เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1156 สัมผัสแห่งเต๋า

แปลโดย  iPAT  

หลังจากชั่วครู่ฟางหยวนกลายเป็นเจ้าของคนใหม่ของ หอยนางรมห้องลับ

“เพียะ ! เพียะ ! เพียะ !”

เขาตบหน้าผู้อมตะหนุ่ม  “เลือกได้ดี  เด็กเลว ”

ผู้อมตะหนุ่มไม่กล้าขยับเขยื้อนแต่ดวงตาลุกไหม้ไปด้วยความโกรธและความอับอาย

ฟางหยวนไม่สนใจ

เขากระโดดเข้าไปใน หอยนางรมห้องลับ  ก่อนจากไปเขายังกล่าวว่า  “ข้าชื่อชูอิง  ข้านำ หอยนางรมห้องลับ ของเจ้าไป  อย่าลืมบอกปู่ของเจ้าด้วย ”

เปลือกหอยนางรมปิดตัวลงก่อนที่มันจะเคลื่อนที่เข้าไปในกระแสน้ำ

ผู้อมตะหนุ่มตะโกนเสียงดัง  “ดี  ชูอิง  อย่าห่วง  ข้าจะบอกท่านปู่ของข้าอย่างแน่นอน !”

“นายน้อย  เราจะทำอย่างไรต่อไป ?” สองหญิงงามร้องไห้และดึงแขนเสื้อของผู้อมตะหนุ่ม

ใบหน้าของผู้อมตะหนุ่มกลายเป็นแข็งค้าง  ช่องว่างแห่งนี้ค่อยๆหดตัวเล็กลง  นี่ทำให้หัวใจของผู้อมตะหนุ่มจมดิ่งลง

ด้วยพละกำลังของเขา  เขาไม่สามารถเข้ามาในสถานที่แห่งนี้  เขามาที่นี่ได้เพราะ หอยนางรมห้องลับ

“อย่ากังวล  แม้หอยนางรมห้องลับจะถูกชิงไป  แต่ข้ามีวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชาย  ข้าสามารถกลับไปหาวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาและพบท่านปู่ของข้าโดยตรง!” ผู้อมตะหนุ่มกัดฟันแน่น

“นั่นยอดเยี่ยมาก  พวกเราปลอดภัยแล้ว ” หญิงทั้งสองมีความสุขมาก

“ปุ  ปุ ”

ด้วยเสียงระเบิดเบาๆ  หญิงทั้งสองก้มหน้ามองหน้าอกที่กลายเป็นรูของพวกนางด้วยความตกใจ  “นายน้อย …”

ผู้อมตะหนุ่มแสดงออกด้วยความเคร่งขรึม  “พวกเจ้าเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่  ฮืม !”

เขายื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าของหญิงทั้งสอง  “น่าเสียดาย  พวกเจ้างดงามมาก  ทั้งหมดเป็นความผิดของชูอิง !”

หลังกล่าวจบคำเขาผลักศพของหญิงทั้งสองเข้าไปในกระแสน้ำ

โดยปราศจากวิธีป้องกันของผู้อมตะ  ศพมนุษย์ถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในพริบตา

เมื่อเห็นช่องว่างแห่งนี้กำลังจะพังทลายลง  ผู้อมตะหนุ่มเร่งกระตุ้นใช้งานวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายทันที

ทะเลไหลเชี่ยวเต็มไปด้วยพลังงานแห่งเต๋าที่วุ่นวาย  วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติเป็นเรื่องยากที่จะใช้งาน  วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือการเดินทางตามปกติ

แต่วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายไม่ใช่วิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งห้วงมิติ มันเป็นวิญญาณอมตะบนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก

เส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึกเป็นสาขาย่อยของเส้นทางแห่งปัญญา  เส้นทางแห่งปัญญาประกอบด้วยสามเส้นทางคือความคิด  เจตจำนง  และอารมณ์ความรู้สึก

วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายและวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาเป็นวิญญาณอมตะคู่บนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก

ในทะเลไหลเชี่ยวแทบไม่มีร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งอารมณ์ความรู้สึก ดังนั้นวิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายและวิญญาณอมตะอ้อมกอดของมารดาจึงสามารถใช้งานโดยปราศจากอันตราย

วิญญาณอมตะการท่องเที่ยวของบุตรชายนำผู้อมตะหนุ่มจากไป

เขารู้สึกมึนงงและกระอักกระอ่วน  แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ได้สติและพบว่าตนเองกลับมายังมิติช่องว่างของเหรินซิ่วปิงเรียบร้อยแล้ว

“ท่านปู่ …” ผู้อมตะหนุ่มตะโกนเรียก

“ฮืม  ขณะที่ข้าวางมิติช่องว่างลงเพื่อดูดซับปราณสวรรค์พิภพ  เจ้ากลับลอบออกไปเล่นสนุกข้างนอก  หากข้ารู้เช่นนี้  ข้าจะไม่มอบ หอยนางรมห้องลับ ให้เจ้า !” เหรินซิ่วปิงตำหนิ

“ท่านปู่  หอยนางรมห้องลับ ถูกชิงไปแล้ว !” ผู้อมตะหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ  “ข้าพบปีศาจอมตะ  เขาขโมย หอยนางรมห้องลับ ของข้าไปและสังหารคนรับใช้สองคนของข้า !”

“โอ้ ” เหรินซิ่วปิงยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง  “บอกรายละเอียดมา ”

ผู้อมตะหนุ่มอธิบายและไม่ลืมที่จะกล่าวเกินจริงไปมาก

“ชูอิง …” เหรินซิ่วปิงพึมพำ

เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน  สาวใช้ทั้งสองไม่สำคัญ  แต่การนำหอยนางรมห้องลับและวิญญาณอมตะระดับเจ็ดไป  นี่เป็นการกระทำที่ชั่วร้าย  แต่เหตุใดเขาถึงต้องบอกชื่อของตนเอง ?

บางทีเขาอาจไม่ใช่ชูอิงแต่พยายามป้ายความผิดให้ผู้อื่น ?

แรงจูงใจของเขาคือสิ่งใด ?

แต่ไม่ว่าอย่างไรเหรินซิ่วปิงก็ต้องจดจำชื่อของชูอิงเอาไว้

เขาอบรมหลานชายด้วยใบหน้าเย็นชา  “ตอนนี้เจ้ารู้จักความโหดร้ายของโลกผู้อมตะแล้วหรือยัง ? จนถึงตอนนี้เพราะเจ้าอยู่ข้างกายข้า  เจ้าจึงได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นหรือกระทั่งได้รับการยกย่อง  ตอนนี้เจ้าต้องเรียนรู้  ข้าจะลงโทษเจ้า  จงฝึกตนอย่างเงียบสงบเป็นเวลาสิบปี  ภายในเวลาสิบปีนี้ห้ามเจ้าออกจากมิติช่องว่างของข้า !”

“กระไรนะ !?” ผู้อมตะหนุ่มตกใจ

เหรินซิ่วปิงสะบัดแขนเสื้อส่งผู้อมตะหนุ่มเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่งทันที

“หยกไม่สามารถส่องประกายหากปราศจากการเจียรไน  ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าซุกซนอีกต่อไป  มิฉะนั้นแม้เจ้าจะได้รับการปกป้องจากข้า  แต่ผู้คนก็จะไม่ยอมรับเจ้าอย่างแท้จริง  สำหรับชูอิง  วันหนึ่งข้าจะจัดการเขาอย่างแน่นอน !” ดวงตาของเหรินซิ่วปิงส่องประกายด้วยความเหี้ยมโหด

…..

‘เมื่อข้าสามารถเป็นสหายของเมี่ยวหมิงเฉิน  ข้าก็สามารถเป็นศัตรูกับเหรินซิ่วปิง ’

‘กล่าวไปแล้ว หอยนางรมห้องลับ มีประโยชน์มากในการเดินทาง  ตราบเท่าที่กระแสน้ำไม่แรงเกินไป  ข้าสามารถพักผ่อนอยู่ภายในและฟื้นฟูพละกำลัง ’

ฟางหยวนนั่งอยู่ในหอยนางรมห้องลับขณะที่มันนำเขาเดินทางไปตามกระแสน้ำ

ด้วยวิธีนี้ฟางหยวนจึงมีช่วงเวลาที่สะดวกสบายมากขึ้น

หลังจากเก็บ หอยนางรมห้องลับ  ฟางหยวนตกลงสู่กระแสน้ำที่เชี่ยวกรากหลายครั้งและเริ่มสูญเสียทิศทาง เขาต้องเดินทางอ้อมหลายรอบ

หลังจากการเดินทางที่ยาวไกล  วันต่อมาเขาก็บรรลุถึงจุดศูนย์กลางของทะเลไหลเชี่ยว

ที่นี่เต็มไปด้วยฟองอากาศที่เกิดจากการต่อสู้ครั้งใหญ่

ในฟองอากาศมีซากศพและมรดกซ่อนอยู่  ฟองอากาศบางส่วนยังมีกระทั่งเกาะขนาดเล็กและน้ำทะเลอยู่ภายใน

‘พบแล้ว !’ ฟางหยวนเคลื่อนที่เข้าหาเป้าหมายอย่างยากลำบาก

พื้นผิวของฟองอากาศถูกฉีกออก  แต่ในไม่ช้ามันก็ฟื้นตัวขึ้น  น้ำทะเลทะลักเข้าไปบางส่วนแต่นั่นไม่ใช่ปัญหา

วิสัยทัศน์ของฟางหยวนเปลี่ยนไป

มีทะเลสีเขียวที่สงบเงียบอยู่ที่นี่

มันราวกับเป็นโลกอีกใบ

กลางทะเลมีเกาะแห่งหนึ่ง  บนเกาะมีป่าไม้และเสาหินจำนวนมาก

บางคนกล่าวว่าโลกที่อยู่ในฟองอากาศเคยเป็นส่วนหนึ่งของทะเลไหลเชี่ยว แต่หลังจากการต่อสู้  มันถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ

ข่าวลือยังกล่าวว่าสิ่งเหล่านี้คือเศษชิ้นส่วนมิติช่องว่างของผู้อมตะที่ยิ่งใหญ่ ด้วยท่าไม้ตายอมตะที่แปลกประหลาด  มันทำให้ฟองอากาศเหล่านี้ก่อตัวขึ้น

แต่ฟางหยวนไม่สนใจเหตุผล

เขาไปที่เสาหินและนำวิญญาณอมตะดาบบินออกมา

ดูเหมือนมันจะรับรู้ได้ถึงเบาะแสที่สลักไว้ในวิญญาณอมตะดาบบิน  เสาหินเริ่มส่องแสงสีแดงและเคลื่อนที่อย่างช้าๆ

ช่องว่างขนาดเล็กปรากฏขึ้นขณะที่โครงกระดูกหนึ่งหลุดออกมา

ฟางหยวนตรวจสอบอย่างระมัดระวัง

โครงกระดูกนี้เต็มไปด้วยร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าบนเส้นทางแห่งกระดูก มันถือเป็นทรัพยากรอมตะระดับแปด

มือขวาของโครงกระดูกถือก้อนสีเขียวเข้มเอาไว้

ฟางหยวนหยิบก้อนสีเขียวเข้มนี้ออกมา  เขาทำลายมันและพบวิญญาณจำศีลอยู่หลายดวง

ท่ามกลางวิญญาณเหล่านี้  มีวิญญาณอมตะสองดวงและวิญญาณระดับมนุษย์อีกห้าดวง

น่าเสียดายที่ส่วนใหญ่ตายไปแล้ว  เมื่อลมพัดมาพวกมันก็กลายเป็นเถ้าถ่านปลิวหายไปในอากาศ

หากวิธีเก็บรักษาวิญญาณไม่ดีพอ  เมื่อเวลาผ่านไป  พวกมันจะตายในที่สุด  นี่เป็นเรื่องปกติ

สุดท้ายมันเหลือวิญญาณอมตะระดับหกเพียงดวงเดียว

ฟางหยวนเร่งช่วยชีวิตมัน

“นี่คือวิญญาณชนิดใด ?” ฟางหยวนไม่รู้จักมัน

มองไปที่โครงกระดูก  ไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่

“นี่คือสิ่งที่เรียกว่ามรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลงั้นหรือ ?” ฟางหยวนถอนหายใจ

ผู้อมตะทั่วไปอาจมีความสุขแต่ฟางหยวนที่พึ่งได้รับมรดกของไห่ฟานรู้สึกไม่พอใจ

หลังจากตรวจสอบซากศพอย่างละเอียด  ฟางหยวนพบกลุ่มก้อนความคิดจำนวนมากถูกผนึกไว้ในกะโหลกศีรษะของโครงกระดูกนี้

มันเป็นความคิดที่แตกกระจาย  แม้ฟางหยวนจะเป็นปรมาจารย์บนเส้นทางแห่งปัญญา  แต่เขาแทบไม่สามารถขุดหารายละเอียดที่สำคัญใดๆ

ไม่มีชื่อของผู้อมตะที่ทิ้งมรดกนี้เอาไว้  ฟางหยวนรู้เพียงว่าเขาแทบเอาชีวิตไม่รอดจากการต่อสู้ครั้งใหญ่  ด้วยลมหายใจสุดท้าย  เขาสามารถเข้ามาในฟองอากาศและทิ้งมรดกเอาไว้

มันเป็นมรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลแต่ข้อมูลส่วนใหญ่สูญหายไป

อย่างไรก็ตามฟางหยวนไม่ได้กลับบ้านมือเปล่า

เขารู้ชื่อของวิญญาณอมตะดวงนี้ในที่สุด  มันคือวิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋า

วิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋าเป็นวิญาณบนเส้นทางแห่งข้อมูลสายตรวจสอบ  มันช่วยให้ผู้อมตะมองเห็นร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าของฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นพลังงานแห่งเต๋าชนิดใดและมีจำนวนเท่าใด

โครงกระดูกนี้ไม่ใช่ผู้สร้างมรดกแต่เป็นศัตรูที่ถูกสังหารโดยผู้อมตะบนเส้นทางแห่งข้อมูล

สิ่งนี้ทำให้ฟางหยวนรู้สึกประหลาดใจ

โดยปกติหลังจากผู้อมตะตาย  พลังงานแห่งเต๋าของพวกเขาจะกลับไปยังมิติช่องว่างอมตะ  เว้นเพียงพวกเขาจะเป็นผีดิบอมตะ  โดยปราศจากมิติช่องว่างที่มีชีวิต  พลังงานแห่งเต๋าจะยังอยู่บนร่างกายของพวกเขา

“ผู้อมตะบนเส้นทางแห่งข้อมูลผู้นี้มีวิธีการที่น่าทึ่ง  เขาสามารถเก็บพลังงานแห่งเต๋าไว้ในโครงกระดูก  แต่น่าเสียดายที่ข้อมูลมีน้อยเกินไปและไม่สามารถกอบกู้ ”

ฟางหยวนรู้สึกเสียดายมาก

เขาหวังว่ามรดกบนเส้นทางแห่งข้อมูลนี้จะทำให้เขาสามารถกำจัดข้อตกลงพันธมิตร

น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆบนโลกใบนี้มักไม่เป็นไปตามความคาดหมาย

สิ่งที่เขาได้รับมีเพียงวิญญาณอมตะสัมผัสแห่งเต๋าเท่านั้น

หลังจากเก็บวิญญาณอมตะไว้ในมิติช่องว่าง  ฟางหยวนเตรียมตัวที่จะจากไป

“ฆาตกร  เจ้าจะไปที่ใด !?” แต่ในจังหวะนี้ร่างสีเลือดกลับพุ่งเข้ามาในฟองอากาศใบนี้อย่างกะทันหัน

ดวงตาสีแดงก่ำมองมาที่ฟางหยวนด้วยเจตนาสังหาร