ตอนที่ 888 เชลยศึก (1)

เว่ยจวินปั๋วเดินไปมาอยู่ในกระโจมของตนเองแล้วสองรอบ ด้านนอกมีคนรายงาน “รายงานท่านแม่ทัพ ได้จัดเตรียมทัพไว้หมดแล้ว ออกเดินทางได้แล้วขอรับ”

“ดี” ใบหน้าของเว่ยจวินปั๋วเผยรอยยิ้มพึงพอใจ ก้าวเท้ากำลังจะออกไปด้านนอก

“อย่าขยับ” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นด้านหลังเขา เว่ยจวินปั๋วชะงัก เมื่อเสียงคุ้นเคยดังขึ้นหัวใจของเขาพลันหนักอึ้ง “อาจิ่วหรือ” ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา คนที่จ่อปลายกระบี่คมกับแผ่นหลังของเว่ยจวินปั๋วก็คือสวีจิ่ว ผู้ช่วยที่เขาไว้ใจที่สุด สวีจิ่วคือนักศึกษาตกอับที่เว่ยจวินปั๋วช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อหลายปีก่อน เมื่อครั้งนั้นถูกคนทำร้ายจนครอบครัวแตกสลาย เขาช่วยเหลืออีกฝ่ายเอาไว้ นับตั้งแต่นั้นสวีจิ่วก็อยู่เคียงข้างคอยวางแผนแทนเขา หลายปีมานี้เพราะแผนการของสวีจิ่ว เขาจึงกลายเป็นคนที่เสด็จพ่อให้ความสำคัญที่สุด และยิ่งเกลียดเว่ยจวินมั่ว ดังนั้น เขาจึงไม่เคยคิดว่าสวีจิ่วจะหักหลังตน ยิ่งไม่รู้ว่าสวีจิ่วที่เป็นนักศึกษาร่างกายบอบบางซีดขาวจะจับยกกระบี่ได้

“อาจิ่ว ข้าถามตนเองว่าไม่ดีต่อเจ้าเยี่ยงไร ไยเจ้าจึงทรยศข้า”

ชายหนุ่มด้านหลังยิ้มหยัน เอ่ย “ไม่เคยภักดี จะเรียกว่าทรยศได้เยี่ยงไร”

หัวใจของเว่ยจวินปั๋วจมลึก กัดฟันเอ่ย “เจ้าเป็นคนของใคร เยี่ยนอ๋อง หรือเว่ยจวินมั่ว”

ชายหนุ่มเอ่ย “ซวีจิ่ว ดวงดาวกลุ่มยี่สิบแปด[1] วังจื่อเซียวผู้ใต้บัญชาของคุณชายเว่ย”

“เว่ย จวิน มั่ว” เว่ยจวินปั๋วกัดฟัน เขายากที่จะเชื่อได้ว่าเว่ยจวินมั่ววางสายลับเข้ามาอยู่กับเขานานเพียงนี้ เช่นนั้นหากเว่ยจวินมั่วต้องการสังหารเขา เขาคงไม่ตายตั้งนานแล้วหรือ ราวกับดูออกถึงความคิดในใจของเขา ซวีจิ่วยิ้มเหยียดหยัน เอ่ย “หากคุณชายต้องการชีวิตท่าน ท่านคิดว่าท่านจะมีชีวิตอยู่รอดได้มาจนถึงตอนนี้หรือ แผนการตลอดหลายปีมานี้ที่ข้ามอบให้ท่าน นั่นเป็นความคิดของคุณชาย หากคุณชายไม่ยอม ท่านคิดว่า…อาศัยแผนการเล็กๆ น้อยๆ ของท่านจะสามารถกำจัดคุณชายและองค์หญิงฉังผิงไปได้หรือ”

สีหน้าของเว่ยจวินปั๋วแสดงความพ่ายแพ้ออกมา ก้มหน้าเอ่ยเสียงดังด้วยความโกรธ “เว่ยจวินมั่วคิดจะทำอันใดกันแน่” ความสำเร็จทุกครั้งที่เขากดข่มเว่ยจวินมั่วต่อหน้าเสด็จพ่อ ที่แท้นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เว่ยจวินมั่วต้องการอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นตลอดหลายปีมานี้ในสายตาเว่ยจวินมั่วเขาเป็นเพียงเรื่องน่าขันใช่หรือไม่

ซวีจิ่วเอ่ย “เป็นเพียงคุณชายในจวนจวิ้นอ๋องที่กำลังจะล่มสลายไหนเลยจะอยู่ในสายตาของคุณชายได้ เพียงหาเรื่องให้ท่านจะได้ไม่ไปทำตัวน่ารำคาญต่อหน้าคุณชายก็เท่านั้น เดี๋ยวจะไปขัดขวางธุระของคุณชายเข้า หากพวกท่านเป็นจวิ้นอ๋อง เป็นคุณชายจวิ้นอ๋องอยู่ในจินหลิงไปดีๆ เดิมทีคุณชายก็ไม่คิดทำอันใดกับพวกเจ้า” ยามนี้ใช้หมากอย่างซวีจิ่วนับว่าสิ้นเปลือง ซวีจิ่วอยู่ข้างกายเว่ยจวินปั๋วมานานหลายปี สถานะสมบูรณ์บริสุทธิ์ รอเว่ยจวินปั๋วได้รับตำแหน่งซื่อจื่อ ด้วยการใกล้ชิดของเขาซวีจิ่วสามารถเข้าไปอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญกว่านี้ อีกทั้งมีการสนับสนุนลับๆ ของจวนเยี่ยนอ๋องและวังจื่อเซียว ต่อให้ปีนไปอยู่ในตำแหน่งสูงไม่ได้ แต่การจะหาตำแหน่งที่เหมาะสมย่อมไม่ใช่เรื่องยาก ดีกว่าครั้งนี้ที่ใช้ได้เพียงครั้งเดียวก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

เพียงแต่หุบผาอี๋เซี่ยนนั้นกระชั้นชิด เว่ยจวินมั่วจึงจำต้องใช้ซวีจิ่วแล้ว

“เจ้าคิดจะทำอันใด” เว่ยจวินปั๋วเอ่ยเสียงดัง “ตอนนี้มีทหารนับแสนอยู่ด้านนอกนั่น เพียงข้าเรียกเข้ามาเจ้าก็จะตายไร้ที่ฝัง”

ซวีจิ่วยิ้ม เอ่ย “คุณชายใหญ่ลืมเอ่ยไปว่า ก่อนที่ข้าจะตายท่านคงได้ตายก่อน หรือว่าไม่เคยมีใครบอกกับท่านหรือว่าเดิมทีวังจื่อเซียวนั้นทำอันใด ท่านคิดว่าข้าไม่อาจสังหารท่านก่อนตายอย่างนั้นหรือ” เว่ยจวินปั๋วโกรธ กัดฟันเอ่ย “เจ้าต้องการอย่างไร”

ซวีจิ่วยิ้ม เอ่ย “รบกวนคุณชายใหญ่สั่งการสักประโยค กองกำลังเสริมจะออกเดินทางในอีกสองชั่วยาม”

“ไม่มีทาง” เว่ยจวินปั๋วปฏิเสธหนักแน่น เคลื่อนกองกำลังช้าสองชั่วยาม ถึงตอนนั้นสงครามที่หุบผาอี๋เซี่ยนคงจบลงแล้ว หากหุบผาอี๋เซี่ยนถูกทหารกบฏยึดครอง จวนจิ้งเจียงจวิ้นอ๋องคงจบเห่เป็นแน่ ต่อให้ยื้อทหารไว้สองชั่วยาม สุดท้ายเขาก็ต้องถูกตัดสินว่าละทิ้งหน้าที่

ซวีจิ่วยิ้มเย็นไม่เอ่ยวาจา เพียงยื่นกระบี่ตรงหน้าเข้าไปใกล้อีก ปลายกระบี่ที่บาดลงไปในผิวเนื้อทำให้เว่ยจวินปั๋วพลันสีหน้าเปลี่ยนสี “คุณชายใหญ่ ตอนนี้ท่านรู้…ว่าข้าไม่ได้ล้อเล่นแล้วหรือไม่”

หน้าผากของเว่ยจวินปั๋วมีเหงื่อซึมออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เอ่ยเสียงเข้ม “ซวีจิ่ว หลายปีมานี้ข้าทำดีกับเจ้า เว่ยจวินมั่วให้อันใดเจ้า ข้าสามารถให้เจ้าได้เป็นหลายเท่า ขอเพียงเจ้า…”

“อาศัยเจ้า เหมาะสมที่จะมาเทียบกับคุณชายหรือ” ซวีจิ่วเอ่ยขัดวาจาของเขาโดยไม่เกรงใจ สิ่งที่เว่ยจวินปั๋วเกลียดที่สุดคือการมีคนเปรียบเทียบเขากับเว่ยจวินมั่ว ทว่าไม่รู้ว่าในสายตาคนอื่นนั้นเขาไม่เหมาะสมที่จะเปรียบเทียบกับเว่ยจวินมั่วด้วยซ้ำ แต่ต่อให้โกรธแล้วอย่างไร ต่อให้ตอนนี้เว่ยจวินปั๋วโกรธเพียงใดก็ไม่กล้าทำอันใดบุ่มบ่าม อย่างไรเสีย…บนโลกใบนี้ไม่มีสิ่งใดสำคัญไปกว่าชีวิตของตนเองแล้ว เมื่อไม่มีชีวิตแล้วอย่างอื่นก็ไม่มีความหมายใด

ด้านนอกองครักษ์เห็นว่านานแล้วทว่าเว่ยจวินปั๋วไม่ออกมาจึงรู้สึกแปลกใจ “คุณชายขอรับ”

หัวใจของทั้งสองคนในกระโจมกระตุก ซวีจิ่วก้าวเดินไปข้างหน้าเก็บดาบยาวในมือ ทว่าในตอนที่เว่ยจวินปั๋วกำลังจะต่อต้านกลับถูกกริชสั้นจ่อมาที่ลำคอของเขาแทน ไม่มีเวลาให้เว่ยจวินปั๋วได้ต่อต้านเลยแม้เพียงนิด เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าต่อให้ดูเหมือนชายหนุ่มบอบบางตัวซีดขาวแต่อย่างไรเขาก็เป็นมือสังหารของวังจื่อเซียว

ซวีจิ่วเอ่ยเสียงเบา “ข้าน้อยขอเตือนคุณชายใหญ่ คนตายไปแล้วก็ไม่เหลืออันใดแล้ว”

เว่ยจวินปั๋วหลุบตาลง แน่นอนว่าเขาไม่อยากตาย แต่ว่า…

“พี่ใหญ่ ท่านทำอันใดอยู่” ด้านนอก เสียงของเว่ยจวินเจ๋อดังขึ้น เว่ยหงเฟยพาเว่ยจวินอี้ไปเฝ้าประจำการที่หุบผาอี๋เซี่ยน ส่งเว่ยจวินปั๋วคนเดียวมาเฝ้าที่ค่ายใหญ่คงรับมือกับเหล่าทหารชั้นสูงไม่ได้จึงส่งเว่ยจวินเจ๋อมาอยู่ด้วยกัน แม้ว่ายามนี้สองพี่น้องไม่ลงรอยกัน แต่อย่างน้อยเว่ยจวินเจ๋อก็ไม่โง่พอที่จะร่วมมือกับคนอื่นเพื่อเป็นศัตรูกับครอบครัวตนเอง

เพียงแต่เวลานี้เว่ยจวินเจ๋อมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีต่อพวกเขานัก

“ให้เขาเข้ามา” ซวีจิ่วเอ่ยเสียงเบา

เว่ยจวินปั๋วเงียบไปชั่วครู่ ด้านนอกมีเสียงหงุดหงิดของเว่ยจวินเจ๋อดังขึ้นมาอีกครั้ง เว่ยจวินปั๋วลอบถอนหายใจ ทำได้เพียงเอ่ยปาก “น้องรอง เจ้าเข้ามาก่อนข้ามีเรื่องจะหารือกับเจ้า”

“ยามนี้เวลาใดแล้ว มีเรื่องอันใดไยจึง…” เว่ยจวินเจ๋อเปิดม่านเข้ามาด้วยความหงุดหงิด ถัดออกไปเพียงเล็กน้อยมองเห็นเว่ยจวินปั๋วนั่งอยู่ที่โต๊ะตรงกลาง ไม่คิดสิ่งใดมากเดินตรงเข้าไปหา ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ลำคอด้านหลังพลันเจ็บแปลบขึ้นมา ภาพตรงหน้ามืดลงและหมดสติไป

“เจ้า” เว่ยจวินปั๋วมองไปยังน้องชายที่ไม่รู้เป็นตายอยู่บนพื้นอย่างตกใจ เอ่ยด้วยความโกรธ ซวีจิ่วเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ต้องกังวล เขาไม่ตาย อีกทั้งต่อให้เขาตายก็เป็นผลดีกับท่านมิใช่หรือ หากผ่านไปอีกไม่นาน อย่างไรท่านก็ต้องหารือกับข้าเรื่องสังหารเขาอยู่ดีมิใช่หรือ”

“เจ้าเหลวไหล” เว่ยจวินปั๋วอายจนกลายเป็นโกรธ ปล่อยให้ศัตรูได้เห็นทุกด้านของตนเอง นี่เป็นประสบการณ์ที่ไม่คุ้มค่านัก สองปีมานี้เว่ยจวินเจ๋อทำตัวเป็นศัตรูกับเขาในทุกๆ เรื่อง กระทั่งแสดงออกมาว่าจะแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดแห่งจิ้งเจียงกับเขา ในใจของเขาจึงเกิดจิตใจสังหารขึ้นมา แต่การคิดทำร้ายน้องชายแท้ๆ ของตนเอง แม้แต่กับซวีจิ่งที่เขาเชื่อใจเป็นที่สุดก็ยังไม่เคยเผยออกมาให้เห็นแม้เพียงนิด ทว่าไม่รู้ว่าซวีจิ่วนั้นมองเขาทะลุปรุโปร่งไปตั้งนานแล้ว

[1] ดวงดาวกลุ่มยี่สิบแปด (二十八宿) ชื่อหน่วยในวังจื่อเซียวนั้นจะแบ่งเป็นกลุ่ม โดยที่แยกกลุ่มตามดวงดาว ซึ่งดาวนักษัตรแบบจีนแบ่งเป็นกลุ่มดาว 28 กลุ่ม แบ่งออกเป็น 4 ส่วนในแต่ละทิศทางเป็นจำนวนเท่ากัน