หยุนชางเคยเลี้ยงเด็กมาก่อนในชาติที่แล้ว และนางเข้าใจดีว่าการดูแลเด็กในวัยนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบาก เมื่อได้ยินนางก็ยิ้มเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ดีเพคะ น้องเป็นเด็กดี”

หย่าผินได้ยิน หันมายิ้มและกล่าวว่า “ใช่เพคะ องค์ชายน้อยน่ารักจริงๆ ทุกครั้งที่หม่อมฉันไปวังจิ่นซิ่ว มักจะเห็นพระองค์ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข ทรงไม่ถือตัว ใครอุ้มก็ทรงยิ้มให้”

จักรพรรดิหนิงและมามาที่คุกเข่าอยู่ดูแปลกใจ ที่หย่าผินทำราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตนสักนิด ตามหลักแล้ว หย่าผินก็ถือได้ว่าเป็นผู้ถูกกระทำ ท้ายที่สุดแล้วก่อนพิธีมงคลสมรสการถือศีลอดเป็นเรื่องสำคัญ แน่นอนว่าถูกทำลายพิธีกรรมมันควรจะโกรธเกรี้ยว และตอนนี้มีสัญญาณบ่งบอกว่า เป็นจิ่นกุ้ยเฟยที่น่าจะทำร้ายนางมากที่สุด แต่นางมีไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น ยิ้มและพูดสนทนาเรื่องขององค์ชายน้อยกับจิ่นกุ้ยเฟย

จิ่นกุ้ยเฟยได้ฟังที่นางพูดก็ตกตะลึงเช่นกัน และก็หัวเราะเบาๆ แต่แววตาของนางก็เต็มไปด้วยความสุข ไม่ว่ายังไงก็ตาม ในฐานะคนเป็นแม่ เมื่อคนอื่นชมลูกของตน ก็จะมีความสุขมาก

หยุนชางมองดูสีหน้าของมามายิ่งซีกเผือด จึงยิ้มและสั่งทหารองครักษ์ให้นำตัวมามาลงไป

หลังจากนั้นไม่นาน นางกำนัลที่ชื่อฉีเอ๋อร์ก็ถูกนำตัวมา สีหน้าของนางก็ไม่กลัวเลย แต่กลับเป็นฉินเมิ่ง ที่เดินตามด้านหลังทหารองครักษ์ที่คุมฉีเอ๋อร์มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกเล็กน้อย พวกท่านนำตัวฉีเอ๋อร์มาเพื่อเหตุอันใดเพคะ? ฉีเอ๋อร์ได้ทำอะไรผิดหรือเพคะ?” ทันทีที่เข้ามาฉินเมิ่งโค้งคำนับ และเอ่ยปากถามซ้ำๆ

“เมิ่งเจี๋ยยวี๋ นี่เจ้ากำลังกล่าวโทษข้าหรือ” จักรพรรดิหนิงถามอย่างเย็นชา ทำให้ฉินเมิ่งตัวสั่นไปทั้งตัว เหงื่อเย็นไหลออกจากหน้าผากของนาง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นางยิ้มซีดและกล่าวว่า “หม่อมฉันมิกล้าเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่เห็นว่าฉีเอ๋อร์ถูกคุมตัวมาโดยไม่ทันตั้งตัว จึงตกใจเท่านั้น ขอฝ่าบาทประทานอภัยโทษเพคะ”

จักรพรรดิหนิงเงียบไปครู่หนึ่ง โดยรู้ว่าหยุนชางจะไม่เอ่ยถึงต่างหูโดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นเขาจึงเงยหน้าขึ้น และตรัสว่า “ต่างหูนี้ใครให้เจ้า?”

ฉินเมิ่งกัดริมฝีปากและไม่ได้ตอบ

หยุนชางหัวเราะเบาๆ “หม่อมฉันจะช่วยเมิ่งเจี๋ยยวี๋ตอบเพคะ ต่างหูนี้เป็นญาติของฉีเอ๋อร์เข้ามาเยี่ยมนางเดือนละครั้งนำเข้าวัง เดิมที มันเป็นเรื่องปกติที่บ่าวจะให้ของกับเจ้านาย แต่ทว่า วันก่อนหม่อมฉันได้ถามราคาต่างหูคู่นี้ ดูเหมือนจะต้องใช้ทองสามตำลึง หม่อมฉันไม่รู้ว่านางกำนัลข้างกายเมิ่งเจี๋ยยวี๋จะเป็นผู้มากมีเยี่ยงนี้ ยิ่งกว่านั้น นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หม่อมฉันเห็นเมิ่งเจี๋ยยวี๋สวมเครื่องประดับของนอกวัง ล้วนเป็นของมีค่ามาก…”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ก็มองดูฉินเมิ่งอีกครั้งด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อย “เมื่อครู่มามาได้พูดว่า ฉีเอ๋อร์เป็นผู้นำเนื้อปลากะพงเข้ามาในวัง ต้องการที่จะใส่ร้ายจิ่นกุ้ยเฟย ก็ไม่เช็ดร่องรอยให้สะอาดเลยนะ…”

ฉินเมิ่งได้ยิน ก็สั่นไปทั้งตัว และรีบขึ้นเสียง “เหลวไหล ฉีเอ๋อร์จะบอกเรื่องนี้กับนางได้อย่างไร ”

หลังจากได้ยินเช่นนี้ หยุนชางยิ้มเล็กน้อย ไม่น่าแปลกใจที่นางรู้สึกว่าฉินเมิ่งไม่สามารถทำงานใหญ่ได้ เดิมฉินเมิ่งเป็นเพียงนางกำนัล นางไม่ค่อยมีความรู้ ที่บ้านนางยากจน และมีชีวิตที่น่าสังเวช นางเคยเห็นแผนการต่างๆนานาของฮองเฮาแล้ว แต่ท้ายที่สุดนางไม่ใช่ฮองเฮา แม้ว่านางจะได้เรียนรู้การวางแผนมาบ้าง แต่นางก็ไม่สามารถเรียนรู้การใช้ตำแหน่งเชื่อมความสัมพันธ์กับผู้คนมากมายมานานกว่ายี่สิบปีจากฮองเฮา และไม่สามารถเรียนรู้ ทั้งที่สถานการณ์วิกฤตแล้ว แต่ฮองเฮาผู้นั้นยังนิ่งสงบไม่มีท่าทีวิตกกังวลใดๆ

ท้ายที่สุดแล้ว นางมีค่าควรแก่การเป็นตัวตลกกระโดดไปมาเท่านั้น ไม่ใช่ตัวเอกในฉากนั้นๆ

หยุนชางหันไปมองฉีเอ๋อร์ และเห็นว่าตอนที่ฉินเมิ่งกำลังพูดอยู่นั้น คิ้วของนางย่นเล็กน้อย และดูเหมือนจะมีคำว่าโง่เขียนอยู่ในดวงตาของนาง