เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1275 เตะผู้อมตะระดับแปด

แปลโดย  iPAT  

ไป่เฉินเทียนหลุดจากการจับกุมของฟางหยวน  แต่ฟางหยวนยังคว้าขาของเขาเอาไว้

หัวใจของไป่เฉินเทียนจมดิ่งลง

นี่เป็นเพราะฟางหยวนใช้มือข้างหนึ่งจับขาของเขาขณะที่มืออีกข้างถือวิญญาณความใคร่เอาไว้

ไป่เฉินเทียนไม่สามารถโจมตีได้อย่างง่ายดาย

นอกจากนั้นฟางหยวนยังมีอีกสองขาที่สามารถใช้งาน  ขณะที่ขาของไป่เฉินเทียนถูกจับไว้  เขาสามารถใช้ขาเพียงข้างเดียวเท่านั้น

ไป่เฉินเทียนตะลึง  แม้ขาของเขาจะเคลื่อนไหวราวกับปีกผีเสื้อ  แต่ขาของฟางหยวนก็เคลื่อนไหวราวกับเงาเช่นกัน

ทั้งสองยังต่อสู้กันอยู่ใต้น้ำ  นี่ทำให้เกิดวังน้ำวนขึ้นในที่สุด

มันเป็นการต่อสู้ด้วยขา  แต่ฟางหยวนเป็นฝ่ายโจมตีขณะที่ไป่เฉินเทียนเป็นฝ่ายป้องกัน

ไป่เฉินเทียนรู้สึกหดหู่  ‘ข้าเป็นผู้อมตะระดับแปดแต่ผู้ใดจะคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น  วายร้าย ! ตราบเท่าที่ข้าสามารถขึ้นไปบนผิวน้ำ  ข้าจะจัดการเจ้า !’

ไป่เฉินเทียนดิ้นรนว่ายขึ้นไปด้านบนพร้อมกับลากจูงฟางหยวนไปด้วย

แต่ดวงตาของฟางหยวนยังส่องประกายด้วยความฉลาดเฉลียว

“อา …”

ไป่เฉินเทียนถูกฟางหยวนเตะเข้าที่เป้ากางเกงอย่างแม่นยำ !

ใบหน้าของเขากลายเป็นแข็งทื่อ  ดวงตาของเขาเบิกกว้าง  แต่ไป่เฉินเทียนเป็นผู้อมตะระดับแปด  เขามีความอดทนเหนือมนุษย์  เขาอดทนกับความเจ็บปวดและเร่งว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ

“ตูม !”

ฟางหยวนเตะอีกครั้ง

ร่างกายของไป่เฉินเทียนสั่นสะท้านขึ้น  คราวนี้เขากระทั่งพ่นฟองอากาศออกมาจากปาก

“ตูม  ตูม  ตูม …”

ฟางหยวนยังเตะต่อไป  ใบหน้าและดวงตาของไป่เฉินเทียนกลายเป็นแดงก่ำ  เขาไม่คิดที่จะว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำอีกต่อไป  เขาต้องการฆ่าฟางหยวนเดี๋ยวนี้ !

‘ผู้ใดต้องการสู้ตายกับเจ้า ’ ฟางหยวนปล่อยมือและเตะไป่เฉินเทียนอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกันเขาก็สร้างระยะห่างออกไปอย่างรวดเร็ว

ไป่เฉินเทียนมึนงงอยู่สักพักก่อนจะยอมรับความพ่ายแพ้

ฟางหยวนจากไปแล้ว  เขาสามารถหลบหนีจากไป่เฉินเทียน

เมื่อไป่เฉินเทียนโผล่ขึ้นเหนือน้ำ  เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วง

เป้าของเขาได้รับบาดเจ็บ  คลื่นความเจ็บปวดพุ่งเข้าโจมตีจิตใจของเขาและทำให้เขารู้สึกเวียนศีรษะ

“บัดซบ ! หากข้ามีโอกาส  ข้าจะฉีกร่างเจ้าออกเป็นชิ้นๆและเผาให้เป็นเถ้าถ่าน !” ไป่เฉินเทียนทำได้เพียงมองฟางหยวนว่ายน้ำจากไปเท่านั้น

หลังจากประสบความสำเร็จในการหลบหนี  ฟางหยวนชะลอความเร็วลงเล็กน้อยเพื่อฟื้นฟูความแข็งแกร่ง

ขาของเขาชา

เป้าของไป่เฉินเทียนไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเตะ  ฟางหยวนแข็งแกร่งมาก  แต่ขาของเขายังรู้สึกชาเพราะเตะมัน !

เห็นได้ชัดว่าไป่เฉินเทียนปกป้องเป้าของตนด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋า

ฟางหยวนไม่มีความตั้งใจที่จะสังหารไป่เฉินเทียน  เขารู้ว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับพลังอำนาจที่น่าสะพรึงกลัวและอาจได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือกระทั่งเสียชีวิต

ฟาหงยวนไม่ต้องการให้ผลลัพธ์ดังกล่าวเกิดขึ้น

เขาไม่จำเป็นต้องสู้ตายกับผู้อมตะระดับแปด

เขามีร่างทารกอมตะ  อนาคตของเขาสดใสมากและเป้าหมายของเขาตั้งแต่เริ่มต้นคืออิงอู๋เซี่ย

หากเขาตายพร้อมกับไป่เฉินเทียน  อิงอู๋เซี่ยจะไม่หัวเราะเยาะเขางั้นหรือ ? แม้จะมีเพียงไป่เฉินเทียนที่เสียชีวิต  แต่ฟางหยวนยังต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส  เขาจะสูญเสียความสามารถในการสังหารอิงอู๋เซี่ย

นอกจากนั้นแม้เขาจะสามารถสังหารไป่เฉินเทียน  เขาก็ไม่สามารถเก็บศพของฝ่ายตรงข้ามและยิ่งจะสร้างภาระให้กับตนเองมากขึ้นหากเขาพกศพของผู้อมตะระดับแปดผู้นี้ติดตัวไป จะเป็นอย่างไรหากเขาพบผู้อมตะภาคกลางคนอื่นๆ ?

ผู้อมตะระดับเจ็ดสามารถสังหารผู้อมตะระดับแปด  นี่เป็นความสำเร็จและเป็นเกียรติยศที่ยิ่งใหญ่

แต่เกียรติยศชนิดนี้ไม่มีความหมายสำหรับฟางหยวน

เขายังว่ายน้ำไปข้างหน้าเพื่อค้นหาอิงอู๋เซี่ยต่อไป

“ฟางหยวน  นั่นเจ้างั้นหรือ ?”

อิงอู๋เซี่ยได้ยินเสียงสายหนึ่ง  เขาดีใจมากเมื่อเห็นเจ้าของเสียง

“เข้ามาใกล้กว่านี้  ข้าจะดึงเจ้าขึ้นมา ” เจ้าของเสียงเร่งกล่าว

หลังจากชั่วครู่อิงอู๋เซี่ยจึงถูกไท่เป่ยหยุนเฉิงดึงขึ้นไปบนใบบัวขนาดใหญ่

“นี่คือใบบัวหลวงที่สามารถลอยบนผิวน้ำ  เจ้าโชคดีมาก ” ไท่เป่ยหยุนเฉิงถอนหายใจ

อิงอู๋เซี่ยหัวเระและคิด  ‘ข้าเชื่อมโยงโชคกับฟางหยวน  แล้วโชคของข้าจะเลวร้ายได้อย่างไร ?’

แต่ในไม่ช้ารอยยิ้มของเขาก็จางหายไปขณะที่ใบหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความกังวล

เขามองไปในแม่น้ำ  “สถานการณ์ของแม่น้ำหวนคืนแปลกมาก  เราไม่สามารถหลบหนี  ตอนนี้เรามีท่านราชันภูเขาม่วงอยู่ด้วย  พวกเราควรจับตัวหม่าหงหยุนกับจ้าวเหลียนหยุนและฆ่ามังกรดาบบรรพกาลที่ไล่ล่าพวกเรา!”

เมื่อกล่าวถึงราชันภูเขาม่วง  ใบหน้าของไท่เป่ยหยุนเฉิงเต็มไปด้วยความชื่นชม  เขากล่าว  “ถูกต้อง  เราควรไปพบท่านอาจารย์ ”

“อา …”

ราชันภูเขาม่วงตะโกนเสียงดัง

เขาแสดงออกด้วยความขมขื่นและถอนหายใจ  “โอ้  ผู้ใดจะคิดว่าข้าจะจบลงเช่นนี้  เห้อ …ข้าแก่แล้ว  ร่างกายของข้าอ่อนแอลงมาก  ข้ารู้สึกหนาวเมื่ออยู่ในน้ำ ”

เขานั่งอยู่บนไหล่ของปีศาจอมตะเซี่ยหู

ปีศาจอมตะเซี่ยหูกำลังว่ายน้ำ  เขามองไปรอบๆราวกับกำลังตามหาของบางอย่างในแม่น้ำ

เมื่อได้ยินคำกล่าวของราชันภูเขาม่วง  เขาพ่นลมหายใจออกมา  “เจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดแต่เจ้ายังบ่น  ไม่ใช่ว่าเจ้ามีปีกงั้นหรือ ? เหตุใดเจ้าไม่บินออกจากแม่น้ำหวนคืน ?”

ราชันภูเขาม่วงกลับสู่รูปลักษณ์ดั่งเดิมของเขาแล้ว

เช่นเดียวกับที่ฟางหยวนกลับสู่ร่างมนุษย์  ราชันภูเขาม่วงเป็นผู้อมตะระดับแปดเผ่ามนุษย์จิ๋ว  ก่อนหน้านี้เขาใช้ท่าไม้ตายอมตะเพื่อขยายร่าง  แต่เมื่อเขาอยู่ในแม่น้ำหวนคืน  เขาก็กลับคืนสู่ร่างเดิมอีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถนั่งอยู่บนไหล่ของปีศาจอมตะเซี่ยหู

“เจ้าคิดว่าข้าไม่ต้องการงั้นหรือ ? แต่แม่น้ำหวนคืนส่งผลกระทบต่อข้า  ข้าไม่สามารถบินออกจากแม่น้ำ  ฮ่าฮ่า  ผู้ใดกันที่สร้างค่ายกลวิญญาณนี้ขึ้นมา ? ไม่ใช่เจ้างั้นหรือ ?” ราชันภูเขาม่วงถาม

ใบหน้าของปีศาจอมตะเซี่ยหูกลายเป็นน่ากลัว  “ซุนหมิงลู่ ”

ราชันภูเขาม่วงตอบ  “โอ้ ”

“มันเป็นฝีมือเขา  นี่เกินกว่าการคาดคิดของข้า ” ปีศาจอมตะเซี่ยหูกล่าว  “เขาเป็นสมาชิกถ้ำสวรรค์นิรันดร !”

ปีศาจอมตะเซี่ยหูฉลาดมาก  เขาตระหนักถึงเรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ผู้อมตะภาคกลางตกอยู่ในอันตราย  ในภาคเหนือยังมีผู้ใดที่สามารถต่อต้านเขา ?

นอกจากถ้ำสวรรค์นิรันดรก็ไม่มีผู้อื่นอีก

ราชันภูเขาม่วงกล่าว  “ถ้ำสวรรค์นิรันดรอยู่เบื้องหลังหม่าหงหยุน  เช่นเดียวกับจ้าวเหลียนหยุน  ทั้งสองต้องอยู่ด้านหน้า ”

“ข้าต้องตามหาเมียของข้า !” ปีศาจอมตะเซี่ยหูตะโกน

ราชันภูเขาม่วงตบไหล่ปีศาจอมตะเซี่ยหู  “เช่นนั้นเราก็ต้องเดินหน้าต่อไป  ท่านหญิงหว่านซูอยู่ข้างกายหม่าหงหยุน  นางต้องถูกพัดไปพร้อมกับเขา ”