ทุกคนน้อมกายกายทำความเคารพ

เมื่อหัวจิ้งได้ยินดังนั้น ความเกลียดชังผ่านวาบในดวงตาชั่วครู่ ถึงกับขบฟันด้วยความโกธรแค้นพร้อมทั้งหันมาหาจักรพรรดิหนิงแล้วย่อกายทำความเคารพ "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ ลูกจะตั้งใจเรียนมิทำให้เสด็จพ่อผิดหวัง "

หยุนชางพลางลอบสำรวจหัวจิ้งดูแล้วรู้สึกโล่งใจ นึกว่าหัวจิ้งได้รับบาดเจ็บมาหรือไม่ ถึงเรียนรู้ที่จะว่าทำตัวว่านอนสอนง่ายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เดิมแค่เห็นหน้าก็พร้อมที่จะฆ่าฟัน

จักรพรรดิหนิงขึ้นไปนั่งบนสูงสุดพร้อมพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย "พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ"ถึงได้สามารถลอบสังเกตหัวจิ้งอย่างละเอียด เมื่อเห็นลักษณะท่าทางที่นิ่งเฉยของนางแล้ว ก็ได้พูดต่อว่า "เจ้าสูบผอมลงไปเยอะเชียว. ซ้ายขวาของวังชีอู๋ล้วนมีห้องครัวอยู่ เมื่อเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ให้บ่าวไพร่ทำอะไรที่เจ้าชอบให้ทานเสียเถิด จะได้อยู่เป็นเพื่อนกับฮองเฮา"

ผู้พูดมิได้ตั้งใจสื่อ แต่ผู้ฟังกลับจริงจังกับคำพูดนั้น เสียงพูดคุยชะงักไปสักพัก ฮองเฮากับหัวจิ้งมีสีหน้าตกตะลึงเพียงเล็กน้อย ฮองเฮาสามารถปรับเปลี่ยนสีหน้ากลับมานิ่งเฉยเป็นอย่างเดิมได้ แต่ทว่าหัวจิ้งนั้นสายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่พร้อมจะแผดเผาจักรพรรดิหนิงได้ทุกเมื่อ เนื่องจากจักรพรรดิหนิงมิได้มีความโปรดปรานและห่วงใยให้อีกแล้วทำให้นางมิอาจโต้แย้งอะไรได้

ในใจแอบเย้ยหยันเพียงเล็กน้อยพร้อมทั้งยิ้มอย่างเย็น ๆ ออกมา มิเพียงแต่จะให้หัวจิ้งแต่งออกไปเพียงเท่านั้น แต่ทว่ายังสื่อให้หัวจิ้ง ดูแลฮองเฮาให้นาน ๆ เพื่อที่ตบแต่งออกไปแล้ว จะมิได้มีโอกาสได้เจอหน้ากันอีก

เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว นั้นทำให้เรื่องนี้กลับหน้าเศร้าลงไปอีก เมื่อเหม่อมองไปยังหยุนชาง ดูเหมือนนางจะมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับเรื่องนี้ แต่ทว่านั้นทำให้ความเกลียดชังของหัวจิ้ง เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว จะมิให้นางมิโกธรเคืองได้อันใดทั้งหมดเป็นเพราะนาง หนิงหยุนชาง!อย่าคิดว่าหากข้าออกไปจากที่นี่ได้ เจ้าจะสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ก่อนข้าจะได้แต่งออกไป ข้าจะใช้โอกาสนั้นขอแก้แค้นเจ้าเสียก่อน

หยุนชางรู้สึกได้ถึงรังสีความเกลียดชังจากหัวจิ้ง ทว่าสีหน้ายังเป็นปกติ พลางเอ่ยกับจักรพรรดิหนิงว่า "เสด็จพ่อช่างลำเอียงยิ่งนัก วันนั้นชางเอ๋อร์ไปที่ตำหนักฉินเจิ้งเห็นขนมกุ้ยฮวาของเส็จพ่อ ข้าหิวมาก ๆ เสด็จพ่อยังมิให้ข้ากิน"

จักรพรรดิหนิงได้ยินดังนั้น จึงเหลือบมองไปยังหยุนชางที่นั่งอยู่ สายตาพลันเจือจางไปด้วยความอบอุ่นเล็กน้อย "เจ้าสมกับเป็นลูกสาวเจิ้นจริง ๆ เป้าหมายของเจ้าคืออะไรคิดว่าเจิ้นมิรู้หรือ ทุกสองถึงสามวันจิ้งอ๋องจะส่งขนมกุ้ยฮวาที่หอยวี่หมานมาให้เจ้าที่วัง คิดว่าเจิ้นมิรู้หรือ เจ้าแค่เห็นเป็นขนมกุ้ยฮวาที่หย่าผินทำแค่นั้น เจ้าเลยนำเรื่องนี้มาหยอกล้อเจิ้น เจ้าชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวันแล้ว"

หยุนชางหัวเราะอย่างคึกคัก หันกลับไปหาหยวนเจินฮองเฮาพร้อมทั้งควงแขน "เสด็จแม่ ท่านดูสิ เสด็จพ่อดูแลหย่าผินเหนียงเหนียงดีเช่นนี้ ชางเอ๋อร์รู้สึกอิจฉายิ่งนัก"

ทุกคนน้อมกายกายทำความเคารพ

เมื่อหัวจิ้งได้ยินดังนั้น ความเกลียดชังผ่านวาบในดวงตาชั่วครู่ ถึงกับขบฟันด้วยความโกธรแค้นพร้อมทั้งหันมาหาจักรพรรดิหนิงแล้วย่อกายทำความเคารพ "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ ลูกจะตั้งใจเรียนมิทำให้เสด็จพ่อผิดหวัง "

หยุนชางพลางลอบสำรวจหัวจิ้งดูแล้วรู้สึกโล่งใจ นึกว่าหัวจิ้งได้รับบาดเจ็บมาหรือไม่ ถึงเรียนรู้ที่จะว่าทำตัวว่านอนสอนง่ายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เดิมแค่เห็นหน้าก็พร้อมที่จะฆ่าฟัน

จักรพรรดิหนิงขึ้นไปนั่งบนสูงสุดพร้อมพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย "พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ"ถึงได้สามารถลอบสังเกตหัวจิ้งอย่างละเอียด เมื่อเห็นลักษณะท่าทางที่นิ่งเฉยของนางแล้ว ก็ได้พูดต่อว่า "เจ้าสูบผอมลงไปเยอะเชียว. ซ้ายขวาของวังชีอู๋ล้วนมีห้องครัวอยู่ เมื่อเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ให้บ่าวไพร่ทำอะไรที่เจ้าชอบให้ทานเสียเถิด จะได้อยู่เป็นเพื่อนกับฮองเฮา"

ผู้พูดมิได้ตั้งใจสื่อ แต่ผู้ฟังกลับจริงจังกับคำพูดนั้น เสียงพูดคุยชะงักไปสักพัก ฮองเฮากับหัวจิ้งมีสีหน้าตกตะลึงเพียงเล็กน้อย ฮองเฮาสามารถปรับเปลี่ยนสีหน้ากลับมานิ่งเฉยเป็นอย่างเดิมได้ แต่ทว่าหัวจิ้งนั้นสายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่พร้อมจะแผดเผาจักรพรรดิหนิงได้ทุกเมื่อ เนื่องจากจักรพรรดิหนิงมิได้มีความโปรดปรานและห่วงใยให้อีกแล้วทำให้นางมิอาจโต้แย้งอะไรได้

ในใจแอบเย้ยหยันเพียงเล็กน้อยพร้อมทั้งยิ้มอย่างเย็น ๆ ออกมา มิเพียงแต่จะให้หัวจิ้งแต่งออกไปเพียงเท่านั้น แต่ทว่ายังสื่อให้หัวจิ้ง ดูแลฮองเฮาให้นาน ๆ เพื่อที่ตบแต่งออกไปแล้ว จะมิได้มีโอกาสได้เจอหน้ากันอีก

เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว นั้นทำให้เรื่องนี้กลับหน้าเศร้าลงไปอีก เมื่อเหม่อมองไปยังหยุนชาง ดูเหมือนนางจะมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับเรื่องนี้ แต่ทว่านั้นทำให้ความเกลียดชังของหัวจิ้ง เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว จะมิให้นางมิโกธรเคืองได้อันใดทั้งหมดเป็นเพราะนาง หนิงหยุนชาง!อย่าคิดว่าหากข้าออกไปจากที่นี่ได้ เจ้าจะสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ก่อนข้าจะได้แต่งออกไป ข้าจะใช้โอกาสนั้นขอแก้แค้นเจ้าเสียก่อน

หยุนชางรู้สึกได้ถึงรังสีความเกลียดชังจากหัวจิ้ง ทว่าสีหน้ายังเป็นปกติ พลางเอ่ยกับจักรพรรดิหนิงว่า "เสด็จพ่อช่างลำเอียงยิ่งนัก วันนั้นชางเอ๋อร์ไปที่ตำหนักฉินเจิ้งเห็นขนมกุ้ยฮวาของเส็จพ่อ ข้าหิวมาก ๆ เสด็จพ่อยังมิให้ข้ากิน"

จักรพรรดิหนิงได้ยินดังนั้น จึงเหลือบมองไปยังหยุนชางที่นั่งอยู่ สายตาพลันเจือจางไปด้วยความอบอุ่นเล็กน้อย "เจ้าสมกับเป็นลูกสาวเจิ้นจริง ๆ เป้าหมายของเจ้าคืออะไรคิดว่าเจิ้นมิรู้หรือ ทุกสองถึงสามวันจิ้งอ๋องจะส่งขนมกุ้ยฮวาที่หอยวี่หมานมาให้เจ้าที่วัง คิดว่าเจิ้นมิรู้หรือ เจ้าแค่เห็นเป็นขนมกุ้ยฮวาที่หย่าผินทำแค่นั้น เจ้าเลยนำเรื่องนี้มาหยอกล้อเจิ้น เจ้าชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวันแล้ว"

หยุนชางหัวเราะอย่างคึกคัก หันกลับไปหาหยวนเจินฮองเฮาพร้อมทั้งควงแขน "เสด็จแม่ ท่านดูสิ เสด็จพ่อดูแลหย่าผินเหนียงเหนียงดีเช่นนี้ ชางเอ๋อร์รู้สึกอิจฉายิ่งนัก"

หากนางเรียนรู้จะอดทนเป็นแล้ว นางจะเป็นคู่ต่อสู้ที่ต่อกรด้วยยากมาก ชั่งหน้าเสียดาย ตอนนี้นางมิได้เรียนรู้อย่างเต็มที่

ฉินยีได้ยินสี่งที่เฉี่ยนอินเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องที่หยอกล้อจักรพรรดิหนิงแล้ว สีหน้ามีความกังวลเล็กน้อย "องค์หญิงเพคะ หย่าผินเหนียงเหนียง นางจะมิโกธรท่านหรือ"

หยินชางพลางยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมทั้งส่ายหัวไปมา "หย่าผินเป็นคนที่ข้าฝึกปรือมาตั้งนาน นางจะไม่โกธรข้าเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ ข้าทำเช่นนี้เป็นการช่วยนางอีกทางหนึ่ง ฮองเฮาต้องการรวบรวมอำนาจไปไว้ที่นางแต่เพียงผู้เดียว แต่ข้ายังมิได้ไว้ใจนางทั้งหมด หากข้าทำเป็นวางเป้าล่อไปที่หย่าผิน อาจจะทำให้นางเชื่อใจหย่าผินมากขึ้นก็เป็นได้"

สาวใช้ทั้งสองพยักหน้าอย่างเห็นด้วย และไม่หยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก ฉินยีตอบรับเบา ๆ "องคหญิงเพคะ เมื่อครู่นายท่านส่งจดหมายมาให้นู๋ปี้ นายท่านฝากมาเตือนองค์หญิงว่า ให้ระวังตระกูลหลี่ ตอนนี้คณะทูตเดินทางไปเข้าเฝ้าพระราชวังหมดแล้ว เกรงว่าเสนาบดีหลี่จะต้องโจมตีองค์หญิงเป็นแน่ ในวังแห่งนี้คนของตระกูลหลี่ก็มีไม่น้อยเลย คงต้องระมัดระวังกันให้มาก "

ในใจของหยุนชางรู้สึกอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย เสด็จแม่กำลังอุ้มท้องอยู่ที่วังเฟิ่งไหล แต่ยังมีใจคอยสอดส่องความดูแลในพระราชวังแห่งนี้และยังเอ่ยเตือนหยุนชาง

หยุนชางยิ้มเพียงเล็กน้อย "ข้ารู้แล้ว"

ถึงแม้หยุนชางจะเตรียมตัวและป้องกันเป็นอย่างดี ทว่าไม่คิดไม่ฝันว่าตระกูลหลี่จะตั้งเป้าหมายมาที่หยุนชางแต่แรก นั้นเป็นสิ่งที่หยุนชางไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน

ก่อนงานบุปผชาติเพียงหนึ่งวัน เสนาบดีหลี่รีบร้อนเข้าเฝ้าเพียงไม่นาน หนุนชางถูกหัวหน้าเจิ้งเรียกตัวไปยังตำหนักฉินเจิ้ง เมื่อหยุนชางเปลี่ยนอาภรณ์มายังตำหนักฉินเจิ้งเสร็จ ในทางเข้าตำหนักกลับเห็นจิ้งอ๋องเดินมาด้วยความรีบร้อน

ทุกคนน้อมกายกายทำความเคารพ

เมื่อหัวจิ้งได้ยินดังนั้น ความเกลียดชังผ่านวาบในดวงตาชั่วครู่ ถึงกับขบฟันด้วยความโกธรแค้นพร้อมทั้งหันมาหาจักรพรรดิหนิงแล้วย่อกายทำความเคารพ "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ ลูกจะตั้งใจเรียนมิทำให้เสด็จพ่อผิดหวัง "

หยุนชางพลางลอบสำรวจหัวจิ้งดูแล้วรู้สึกโล่งใจ นึกว่าหัวจิ้งได้รับบาดเจ็บมาหรือไม่ ถึงเรียนรู้ที่จะว่าทำตัวว่านอนสอนง่ายขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เดิมแค่เห็นหน้าก็พร้อมที่จะฆ่าฟัน

จักรพรรดิหนิงขึ้นไปนั่งบนสูงสุดพร้อมพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย "พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ"ถึงได้สามารถลอบสังเกตหัวจิ้งอย่างละเอียด เมื่อเห็นลักษณะท่าทางที่นิ่งเฉยของนางแล้ว ก็ได้พูดต่อว่า "เจ้าสูบผอมลงไปเยอะเชียว. ซ้ายขวาของวังชีอู๋ล้วนมีห้องครัวอยู่ เมื่อเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ให้บ่าวไพร่ทำอะไรที่เจ้าชอบให้ทานเสียเถิด จะได้อยู่เป็นเพื่อนกับฮองเฮา"

ผู้พูดมิได้ตั้งใจสื่อ แต่ผู้ฟังกลับจริงจังกับคำพูดนั้น เสียงพูดคุยชะงักไปสักพัก ฮองเฮากับหัวจิ้งมีสีหน้าตกตะลึงเพียงเล็กน้อย ฮองเฮาสามารถปรับเปลี่ยนสีหน้ากลับมานิ่งเฉยเป็นอย่างเดิมได้ แต่ทว่าหัวจิ้งนั้นสายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่พร้อมจะแผดเผาจักรพรรดิหนิงได้ทุกเมื่อ เนื่องจากจักรพรรดิหนิงมิได้มีความโปรดปรานและห่วงใยให้อีกแล้วทำให้นางมิอาจโต้แย้งอะไรได้

ในใจแอบเย้ยหยันเพียงเล็กน้อยพร้อมทั้งยิ้มอย่างเย็น ๆ ออกมา มิเพียงแต่จะให้หัวจิ้งแต่งออกไปเพียงเท่านั้น แต่ทว่ายังสื่อให้หัวจิ้ง ดูแลฮองเฮาให้นาน ๆ เพื่อที่ตบแต่งออกไปแล้ว จะมิได้มีโอกาสได้เจอหน้ากันอีก

เมื่อพูดถึงตรงนี้แล้ว นั้นทำให้เรื่องนี้กลับหน้าเศร้าลงไปอีก เมื่อเหม่อมองไปยังหยุนชาง ดูเหมือนนางจะมิได้เกี่ยวข้องอันใดกับเรื่องนี้ แต่ทว่านั้นทำให้ความเกลียดชังของหัวจิ้ง เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว จะมิให้นางมิโกธรเคืองได้อันใดทั้งหมดเป็นเพราะนาง หนิงหยุนชาง!อย่าคิดว่าหากข้าออกไปจากที่นี่ได้ เจ้าจะสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ ก่อนข้าจะได้แต่งออกไป ข้าจะใช้โอกาสนั้นขอแก้แค้นเจ้าเสียก่อน

หยุนชางรู้สึกได้ถึงรังสีความเกลียดชังจากหัวจิ้ง ทว่าสีหน้ายังเป็นปกติ พลางเอ่ยกับจักรพรรดิหนิงว่า "เสด็จพ่อช่างลำเอียงยิ่งนัก วันนั้นชางเอ๋อร์ไปที่ตำหนักฉินเจิ้งเห็นขนมกุ้ยฮวาของเส็จพ่อ ข้าหิวมาก ๆ เสด็จพ่อยังมิให้ข้ากิน"

จักรพรรดิหนิงได้ยินดังนั้น จึงเหลือบมองไปยังหยุนชางที่นั่งอยู่ สายตาพลันเจือจางไปด้วยความอบอุ่นเล็กน้อย "เจ้าสมกับเป็นลูกสาวเจิ้นจริง ๆ เป้าหมายของเจ้าคืออะไรคิดว่าเจิ้นมิรู้หรือ ทุกสองถึงสามวันจิ้งอ๋องจะส่งขนมกุ้ยฮวาที่หอยวี่หมานมาให้เจ้าที่วัง คิดว่าเจิ้นมิรู้หรือ เจ้าแค่เห็นเป็นขนมกุ้ยฮวาที่หย่าผินทำแค่นั้น เจ้าเลยนำเรื่องนี้มาหยอกล้อเจิ้น เจ้าชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวันแล้ว"

หยุนชางหัวเราะอย่างคึกคัก หันกลับไปหาหยวนเจินฮองเฮาพร้อมทั้งควงแขน "เสด็จแม่ ท่านดูสิ เสด็จพ่อดูแลหย่าผินเหนียงเหนียงดีเช่นนี้ ชางเอ๋อร์รู้สึกอิจฉายิ่งนัก"