ผู้ถูกเรียกชื่อสีหน้างงงวย "โธ่เอ๊ย พวกเรามาต่างก็ยกขโยงกันมาที่นี่แล้ว หารือกันที่กระโจมท่านอ๋องก็ได้ ทำไมจึงต้องไปกระโจมของข้าด้วย?"

กลับเป็นชายวัยกลางคนท่าทางเจ้าเล่ห์พูดขึ้นว่า "คุณชายน้อยท่าทางสะอาดสะอ้านเมื่อครู่นั่น พวกเจ้าเห็นหรือเปล่า? หรือว่าคุณชายนั่นอยู่ในกระโจม…"

จิ้งอ๋องขมวดคิ้วเล็กน้อย "โวยวายอะไรกันถึงได้เสียงดังเอะอะขนาดนั้น ไปกันเถอะ"

ทุกคนมองหน้ากัน "คงจะนอนแล้ว"

เมื่อพวกเขาคิดได้ดังนี้ พวกเขาก็หัวเราะและรีบตามจิ้งอ๋องไป จากนั้นก็เริ่มมาคาดคั้นจิ้งอ๋อง "ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่เคยเห็นท่านอ๋องให้ใครใช้เตียงของท่านมาก่อนเลย นอกจากนี้พวกเราก็ยังไม่เคยเห็นท่านอยู่กับผู้หญิง หรือว่าท่าน…"

"ชมชอบบุรุษด้วยกัน?" ทุกคนกล่าวขึ้นพร้อมกันและถอยห่างออกไปโดยพร้อมเพรียงกัน

จิ้งอ๋องหันศีรษะกลับมาและกวาดตามองทุกคนอย่างเย็นชา "ถึงจะชอบบุรุษก็คงไม่ชอบพวกเจ้าแน่"

"ชอบบุรุษจริงๆหรือ?" ทุกคนถามอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่ทางด้านแคว้นหนิงเต็มไปด้วยความรื่นเริงนั้น ภายในกระโจมหลักของแคว้นเย้หลาง องค์ชายสามชางเจียชิงซูกลับเต็มไปด้วยโทสะ เยาะเย้ยหญิงสาวที่อยู่ตรงข้าม "เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นองค์หญิงฮุ่ยกั๋วแห่งแคว้นหนิง ข้าก็เชื่อเจ้า นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าเป็นตัวปลอมบอกมา ว่าแท้จริงแล้วเจ้าเป็นใคร!"

หัวจิ้งตัวสั่นเทิ้ม นางรีบพูด "ข้าเป็นองค์หญิงฮุ่ยกัวจริงๆ ท่านก็เห็นป้ายสัญลักษณ์องค์หญิงของข้าแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อประทานให้ สิ่งที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น"

ชองเจียชิงซูนั่งลงบนเก้าอี้และยกเท้าข้างหนึ่งพาดบนเก้าอี้ "เจ้าก็รูปโฉมงดงามดี แต่จิ้งอ๋องของพวกเจ้าราวกับไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นหรือตาย เมื่อเป็นเช่นนี้เจ้ายังอยากอยู่รอดไหม?"

หัวจิ้งพยักหน้าติดกันหลายครั้ง

ชางเจียชิงซูยิ้มเย็นชา กระดิกนิ้วเรียกนางเข้ามา

หัวจิ้งผงะไป รู้สึกว่าชางเจียชิงซูเต็มไปด้วยรังสีเย็นเยียบ จึงรีบกลืนน้ำลาย จากนั้นอยู่นานจึงค่อยเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ จู่ๆชางเจียชิงซูก็ยื่นมือออกมาคว้ามือนาง หัวจิ้งไม่ทันระวังจึงล้มลงไปบนร่างของเขา เมื่อได้สติแล้วนางก็ตื่นตระหนกตกใจ ในขณะที่กำลังจะขัดขืนก็พบว่าตัวนางถูกขังไว้อย่างแน่นหนาจนไม่มีทางที่จะหลุดออกไปได้

เมื่อหัวจิ้งเห็นดังนี้ ในใจก็หวาดกลัว แต่คำสอนของฮองเฮาในตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็ม่ได้ถูกลืมไปเสียหมด นางรีบบังคับตนเองให้สงบลงอย่างรวดเร็ว ในสมองคิดหาหนทาง

สีหน้านางกลับเต็มไปด้วยความโศรกเศร้า "องค์ชายสาม แม้ว่าจิ้งอ๋องจะโหดเหี้ยมเย็นชาและไม่ต้องการช่วยข้า แต่ข้าก็ยังเป็นองค์หญิงของแคว้นหนิง ท่านต้องไปทูลเสด็จพ่อของข้าว่าข้าอยู่ในมือท่าน เสด็จพ่อจะต้องยอมสงบศึกอย่างแน่นอน นอกจากนี้ข้ายังเห็นว่าองค์ชายสามกล้าหาญชาญชัย หากเสด็จพ่อมีพระประสงค์จะให้ข้ารับใช้ท่านจริงๆ ท่านก็สามารถทูลขอเสด็จพ่อได้ ถ้าเป็นเช่นนี้แล้วก็จะเป็นประโยชน์อย่างยิ่งต่อแคว้นเย้หลาง"

"หืม?" ชางเจียชิงซูหยุดมือและกลั้วหัวเราะ "คิดไม่ถึงเลยว่าองค์หญิงจะฉลาดถึงเพียงนี้ แต่งงานหรือ? ก็เป็นวิธีที่ดี อีกเดี๋ยวข้าค่อยเขียนหนังสือถึงจักรพรรดิหนิงเพื่อแต่งงาน แต่ว่าในเมื่อจะเร็วหรือช้าเจ้าก็จะต้องเป็นของข้า หากข้าจะร่วมรักกับเจ้าล่วงหน้าก็ไม่เห็นจะเป็นกระไรไป นอกจากนี้หากจักรพรรดิหนิงไม่เห็นด้วย พอถึงตอนนั้นเมื่อสายเกินแก้แล้วเขาจะไม่เห็นด้วยก็ไม่ได้"

ชางเจียชิงซูกล่าวพลางดึงทึ้งเสื้อผ้าของนางอย่างรุนแรงพร้อมปลดเข็มขัดของเขาออก

"อ๊า…" แม้ว่าหัวจิ้งจะแต่งงานมีสามีแล้ว แต่พระสวามีของนางก็นำทหารออกรบอยู่ที่ชายแดนเสียนาน ไม่ได้ทำเรื่องสามีภรรยากับนางมานานมากแล้ว หัวจิ้งก็เคยมีความคิดอยากเสพสมอารมย์รักกับชายอื่นเช่นกัน แต่นางไม่กล้าทำจริง ดังนั้นนางจึงไม่ได้ทำเช่นนี้กับบุรุษมานานแล้ว เมื่อจุดอ่อนโยนส่วนนั้นถูกสอดเข้ามา นางจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ชางเจียชิงซูชะงักไปครู่หนึ่ง สีหน้าปรากฏแววดูแคลน "ข้าเองคิดไม่ตกว่าทำไมเจ้าจึงอยากให้ข้าไปสู่ขอเจ้ากับจักรพรรดิหนิงมากเพียงนั้น ที่แท้ก็เป็นแค่ของที่คนอื่นเคยใช้มาแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่ตอนข้าทำเช่นนั้นกับเจ้า เจ้าจึงอยากให้ข้าไปสู่ขอ คำนวณได้ดีนัก แต่หากเจ้ารับใช้ข้าได้ดี เรื่องที่ข้ารับปากไปแล้วข้าย่อมไม่ผิดคำพูดแน่"

หัวจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกได้ชัดเจนถึงสิ่งที่อยู่ในตัวนาง นอกเหนือจากความรู้สึกไม่สบายในตอนแรกแล้วกลับค่อยๆมีความรู้สึกเสียวซ่านจากส่วนนั้น เมื่อนางได้ยินคำพูดของชางเจียชิงซูแล้วก็คิดว่าหากนางจัดการเรื่องนี้สำเร็จ เช่นนั้นหยุนชางก็จะต้องแต่งงานไปเป็นผู้หญิงของบุรุษผู้นี้อาศัยในดินแดนที่แร้นแค้นอย่างแคว้นเย้หลาง ในใจนางก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก นางบิดตัวเล็กน้อยแล้วส่งเสียงครางเบาๆ

มีทหารผู้น้อยวิ่งเข้ามาจากด้านนอก เขาหยิบเสื้อผ้าขาดๆของผู้หญิงที่เกลื่อนเต็มกระโจมแล้วชะงักไป จากนั้นก็ก้มหน้าลง "องค์ชายต้องการให้ข้ารับใช้อะไรหรือขอรับ"

"ทำความสะอาดที่นี่เสีย" เขาพูดพลางหยิบพู่กันบนโต๊ะขึ้นและเขียนอะไรบางอย่างลงบนแผ่นหนัง

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็พับแผ่นหนังนั้นลงในซองจดหมายแล้วยื่นให้ผู้ติดตาม "สั่งให้ส่งไปที่เมื่องหลวงแห่งแคว้นหนิงและมอบมันให้กับจักรพรรดิหนิง"

เมื่อหัวจิ้งที่นอนอยู่บนเตียงได้ยินคำพูดของเขา มุมปากของนางก็กระตุกเป็นยิ้มเย็น "หนิงหยุนชาง ข้าเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้เจ้า หวังว่าเจ้าจะชอบมัน ความพยายามของข้าจึงจะไม่ไร้ประโยชน์" คิดเช่นนี้แล้วนางก็รู้สึกดีขึ้นมาก

หัวจิ้งกลับไม่รู้ว่าหยุนชางที่นางกำลังนึกถึงอยู่ในกองทัพของจิ้งอ๋องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามและเพิ่งพบนางไปเมื่อสักครู่นี้

เมื่อเฉี่ยนอินยกกะละมังน้ำร้อนมา หยุนชางจึงตื่นขึ้น เฉี่ยนอินรีบก้าวเข้าไปช่วยนางพลางกล่าวว่า "โชคดีที่ที่นี่อุ่นกว่าเมืองหลวง แต่เท้าก็ยังเย็นจนทรมาน องค์หญิง หม่อมฉันนำน้ำมาให้ องค์หญิงมาแช่เท้าสักครู่เถอะ"

หยุนชางยังคงมึนงงอยู่เล็กน้อย นางพยักหน้าลุกขึ้นนั่ง วางเท้าลงไป แต่กลับถูกน้ำร้อนจนรู้สึกตัว นางตัวสั่นอย่างแรง เมื่อผ่านไปสักพักจึงกล่าวออกมาว่า "สบายจัง"

จากนั้นนางก็ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ หยุนชางยิ้มและกล่าวว่า "ต่อไปอย่าเรียกข้าว่าองค์หญิง เดี๋ยวจะมีใครได้ยินเข้า เจ้าเรียกข้าว่าคุณชายเถอะ"

เฉี่ยนอินพยักหน้าติดกัน "คุณชาย"

"คุณชาย ก่อนหน้านี้ข้าได้ส่งจดหมายไปหาหนิงเชียน นางบอกว่านางอยู่ในเมืองซีอีและท่านราชบุตรเขยก็อยู่ที่นั่นด้วย นางบอกว่านางต้องการพาท่านราชบุตรเขยกลับเมืองหลวง แต่เพราะมีสงคราม ระหว่างทางมีด่านของทางการมากมายไม่ง่ายที่จะหลีกเลี่ยง นางส่งจดหมายถึงองค์หญิงแล้วแต่เกรงว่าท่านจะไม่ได้รับมัน"

หยุนชางพยักหน้า "ไม่เป็นไร ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่ต้องพากลับไปแล้ว อยู่ที่ชายแดนเพื่อสร้างภาพลวงตาว่าแคว้นเย้หลางเป็นผู้จับตัวเขาไป เก็บเขาไว้ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีประโยชน์"

"คุณชายเซียว คุณชายเซียว จิ้งอ๋องให้ข้าน้อยนำอาหารมาให้คุณชาย ข้าน้อยเข้าไปได้หรือไม่?" มีเสียงกล่าวอย่างระมัดระวังดังมาจากด้านนอก

หยุนชางเช็ดเท้าอย่างรวดเร็ว วางเท้าลงบนเตียงแล้วจึงพูดว่า "เข้ามา"

ชายในชุดเครื่องแบบทหารเดินเข้ามาจากด้านนอก หยุนชางเห็นร่างของเขาเลือนรางผ่านฉากกั้น เมื่อเห็นเขาวางสิ่งของต่างๆลงบนโต๊ะแล้ว เขาก็หันกลับมาโค้งคำนับให้นาง "ข้าน้อยขอตัวก่อน ข้าน้อยชื่อลั่วติง หากคุณชายมีอะไรสามารถเรียกหาข้าได้โดยตรง"

หยุนชางตอบรับ มองดูชายคนนั้นเดินออกไปแล้วจึงพูดว่า "ท่านอ๋องกลับมาแล้วหรือ? เมื่อบ่ายนี้รบกันเป็นเช่นไรบ้าง?"

เฉี่ยนอินยิ้มและตอบว่า "กลับมาได้สักพักแล้ว แต่ดูเหมือนจะกำลังประชุมกันอยูที่กระโจมรองแม่ทัพ วันนี้สงครามยังไม่เริ่มขึ้นองค์ชายสามแห่งแคว้นเย้หลางก็นำกำลังกลับไปแล้ว"

หยุนชางพยักหน้าเล็กน้อย "แต่เดิมเขาคิดว่าพวกเขามี 'องค์หญิงฮุ่ยกั๋ว' อยู่ในมือแล้วเสด็จอาจะยอมทำตามเงื่อนไขเพื่อที่จะปกป้องนาง ดังนั้นในตอนแรกเขาต้องไม่ได้คิดที่จะสู้จริงๆอยู่แล้ว แต่เสด็จอากลับไม่สนใจตัวประกันในมือของพวกเขา แม้กระทั่งจะลงมือฆ่าตัวประกันของเขาด้วยตัวเอง เขาตกใจจึงรีบถอนกำลังทหารออกไป เพียงแต่ไม่รู้ว่าเช่นนี้หัวจิ้งจะโดนอะไรบ้าง"

"หม่อมฉั… ข้าเคยได้ยินมามาองค์ชายสามโหดเหี้ยมนัก หากเขาคิดว่าองค์หญิงหัวจิ้งไร้ประโยชน์แล้ว เขาจะไม่เก็บไว้อย่างแน่นอน" เฉี่ยนอินกล่าวเบาๆ

"ไม่มีทางหรอก หัวจิ้งเองก็ไม่ใช่ว่าจะไร้พิษสง ในเมื่อนางสามารถทำให้องค์ชายงสามให้เชื่อได้ว่านางคือองค์หญิงฮุ่ยกั๋วก็ย่อมต้องมีแผนการแน่ ข้าอยากจะคอยดูนักว่าก้าวต่อไปของเสด็จพี่ของข้าจะเดินอย่างไร"