เสียนเกอขมวดคิ้วเอ่ย “ข้าเองก็พึ่งมาถึงจินหลิง เพียงแต่…นี่คือจดหมายที่เว่ยจวินมั่วให้ข้านำมาส่งให้เจ้า”

หนานกงชวี่ชะงัก ยื่นมือไปรับมาเปิดอ่าน จากนั้นขยี้จดหมายในมือเป็นก้อนกลม เอ่ยเสียงเข้ม “ข้ารู้แล้วว่าควรทำเช่นไร”

คุณชายเสียนเกอพยักหน้า เอ่ยตอบ “เช่นนั้นก็ดี ข้าขอตัว”

“คุณชายจะไปที่ไหนหรือ” หนานกงชวี่เอ่ยถาม เสียนเกอตอบ “แน่นอนว่าต้องไปตามหามั่วเอ๋อร์”

“รบกวนคุณชายแล้ว” เช่นนี้ มั่วเอ๋อร์คงจะหายตัวไปจริงๆ

เวลานี้ข่าวลือเรื่องคุณหนูใหญ่หนานกงหนีตามชายอื่นโด่งดังไปทั่วจินหลิง แต่เมื่อถึงเวลาบ่ายผู้ที่ปล่อยข่าวลือทั้งหมดก็ถูกเจ้าหน้าที่รวบตัวไม่ว่าจะทั้งโจ่งแจ้งหรือแบบลับๆ ตระกูลใหญ่ต่างๆ ได้รับข่าวสารในเวลาเดียวกันและนิ่งเงียบต่อเรื่องนี้ แม่ข่าวลือจะถูกเอ่ยถึงอย่างลับๆ แต่ภายนอกนั้นกลับสงบลงได้ในเวลาอันรวดเร็ว

หนานกงไหวเพียงผู้เดียวไม่มีกำลังถึงเพียงนี้อย่างแน่นอน แต่เมื่อมีองค์หญิงฉังผิง เยี่ยนอ๋อง ฉีอ๋องร่วมกันขอร้องให้ฮ่องเต้ช่วยปิดข่าวลือเอาไว้ ฮ่องเต้เองยังต้องไว้หน้าธิดาของตน ยิ่งไปกว่านั้นภาพลักษณ์ของหนานกงมั่วสำหรับฮ่องเต้แล้วนับว่าไม่เลว อย่างน้อยต่อให้มองอย่างไรนางก็มิใช่คนจะทำเรื่องเช่นนี้ได้ บวกกับข่าวลือที่แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งให้จัดการตามแผนทันที จับคนมาไต่สวนแล้วค่อยว่ากันอีกที อีกด้านเมื่อฟ้ามืดลงแล้วหนานกงไหวและหนานกงชวี่นำคนตรงไปยังวัดต้ากวงหมิงโดยเร็ว ไม่ว่าข่าวลือจะเป็นจริงหรือเท็จ หนานกงไหวที่เป็นบิดาควรไปดูด้วยตนเองจะเป็นการดีที่สุด

“คารวะนายท่าน คุณชายใหญ่ คุณชายรอง” จือซูและหมิงฉินยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเอ่ยด้วยท่าทีนอบน้อม

หนานกงไหวกวาดตามองทั้งสอง เอ่ยถามเสียงเรียบ “คุณหนูใหญ่เล่า”

จือซูยิ้ม “รายงานนายท่าน คุณหนู…กำลังคัดหนังสืออยู่ในห้องเจ้าค่ะ”

หนานกงไหวส่งเสียงหยัน “ให้นางออกมา”

จือซูส่ายหน้า “ซื่อจื่อมีรับสั่ง ห้ามผู้ใดรบกวนคุณหนูเจ้าค่ะ”

“ซื่อจื่อก็มาแล้วหรือ” หนานกงไหวชะงัก เริ่มสงสัยในใจแล้วว่าหนานกงมั่วจะไม่อยู่ด้านในจริงๆ มิเช่นนั้นไยเว่ยจวินมั่วจึงต้องให้คนมาเฝ้าหน้าประตูไม่ยอมให้ผู้ใดได้เจอ ขอเพียงได้เจอหนานกงมั่ว ปัญหาทุกอย่างจะถูกคลี่คลายทันที จือซูพยักหน้า เอ่ยตอบ “เมื่อบ่ายซื่อจื่อก็มาแล้วเจ้าค่ะ” หนานกงไหวเอ่ยอย่างร้อนใจ “ในเมื่อมั่วเอ๋อร์ไม่อยากออกมา พวกเราเข้าไปหาก็ได้”

มีเพียงบิดาและพี่ชาย แน่นอนจะมองว่าผิดกฎคงไม่ได้ แต่จือซูและหมิงฉินยังคงยืนขวางอยู่หน้าประตู เอ่ย “ขอนายท่านได้โปรดอภัย ซื่อจื่อสั่งห้ามไม่ว่าใครก็ห้ามพบคุณหนูเจ้าค่ะ”

“ข้าเป็นใครหรือ” หนานกงไหวกรุ่นโกรธขึ้นมา

“ท่านพ่อ คนด้านในนั้นมิใช่พี่สาว พวกเขาจะกล้าให้ท่านเข้าไปได้เยี่ยงไรเจ้าคะ” หนานกงซูเดินย่างกายนำหน้าสาวใช้เข้ามาใบหน้ายิ้มหวาน เพราะเรื่องนี้ หนานกงซูจึงใช้โอกาสนี้อยู่ต่ออีกสักพัก เมื่อได้ข่าวว่าหนานกงไหวมา หนานกงซูก็รีบมาทันได้ยินบทสนทนาของหนานกงไหวและจือซู

หนานกงซูเดินมาหยุดตรงหน้า จ้องจือซูเขม็ง ใบหน้ายังคงยิ้ม “พวกเจ้าคิดว่าเอาตัวปลอมมาแล้วจะหลอกข้าได้อย่างนั้นหรือ หากด้านในนั้นเป็นพี่สาวจริงๆ ก็ให้ข้าได้เห็นสักนิดจะเป็นไร ไยต้องใช้ดาบมาข่มขู่เพื่อไล่ข้าออกมา”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หนานกงซูเอ่ย ใบหน้าของหนานกงไหวยิ่งไม่น่ามองมากขึ้น จ้องหมิงฉินนิ่งพลางเอ่ยถาม “สิ่งที่ซูเอ๋อร์พูดเป็นความจริงหรือ”

จือซูและหมิงฉินกัดฟันไม่ยอมเอ่ยตอบ หนานกงไหวส่งเสียงหยัน “หลบไป” ในเรือนรับรองนั้นไม่มีใครอื่น หนานกงไหวจึงไม่จำเป็นต้องกังวล เพื่อชื่อเสียงของจวนฉู่กั๋วกงเขาจึงปิดบังมันเพื่อหนานกงมั่ว แต่ใช่ว่าหนานกงมั่วจะทำในสิ่งที่ไม่ควรทำได้ โดยเฉพาะหนีการแต่งงาน จือซูก้าวขึ้นมาด้านหน้าหนึ่งก้าว กัดฟันย่อตัวลง “รายงานนายท่าน ซื่อจื่อมีรับสั่ง ห้ามใครรบกวนคุณหนูเจ้าค่ะ”

หนานกงไหวยิ้มเย็น “พวกเจ้ายังไม่ใช่สาวใช้จวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง ยิ่งไปกว่านั้น…เว่ยจวินมั่วพูดแล้วข้าต้องทำตามหรือ” จวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องนั้นสูงกว่าจวนฉู่กั๋วกงหนึ่งขั้นนั้นไม่ผิด แต่เว่ยจวินมั่วยังไม่ใช่จิ้งเจียงจวิ้นอ๋อง ยิ่งไปกว่านั้นด้วยตำแหน่งของหนานกงไหว ต่อให้เป็นจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องเว่ยหงเฟยมาก็ไม่กล้าออกคำสั่งกับเขา ส่วนบรรดาลูกหลานฮ่องเต้ เขาให้ความเคารพเพียงเพราะเกรงใจต่ออำนาจเชื้อพระวงศ์มิใช่เกรงกลัวพวกเขา

ก่อนหน้านี้หนานกงซูเสียเปรียบต่อหน้าสาวใช้เหล่านี้ ดังนั้นเมื่อเห็นหนานกงไหวเป็นเช่นนี้จึงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ปรายตามองจือซู เอ่ย “บ่าวผู้นี้ช่างกล้ายิ่งนัก ขวางข้ากับเย่ว์จวิ้นอ๋องก็ช่างเถิด แม้แต่ท่านพ่อก็ยังกล้ามาขวาง คงไม่ใช่ว่าพวกเจ้าทำคุณหนูใหญ่หายหรอกนะ” หมิงฉินจ้องหนานกงซูเขม็ง กัดฟันเอ่ย “คุณหนูรอง ท่านอย่าใส่ร้ายคนอื่นสิเจ้าคะ”

หนานกงซูยิ้มเย็น “ในเมื่อพวกเจ้าบอกว่าพี่สาวอยู่ด้านใน ไยจึงไม่ยอมให้ท่านพ่อเข้าไปพบนาง คนนอกเข้าไปไม่ได้นั้นยังพอเข้าใจ ข้ายังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าบิดาและพี่ชายก็ห้ามเข้าไปเยี่ยมเยียน”

จือซูและหมิงฉินกัดฟันแน่นไม่ยินยอม แน่นอนว่าพวกนางรู้ว่าไม่มีเหตุผลข้อนี้ แต่จะปล่อยคนพวกนี้เข้าไปไม่ได้เช่นกัน เพราะว่า…คุณหนูไม่อยู่จริงๆ

หนานกงไหวไม่ได้มีความอดทนพอที่จะมาต่อปากต่อคำกับพวกนาง ส่งเสียงหยัน “เอาตัวสาวใช้พวกนี้ออกไป”

“ท่านพ่อ” หนานกงชวี่เดินเข้ามา เอ่ยเสียงเบา “ท่านพ่อ อย่าได้โกรธไปขอรับ”

หนานกงไหวกวาดตามองเขาเล็กน้อย “น้องสาวตัวดีของเจ้า ตอนนี้เจ้าคิดว่านางอยู่ข้างในหรือไม่” สีหน้าของหนานกงชวี่ไม่เปลี่ยน เอ่ยเสียงเรียบ “ท่านพ่อ พวกเรามา…เพื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้” ไม่ใช่มาเพื่อขายหน้าครอบครัวตนเอง ต่อให้มั่วเอ๋อร์ไม่อยู่ด้านในก็ไม่อาจให้คนนอกรับรู้ แน่นอนหนานกงไหวเองก็มิได้ลืมวัตถุประสงค์ของการมาในยามค่ำคืนนี้ กวาดตามองสาวใช้เหล่านั้นโบกมือให้เอาตัวพวกนางออกไป

“ทำอันใดกัน” เสียงของเว่ยจวินมั่วดังออกมาจากประตูเรือนรับรอง ทุกคนมองเห็นใบหน้าเฉยชาภายใต้แสงไฟ

ชายรูปงามในอาภรณ์สีฟ้าครามมองมายังพวกเขา ดวงตาสีม่วงคู่นั้นเคลื่อนผ่านร่างกายของทุกคน ทว่ากลับทำให้รู้สึกหวาดหวั่นอยู่ในใจ เห็นเว่ยจวินมั่วปรากฏตัวขึ้น หนานกงชวี่จึงพ่นลมหายใจออกมาเงียบๆ

เว่ยจวินมั่วเดินเข้ามาใกล้ มองไปยังหนานกงไหว “ฉู่กั๋วกง นี่คือ”

ใบหน้าหนานกงไหวนิ่งค้าง เอ่ยเสียงเข้ม “ซื่อจื่อก็อยู่ที่นี่หรือ มาเพื่อลูกไม่รักดีของข้าคนนั้นหรือ”

เว่ยจวินมั่วพยักหน้า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เข้ามาคุยกันด้านในเถิด”

เว่ยจวินมั่วเอ่ยปาก หมิงฉินและสาวใช้ที่ยืนขวางประตูก็รีบหลบไปทันใด หนานกงไหวเห็นเช่นนั้นจึงรู้สึกไม่พอใจนัก แม้เป็นเพียงสาวใช้ไม่สะดุดตาไม่กี่คน แต่เห็นได้ชัดว่าสาวใช้เรือนตนเองนั้นยอมตายเพื่อยืนขวางทางของตน ทว่าเมื่อเป็นเว่ยจวินมั่วกลับหลบให้ง่ายๆ เพียงเอ่ยไม่กี่ประโยค

คนกลุ่มหนึ่งเดินเข้าไปด้านใน แม้ในเรือนจะตกแต่งเรียบง่าย แต่อย่างไรก็เป็นเรือนรับรองสำหรับชนชั้นสูงในจินหลิง พื้นที่ย่อมไม่เล็กเลย นอกจากห้องนอนแล้วยังมีห้องโถงใหญ่ที่อยู่ติดกัน เพราะฝีมือจัดการดูแลของสาวใช้ทำให้ดูดีไม่น้อย เพียงเดินเข้ามาด้านในหนานกงซูก็ทนไม่ไหวอยากพุ่งเข้าไปในห้องนอนทันที ทว่ากลับถูกผู้ติดตามชายหญิงที่อยู่ด้านหลังเว่ยจวินมั่วขวางเอาไว้