“ตื่น! ตื่นได้แล้วเจ้าหนู!”

เผิงต้าเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลําบาก ท่ามกลางวิสัยทัศน์ที่พร่ามัวเขาเห็นใบหน้ามนุษย์มันเป็นใบหน้าของชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราและดวงตารูปสามเหลี่ยมคนผู้นี้สวมชุดและผ้าคลุมศีรษะสีขาว

เพิ่งตาตกใจมาก

เขาจําได้ว่าเขานอนอยู่ในห้องก่อนหน้านี้ คนแปลกหน้ามาอยู่ในห้องของเขาได้อย่างไร

เขาพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ในวินาทีต่อมา เขากลับตกตะลึง

“ที่นี่ที่ไหน!?” เขาตกใจมากที่พบว่าตนเองอยู่กลางทะลทราย ไม่มีเมฆ แสงแดดสาดส่องอากาศร้อนจัด

“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อยเจ้ายังมึนอยู่งั้นหรือ?”

“เขาโชคดีจริงๆเขาถูกหมาป่าทะเลทรายโจมตีแต่กลับรอดมาได้”

ไม่เพียงชายวัยกลางคนเคราดกแต่ยังมีคนอื่นๆอีกหลายคนรายล้อมอยู่รอบตัวเขา

ไม่ไกลนักยังมีอฐนอนอยู่บนพื้น

“เด็กน้อย ที่แห่งนี้เรียกว่าทะเลทรายหมาป่า เมื่อเราพบเจ้า สหายของเจ้าก็ตายไปแล้วหมาป่าทะเลทรายกินศพของพวกเขา หลังจากพวกเราขับไล่พวกมันไปเราพบว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่”

“ข้าชื่อโม่หลี่ ข้าเป็นผู้นําขบวนสินค้าขบวนนี้ ข้าช่วยชีวิตเจ้าและรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้า เจ้าโชคดีมากที่พบพวกเราตอนนี้เจ้าจําสิ่งใดได้บ้างหรือยัง?”ชายวัยกลางคนเคราดกอธิบาย

เผิงตาตกตะลึง เขามองทะเลทรายที่ร้อนระอุก่อนจะค่อยๆยอมรับสิ่งนี้

มันไม่ใช่ความฝัน!

“ฉันเกิดใหม่แล้ว!

“ให้ตายสิ! ดูเหมือนการข้ามภพชาติจะมีอยู่จริงและมันเกิดขึ้นกับฉัน!”

“แต่ฉันมาที่นี่ได้อย่างไร เมื่อวานฉันยังทํางานเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์อยู่แต่วันนี้ฉันกลับ

มาอยู่ที่นี่!”

“ดูจากการแต่งกายและการพูดของพวกเขา นี่อาจเป็นโลกอีกใบ!?”

แล้วฉันเข้าใจภาษาของโลกใบนี้ได้อย่างไร ดูเหมือนการพูดภาษาของที่นี่จะเป็นส่วนหนึ่งในความสามารถโดยกําเนิดของฉัน!

เผิงต้ารู้สึกประหม่า หัวใจของเขาเต้นแรง สถานการณ์นี้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขาเขาเริ่มตื่นตระหนกและรู้สึกถึงปัญหา

แต่รอบตัวเขามีผู้ชายที่ดูแข็งแรงหลายคน เพิ่งต้าต้องบังคับให้ตนเองสงบลงเขาสะบัดศีรษะก่อนกล่าว “ข้า…ข้าจําได้เพียงว่าข้าคือเพิ่งต้าส่วนที่เหลือ…บัดซบ!ข้าจําไม่ได้เลย!”

“โอ้ เจ้าสูญเสียความทรงจํางั้นหรือ?”

“ช่างน่าผิดหวังนัก”

ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์

ชายวัยกลางคนเคราดกมองเผิงต้าอย่างลึกซึ้ง “ในเมื่อเจ้าจําไม่ได้ก็ลืมมันไปซะข้าหวังว่าวัน หนึ่งเจ้าจะสามารถกู้คืนความทรงจํา ตอนนี้เจ้ามีแผนการอย่างไร? เจ้าต้องการเดินทางไปกับขบวนสินค้าของข้าหรือไม่?”

เผิงต้าพยักหน้าอย่างรวดเร็วเขาไม่กล้าเดินทางคนเดียวในทะเลทราย “ท่านลุงโม่หลี่ข้าจะตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตข้าอย่างแน่นอนไม่ว่าท่านจะไปที่ใดโปรดพาข้าไปด้วย”

เขาพึ่งมาถึงโลกใบนี้ เขาไม่รู้ว่าตนเองควรทําอย่างไร

“เช่นนั้นก็ตามพวกเรามา” โม่หลี่พยักหน้าและออกคําสั่งคนที่อยู่ด้านข้าง “จัดหาอฐให้เด็กคน

“รับทราบ” บางคนตอบกลับทันที “เจ้าหนู ตามข้ามา”

เพิ่งต้าถูกพาไปที่อฐ เขาจ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้างและรู้สึกตกใจ“นี่คืออฐงั้นหรือ?”

ผู้ใช้วิญญาณที่พาเขามารู้สึกแปลกใจ “เจ้าหนู เจ้ามาจากทะเลทรายตะวันตกจริงๆหรือไม่?เจ้าไม่รู้จักแม้แต่อฐหลุมเพลิงงั้นหรือ?”

อูฐหลุมเพลิงไม่มีโหนกแต่แผ่นหลังของเขาเว้าเหมีนหลุมวงรี คนที่ขอฐหลุมเพลิงจะนอนอยู่ในหลุมที่มีขนนุ่มและอบอุ่นบนแผ่นหลังของมันผู้ใช่วิญญาณมักสร้างกระโจมไว้บนแผ่นหลังของอฐหลุมเพลิงนอกจากนี้ยังผูกสินค้าติดไว้ด้านข้างอีกด้วย

เพิ่งตาแสร้งทําเป็นปวดศีรษะขณะกล่าว “ข้าจําไม่ได้ บัดซบ! ข้าจําไม่ได้เลย!”

ผู้ใช้วิญญาณชําเลืองมองเขา “ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะลืมหรือไม่ แต่จําไว้ผู้นําของเราช่วยชีวิตเจ้าตั้งแต่เจ้าเข้าร่วมขบวนสินค้าของเรา เจ้ากําลังกินอาหารของเราดื่มน้ำของเรา และอาศัยอยู่ ในที่พักของเรา ดังนั้นเจ้าต้องทํางาน เข้าใจหรือไม่?”

เพิ่งต้าเร่งพยักหน้า “แน่นอน โปรดชี้แนะ ข้าจะพยายามอย่างดีที่สุด!”

“อม” ผู้ใช่วิญญาณพยักหน้าเบาๆด้วยความพึงพอใจ

แต่ในจังหวะนี้เขากลับได้ยินเสียงของชายวัยกลางคนเคราดก “อย่าทําให้ชีวิตของเขายากล บาก ให้เขาพักก่อน มันไม่ง่ายที่จะพบกันในทะเลทรายอันกว้างใหญ่แห่งนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะอยู่ที่นี่ ไม่ว่าเจ้าจะเป็นผู้ใด นี่คือพรหมลิขิตของเรา”

ผู้ใช้วิญญาณถอนหายใจ “ท่านผู้นํา ท่านใจดีเสมอ”

เผึ้งตารู้สึกซาบซึ่งมาก เขาตะโกนตอบ “ท่านลุง ขอบคุณมาก ข้าจะตอบแทนบุญคุณของท่า นอย่างแน่นอน!”

โม่หลี่หัวเราะเสียงดัง “ดีมาก เจ้าหนู ไปพักบนหลังอฐเถอะ”

ต่อมาเขาก็ตะโกนบอกทุกคน “เราพักผ่อนเพียงพอแล้ว เดินทางต่อ!”

หลังจากนั้นขบวนสินค้าก็เริ่มเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอีกครั้ง

เพิ่งต้านอนอยู่บนหลังอูฐหลุมเพลิงและรู้สึกสะดวกสบายมาก

เมื่ออยู่เพียงลําพัง เขาเริ่มตรวจสอบตนเองและรู้สึกตกใจที่พบว่าร่างกายของเขาไม่ใช่ร่าง เดิมแต่เป็นร่างกายของคนบนโลกใบนี้ ผิวของเขาเป็นสีน้ำตาล แขนและขาของเขาหนา ข้อต่อ ของเขาปูดโปน

ดังนั้นก็มีเพียงดวงวิญญาณของข้าที่เดินทางมาที่นี่ ดวงวิญญาณของข้าเข้ามาในร่างของคน บนโลกใบนี้

ไม่แปลกใจเลยที่ข้าสามารถพูดภาษาของพวกเขา น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้รับความทรงจําของ เจ้าของร่างนี้

“แต่นี่ก็ไม่เลวนัก ร่างเดิมของข้าอ่อนแอมากเพราะข้าไม่เคยฝึกฝนมัน แต่ร่างนี้แข็งแรงมาก และยังเด็กอีกด้วย

เพิ่งต้านอนไม่หลับ หลังจากตรวจสอบร่างกาย เขาเริ่มมองไปรอบๆและสังเกตโลกใบนี้

ไม่มีสิ่งใดอยู่ในทะเลทราย แต่นักเดินทางข้ามโลกผู้นี้ยังรู้สึกได้เปิดหูเปิดตา

อาหารของอิฐหลุมเพลิงเป็นถ่านสีแดง

ผู้คนในขบวนสินค้าสามารถสร้างน้ำจากความว่างเปล่า พวกเขาไม่จําเป็นต้องหาโอเอซิสหรือ แหล่งน้ำ การย้ายถิ่นฐานในทะเลทรายแห่งนี้ค่อนข้างปลอดภัย

เมื่อถึงยามค่ําพวกเขาเริ่มเตรียมอาหาร ผู้ใช้วิญญาณหว่านเมล็ดพืชลงไปในทะเลทรายและ ทําให้ต้นไม้และผลไม้งอกขึ้นมาภายในเวลาไม่กี่ลมหายใจ

เผิงตาไม่รู้ว่ามันคือผลไม้ชนิดใดแต่มันมีเนื้อที่ชุ่มฉ่าและหวานมาก มันมีกลิ่นหอมและยังอิ่ม ท้อง

เผิงต้ารู้สึกอัศจรรย์ใจในทุกรายละเอียดของโลกใบนี้ เมื่อเขาทานอาหารเย็น เขาไม่สามารถท นต่อความอยากรู้อยากเห็นและสอบถามโม่หลี่

“เจ้าหนู ดูเหมือนเจ้าจะความจําเสื่อมจริงๆ พวกเราคือผู้ใช้วิญญาณ! นี่คือวิธีการของผู้ใช้ วิญญาณ!” โม่หลืมองเผิงตาด้วยสายตาแปลกประหลาด

“ผู้ใช้วิญญาณ?” นี่เป็นครั้งแรกที่เพิ่งตาได้ยินคํานี้

การแสดงออกของโม่หลี่ยิ่งแปลกมากขึ้น เขาชี้นิ้วไปที่เพิ่งต้า “เด็กน้อย เจ้าเป็นผู้ใช้วิญญาณ เช่นกัน เจ้าเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสอง”

“อันใด!?” เผิงตาตกใจมาก

หลังจากได้รับคําอธิบายเพิ่งต้าก็ตระหนักว่าสิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร เขารู้สึกตื่นเต้นมาก

“ดังนั้นกลุ่มคนบางกลุ่มบนโลกใบนี้ก็ถูกเรียกว่าผู้ใช้วิญญาณ พวกเขาสามารถบ่มเพาะโดยใช้ วิญญาณ!”

“ผู้ใช้วิญญาณมีตั้งแต่ระดับหนึ่งถึงเก้า สมาชิกของขบวนสินค้าส่วนใหญ่เป็นผู้ใช้วิญญาณระ ดับสอง ลุงโม่หลี่เป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสาม ขณะที่ข้าเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสอง กล่าวให้ถูกต้อ งกวนั้นเจ้าของร่างนี้เป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสอง

“เมื่อการบ่มเพาะบรรลุถึงระดับหก พวกเขาจะถูกเรียกว่าผู้อมตะ พวกเขาสามารถพลิกคว่า ภูเขาและมหาสมุทร พวกเขาสามารถคว้าดวงดาวและดวงจันทร์!”

“เมื่อบรรลุถึงระดับเก้า พวกเขาจะกลายเป็นเทพที่ไร้เทียมทาน!!

โอ้ สวรรค์ นี่เป็นโลกที่วิเศษมาก ในเมื่อสวรรค์ส่งข้ามาที่นี่ มันย่อมมีเหตุผลที่ข้าต้องมา

“ข้าต้องมีความสําคัญบางอย่าง ข้าจะอยู่เหนือคนทั้งหมด ถูกต้อง เมื่อข้าบรรลุระดับเก้า ข้าจะ ไร้เทียมทาน ความรู้สึกนั้นต้องน่าทึ่งมาก!”

ในโลกใบเดิมของเผิงต้า เขาเป็นคนธรรมดามาก เขาเป็นเด็กกําพร้าที่ไม่มีพ่อแม่ คนรัก หรือ งพิเศษใดๆ

ยามค่ํา เขารู้สึกตื่นเต้นมากแต่เขาไม่สามารถต่อต้านความเหนื่อยล้าและผล็อยหลับไป

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือผู้ใช้วิญญาณในขบวนสินค้ากําลังพูดถึงเขา

“เด็กคนนี้สูญเสียความทรงจําจริงๆ ข้าควรพูดว่าเขาโชคดีหรือโชคร้าย”

“เขาความจําเสื่อมจริงๆหรือแกล้งท่า?”

“ไม่จําเป็นต้องแกล้งทํา จากที่ข้าเห็น เขาตกใจมากเมื่อเห็นอฐหลุมเพลิงและวิธีการของผู้ใช้วิญญาณมันไม่ใช่การแกล้งทํา”

“ไม่ว่าเขาจะสูญเสียความทรงจําหรือไม่เขาก็ยังเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสองเขาจะเป็นประโยชน์ต่อพวกเราการช่วยเขาจะไม่สูญเปล่า”โม่หลี่กล่าว

ไม่มีผู้ใดสามารถโต้แย้งเรื่องนี้

ผู้ใช้วิญญาณมีค่ามากกว่ามนุษย์ธรรมดา หากเพิ่งต้าเป็นมนุษย์ธรรมดาผู้ใช้วิญญาณเหล่านี้จะไม่สนใจและไม่ช่วยเขาแต่เนื่องจากเขาเป็นผู้ใช้วิญญาณเขาจึงมีค่าสําหรับพวกเขา ดังนั้น เขาจึงสามารถนอนอยู่บนหลังอฐและได้รับอาหารรวมถึงน้ำดื่มจากพวกเขา

ขณะที่พวกเขากําลังพูดคุย คิ้วของโม่หลี่พลันขมวดแน่น ใบหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม “ฟัง! พวกเจ้าได้ยินเสียงหรือไม่?”

การแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนแปลงไป ในเวลาต่อมา เสียงสายหนึ่งก็ดังขึ้นและท่าให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่

“บัดซบ! ดูเหมือนมันจะเป็นพายุขนาดใหญ่!”

“เหตุใดพายุจึงเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน?”

“รีบไปปกป้องขบวนสินค้า!”

เมื่อผู้ใช้วิญญาณออกจากกระโจม พวกเขาก็ตกตะลึง

กระแสลมปราณราวกับพายุใหญ่เคลื่อนที่ไปทุกหนทุกแห่ง

ใบหน้าของกลุ่มผู้ใช้วิญญาณเต็มไปด้วยความตกใจ

นี่เป็นหายนะที่ร้ายแรง มันเลวร้ายกว่าพายุทั่วไป กลุ่มผู้ใช้วิญญาณรู้สึกถึงภัยคุกคามร้ายแรงทันที

ขบวนสินค้าจบสิ้นแล้ว พวกเขาเพียงต้องการรักษาชีวิตของตนเองเอาไว้เท่านั้น

“หนี!” โม่หลี่กัดฟันตะโกนและเร่งล่าถอย

ผู้ใช้วิญญาณคนอื่นๆตอบสนองอย่างรวดเร็วและเร่งหลบหนีเช่นกัน

ในขบวนสินค้าที่ถูกทิ้งไว้ มนุษย์ส่งเสียงกรีดร้อง อฐก็เช่นกัน

ตอนนี้มีเพียงความตายเท่านั้นที่รอพวกเขาอยู่

อย่างไรก็ตามท่ามกลางความโกลาหลนี้เผิงตายังหลับลึกเขาไม่ตระหนักถึงอันตรายแม้แต่น้อย