หยุนชางพยักหน้าและได้ยินเสียงเฉี่ยนอินพูดขณะกำลังวางสัมภาระ “นี่ก็มาถึงแคว้นเซี่ยแล้ว พระชายายังเอาแต่เรียกเซี่ยหวนอวี่ เซี่หวนอวี่อยู่ ถ้ามีคนได้ยินเข้า จะแย่เอานะเพคะ”

หยุนชางได้ยินก็อดหัวเราะไม่ได้ “เฉี่ยนอินก็ระวังตัวขึ้นแล้ว”

เฉี่ยนอินฟังและเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าจิ้งอ๋องหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน นางก็เอนไปข้างหูของหยุนชาง และกล่าวว่า “พระชายา เมื่อไหร่เราจะได้พบกับหัวหน้าเฉี่ยนเฉียนเพคะ?”

หยุนชางยิ้มและแตะปลายจมูกของนาง พูดเบาๆ “ไม่ต้องกังวล เราเพิ่งมาอยู่ที่นี่ มีคนคอยเฝ้าดูดูเรามา ดังนั้นตอนนี้เราควรระวังให้มากกว่านี้”

เฉี่ยนอินเม้มปาก และกำลังจะพูด เมื่อเขาได้ยินเสียงจากด้านนอก “ท่านอ๋อง พระชายา ผู้ดูแลมารายงานว่า ท่านกั๋วกงและฮูหยินแห่งจวนกั๋วกงมาขอรับ”

จวนกั๋วกง? หยุนชางนิ่งเป็นเวลานานก่อนที่จะตอบสนอง จวนกั๋วกงนี้ควรเป็นจวนของฮวากั๋วกงใช่ไหม? หันไปมองและเห็นว่าจิ้งอ๋องดูเหมือนจะไม่ได้ยิน นั่งบนเก้าอี้และอ่านหนังสือโดยไม่มีท่าทีใดๆ หยุนชาง เหยียดมือออกและจับมือของลั่วชิงเหยียน “ท่านอ๋อง ฮวากั๋วกงและฮูหยินมาเพคะ”

ได้ยินแต่ยังเงียบไม่สนใจ หยุนชางคิด เกรงว่าเขาจะไม่พอใจกับการมาถึงของฮวากั๋วกง แต่หยุนชางไม่รู้ว่าอดีตของเขากับฮวากั๋วกงเป็นอย่างไร จึงดึงมือของลั่วชิงเหยียน “ท่านอ๋อง ตอนนี้เราอยู่ในแคว้นเซี่ยนะ”

มือของลั่วชิงเหยียนที่ถือหนังสือหยุดชะงักเล็กน้อย หยุนชางรู้ว่าลั่วชิงเหยียนได้ยินคำพูดของนาง และเข้าใจความหมายของคำพูดของนาง ตอนนี้พวกเขาอยู่ในแคว้นเซี่ย ถ้าเขาต้องการตั้งหลักมั่น จำต้องใช้คนหรืออำนาจที่มีให้เกิดประโยชน์ หยุนชางเหลือบมองที่จิ้งอ๋อง แล้วรีบสั่งผู้คนด้านนอก “เชิญฮวากั๋วกงและฮูหยินไปรอที่ลานโถงดอกไม้เถอะ ข้าและท่านอ๋องจะตามไปในไม่ช้า”

“เจ้ามันตาบอดไปแล้ว” ฮวากั๋วกงพึมพำอย่างไม่พอใจเล็กน้อยจากด้านข้าง

ฮวากั๋วกงฮูหยินเมินไม่สนใจ นางมองไปข้างหลังหยุนชางด้วยร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อย นางเพียงเหลือบมอง น้ำตาก็ไหลอาบตาทันที “ดีดีดี คือชิงเหยียน นายท่าน คือชิงเหยียน เหมือนหลิงเอ๋อร์ตอนเด็ก…” ขณะที่นางพูด ริมฝีปากของนางก็เริ่มสั่น หลังจากนั้นไม่นาน สะอื้นและพูดต่อไม่ได้อีก

เมื่อเห็นเช่นนี้ มือของฮวากั๋วกงก็สั่นเล็กน้อย ถอนหายใจ และดึงฮวากั๋วกงฮูหยินมาและพูดว่า “ก็บอกแล้วว่าไม่ให้เจ้ามาก็ไม่ฟัง พอมาถึงเพียงแค่เห็นครั้งแรก ก็เริ่มร้องไห้ ช่างน่าอายเสียจริง”

หยุนชางมองทั้งสองด้วยรอยยิ้ม คิดว่า ดูเหมือนฮวากั๋วกงจะไม่เป็นเหมือนข่าวลือที่ว่าไม่ชอบฮวากั๋วกงฮูหยิน และกั๋วกงฮูหยินรักท่านอ๋องด้วยใจจริง

กั๋วกงฮูหยินส่ายหัวอย่างรวดเร็ว ดึงมือออกจากมือของฮวากั๋วกง เดินไปหาลั่วชิงเหยียน ยกมือขึ้นอย่างสั่นๆ แต่หยุดด้วยความลังเลเล็กน้อย ยิ้มอย่างลำบากใจ แล้วดึงมือกลับ หลังจากนั้นไม่นาน นางก็เงยหน้าขึ้นและเรียกออกมาเบาๆ “ชิงเหยียน ชิงเหยียน…”

ลั่วชิงเหยียนยืนเงียบและไม่พูด หยุนชางรู้สึกว่าเขาดูหงุดหงิดเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงยื่นมือออกมาและจับมือของลั่วชิงเหยียน

“ชิงเหยียน ข้าคือยายของเจ้า…” หลังจากพูดเช่นนี้ นางก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

หยุนชางมองมาที่นาง หัวใจของนางค่อนข้างเจ็บปวด แต่นางรู้สึกโชคดีเล็กน้อย ท่านอ๋องอยู่คนเดียวมาหลายปีแล้ว และในที่สุดเขาก็มีคนที่เป็นครอบครัวที่รักเขา เมื่อคิดเช่นนี้ นางก็จับมือจิ้งอ๋องเดินไปหากั๋วกงฮูหยิน แล้วพูดเบาๆว่า “ท่านยาย ท่านอ๋องเป็นคนที่เย็นชาเยี่ยงนี้อยู่แล้ว ท่านอย่าได้ถือสาเลย”

กั๋วกงฮูหยินรีบเอามือเช็ดมุมตาของนาง พูดซ้ำๆ “ไม่ถือสา ไม่ถือสา”

ฮวากั๋วกงเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตกลงกันแล้วแค่มาเจอ ประเดี๋ยวพวกเขาจะเข้าวังอีก ไม่ควรพาเจ้ามาที่นี่เลย ไปกันเถอะไปกันเถอะ”