ทั้งสามคนนั่งลงที่โต๊ะ ลั่วชิงเหยียนตักน้ำแกงให้หยุนชางก่อน จากนั้นจึงพูดกับหลิ่วหยินเฟิงว่า “ข้าดูจากการคัดเลือกสตรีเข้าวังหลายครั้งก่อนหน้านี้แล้ว ครั้งนี้ดูเหมือนจะจัดยิ่งใหญ่ที่สุด มีเหตุผลอะไรหรือ?”

หลิ่วหยินเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ปีนี้เป็นปีที่สามสิบในรัชสมัยของฝ่าบาท นี่เป็นประเพณีที่มีมาแต่เดิม นอกจากนี้โอรสธิดาของฝ่าบาทก็มียี่สิบเอ็ดคนแล้ว แต่กลับมีพระโอรสน้อยนัก ครั้งนี้เหล่าขุนนางจึงคิดว่าควรจัดการคัดเลือกครั้งใหญ่เพื่อให้ราชวงศ์มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”

หยุนชางฟังอย่างเงียบๆ และคิดในใจว่าเป็นจริงดังที่หลิ่วหยินเฟิงกล่าวมา ถึงแม้ว่าในวังจะดูเหมือนมีองค์ชายองค์หญิงมากมาย แต่ในความเป็นจริงนั้นพวกเขาได้เสียชีวิตไปก่อนที่พวกเขาจะอายุครบสิบขวบเสียส่วนมาก ที่ยังมีชีวิตอยู่ในตอนนี้มีเพียงองค์หญิงเจ็ดพระองค์และองค์ชายสี่พระองค์เท่านั้น

ในบรรดาองค์ชายทั้งสี่ ลั่วชิงเหยียนนั้นพลัดถิ่นไปตั้งแต่ยังเยาว์วัยและเพิ่งกลับสู่แคว้นเซี่ยในบัดนี้ องค์ชายเจ็ดถูกคนอื่นทำร้ายตั้งแต่ยังเด็กทำให้สุขภาพไม่แข็งแรง ฉีอ๋องนับว่าปกติทั้งยังเฉลียวฉลาดแต่น่าเสียดายที่เสิ่นซู่เฟยมีพื้นเพเดิมเป็นนางกำนัลจึงได้รับการดูถูกเหยียดหยามมาตั้งแต่เล็ก องค์ชายคนสุดท้องคือองค์ชายสิบเก้า ได้ยินว่าเขาเป็นเด็กที่คลอดก่อนกำหนด ร่างกายของเขาอ่อนแอก่อนหน้านี้ไม่นานก็เกือบเอาชีวิตไม่รอด หมอหลวงต่างใช้สารพัดวิธีเพื่อนำเขากลับมาจากเงื้อมมือของยมบาล เพียงแต่สุขภาพของเขาก็ได้ทรุดโทรมไปถึงแก่นแท้แล้ว แม้แต่เดินเพียงสองสามก้าวก็เป็นเรื่องที่ยากเย็นเหลือคณานับ

เมื่อนับดูแล้วก็เห็นได้ว่าทายาทน้อยนัก ไม่แปลกใจเลยที่เหล่าขุนนางร้อนรน เพียงแต่การให้กำเนิดองค์ชายในวังหลังที่ต้องระมัดระวังไปเสียทุกย่างก้าวนั้น คงเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายดายนักและต่อให้เกิดมาได้ การจะให้เติบโตมาอย่างปลอดภัยก็ดูเหมือนความหวังอันริบหรี่

หลิ่วหยินเฟิงชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาของเขากวาดมองหยุนชางอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็พูดต่อ “เมื่อไม่กี่วันก่อนได้มีโอกาสสนทนากับฝ่าบาท ดูเหมือนว่าฝ่าบาทมีพระประสงค์ที่จะให้มีการคัดเลือกครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย… ดังนั้นครั้งนี้จัดยิ่งใหญ่หน่อยก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผลไปเสียทีเดียว”

มือของหยุนชางจับตะเกียบแน่นขึ้น หลิ่วหยินเฟิงตั้งใจเตือนนางว่าหลังจากนี้เซี่ยหวนอวี่จะไม่ทำการคัดเลือกนางสนมอีก หยุนชางใคร่ครวญครู่หนึ่งก็กลับเป็นปกติ นางก้มศีรษะลงและรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ

หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว หยุนชางก็ขอตัวกลับไปเตรียมตัว นางให้สาวใช้นำยาลูกกลอนที่หยุนชางทำไว้เล่นๆ ยามว่างพกติดตัวไปด้วย เมื่อจะออกจากจวนนางก็นึกอะไรบางอย่างได้จึงหยุดฝีเท้าและหันไปหาเฉี่ยนอิน “เจ้าให้สายลับดูหน่อยว่าเหล่าสาวงามพวกนั้นไปไหนมาไหนมีผู้สะกดรอยตามหรือไม่ หากมีเจ้าก็จัดการให้หลินโยวหรานไปรอข้าที่หอโหลวไว่ในตรอกซีหมิงในยามพลบค่ำ”

เฉี่ยนอินขานรับแล้วจึงจากไปสั่งการ หยุนชางจึงนำเฉี่ยนหลิ่วและเฉี่ยนจั๋วไปยังจวนกั๋วกง

กั๋วกงฮูหยินเพิ่งตื่นจากการนอนกลางวัน เมื่อได้ยินว่าหยุนชางมาแล้ว ดวงตาของนางก็เปล่งประกาย นางรับสั่งว่า “รีบนำพระชายามาที่นี่เร็ว อ้อ แล้วดอกมะลิสดที่ให้เก็บเมื่อวันก่อนคั่วดีหรือยัง? ไปต้มชามะลิมาให้นางด้วย”

ด้านหลังของกั๋วกงฮูหยินเป็นหญิงสาวอายุประมาณสิบเจ็ดสิบแปด นางสวมชุดทะมัดทะแมงสีน้ำเงินเข้มท่าทางกระฉับกระเฉง รูปโฉมสวยสดงดงาม เมื่อได้ยินกั๋วกงฮูหยินกล่าวเช่นนี้ แววตาก็ฉายประกายอยากรู้อยากเห็นขึ้น นางแสร้งทำแก้มป่องราวไม่พอใจและกล่าวว่า “พอท่านป้าเห็นพระชายารุ่ยอ๋องก็ลืมถงเอ๋อร์เสียแล้ว ถงเอ๋อร์ไม่ยอมนะเจ้าคะ”

“ไม่ลืมๆ ถงเอ๋อร์ของเราก็ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด” กั๋วกงฮูหยินกล่าวเช่นนี้ แต่สายตาของนางจับจ้องไปที่ประตูอย่างมาวางตา

ฮวาอวี้ถงไม่ได้ซ่อนความอยากรู้อยากเห็นในดวงตาของนางอีก จึงมองไปทางประตูด้วย “ถงเอ๋อร์กลับมาได้เพียงสี่ห้าวันก็ได้ยินท่านป้าพูดถึงพระชายารุ่ยอ๋องนี้เสียหลายสิบครั้งแล้ว ถงเอ๋อร์อยากจะเห็นนักว่าคนเช่นไรจึงสามารถทำให้ท่านป้าโปรดปรานได้ถึงเพียงนี้”

ในขณะที่นางพูด หยุนชางก็ก้าวเข้ามา ฮวาอวี้ถงรู้สึกว่าภายในห้องสว่างไสวขึ้นในทันใด หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า นางสวมชุดกระโปรงยาวสีเขียวอ่อนซึ่งดูไม่มีอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่เมื่อผสานเข้ากับใบหน้าที่งามพริ้มเพราหาใดเปรียบนั้นก็ทำให้รู้สึกว่าชุดกระโปรงที่ไม่พิเศษนั้นราวกับมีชีวิตชีวาขึ้นมาก

“ชางเอ๋อร์มาแล้วเพคะท่านยาย” เสียงของหยุนชางนุ่มนวลและนัยน์ตาของนางก็นุ่มนวลมากทั้งยังย่อกายคำนับกั๋วกงฮูหยินอย่างนุ่มนวล

กั๋วกงฮูหยินรีบพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าคิดว่าชางเอ๋อร์ลืมหญิงชราคนนี้ไปแล้ว” นางกล่าวพลางมองสาวใช้ที่อยู่ด้านข้าง “ยังไม่รีบพานางไปนั่งอีก”