือน ก็มีความสุขในหัวใจ" หลังจากพูด นางก็ลูบท้องของนางอีกครั้ง "เขาก็มีความสุข"

หยุนชางยิ้ม ใช้มือสัมผัสท้องของสนมจิ่น ทันใดนั้นรู้สึกได้ว่าท้องของนาง มีการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆ ดวงตาของหยุนชางมีความสุขและเขาเงยหน้าขึ้นมองสนมจิ่น "เสด็จแม่เขาเตะข้าด้วย"

สนมจิ่นหัวเราะและกล่าวว่า "ข้าบอกแล้ว เขาก็มีความสุขเช่นกัน" จากนั้นก็ดึงหยุนชางมานั่งลงข้างโต๊ะ มองดูหยุนชางแล้วกล่าวว่า "แม้ว่าเจ้าเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะ แต่จิ้งอ๋องก็ยี่สิบแปดแล้ว ยี่สิบแปดปี ถ้าแต่งงานเร็ว เกรงว่าลูกๆก็งคงโตรู้เรื่องกันหมดแล้ว ดูเจ้าสิ เป็นคนที่รักเด็ก เจ้าก็ควรรีบเตรียมตัวเป็นแม่คนได้แล้ว"

ทันทีที่หยุนชางได้ยินสนมจิ่นพูดถึงเรื่องนี้นางตกใจเล็กน้อย ดึงมือของนางกลับ หลับตาลงไม่ได้พูดอะไร ลูก…คือความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือนในใจของนาง เหิงเอ๋อร์ของนาง…ตั้งแต่เขาเกิดไม่เคยได้สุขสบายเลย และยังต้องตายอย่างเจ็บปวดเยี่ยงนั้น ถ้านางไม่ได้แก้แค้น มันจะยากที่จะวางมือสำหรับนาง

สนมจิ่นเพียงคิดว่านางเขินอาย นางจึงปรับเสียงอ่อนลงและกล่าวว่า "นี่คือสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องเผชิญ หลายสิ่งหลายอย่างของเรื่องหญิงสาว เสด็จแม่ไม่มีโอกาสสอนเจ้า ไม่ง่ายเลยที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่เจ้าก็ออกเรือนแล้ว แต่ว่า ถึงแม้ว่าเจ้าจะกลายเป็นภรรยาของคนอื่นแล้ว แต่ก็เป็นลูกของแม่เสมอ ถ้ามีเรื่องอะไร แม่ยินดีรับฟังเสมอ"

หยุนช้างพยักหน้าและตอบเบาๆ "เสด็จแม่ไม่ต้องกังวล ชางเอ๋อร์เข้าใจดี"

ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก หยุนชางกังวลร่างกายของสนมจิ่นจะไม่ไหว ดังนั้นนางจึงเรียกร้องให้สนมจิ่นเสด็จกลับไปที่วังก่อน สนมจิ่นตอบรับ แล้วลุกขึ้นออกจากห้องหอ

เสียงจากด้านนอกนั้นดังมาก แม้อยู่ด้านหลังของห้องหอยังได้ยินอย่างเลือนราง เสียงเอะอะนั่นยังคงดังต่อไปจนใกล้จะมืด ถึงค่อยหยุดลงเล็กน้อย

หยุนชางกังวลเล็กน้อย แม้ว่าจิ้งอ๋องจะดื่มเก่ง แต่ว่าเขาก็ดื่มติดต่อกันหลายชั่วยามเยี่ยงนี้ เกรงว่าเขาจะทนไม่ไหว จึงให้คนไปต้มน้ำแกงสร่างเมา น้ำแกงสร่างเมาตั้งวางจนใกล้จะเย็นลงแล้ว ค่อยได้ยินเสียงคนลางๆจากด้านนอก

"เร็ว เร็ว เร็ว เราต้องการพบเจ้าสาว" เสียงที่ดังที่สุดคือเสียงของหหวังจิ้นฮวน

หยุนชางเกี่ยวที่มุมปากเล็กน้อย หวังจิ้นฮวนคงจะไม่มีวันรู้ว่า การที่เขามาสนุกเช่นนี้ เขาจะต้องชดใช้คืนไม่ช้าก็เร็ว เกรงว่าตอนที่หวังจิ้นฮวนแต่งงาน คงยากที่จะใจดีกับเขา

"ข้าน้อยได้ยินมาแล้วว่า ชายหนุ่มหน้าหยกที่เคยอยู่ในค่ายมาก่อนคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋ว ท่านอ๋องทำให้พวกข้าตกใจหมด เห็นท่านฃกินและอาศัยอยู่กับชายหน้าหยก ยังคิดว่านายท่านของเราเป็นชายรักชายเสียอีก ทำให้เป็นห่วงมาเสียนาน!" เสียงหยาบดังขึ้นตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่สนุกสนาน

"ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง ท่านเมาแล้ว ห้องหออยู่ทางนี้นะ ทำไมท่านถึงวิ่งไปที่นั่นล่ะ ปกติแล้วองค์หญิงทั่วๆไปจะเจ้าอารมณ์มากไม่ใช่หรือ และเราเคยพบองค์หญิงมาก่อนแล้ว วิชาก็ไม่ใช่ย่อยนะ ถ้าให้พระชายาเห็นเข้า วันนี้ท่านอาจจะไม่ได้นอนบนเตียงแล้วก็ได้"

"กลัวอะไร ท่านอ๋องของข้าจะไม่สามารถปราบผู้หญิงตัวน้อยได้เชียวหรือ"

หยุนชางก้มศีรษะลง ใบหน้าของนางร้อนผ่าวมาก ก่อนที่พวกเขาจะเดินเข้ามาใกล้ หยุนชางรีบเดินไปที่กระจกดู โชคดีที่วันนี้ลงเครื่องสำอางได้หนาเล็กน้อย จนมองไม่ออก

ขณะที่นางกำลังคิด ประตูห้องหอก็ถูกผลักเปิด หยุนชางหันศีรษะไปที่ประตู ก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินประชิดเข้ามาพร้อมกับจิ้งอ๋องที่สวมชุดสีแดง ดูเหมือนว่าจิ้งอ๋องจะเมามากจริงๆ ถึงแม้จะไม่มีคนคอยพยุง แต่ตาของเขาพร่ามัว เดินไม่มั่นคง เขามองไปที่หยุนชาง ยิ้มให้หยุนชาง หยุนชางค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก ได้เห็นรูปลักษณ์ที่หายากของเขา แต่ก็อดยิ้มไม่ได้

ผู้คนที่อยู่ด้านหลังจิ้งอ๋องตะลึงงัน และไม่รู้ว่าเป็นใครที่ตะโกนออกมาว่า "สวรรค์ พระชายาช่างงดงามเหลือเกิน ท่านอ๋องช่างมีบุญจริงๆ"

เสียงตะโกนทำให้ทุกคนได้สติกลับมา

หวังจิ้นฮวนหัวเราะ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เดินไปหยุดอยู่ข้างหลังจิ้งอ๋อง และทันใดนั้นก็เหยียดมือออกไปผลักจิ้งอ๋องอย่างแรง จิ้งอ๋องจากที่เมามากแล้ว หลังจากถูกผลักเช่นนี้ ฝีเท้าของเขาไม่เสถียรเล็กน้อย แล้วพุ่งล้มเข้าหาหยุนชาง

ดวงตาของหยุนชางเบิกกว้าง และรีบเอื้อมมือออกไปรับอย่างรวดเร็ว แต่แรงพุ่งเข้ามาทำให้เซไป และท้ายที่สุดก็ไม่สามารถยืนนิ่ง ล้มลงกับพื้น จิ้งอ๋องล้มลงบนร่างนาง

มีเสียงหัวเราะดังออกมา หูของหยุนชางเริ่มร้อน นางรีบช่วยพยุงจิ้งอ๋องให้ยืนขึ้น กระซิบว่า "ท่านอ๋อง?"

เมื่อเห็นสายตาซื่อๆของจิ้งอ๋อง ดวงตาของหยุนชางก็เบิกกว้าง หันจ้องไปที่หวังจิ้นฮวนด้วยสายตาที่ดุ หวังจิ้นฮวนรีบก้าวไปข้างหน้าทำความเคารพ และพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า "พระชายาโปรดอภัยโทษด้วยขอรับ วันนี้ท่านอ๋องมีความสุขมากไปหน่อย ไม่ทันระวังจึงดื่มมาก ข้าเกลี้ยกล่อมเขาแล้ว แต่ก็ทำให้ท่านอ๋องเมาอยู่ดี"

ชายหนวดเคราร่างใหญ่คนหนึ่งผลักหวังจิ้นฮวนและหัวเราะเสียงดัง "เจ้าเกลี้ยกล่อมอะไร ในวันนี้เจ้าเป็นคนที่มอมเหล้าท่านอ๋องมากที่สุดแล้ว"

หวังจิ้นฮวนเห็นว่าคำพูดของตนถูกเปิดโปง แต่ไม่รู้สึกโกรธ แค่หัวเราะ "ข้ามีความสุข มีความสุขมาก เฮ้อ พวกเจ้าไม่รู้อะไร ปีนี้ท่านอ๋องก็ยี่สิบแปดแล้ว ยี่สิบแปด เพิ่งจะมาแต่งงาน ข้ารู้สึกเหมือนลูกชายของข้าแต่งลูกสะใภ้ ดังนั้นจึงอดไม่ได้…"

ปากของหยุนชางกระตุกเล็กน้อย และช่วยจิ้งอ๋องเดินไปที่เตียง ให้จิ้งอ๋องนั่งลงพิงที่เสาเตียงก่อน แล้วหันกลับมามองหวังจิ้นฮวน "คุณชายหวัง อยากสัมผัสความรู้สึกของลูกชายแต่งลูกสะใภ้ ก็ต้องพยายามหน่อยแล้ว แม้แต่แม่ของลูกชายก็ยังหาไม่ได้เลย คุณชายหวังต้องรีบหน่อยแล้ว เสด็จพ่อของท่านอ๋อง คือฮ่องเต้องค์ก่อน คุณชายหวัง เจ้าแน่ใจนะว่าจะไม่คืนคำที่พูดไป?"

คำถามของหยุนชางทำให้หวังจิ้นฮวนเป็นใบ้ ยกมือขึ้นกำเป็นกำปั้นอยู่หน้าปาก แสร้งทำเป็นไอสองสามครั้ง แล้วพูดว่า "ข้าแค่พูดไปอย่างนั้นเอง พูดไปเรื่อยเท่านั้น"

ทันทีที่เสียงของหวังจิ้นฮวนลดลง เขาก็ถูกผลักอีกครั้ง "เจ้าไม่ใช่โวยวายจะมาวุ่นวายในห้องส่งตัวหรอกเหรอ? ยังมาบอกว่าท่านอ๋องเมาไม่รู้เรื่อง แล้วนี่มากลับคำ…"

หยุนชางแสร้งทำเป็นตกใจมองหวังจิ้นฮวน ทำให้หวังจิ้นฮวนโบกมืออย่างรวดเร็ว "ข้าไม่เคยพูด ไม่เคยพูด"

หยุนชางยิ้มเล็กน้อย หันศีรษะและมองไปที่พ่อบ้านที่ยืนอยู่นอกประตู "พ่อบ้านคงรู้จักแม่ทัพเหล่านี้และใต้เท้าใช่หรือไหม ประเดี๋ยวเจ้าไปเขียนชื่อพวกเขาไว้ พรุ่งนี้เช้ามอบให้ท่านอ๋อง ก็บอกว่า ใต้เท้าเหล่านี้ทำงานหนักมาก และยังมาแสดงความยินดีถึงห้องหอเลยทีเดียว"

ผู้จัดการทั่วไปตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่ทุกคนดูอึดอัดเล็กน้อย "อ่า เปล่าเป็นเช่นนั้น เราแค่เห็นว่าท่านอ๋องเมามาก เราเลยส่งท่านอ๋องกลับมา ฮ่าฮ่า…"

หลังจากพูดเสร็จ เพียงแค่ครู่เดียว พวกเขาก็จากไปทีละคน

"เฮ้ พวกเจ้า หนีทำไม" หวังจิ้นฮวนร้องออกมาอย่างรวดเร็ว

หยุนชางเลิกคิ้วขึ้น "งั้นหรือ คุณชายหวังไม่ใช่มาส่งท่านอ๋องกลับมาเองหรอกหรือ ยังมีธุระอะไรอีกงั้นหรือ พรุ่งนี้ข้าจะได้รายงานท่านอ๋องให้"

หวังจิ้นฮวนยิ้มและหายตัวไปในพริบตา

หยุนชางอดหัวเราะไม่ได้ หันศีรษะและเห็นจิ้งอ๋องก็กังวลอีกครั้ง "ฉินยี เจ้าเอาน้ำแกงสร่างเมามาเถิด เกรงว่าท่านอ๋องจะเมามากจริงๆ"

ฉินยีรีบออกไปเอาน้ำแกงสร่างเมามาให้ หยุนชางใช้ช้อนตักทีละน้อยและป้อนเข้าปากของจิ้งอ๋อง โชคดีที่จิ้งอ๋องที่เมา แต่ก็ไม่ถึงขั้นหมดสติ ค่อยๆ ดื่มเข้าไป

หลังจากดื่มน้ำแกงสร่างเมาแล้ว หยุนชางช่วยจิ้งอ๋องถอดรองเท้า ช่วยประคองเขานอนลงบนเตียง

เมื่อกำลังให้คนใช้ไปตักน้ำล้างหน้าอยู่นั้น ก็เห็นร่างหนึ่งแวบเข้ามาในห้องหออย่างรวดเร็ว ทำให้ทุกคนในห้องหอตกใจกรี๊ดลั่น หยุนชางมองไป ได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย มีสีหน้ากังวลใจและเสื้อผ้าเปื้อนที่ไปด้วยเลือด

หยุนชางตกใจมาก นางไม่ใช่ถูกจัดให้ปลอมเป็นนางกำนัล เพื่อปกป้องเสด็จแม่หรือ? เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้เยี่ยงนี้ หยุนชางก็วิตกกังวล "เฉี่ยนซิน เกิดอะไรขึ้น เสด็จแม่…"

ก่อนที่หยุนชางยังถามไม่หมด เฉี่ยนซินก็รีบพูด "นายหญิง สนมจิ่นคลอดก่อนกำหนด ตอนนี้นางตกอยู่ในอันตราย!"