เทพปีศาจหวนคืน  บทที่  1233 การรวมตัวของผู้อมตะภาคกลาง

แปลโดย  iPAT  

ภาคกลาง  หมู่บ้านแห่งหนึ่ง

“ครืน …”

เสียงดังขึ้นบนภูเขา

หินและดินถล่มลงมาราวกับคลื่นน้ำ

“หนี ! รักษาชีวิต !”

“ข้าจะตาย ! ข้ากำลังจะตาย !”

“ท่านพ่อ  ท่านอยู่ที่ใด  อย่าทิ้งข้า !”

หมู่บ้านที่เคยเงียบสงบตกสู่ความสับสนวุ่นวาย

ผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนพากันวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง  บางคนนอนอยู่บนพื้นด้วยความสิ้นหวัง  เสียงเด็กร้องไห้ดังขึ้นภายใต้อ้อมกอดของมารดา  หลายคนยอมแพ้ต่อภัยพิบัติครั้งนี้ไปแล้ว

ในสถานการณ์นี้มีร่างหนึ่งลอยอยู่บนท้องฟ้า

มันคือผู้อมตะระดับเจ็ด !

เขาอยู่ในชุดคลุมสีฟ้า  ผมยาวถึงไหล่  และดูค่อนข้างบอบบาง

เขาขมวดคิ้วและพึมพำ  “การไหลของดินโคลนเหล่านี้ค่อนข้างแปลก ”

โดยปกติโคลนจะไหลลงมาเพราะฝนตกหนัก  แต่ตอนนี้อากาศแจ่มใสมาก

ความจริงก็คือสภาพแวดล้อมในรัศมีหนึ่งหมื่นลี้ถูกจัดการอย่างลับๆโดยผู้อมตะระดับเจ็ดผู้นี้ เขามั่นใจว่าที่นี่จะมีฝนและแสงแดดในปริมาณที่เหมาะสมต่อการเพาะปลูก

“บึม !”

ทันใดนั้นหินสีเหลืองทองพลันปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน

ผู้อมตะระดับเจ็ดในชุดคลุมฟ้ามองไปที่ฉากนี้

เขาขมวดคิ้วก่อนจะคลายมันออก  “โอ้  มันคือปูบึง ”

ปูบึงเป็นสัตว์อสูรเดียวดายที่มีร่างกายปกคลุมด้วยเปลือกแข็ง  มันปราศจากดวงตา  นั่นทำให้มันไร้จุดอ่อน

มันเป็นราชาแห่งหนองน้ำ

ก้ามปูของมันเหมือนเสาเหล็กปลายแหลมที่ดูราวกับสามารถแยกภูเขาหรือผ่าร่างมังกร เท้าของมันหนาราวกับต้นไม้อายุมากกว่าร้อยปีและยังแหลมคมมาก

ผู้อมตะระดับเจ็ดในชุดคลุมฟ้ามองปูบึงตัวนี้และรู้สึกยินดี

เขาเป็นผู้อมตะบนเส้นทางแห่งวารี  ส่วนปูบึงตัวนี้เป็นสัตว์อสูรบนเส้นทางแห่งวารีและปฐพี  การฆ่ามันจะทำให้เขาได้รับทรัพยากรอมตะ

“แต่ปูบึงตัวนี้เป็นเพียงสัตว์อสูรเดียวดาย  หากข้าเลี้ยงดูมันให้ดี  มันอาจเติบโตขึ้นเป็นปูบึงบรรพกาลหรืออาจเป็นได้ถึงปูบึงแรกกำเนิด  แต่หยุดฝันถึงสัตว์อสูรแรกกำเนิดไปก่อน  มิติช่องว่างของข้าไม่สามารถรองรับสัตว์อสูรแรกกำเนิด  อย่างไรก็ตามตอนนี้ข้าควรจับมันก่อนเป็นอันดับแรก ”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ผู้อมตะระดับเจ็ดในชุดคลุมฟ้าก็เริ่มโจมตีทันที

เขายื่นมือออกจากแขนเสื้อและเผยให้เห็นผิวสีขาวซีดกับนิ้วอันเรียวยาวของเขา

นิ้วทั้งสิบของเขาเคลื่อนไหวไปรอบๆอย่างงดงามและสร้างแสงหลากหลายสีขึ้น

นี่เป็นวิธีจัดการวิญญาณเฉพาะตัวของเขา

กลิ่นอายของวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนปะทุออกมาจากร่างกายของเขาและกระจายออกไปรอบๆ

ปูบึงไม่มีดวงตาแต่สัญชาตญาณสัตว์ป่าทำให้มันสัมผัสได้ถึงภัยคุกคาม

ปูบึงเร่งล่าถอย

เปลือกสีเหลืองทองของมันเริ่มจมลงสู่พื้นโคลน

แต่การจัดเตรียมของผู้อมตะระดับเจ็ดชุนคลุมฟ้าเสร็จสิ้นแล้ว  ท่าไม้ตายอมตะของเขาถูกปลดปล่อยออกมา

คลื่นน้ำพุ่งเข้าโจมตีปูบึง

ปูบึงไม่สามารถหลบและถูกคลื่นซัดสาด  แต่ร่างกายของมันยังไม่ขยับเขยื้อน

ริมฝีปากของผู้อมตะระดับเจ็ดชุดคลุมฟ้ายกตัวขึ้นเป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ นิ้วทั้งสิบของเขาขยับอย่างรวดเร็วและทิ้งภาพติดตาเอาไว้เบื้องหลัง

นี่เป็นท่าไม้ตายอมตะที่ไม่ธรรมดา

ลูกพลัมแดงอมตะของเขาถูกใช้งานอย่างต่อเนื่อง  คลื่นน้ำสีฟ้าอ่อนเปลี่ยนเป็นคลื่นน้ำสีน้ำเงินเข้มและมีพลังเพิ่มขึ้นสามเท่า

เกลียวคลื่นก่อตัวขึ้นภายใต้การชักใยของผู้อมตะระดับเจ็ด

ปูบึงไม่สามาถต่อต้าน  ร่างกายที่ใหญ่โตของมันหมุนรอบตัวเองอย่างไม่สามารถควบคุม

ผู้อมตะระดับเจ็ดชุดคลุมฟ้าเคลื่อนไหวอีกครั้งและสร้างคลื่นยักษ์ขึ้น

“ตูม !”

คลื่นยักษ์พุ่งเข้าปะทะแผ่นหลังของปูบึง

เปลือกของปูบึงแข็งมากแต่ภายใต้พลังอำนาจของคลื่นยักษ์  มันกลับเกิดรอยแตกร้าวขึ้น

ปูบึงหมดสติลงทันที

ผู้อมตะระดับเจ็ดชุดคลุมฟ้าหัวเราะเสียงดัง  เขายกนิ้วชี้ขึ้น

คลื่นน้ำปะทุขึ้นราวกับน้ำพุธรรมชาติและส่งร่างของปูบึงเคลื่อนที่เข้ามาหาผู้อมตะระดับเจ็ด

ผู้อมตะระดับเจ็ดเปิดทางเข้ามิติช่องว่างของตนและส่งปูบึงเข้าไป

“ผู้อมตะ ! ผู้อมตะ !”

“ขอบคุณนายท่านผู้อมตะที่ช่วยหมู่บ้านของพวกเรา !”

“นายท่านผู้อมตะสามารถกำหราบสัตว์ประหลาดภูเขา !”

การต่อสู้ครั้งใหญ่ทำให้มนุษย์ในหมู่บ้านตกตะลึง

หลังการต่อสู้สิ้นสุดลง  พวกเขาจึงตอบสนองด้วยการโห่ร้องและกราบไหว้

ผู้อมตะระดับเจ็ดในชุดคลุมฟ้าเผยรอยยิ้มบางขณะมองลงไปที่ผู้คนด้านล่าง

ปรากฏว่าระหว่างที่เขาต่อสู้กับปูบึง  เขายังแบ่งความสนใจไปจัดการดินโคลนที่ถล่มจากภูเขา

“ดังคาด  สมกับเป็น ผู้อมตะบนเส้นทางแห่งวารีที่มีชื่อเสียงของภาคกลาง  มู่หลิงหลาน ”  เป็นเพียงเวลานี้ที่เสียงสายหนึ่งดังลงมาจากก้อนเมฆด้านบน

ผู้อมตะระดับเจ็ดชุดคลุมฟ้าขยับนิ้วเก็บน้ำทั้งหมดกลับไป

จากนั้นเขาก็บินเข้าไปในกลุ่มเมฆเพื่อพบกับผู้อมตะอีกคน

ผู้อมตะผู้นี้อยู่ในชุดคลุมสีน้ำเงิน  เขามีใบหน้ารูปสี่เหลี่ยม  คิ้วหนา  ดั้งจมูกสูง  และดูเที่ยงธรรม

มู่หลิงหลานยิ้มและทักทาย  “ผู้อาวุโสซือเก้อมาแล้ว ”

ซือเก้อทักทายตอบ  “ข้าพึ่งมาถึง  แต่ผู้ใดจะคิดว่าข้าจะได้เห็นวิธีการกำหราบปูบึงของเจ้า ”

มู่หลิงหลานโบกมืออย่างอ่อนน้อม  “วิธีการของข้าเป็นเพียงกลเล็กๆสำหรับท่าน  แต่ผู้อาวุโสซือเก้อ  ข้าได้ยินว่าท่านได้รับคำสั่งจากวังสวรรค์ให้เข้าร่วมการต่อสู้ที่ภาคเหนือ?”

ซือเก้อพยักหน้า  “ถูกต้อง  มู่หลิงหลาน  เจ้าก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน  เหตุใดพวกเราไม่ไปพร้อมกัน ”

มู่หลิงหลานตอบ  “เป็นเกียรติสำหรับข้าที่ได้เดินทางร่วมกับผู้อาวุโส ”

ดังนั้นทั้งสองจึงออกเดินทางพร้อมกัน

มนุษย์ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง  พวกเขามองดูท้องฟ้าและถอนหายใจ

มู่หลิงหลานและซือเก้อพูดคุยกันตลอดทาง

แม้พวกเขาจะเป็นผู้อมตะระดับเจ็ดเช่นเดียวกัน  แต่ซือเก้ออาวุดสกว่า  เขาผ่านภัยพิบัติใหญ่ไปแล้วสองครั้งขณะที่มู่หลิงหลานยังไม่ผ่านภัยพิบัติใหญ่ครั้งแรก ดังนั้นมู่หลิงหลานจึงขอคำแนะนำขณะที่ซือเก้อชี้แนะบางสิ่งกับเขา

อย่างไรก็ตามระหว่างทางซือเก้อกลับบินลงไปด้านล่างอย่างกะทันหันขณะที่มู่หลิงหลานลอยอยู่กลางอากาศ

มู่หลิงหลานไม่เข้าใจ  ที่นี่ไม่ใช่จุดรวมตัว

ซือเก้อยิ้ม  “ขอโทษด้วย  ข้ามีบุตรชายชื่อเจิ้งอี้  เขาพึ่งก้าวเข้าสู่ขอบเขตอมตะ  เขายังขาดประสบการณ์และยังเด็กมาก  ข้าตั้งใจจะพาเขาไปเที่ยวที่ภาคเหนือด้วยเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์”

“เป็นเช่นนั้น ” มู่หลิงหลานเข้าใจในที่สุด

ด้านล่างมีเมืองเล็กๆตั้งอยู่

ในโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งมีนักเล่านิทานกำลังเล่านิทานเกี่ยวกับความยุติธรรมและความกล้าหาญ

“ดี  ฆ่ามัน !” ท่ามกลางผู้ฟังมากมาย  มีเด็กหนุ่มคิ้วหนาผู้หนึ่งแต่งตัวเหมือนชาวนา  เขาปรบมืออย่างมีความสุขเมื่อได้ยินเรื่องราวของตัวเอกที่สังหารคนรวยและช่วยเหลือคนจน

เสียงกรีดร้องของเด็กหนุ่มทำให้ผ้าม่านสั่นสะเทือนเล็กน้อย

นักเล่านิทานตกใจและหยุดพูดชั่วคราว

ผู้ฟังพึมพำอย่างไม่มีความสุข  “เจ้าจะกรีดร้องเพื่อสิ่งใด ?”

“เสียงกรีดร้องของเจ้าแทบทำให้พวกเราตกใจกลัว !”

“เหตุใดต้องกรีดร้อง  ฟังอย่างเงียบๆ  มิฉะนั้นพวกเราจะไล่เจ้าออกไป  เจ้าชาวนาตัวน้อย !”

ใบหน้าของเด็กหนุ่มกลายเป็นแดงก่ำ  เขาเกาศีรษะและมองไปรอบๆด้วยความลำบากใจ  “ขอโทษทุกท่านด้วย ”

เด็กหนุ่มค่อยๆนั่งลง  แต่ทันใดนั้นการแสดงออกของเขากลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหัน  เขาผุดลุกขึ้นและทำให้โต๊ะพลิกคว่ำ  นี่ทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง

“เกิดสิ่งใดขึ้นอีก  เจ้าเด็กบ้า !”

“เจ้าเด็กบ้า  อยากเจ็บตัวงั้นหรือ ?”

ผู้คนรอบๆโกรธมาก  แต่ทันใดนั้นร่างของเด็กหนุ่มกลับส่องประกาบขึ้นขณะที่เขาพุ่งออกจากโรงเตี้ยมราวกับลูกศรและบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

โรงเตี้ยมตกสู่ความโกลาหลครั้งใหญ่  ผู้คนแตกตื่นและส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ

เด็กหนุ่มบินเข้าไปหาซือเก้อกับมู่หลิงหลานและป้องหมัดขึ้นทักทายอย่างสุภาพ

เขาเป็นบุตรของซือเก้อ  ซือเจิ้งอี้

ผู้อมตะทั้งสามเดินทางต่อไปอีกไม่กี่วันก่อนจะบรรลุถึงเทือกเขาแห่งหนึ่ง

มีคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังหนึ่งตั้งอยู่ที่นี่

มันเป็นศาลาที่งดงามที่แขวนกรงนกจำนวนมากเอาไว้ขณะเดียวกันก็มีเสียงนกร้องดังขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง

มันคือคฤหาสน์วิญญาณอมตะของนิกายบัวสวรรค์  ศาลานกขมิ้น

ซือเก้อพยักหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้  “ข้าได้ยินมาว่าคฤหาสน์วิญญาณอมตะจะถูกส่งออกมา  แต่ผู้ใดจะคิดว่าวังสวรรค์จะเลือกศาลานกขมิ้น  นี่เป็นทางเลือกที่ดี ”

มู่หลิงหลานกล่าวเสริม  “นิกายบัวสวรรค์ถูกสร้างขึ้นโดยเทพอมตะบัวสวรรค์  พวกเขามีคฤหาสน์วิญญาณอมตะระดับสูงหลายหลัง  แต่ดูเหมือนพวกเขาจะนำออกมาเพียงหลังเดียว ”

ซือเจิ้งอี้ถามด้วยความสับสน  “นิกายบัวสวรรค์มีศาลานกขมิ้น  วังเย่หยาง  และสระสวรรค์  นอกจากนี้พวกเขายังมีคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังที่สี่อีกงั้นหรือ ?”

มู่หลิงหลานยิ้ม  “เสี่ยวอี้  เจ้าอาจไม่รู้  ในปัจจุบันนิกายบัวสวรรค์สามารถสร้างคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังที่สี่ขึ้นมาแล้วแต่มันถูกเก็บเป็นความลับ”

ซือเจิ้งอี้ได้ยินเรื่องนี้และคิด  ‘ผู้อาวุโสมู่หลิงหลานมาจากนิกายผีเสื้อจิตวิญญาณ  นิกายนี้มีทักษะที่โดดเด่นด้านการรวบรวมข้อมูล  มันไม่แปลกหากเขาจะรู้ความลับบางอย่าง  แต่นิกายบัวสวรรค์มีคฤหาสน์วิญญาณอมตะหลังที่สี่แล้ว  นี่เป็นเรื่องที่น่าตกใจจริงๆ ’