เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1255 ความตายของจ้าวเหลียนหยุน

แปลโดย  iPAT  

“แปะ  แปะ  แปะ ”

เสียงปรบมือดังขึ้น

“เป็นเส้นทางแห่งภูตผีจริงๆ ” ผู้อมตะลึกลับแสดงตัวออกมาในที่สุด

คนผู้นี้เป็นชายร่างสูง  ใบหน้าของเขามีหนวดเครา  ดวงตาไม่มีสีขาวแต่เป็นสีดำทั้งหมด  สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือชุดคลุมสีดำที่เหมือนผิวหนังของเขา

รูม่านตาของปู้เจิ้งซือหดเล็กลง  เขาจำคนผู้นี้ได้  ตั้งแต่ ผู้อมตะภาคกลางวางแผนช่วยหม่าหงหยุน  แล้วพวกเขาจะไม่รวบรวมข้อมูลของแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะได้อย่างไร?

“ดังนั้นเจ้าก็คือราชันเงา ” ปู้เจิ้งซือกล่าวเบาๆ

ในเวลาเดียวกันเขาก็ตระหนักว่าตนเองอยู่บนยอดเขาที่เจ็ดของแดนศักดิ์สิทธิ์ภูเขาหิมะ

ก่อนหน้านี้เจ้าของยอดเขาที่เจ็ดคือเซี่ยซ่งซื่อ

แต่หลังจากเซี่ยซ่งซือเสียชีวิต  ปีศาจอมตะผู้นี้ก็ได้รับตำแหน่งต่อจากเขา

กองกำลังภูเขาหิมะเป็นกองกำลังของปีศาจอมตะ  มีปีศาจอมตะอาศัยอยู่ที่นี่มากมาย

ราชันเงามองปู้เจิ้งซือและหัวเราะ  “พวกเจ้าจากภาคกลางรนหาที่ตายอย่างแท้จริง ”

“ยังไม่แน่ว่าผู้ใดจะตาย !” ปู้เจิ้งซือเย้ยหยัน

“งั้นหรือ !?” ราชันเงาเปลี่ยนร่างเป็นเงาสีดำพุ่งเข้าโจมตีปู้เจิ้งซือทันที

เสียงระเบิดดังขึ้นบนยอดเขาที่เจ็ด

แรงสั่นสะเทือนทำให้หิมะบนภูเขาถล่มลงมาอย่างรุนแรง

อีกด้านหนึ่ง  แตกต่างจากการคาดเดาของปู้เจิ้งซือ  จ้าวเหลียนหยุนไม่ได้อยู่ลำพัง

ยอดเขาที่สิบสอง

ทั้งสองฝ่ายเริ่มต่อสู้กันแล้ว

“โอ้  มดตัวน้อยสองตัว  ฮืม  คอยดูว่าข้าจะเหยียบพวกเจ้าอย่างไร ?” ผู้นำยอดเขาที่สิบสองกล่าวก่อนจะก้าวเท้าออกไป

ผู้นำยอดเขาที่สิบสองเปลี่ยนร่างเป็นยักษ์ที่มีศีรษะเป็นวัวและมีร่างกายเป็นมนุษย์ ขาทั้งสองของเขากลายเป็นขาวัวทั้งสองข้าง

“บึม !”

เท้าวัวกระทืบพื้นจนเกิดเป็นหลุมลึก

เผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งระดับนี้  ผู้อมตะภาคกลางสองคนเร่งถอยกลับ

หนึ่งคือจ้าวเหลียนหยุนและอีกหนึ่งคือซือเจิ้งอี้

ใบหน้าของจ้าวเหลียนหยุนกลายเป็นซีดขาว  ศัตรูแข็งแกร่งมากขณะที่นางมีประสบการณ์ในการต่อสู้เพียงเล็กน้อย  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งนี้สร้างแรงกดดันที่ยิ่งใหญ่แก่นาง

ซือเจิ้งอี้ม้วนตัวกลิ้งไปบนพื้นและแทบไม่สามารถหลบการโจมตีของมนุษย์วัว เขากัดฟันแน่น  “บัดซบ !”

เขาเร่งลุกขึ้นจากพื้น  “รับนี่ไป !”

ซือเจิ้งอี้อ้าปากและสะบัดลิ้นอย่างรวดเร็ว  “แบร่  แบร่  แบร่  แบร่ …”

ทุกครั้งที่เขาสะบัดลิ้น  แสงดาบสีแดงจะพุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกพูดไม่ออก  คนปกติจะทำเช่นนี้งั้นหรือ ? บางคนอาจไม่กล้าแม้แต่จะคิด  นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเหลียนหยุนเคยเห็นบางคนต่อสู้ด้วยลิ้น !

ร่างกายของผู้นำยอดเขาที่สิบสองแข็งแกร่งมากแต่แสงดาบสีแดงยังสามารถฝากรูเล็กๆไว้บนร่างกายของมัน

“อา …เจ็บ  เจ็บ  เจ็บ  เจ็บ !” ผู้นำยอดเขาที่สิบสองกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด  การเคลื่อนไหวของเขากลายเป็นชะงักงัน

“รุนแรงมาก !” จ้าวเหลียนหยุนยกย่อง

“แน่นอน  นี่คือวิญญาณอมตะของข้า  วิญญาณลิ้นดาบ !” ซือเจิ้งอี้สะบัดลิ้นและส่งดาบแสงสีแดงออกไป

“เจ้าเป็นผู้อมตะบนเส้นทางแห่งดาบงั้นหรือ ?” จ้าวเหลียนหยุนถาม

“อา …ไม่ …ข้าบ่มเพาะอยู่บนเส้นทางแห่งข้อมูล !” ซือเจิ้งอี้ตอบ

“สามารถพูดคุยขณะต่อสู้  เจ้าแข็งแกร่งจริงๆ ” จ้าวเหลียนหยุนเพิ่มระดับการยกย่องซือเจิ้งอี้  นางรู้สึกว่าคนผู้นี้มีทุกสิ่งยกเว้นสมอง

“ฮ่าฮ่าฮ่า  ข้าสาบานว่าจะกำจัดปีศาจทั้งหมดบนโลกใบนี้ !” ซือเจิ้งอี้พอใจมาก

“อย่าได้ใจนัก !” ผู้นำยอดเขาที่สิบสองคำราม

“บึม !”

รัศมีแสงปะทุขึ้นบนร่างกายของเขาพร้อมกับกระแสลมที่พุ่งออกไปรอบๆ

“ไม่ดีแล้ว  มันเป็นท่าไม้ตายอมตะ !”

“ป้องกัน !”

ซือเจิ้งอี้และจ้าวเหลียนหยุนป้องกันตัวด้วยพลังทั้งหมดของพวกเขา  แต่มันไร้ประโยชน์

จ้าวเหลียนหลุนกับซือเจิ้งอี้ลอยกลับหลังและพุ่งชนกำแพง  ทั้งสองกระอักเลือดคำโตออกมาจากปาก  พวกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส  อวัยวะภายในของพวกเขามีเลือดออกขณะที่กระดูกแตกร้าว

ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว  ผู้นำยอดเขาที่สิบสองกลับมาเป็นฝ่ายได้เปรียบอีกครั้ง

“นี่เป็นท่าไม้ตายอมตะบนเส้นทางแห่งพลังปราณ !”

“ช่างทรงพลังนัก !”

จ้าวเหลียนหยุนกับซือเจิ้งอี้อดทนต่อความเจ็บปวดและพยายามลุกขึ้นจากพื้น ตอนนี้ทั้งสองอยู่ห่างกันมาก

“เป็นอย่างไรบ้าง ? พวกเจ้าชอบท่าไม้ตายอมตะปราณกระทิงสวรรค์ของจ้าวต้าหนิวผู้นี้หรือไม่?”

“พวกเจ้ายังเด็กแต่กลับทรงพลัง  โชคไม่ดีที่พลังการต่อสู้ของข้าอยู่ในระดับเจ็ด  แล้วพวกเจ้าจะแข่งขันกับข้าได้อย่างไร ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ” จ้าวต้าหนิวหัวเราะเสียงดัง

“คอยดูข้ากระทืบเจ้า !” จ้าวต้าหนิวหยุดหัวเราะและมองไปที่ซือเจิ้งอี้ด้วยเจตนาสังหาร

เขากระโดดเข้าหาซือเจิ้งอี้ด้วยร่างกายที่ใหญ่โตราวกับเนินเขา

“บึม !”

จ้าวต้าหนิวกดซือเจิ้งอี้ลงไปที่พื้น

“ซือเจิ้งอี้ !” จ้าวเหลียนหยุนกรีดร้องด้วยความตกใจ  นี่เป็นภาพที่น่าสยดสยอง

แต่ในวินาทีต่อมาซือเจิ้งอี้กลับยกเท้าของจ้าวต้าหนิวขึ้นและผลักมันออกไป

เหตุการณ์นี้เหมือนกระต่ายตัวเล็กๆที่ผลักพญาราชสีห์ออกไป  ฉากที่เหนือจินตนาการนี้ทำให้จ้าวเหลียนหยุนต้องเบิกตากว้าง

“อันใด !? พละกำลังของข้าเทียบเท่ากับกระทิงอสูรเดียวดาย  แต่เจ้ากลับสามารถผลักข้ากลับมางั้นหรือ ?” กระทั่งจ้าวต้าหนิวก็ยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

ซือเจิ้งอี้กระอักเลือดอีกครั้งก่อนจะคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความอ่อนล้า

“นี่คือพลังแห่งความยุติธรรม !” ซือเจิ้งอี้กล่าวด้วยความยากลำบาก

“อย่าพูดมาก  เจ้าเสียเลือดมากเกินไปแล้ว !” จ้าวเหลียนหยุนกรีดร้อง

“ความยุติธรรมบ้าบออันใด !?” จ้าวต้าหนิวพุ่งเข้าโจมตีซือเจิ้งอี้อีกครั้ง

ร่างกายของเขาใหญ่โตมากแต่ความเร็วของเขากลับไม่ช้า

จ้าวต้าหนิวปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าซือเจิ้งอี้ในเสี้ยวพริบตา

“ฮืม  ดูพลังแห่งความยุติธรรมของข้า !” ซือเจิ้งอี้ตะโกนและพุ่งเข้าปะทะอย่างไม่เกรงกลัว

“บึม !”

เสียงระเบิดดังขึ้นขณะที่ร่างของซือเจิ้งอี้บินกลับหลัง

เขากระอักเลือดออกมาก่อนจะล้มลงบนพื้นและดูราวกับกำลังจะตาย

“ข้าจะฆ่าเจ้า ! หือ ?” จ้าวต้าหนิวต้องการโจมตีต่อเนื่อง  แต่ขณะที่เขาก้าวเท้าออกไป  เขากลับพบว่าร่างกายของเขาถูกมัดไว้ด้วยโซ่สีเงิน

ที่ปลายโซ่สีเงินคือจ้าวเหลียนหยุน

นางกระตุ้นใช้ท่าไม้ตายอมตะของนางแล้ว

น่าเสียดายที่การต่อสู้จริงแตกต่างจากการฝึกซ้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานการณ์คับขัน จ้าวเหลียนหยุนล้มเหลวในการกระตุ้นใช้งานท่าไม้ตายอมตะของนางถึงสองครั้ง

แต่สุดท้ายนางก็ประสบความสำเร็จในครั้งที่สาม

ท่าไม้ตายอมตะโซ่เงินสังหาร !

“โอ้  ขอบใจ  ท่าไม้ตายนี้ช่างงดงามนัก ” ซือเจิ้งอี้คลานขึ้นมาจากพื้นและกระอักเลือดออกมาระหว่างกล่าว

“อย่าพูด  เจ้ายังไอเป็นเลือด !” จ้าวเหลียนหยุนเตือน

“ฮ่าฮ่า  เจ้าไม่เข้าใจข้า  ข้าบ่มเพาะบนเส้นทางแห่งข้อมูล  การพูดสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของข้า  ยิ่งข้าตะโกนดังเท่าใด  การโจมตีของข้าก็ยิ่งรุนแรงเท่านั้น ” ซือเจิ้งอี้กล่าว

“สาวน้อย  เจ้าช่างน่ารำคาญนัก ” จ้าวต้าหนิวคำรามและพยายามใช้แขนทั้งสองข้าดึงโซ่ออกไป  แต่ไม่ว่าเขาจะใช้พละกำลังมากเท่าใด  เขาก็ไม่สามารถทำลายโซ่เหล่านี้

“เป็นเช่นนี้ ” จ้าวต้าหนิวเผยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ตูม !”

เกิดการระเบิดขึ้นในห้องโถงอีกครั้ง

คลื่นอากาศทำให้เพดานห้องโถงลอยออกไป

“เคล้ง !”

โซ่สีเงินแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและหายไปในที่สุด

จ้าวต้าหนิวใช้ท่าไม้ตายอมตะของเขาทำลายโซ่เงินสังหารและปลดปล่อยตนเองให้เป็นอิสระ

ในทางตรงข้ามจ้าวเหลียนหยุนและซือเจิ้งอี้ถูกส่งลอยกลับหลัง  ทั้งสองกระอักเลือดและล้มลงบนพื้นโดยไม่สามารถยืนขึ้นได้

“บัดซบ !” ซือเจิ้งอี้ต้องการลุกขึ้นแต่ร่างกายของเขาใกล้แหลกสลายแล้ว

สำหรับจ้าวเหลียนหยุน  นางตกอยู่ในอาการมึนงง

อาการบาดเจ็บของนางเลวร้ายกว่าซือเจิ้งอี้

เนื่องจากโซ่เงินสังหารของนางถูกทำลาย  นั่นทำให้นางได้รับผลกระทบย้อนกลับ

นางมีวิญญาณแห่งความรัก  อย่างไรก็ตามตั้งแต่การต่อสู้เริ่มขึ้น  มันกลับไม่เคยทำสิ่งใดเลย

วิญญาณแห่งความรักไม่สามารถควบคุม  แม้มันจะทรงพลัง  แต่มันอาจไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ถูกต้องเสมอไป

จ้าวเหลียนหยุนรู้สึกว่านางกำลังลอยอยู่ท่ามกลางความมืดอันไร้ขอบเขต

“นี่คือความรู้สึกก่อนตายงั้นหรือ ?”

“ข้ากำลังจะตาย ?”

“ข้าเป็นความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์  ข้าตายเพราะตัวละครที่ไร้นัยสำคัญ ”

“ช่างเถอะ  เมื่อข้าตาย  ข้าจะไม่รู้สึกเหนื่อยและเจ็บปวดอีกต่อไป ”